นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 593

ตอนที่ 593 บินข้ามซอกเขาร่วนหยุน

หยูเวิ่นชูตื่นตกใจขึ้นมาทันพลัน !

ในชั่วพริบตาที่เขาลุกขึ้น ชักกระบี่ที่หลังออกมา กระบี่กวาดกระบี่ที่ตวัดเข้าใส่ แล้วตะโกนออกไปว่า “ที่มาเป็น…”

ยังมิทันได้คำว่า ผู้ใด ออกไป ทันใดนั้นก็มีตาข่ายพุ่งออกมาจากต้นไม้ใหญ่ด้านข้าง และตกลงบนกระบี่ !

กระบี่ของหยูเวิ่นชูเปล่งประกาย ตวัดใส่ตาข่ายที่พุ่งลงมา ทันทีที่ด้ามกระบี่บิด เสียง “ชริ้ง… ! ” ดังขึ้น สองกระบี่ปะทะเข้าด้วยกัน ทั้งสองถอยไปคนละ 10 จั้งและแทบจะตกลงพื้นในเวลาเดียวกัน

ในขณะที่เท้าของเขาลงเหยียบบนพื้นหิมะหนา ทันใดนั้นก็มีคนสี่คนบินมาจากสี่ด้าน หลังจากนั้นร่างของเขาก็เบาหวิว

เป็นตาข่ายอีกแล้ว !

ตาข่ายนี้ถูกฝังเอาไว้ในหิมะ เป็นตำแหน่งที่เขาย่ำเท้าลงไปพอดิบพอดี

ร่างของเขาตกลงไปบนตาข่าย กระบี่ตัดตาข่ายขาดในชั่วพริบตา พลิกกระบี่ในฝ่ามือ สกัดกระบี่ที่ปรี่มาสังหารออก “ปึก… ! ” เสียงเขาตกลงบนพื้นหิมะ

คนทั้งสี่ที่จับตาข่ายล้มลงไปที่พื้น หลังจากนั้นร่างของเขาก็เบาขึ้นอีกครา ข้าจะไปหามารดาเจ้า !

ยังมีตาข่ายอีกผืน !

หยูเวิ่นชูแทบจะกระอักเลือด จะต่อสู้กันดี ๆ มิได้หรือเยี่ยงไร ?

พวกเจ้าคิดว่านี่คือความสามารถแบบใดกัน ?

ร่างของเขาที่อยู่กลางตาข่ายโงนเงนและเสียการทรงตัว เขารีบอาศัยแรงอันน้อยนิด บินออกมาจากกลางตาข่ายนั้น แต่คาดมิถึงว่า…

จะมีตาข่ายหล่นลงมาเหนือศีรษะอีกแล้ว !

ในตอนที่กระบี่ของหยูเวิ่นชูกำลังจะฟันตัดตาข่ายที่หล่นมาจากท้องนภา กลับพบว่ามีกระบี่แทงมาจากทั้งซ้ายและขวา

เขารีบเคลื่อนย้ายกำลังภายในลงกระบี่ไปทางซ้ายและขวา เสียง “เคร้ง เคร้ง” ดังขึ้น ปัดกระบี่ที่มาจากทางซ้ายและขวาออกไป กระบี่ของเขาตวัดไปทางด้านล่าง และได้ตัดตาข่ายที่อยู่ด้านล่างออก เขาตกลงมาจากกลางอากาศ ลอบคิดว่า คงจะมิมีตาข่ายเหลืออยู่แล้ว

เท้าเพิ่งจะถึงพื้น… อีกแล้วหรือ ?

เขาถูกหิ้วขึ้นมาอีกครา และยังมีตาข่ายอยู่อีกหนึ่ง !

ทว่าตาข่ายนี้กลับแตกต่างออกไป เขาเหยียบลงไปบนแผ่นเหล็กที่อยู่บนตาข่าย นี่มันหมายความว่าเยี่ยงไรกัน ?

