นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 591

ตอนที่ 591 ชุมชนหวงหยางนองเลือด

รัชสมัยเซวียนลี่ปีที่สิบ เดือนสี่ วันที่สิบสอง

คณะของฟู่เสี่ยวกวนออกเดินทางไปยังเขตเปาเฉิง ซูม่อนำกองกำลังดาบเทวะกองกำลังที่สามมาถึงชุมชนหวงหยางแล้ว

ศิษย์พี่ใหญ่ซูเจวี๋ยใช้เวลาอยู่ที่ภูเขาเหวินถึง 2 วัน เขาได้พบกับกองกำลังหลักของหยูเล่อ และยังคลำจนเจอกองกำลังป้องกันทั้งหมดของหยูเล่ออีกด้วย จึงได้กลับชุมชนหวงหยาง

“หยูเล่อเรียกรวมชาวยุทธ์ชุดดำ 100,000 นายที่ภูเขาเหวิน และหลบซ่อนตัวอยู่ในภูเขาเหวิน…” ซูเจวี๋ยจ้องมองแผนที่เจี้ยนหนานตงเต้าอย่างตั้งใจ “ซ่อนอยู่ตรงนี้ ใจกลางหุบเขาเหลิ่งเยียน ป่าภูเขาทั้งสองด้านมีด่านลับอยู่ 6 แห่ง ทั้งยังมีหน่วยลาดตระเวน 10 คนต่อกองกำลังป้องกันหนึ่งร้อยกว่าคน เส้นทางที่พวกเขาลาดตระเวนคืออ้อมแนวสันเขาสองฟากของหุบเขาเหลิ่งเยียน โดยห่างกันอยู่ที่ 1 ชั่วยาม”

เขาชะงักไปชั่วครู่ นิ้วชี้ไปบนแผนที่ แล้วกล่าวออกมาอีกว่า “ออกจากชุมชนหวงหยางเข้าไปยังภูเขาหมิน ด้านหน้าหนึ่งร้อยกว่าลี้สามารถให้รถม้า 2 คันขนาบข้างกันไปได้ ส่วนหวนลางเทียน ถนนใหญ่มิมีแล้ว ด้านหน้าคือทางเลียบผาภูเขาหมินอันเลืองชื่อ กว้างเพียงสามฉื่อกว่า ๆ สร้างบนหน้าผาที่สูงชัน ด้านล่างคือเหวลึกที่มองมิเห็นก้น”

“ทางเลียบผาภูเขาหมินของหวนลางเทียนรวมแล้วยาวราว 150 ลี้ พอมาถึงตรงนี้… สะพานหม่านเยวี่ย ก็จะเป็นถนนลูกรังที่ค่อนข้างคับแคบ จากสะพานหม่านเยวี่ยตรงไปยังเขตเวิ่นสุ่ย และเลี้ยวซ้ายเข้าไปในภูเขาเหวิน

เข้าภูเขาไปราว 30 ลี้ ก็จะเป็นหุบเขาเหลิ่งเยียน หวนลางเทียนกับสะพานหม่านเยวี่ยรวมไปถึงบนชุมชนหวงหยางตรงนี้ ข้าสงสัยว่าจะมีผู้สอดแนมของหยูเล่ออยู่ ดังนั้นพวกเราในตอนนี้ได้ถูกพบเห็นบ้างแล้ว”

ซูม่อตั้งใจฟังเป็นอย่างมาก เขามิได้ใส่ใจกับเรื่องที่ถูกพบเห็น มีจำนวนทหารตั้ง 3,000 นาย ขอเพียงแค่ศัตรูยังมีกะจิตกะใจต่อสู้ เยี่ยงไรก็ต้องสังเกตเห็น

“พวกเราสามารถข้ามภูเขาเทียนเชวียจากหวนลางเทียนได้หรือไม่ แทรกตัวไปทางตะวันตกของภูเขาเหวินโดยตรง ? ”

