นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 582

ตอนที่ 582 ดำกินดำ

“เขา… เขากำลังพาทหารจำนวน 100,000 นาย ไปโกยเงินในจวนเฉิงโฉวอยู่ขอรับ ! ”

ให้ตายเถอะ !

เฟ่ยอันรู้สึกกังวลขึ้นมาทันใด !

ดวงตาของเขาเบิกกว้างแล้วเอ่ยออกมาว่า “เจ้าหมายความว่าไอ้เจ้าบ้าเฮ้อซานเตาเข้าไปปล้นเงินเยี่ยงนั้นหรือ ? ”

เสี้ยวเว่ยผู้นั้นแลบลิ้นเลียริมฝีปากออกมา ดวงตาของเขาเป็นประกายแวววับ “ข้าน้อยคิดว่า…ซานเยจะได้ครองคลังทองของที่นี่ไปแล้วขอรับ ! ”

“ว่าเยี่ยงไรนะ ? ”

เฟ่ยอันรีบลุกขึ้นทันพลัน เสี้ยวเว่ยผู้นั้นรีบกล่าวต่อว่า “ท่านแม่ทัพใหญ่น่าจะยังมิทราบ ทรัพย์สมบัติเงินทองมากมายเต็มคลัง ซานเยยืนเฝ้าอยู่ที่หน้าประตู ทหารกองสองจำนวน 100,000 นายต่อแถวยาวเหยียดรอรับเงินรางวัล ซานเยกล่าวว่า…”

“เขาว่าเยี่ยงไร ? ไม่สิ ! เหตุใดเฮ้อซานเตาจึงกลายเป็นซานเยได้กัน ? ”

“เอ่อ…เขากล่าวว่า หากมีเงินก็นับเป็นเย และจากนี้เป็นต้นไป เขาก็คือซานเยผู้ลือนาม ! ”

ไอ้บ้าเอ้ย !

เฟ่ยอันกัดฟันแน่นแล้วเดินหน้ามาสองก้าว “เขากล่าวว่าเยี่ยงไรอีก ? ”

เสี้ยวเว่ยกลืนน้ำลายลงคอ “ซานเยกล่าวว่าให้ติดตามเขา แล้วเขายังสัญญาอีกว่าจะซื้อตัวหญิงสาวในหอนางโลมมาให้ทุกคน ! จึงทำให้ทหารอีก 3 กองอิจฉาตาร้อนเป็นอย่างมาก เกรงว่าบัดนี้…ทหารอีก 3 กองทัพคงได้พากันค้นหาคลังสมบัติไปทั่วเมืองเจี้ยนเหมินแล้วขอรับ”

“ข้าจะไปจัดการไอ้เจ้านี่ ! ”

เฟ่ยอันก้าวขาเดินออกไป ฟู่เสี่ยวกวนเห็นเช่นนั้นจึงยกยิ้มขึ้นมา ดูแล้วเจ้าเฮ้อซานเตานี่จะเป็นพ่อค้าที่ดินที่ไม่ธรรมดา ดังนั้น เขาจึงเดินตามเฟ่ยอันและคนอื่น ๆ ไปยังจวนเฉิงโฉว

……

……

ด้านในจวนเฉิงโฉว

พอเฮ้อซานเตาได้ฟังคำสั่งผ่านเสี้ยวเว่ยผู้นั้นแล้ว เขาก็ได้ตัดสินใจอย่างเด็ดขาดแล้วว่า “จ้าวลี่จู้ เจ้าไปพาพี่น้องทหารจำนวน 100 นายมาและให้เตรียมกระสอบมาด้วย โกยเงินทองในนี้ยิ่งมากยิ่งดี จากนั้นก็ให้เดินทางออกไป…”

“ไอหยา ! จะใส่เงินไปทำไมมากมายเล่า เงินนี่จะมีค่าสักเท่าใดกันเชียว ! พวกเจ้าโง่หรือเยี่ยงไร ! เร่งมือเข้า ท่านแม่ทัพใหญ่จะต้องเดินทางมาที่นี่อย่างแน่นอน หากถูกจับตัวได้ก็จะมิเหลือแม้แต่ขนเส้นเดียว ! ”

