นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 594

ตอนที่ 594 ทหารเทพจากฟากฟ้า

ซูเจวี๋ยกำลังนำเชือกเส้นหนึ่งมัดไว้กับต้นไม้ รู้ดีว่ามิไกลจากตนมีหน่วยสอดแนมฝ่ายศัตรูอยู่นับสิบ

เขาผูกเชือกไว้เรียบร้อยแล้ว จากนั้นก็ดับไฟในบอลลูนไฟ แล้วจึงได้ตะโกนออกมาว่า “ได้แล้ว”

เขาขยับหมวกให้ตรง จากนั้นก็เดินยิ้มไปทางกลุ่มหน่วยสอดแนมทั้งสิบคนนั้น

“น้องชาย… ที่นี่ใช่ภูเขาเหวินหรือไม่ ? ”

พวกหน่วยสอดแนมชะงักลงทันใด ผ่านไปชั่วครู่จึงมีหนึ่งในพวกเขาตอบกลับมาอย่างระมัดระวัง “ถูกต้องแล้ว…มิทราบว่าท่านคือเซียนเยี่ยงนั้นหรือ ? ”

บัดนี้กลับกลายเป็นซูเจวี๋ยเองที่ชะงักนิ่งค้าง เซียน ? ข้ามองดูเหมือนมีพลังของเซียนอยู่เยี่ยงนั้นหรือ ?

“อืม…ข้าเพิ่งจะกลับจากการออกท่องโลก”

ชายผู้นั้นรีบคุกเข่าลงทันที “ข้าน้อยมีตาหามีแววไม่ ขอท่านเซียนโปรดไว้ชีวิตด้วยขอรับ ! ”

คนที่เหลือต่างก็พากันมอง ฉิบหาย ! ท่านเซียนกลับมาแล้ว หากท่านเซียนฆ่าพวกเราจนสิ้น จะทำเยี่ยงไรดี ?

ดังนั้น พวกเขาจึงพากันคุกเข่าลงพื้นเสียงดัง ‘ตุ๊บ ! ’

ซูเจวี๋ยยิ่งงุนงงหนักกว่าเดิม มีคนเชื่อว่าเทพเซียนมีอยู่จริงด้วยหรือนี่ ?

จะทำเยี่ยงไรดีเล่าทีนี้ ?

จะฆ่าหรือ ก็มิอาจลงมือได้

หากมิสังหาร พวกเขาอาจจะนำเรื่องนี้ไปรายงาน เช่นนั้นคงวุ่นวายยิ่ง…

ในขณะที่กำลังลังเลอยู่นั้น กองกำลังดาบเทวะนายหนึ่งก็ได้ลอยตัวมาตามเชือกที่ผูกเอาไว้

หน่วยสอดแนมคนหนึ่งเงยหน้าขึ้นมองแล้วจ้องตาเขม็ง “นั่น… นั่นมัน พวกเขา เหตุใดจึงบินได้ ? ”

ซูเจวี๋ยถอนหายใจออกมาแล้วชี้นิ้วไปแตะบริเวณจุดเลือดลม ทำให้ทหารผู้นั้นล้มลงกับพื้นทันที

คนอื่น ๆ ที่เหลือเมื่อเห็นดังนั้นต่างก็พากันตกอกตกใจเสียจนเหงื่อท่วม พวกเขากล่าวออกมาอย่างตะกุกตะกักว่า “พวกข้ามิรู้มิเห็นอันใดทั้งนั้นขอรับ ! ขอท่านเซียนโปรดไว้ชีวิตด้วย ! ”

“หึ…พวกเจ้ารู้มากเกินไปแล้ว ! ”

จากนั้นซูเจวี๋ยก็นำนิ้วกดเข้าที่จุดเลือดลมของแต่ละคน พวกเขาทั้งหลายจึงนอนกองระเนระนาดอยู่บนพื้น

“สังหารพวกเขาเยี่ยงนั้นหรือ ? ” ซูม่อมองคนทั้งสิบแล้วเอ่ยถามออกมา

“มิได้ฆ่าหรอก อีกประมาณ 1 ชั่วยามพวกเขาก็จะฟื้นขึ้นมาเอง”

“เหตุใดจึงมิให้พวกเขาตื่นในอีก 10 ชั่วยามข้างหน้ากัน ? ”

“…ข้าเกรงว่าพวกเขาจะหนาวตายเสียก่อน”

“อ่า…ศิษย์พี่ใหญ่กล่าวได้ถูกต้อง”

เวลาผ่านไปราว 1 ก้านธูป กองกำลังดาบเทวะ 2,800 นายก็ได้พากันกระโดดข้ามซอกเขาร่วนหยุน แสงจากท้องนภาเริ่มมืดลงเรื่อย ๆ กองทัพจึงหยุดพักผ่อนและพักกินข้าวเพื่อเก็บแรงไว้ หลังจากนั้นก็หายไปจากภูเขาแห่งนี้ แล้วมุ่งหน้าไปทางหุบเขาเหลิ่งเยียนอย่างเงียบ ๆ ซึ่งที่แห่งนั้นเป็นตำแหน่งค่ายหลักของศัตรู

กองทัพแบ่งออกเป็น 3 กลุ่ม ซูเจวี๋ยพาทหารจำนวนสามสิบกว่านายจัดการปลิดชีพพวกทหารยามที่ซ่อนตัวอยู่ตลอดทาง