มีตาข่ายทั้งบนและล่าง ข้าก็จะบินไปทางซ้ายและขวา…

ด้านซ้ายก็มีตาข่ายพุ่งเข้ามา ด้านขวาก็มีตาข่ายพุ่งเข้ามาเช่นกัน !

บนตาข่ายทั้งสองมีแผ่นเหล็กติดอยู่ กระบี่ย่อมฟันมิได้ เยี่ยงนั้นข้าก็จะทะลวงไปยังด้านหน้าและด้านหลัง !

ด้านหน้าและด้านหลังก็มีตาข่ายเช่นเดียวกัน

ทั่วทุกสารทิศ มีตาข่ายถึง 6 ผืน !

และทั่วทุกสารทิศ ยังมีกระบี่อีก 4 เล่ม !

บนตาข่ายทั้งหกมีเพียงตาข่ายจากบนท้องนภาเท่านั้นที่มิมีแผ่นเหล็ก บินเข้ามาใกล้อย่างรวดเร็ว หยูเวิ่นชูตื่นตระหนกเป็นอย่างมาก กระบี่ในมือเปล่งแสงและกวัดแกว่งไปมา เขาลุกขึ้นยืน กระบี่ตวัดใส่ตาข่ายที่หล่นลงมาจากท้องนภา ตาข่ายแตก กระบี่ทั้งสี่กลับปรี่เข้ามาในชั่วพริบตา และได้กดให้เขาล้มลงไป หลังจากนั้น ก็มีตาข่ายตกลงมาจากท้องนภาอีกครา มีแผ่นเหล็กติดอยู่กับตาข่ายนี้

เขาล้มพับลงกับแผ่นเหล็กที่อยู่บนพื้น หลังจากนั้นแผ่นเหล็กที่อยู่ด้านซ้ายและขวาก็ถูกยกขึ้นปิด เขาตื่นกลัวอย่างถึงที่สุด แต่ก็ทำอันใดมิได้ แผ่นเหล็กที่อยู่บนท้องนภาตกลงมาดัง “ปึง ! ” ปิดด้านบนอย่างพอดิบพอดี เบื้องหน้าสายตาก็มืดมิดไปในพริบตา ทันใดนั้นจึงได้ตระหนักว่านี่คือ… โลงศพ !

“ปล่อยข้าออกไป ! ”

“ตึง ๆ ๆ ๆ…” เขาใช้กระบี่เคาะบนแผ่นเหล็ก ทันใดนั้นก็มีเสียงดังมาจากด้านนอก “หนวกหู ! ”

หลังจากนั้นก็มีควันลอยเข้ามา เพียงแค่ 10 อึดใจ หยูเวิ่นชูก็ได้นอนอยู่ในโลงศพอย่างไร้ซุ่มเสียงใด ๆ

หัวหน้ากลุ่มนายพรานตื่นตกใจตั้งแต่ต้นจนถึงบัดนี้ มิใช่ว่ามาล่าสัตว์เยี่ยงนั้นหรือ ? เหตุใดถึงมีผู้แข็งแกร่งของยุทธภพออกมามากมายถึงเพียงนี้ได้กัน ?

ในยามนั้นเอง หัวหน้านายพรานจึงกล่าวเสียงเรียบว่า “ไปเถอะ อย่ามอง อย่าคิด และอย่าได้เล่าอันใดออกไป มิเช่นนั้นหายนะจะมาเยือนเอาได้ ! ”

โลงศพนั้นบินลงไปถึงเชิงภูเขาหยุนโดยการใช้แปดคนหาม จากนั้นก็วางเอาไว้บนรถม้าพิเศษคันหนึ่ง

รถม้าถูกคลุมด้วยผ้าใบ คนขับรถม้า 2 คนขับออกไปจากภูเขาหยุน และออกจากเขตหยุนไหล จากนั้นก็ออกเดินทางไปยังจินหลิง

นกส่งสารออกบินไป โดยนำกระดาษไปด้วยหนึ่งใบ หยูเวิ่นชูถูกจับแล้ว สายลับโปรดรับช่วงต่อ

……

……