“เร็ว ๆ ๆ… พอแล้ว รีบปิดกระสอบ ผู้ใดที่มิมีอันใดทำก็กลับไปรอข้าที่ค่าย แล้วนำของเหล่านี้ซุกซ่อนเอาไว้ให้ดี รอให้เรื่องราวสงบลงเสียก่อนแล้วค่อยนำออกมาแบ่งกัน จงจำเอาไว้ว่า พี่น้องที่ตายในสนามรบต้องได้รับสิบเท่าตัว ! เอ้า… ลากกลับไปที่ค่ายเสียก่อน… ไม่สิ ! ซ่อนไว้ในเมืองเจี้ยนเหมินนี่แหละ ! ”

หลังจากทหารกองสองจัดการเรื่องวุ่นวายเหล่านี้เสร็จเรียบร้อยแล้วก็พากันยิ้มหน้าระรื่นออกจากเมืองไป จ้าวลี่จู้พาทหาร 100 นายขนกระสอบใส่เงินทองเหล่านั้นหายไปท่ามกลางความมืดเช่นกัน

เมื่อเฟ่ยอันเดินทางมาถึงจวนเฉิงโฉว จึงพบว่าเฮ้อซานเตายืนถือดาบอยู่ที่หน้าประตูจวน ราวกับรูปปั้นเทพเจ้าเยี่ยงไรเยี่ยงนั้น

เขามองเฟ่ยอันที่เดินเข้ามาจากที่ไกล ๆ จึงลอบยิ้มอยู่ในใจ หึ ๆ ท่านแม่ทัพใหญ่ ท่านมาช้าไปก้าวหนึ่งเสียแล้ว

เฟ่ยอันเดินมาถึงปากทางเข้า ยังมิทันได้ทำอันใด เฮ้อซานเตาก็คุกเข่าลงทันใด “ข้าน้อยเฮ้อซานเตารายงานท่านแม่ทัพใหญ่ ! กองสองของข้าได้ค้นพบทรัพย์สมบัติเงินทองของศัตรูมากมาย ข้าน้อยจดจำสิ่งที่ท่านแม่ทัพสั่งสอนได้จนขึ้นใจ และเพื่อป้องกันมิให้ทหารเหล่านี้ซุกซ่อนเงินทองเอาไว้ ข้าจึงได้นำมากองรวมกันไว้ที่นี่ อยู่เฝ้าดูแลด้วยตนเอง จึงมิอาจละไปจากที่แห่งนี้ได้ ขอท่านแม่ทัพโปรดอภัยให้ข้าน้อยด้วยขอรับ ! ”

เฟ่ยอันตกตะลึงเสียจนชะงักค้าง ไอ้หมอนี่กล่าวออกมาอย่างสง่าผ่าเผย คิดว่าข้ามิรู้เยี่ยงนั้นหรือว่าเจ้ากำลังทำสิ่งใดอยู่ ?

เฟ่ยอันรู้สึกโมโหเป็นอย่างมาก จากนั้นก็ได้เดินเข้าไปในจวนเฉิงโฉว เฮ้อซานเตารีบลุกขึ้นแล้ววิ่งตามเฟ่ยอันเข้าไปติด ๆ เขาเลิกคิ้วยกยิ้มขึ้นแล้วเอ่ยถามว่า “ท่านแม่ทัพใหญ่ขอรับ ที่นี่มีเงินทองอยู่มากมาย ขอกล่าวตามตรงว่าหากข้าน้อยมิได้เฝ้าอยู่ เกรงว่าทหารละโมบเหล่านั้นคงหอบกันไปจนหมดสิ้นแล้ว…”

เฟ่ยอันเดินเข้าไปด้านใน ก็ตกตะลึงขึ้นมาทันที…นี่ ….เจ้าค้นพบคลังสมบัติจริงเยี่ยงนั้นหรือ ?

เงินทองมากมายก่ายกอง มองคร่าว ๆ คาดว่าจำนวนนับแสนตำลึงได้ !

“สารภาพมาเสีย เจ้าเอาไปซ่อนไว้เท่าใด ? ”