ส่วนซูม่อได้พาทหาร 300 นายไล่ฆ่าทหารลาดตระเวน ส่วนคนอื่น ๆ ได้ผ่านไปอย่างเงียบ ๆ แต่กลับหยุดฝีเท้าลงที่บริเวณไหล่เขา

มีกองทัพอีกกองหนึ่งจำนวนประมาณ 300 คน มองดูแล้วพบว่าเป็นศัตรูกำลังตรงเข้ามายังพวกเขา

“พวกเจ้าว่านี่คืออันใดกัน ? กว่าพวกเราจะออกจากภูเขาเหมิงซานมายังที่แห่งนี้ได้มิใช่เรื่องง่าย เดิมทีคิดว่าหากติดตามองค์ชายแล้วจะได้ดื่มกินอย่างอิ่มหนำสำราญ เฮ้อ… เหตุใดถึงต้องมาติดอยู่ในหุบเขาเช่นนี้ อีกอย่างภูเขาเหมิงซานช่างรันทดเสียจริง แม้แต่อาหารก็ยังมิมีพอประทังชีวิต ข้ามิเข้าใจเอาเสียเลยว่าองค์ชายกำลังรอสิ่งใดอยู่กันแน่ ? ”

“ได้ยินว่ารอองค์ชายสี่”

ซูม่อเบิกตากว้างจ้องไปยังทหารนายนั้น “เจ้าจงจำไว้ว่า ความเมตตาที่มีให้ศัตรู ก็เท่ากับเป็นการทำร้ายตนเอง ! ”

ทหารผู้นั้นชะงักลงทันที เขามองไปยังซูม่อแล้วนึกขึ้นมาในใจว่า อาจารย์แปดเข้าใจถึงหลักการล้ำลึกถึงเพียงนี้ตั้งแต่เมื่อใดกัน ?

ซูม่อเบ้ปากแล้วกล่าวว่า “อาจารย์อาเล็กของพวกเจ้าเคยกล่าวเอาไว้ ! ”

เหล่าทหารเมื่อได้ยินดังนั้นก็หัวเราะออกมาทันที อืม… ถูกต้องแล้ว ! วาจาที่ลึกซึ้งถึงเพียงนี้คงมีแต่อาจารย์อาเล็กเท่านั้นที่กล่าวออกมาได้

กองกำลังดาบเทวะก้าวเดินไปเบื้องหน้าเรื่อย ๆ ในระหว่างทางได้พบกับศัตรูอีกสองสามคน แน่นอนว่าพวกเขาจัดการสังหารได้โดยง่าย ในขณะที่ท้องนภาเริ่มมืดลง พวกเขาก็ได้เดินทางมาถึงด้านบนของหุบเขาเหลิ่งเยียนเป็นที่เรียบร้อย

ซูม่อสังเกตอยู่ชั่วครู่ จากนั้นจึงออกคำสั่งว่า

“กลุ่มที่หนึ่ง ไปยังปากทางเข้าหุบเขาเพื่อโจมตีจากด้านหน้า”

“กลุ่มที่สอง รับผิดชอบดูแลความปลอดภัย, กลุ่มที่สาม บุกเข้าไปในกระโจมแม่ทัพใหญ่ จับเป็นหยูเล่อเพื่อสิ้นสุดการต่อสู้ในครานี้ ! ”

“เมื่อกลุ่มที่หนึ่งเข้าประจำที่เรียบร้อยแล้วจงส่งสัญญาณออกมา ลงมือปฏิบัติได้ ! ”

ผ่านไปราวครึ่งชั่วยาม เมื่อเสียงผิวปากดังขึ้นท่ามกลางหุบเขา กลุ่มที่สามก็มุ่งหน้าเข้าไปยังกระโจมแม่ทัพใหญ่ทันที กลุ่มที่สองตามติดเข้าไปด้านในกระโจม

การต่อสู้เกิดขึ้นในพริบตา ซูเจวี๋ยนำทหารกลุ่มที่สามยิงธนูอันแหลมคมออกไป เส้นทางที่ลูกธนูพุ่งผ่านทำให้ศัตรูเหล่านั้นจบชีวิตลงโดยที่ยังมิทันได้เหลียวหลังกลับมามอง

กลุ่มที่สองชักดาบออกมาฟาดฟันอย่างไร้ปรานี และไม่เหลือโอกาสให้แม้แต่น้อย ฝ่ายศัตรูยังมิทันได้ตั้งตัวและมิรู้ว่าเกิดเรื่องอันใดขึ้น

“ศัตรูบุก ! ”

“ตึง ๆ ๆ… ! ” เสียงกลองศึกดังขึ้นทันใด ทำให้วิหคพากันแตกตื่นจากนั้นก็บินขึ้นสู่ท้องนภา สร้างความตื่นตระหนกให้แก่หยูเล่อและขงริ่งหยูที่อยู่ในกระโจมยิ่ง

หยูเล่อลุกขึ้นทันใด พลางเอ่ยถามว่า “ศัตรูมาจากที่ใด ? ”

ทหารนายหนึ่งพุ่งเข้ามาอย่างตื่นกลัว “ทูลองค์ชาย กองกำลังดาบเทวะบุกเข้ามาแล้วพ่ะย่ะค่ะ ! ”