“…ค่อนข้างลำบาก” ซูเจวี๋ยใคร่ครวญใบหน้านิ่วคิ้วขมวดและเงียบไปชั่วครู่ “ระหว่างภูเขาเทียนเชวียและภูเขาเหวิน ถูกคั่นด้วยหมู่เมฆา กว้างเป็นร้อยจ้าง นอกเสียจากจะขึงเชือกไว้ 1 เส้น แล้วให้พวกเขาเลื่อนผ่านไป”

“ศิษย์พี่ใหญ่ มีเชือกอยู่ พวกเขาสามารถเลื่อนไปได้ เพียงแต่… ท่านบินข้ามไปได้หรือไม่ ? ”

ซูเจวี๋ยขยับหมวก มองซูม่อด้วยสีหน้าจริงจัง “ศิษย์น้องแปด ศิษย์พี่ใหญ่ของเจ้าคือปรมาจารย์ ! ”

“…” ซูม่อหัวเราะขึ้นมาโดยทันพลัน “เยี่ยงนั้นก็พักผ่อนก่อน อีก 1 ชั่วยามให้หลังค่อยออกเดินทาง ! ”

“ประเดี๋ยวก่อน”

“ศิษย์พี่ใหญ่ยังมีเรื่องอันใดอีกกัน ? ”

“ในชุมชนหวงหยางนี้ มีหนูอยู่ 1 กลุ่ม”

……

……

ภายในชุมชนหวงหยางนี้ยังมีอยู่อีก 1 กองทัพ

พวกเขาคือองครักษ์ขององค์ชายสี่หยูเวิ่นชู มีจำนวน 3,000 คนเช่นกัน พวกเขามิได้รวมตัวกันที่ใดที่หนึ่ง แต่พวกเขากระจายกันอยู่ในโรงเตี๊ยมของชุมชนหวงหยาง จนทำให้โรงเตี๊ยมของชุมชนหวงหยางเต็มทั้งหมด

หัวหน้าองครักษ์มีนามว่า พานเยวี่ยโหลว เป็นหัวหน้าทหารยามของหยูเวิ่นชูตอนอยู่เมืองหลวง หลังจากที่หยูเวิ่นชูได้เป็นจิ่นชินอ๋อง เขาจึงได้ติดตามหยูเวิ่นชูไปยังซีหรงโดยปริยาย

ในตอนนี้ เขากำลังอยู่ในโรงเตี๊ยมหมิงเยวี่ย ภายในห้องยังมีรองแม่ทัพอยู่อีก 2 นาย

สีหน้าของทั้งสามเคร่งเครียดอย่างถึงที่สุด บรรยากาศภายในห้องหดหู่ลงอย่างเห็นได้ชัด

“ทัพของแม่ทัพใหญ่พ่ายแพ้ย่อยยับ องค์ชายเป็นหรือตายก็ยังมิอาจทราบได้ ข้าขอบังอาจถามท่านแม่ทัพว่าในตอนนี้พวกเราจะไปหรืออยู่ ? ” รองแม่ทัพฝ่ายซ้ายคำนับและเอ่ยถาม

“ท่านแม่ทัพ ผู้ที่มาคือกองกำลังดาบเทวะกองกำลังที่สาม พวกเขาย่อมต้องการเข้าภูเขาหมินเพื่อไปกวาดล้างลัทธิจันทรา ข้าคิดว่า… ตามแนวโน้มแล้ว สู้แยกย้ายกันไปดีหรือไม่ ? ” รองแม่ทัพฝ่ายขวาเองก็คำนับและเอ่ยขึ้นมาเช่นกันว่า

พานเยวี่ยโหลวมองออกไปนอกหน้าต่าง ต้นหวงหยางตั้งตระหง่านอยู่ด้านนอก ดอกของต้นหวงหยางได้ผลิออกมาแล้ว ช่างมิสวยงามเอาเสียเลย

“คนที่ส่งออกไปยังมิได้รับข่าวคราวขององค์ชายอีกหรือ ? ”