นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 595

ตอนที่ 595 กวาดล้างจอมยุทธ์ชุดดำ

“ว่าเยี่ยงไรนะ ? ”

หยูเล่อปรี่เข้าไปถึงเบื้องหน้าของทหารได้ในหนึ่งก้าว คว้าคอของทหารผู้นั้นไว้และยกขึ้นอย่างสุดกำลัง

“แค่กแค่กแค่ก…”

ทหารผู้นั้นใบหน้าแดงก่ำ ดวงตาปูดโปน หยูเล่อจึงรีบวางเขาลง “กองกำลังดาบเทวะมาจากเส้นทางใดกัน ? ”

“กระหม่อมมิทราบ พวกเขา… พวกเขามิได้ผ่านมาที่ปากทางขึ้นเขา เกรง… เกรงว่าจะลงมาจากท้องนภา ! ”

“พลั่ก… ! ” หยูเล่อเตะเข้าที่ท้องของทหารนายนั่น “มารดาเจ้าสิหล่นลงมาจากท้องนภา เจ้าคิดว่าพวกเขาเป็นเทพจริง ๆ หรือเยี่ยงไรกัน ? ”

เขาก้าวออกไปนอกกระโจมแล้วตวัดกระบี่ในมือไปมา “จอมยุทธ์ชุดดำทุกนายฟังคำสั่ง จงสังหารพวกมันทั้งหมดให้ซื่อจื่อ ! ”

กองกำลังดาบเทวะกองกำลังที่สามได้รุดหน้าเข้ามา 40 จั้ง จึงได้พบว่าศัตรูไหวตัวทันแล้ว

ศัตรูท่วมท้นทั้งซ้ายและขวากวัดแกว่งดาบและหอกทะยานมาทางพวกเขาราวกับสายน้ำที่เชี่ยวกราก

กลุ่มทหารดาบเทวะจึงได้เริ่มสงครามในเวลาเดียวกัน พวกเขาพุ่งทะยานมาทางด้านหลังของศัตรู ดาบในมือทอประกาย ด้วยจำนวน 5 คนในหนึ่งทีม เคลื่อนไหวราวกับฐานหินโม่ พวกเขาเข้าไปในทัพของศัตรู ฉีกกระชากผู้คนราวกับเครื่องบดเนื้อ

ซูเจวี๋ยไม่มีเวลาขยับหมวก ดอกกระบี่แต่ละดอกบนกระบี่ไม้ของเขาวนไปรอบ ๆ แต่ละชีวิตที่อยู่เบื้องหน้าก็ค่อย ๆ หายไปเรื่อย ๆ

นี่คือทางนองเลือดกว้างราว 12 ฉื่อ !

กลุ่มที่สองของกองกำลังดาบเทวะก็แบ่งเป็น 5 คนในหนึ่งทีมเช่นเดียวกัน ดาบในมือตวัดโฉบไปมา คอยสกัดดาบและกระบี่ที่ข้าศึกฟันเข้าใส่ และเชือดเข้าที่ช่องท้องหรือไม่ก็ลำคอของศัตรู

เสียงโหยหวนดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง ทัพของศัตรูยังคงเคลื่อนตัวอย่างดุเดือด เหยียบศพของสหายในกองทัพไปมา

ซูม่อชักปืนออกมา ต่อจากเสียงปืนของเขาที่ดังขึ้น กองกำลังดาบเทวะ 3,000 นายก็ได้ลั่นไกปืนต่อจากเขาทันที “ปังปังปังปัง…” เสียงปืนที่ดังอย่างดุเดือดดังขึ้นพร้อมกับเสียงกรีดร้องที่น่าอนาถ พวกเขาเก็บปืนและชักดาบในคราเดียว ด้วยการชี้นำของดาบ คาดไม่ถึงว่าจะไร้ศัตรูที่อยู่เบื้องหน้าอีก !

ปืน 3,000 กระบอก กับอีก 3,000 ชีวิต !

ตายไปแล้วก็ถือว่าดี ยังมีคนอีกพันกว่าคนที่ถูกยิงไปแล้วแต่ยังไม่ตาย

สองมือของพวกเขากุมเข้าที่ท้องหรือไม่ก็ลำคอ ดวงตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว ปากของพวกเขาร้องโหยหวนราวกับหมูที่ถูกเชือด ดาบหล่นลงไปกับพื้นเนิ่นนานแล้วและคนกำลังถอยร่นอย่างบ้าคลั่ง

“อ๊าก…ไส้ของข้า ไส้ของข้าหลุดออกมาแล้ว ! ”

“ช่วยข้า ช่วยข้าด้วย ข้ามิอยากตาย… ! ”

“……”

ไร้ความปรานี ไม่มีความเห็นใจ ท่ามกลางสายตาเย็นชาราวกับน้ำแข็งของทหารดาบเทวะ ใต้คมดาบอันหนาวเหน็บของพวกเขา ภายใต้ปากกระบอกปืนสีดำเมื่อม ทันใดนั้นก็มีคนในทัพศัตรูกู่ร้องขึ้นมาว่า “ทหารดาบเทวะ สู้มิได้ ข้ามิสู้แล้ว ! ”

ข้าศึกผู้นั้นหันหลังและวิ่งหนีไปทันที ทว่าวิ่งไปได้มิถึงสองก้าว ประกายดาบก็แล่นเข้าหาทันที ศีรษะของเขาปลิดปลิวไปในพลัน

“บุกเข้าไป ! สกัดพวกมันเอาไว้ สังหารพวกมันเสีย ! ”

เชียนฟูจ่างของศัตรูนายหนึ่งถือหอกและกวดไล่ให้ทหารกลุ่มนี้รุดหน้าต่อไป ซูม่อขมวดคิ้วเล็กน้อย เขาหยิบระเบิดออกมาหนึ่งลูก ดึงสลักออกแล้วโยนไปตรงจุดที่เชียนฟูจ่างยืนอยู่

“ตู้ม… ! ”

เสียงระเบิดดังขึ้นมาพร้อมกับควัน เชียนฟูจ่างผู้นั้นถูกระเบิดจนร่างแหลกเป็นชิ้น ๆ ข้าศึกที่อยู่ห่างจากเขาไม่กี่จั้งต่างก็ถูกสังหารจนหมดสิ้น

ซูเจวี๋ยทะยานไปด้านหน้า เขาเห็นกระโจมแล้ว !

ในยามนี้ดวงตาของหยูเล่อเบิกกว้างด้วยความตื่นกลัวถึงขีดสุด ในสมองขาวโพลนไปหมด

นี่เป็นการต่อสู้แบบใดกัน ?

คาดมิถึงว่าคนนับแสนจะสกัดทหารราบที่บุกมาประชิดมิได้ !

สีหน้าของขงริ่งหยูไม่ได้ต่างจากหยูเล่อสักเท่าใดนัก เพียงแต่ขงริ่งหยูตกอยู่ในอารามตกตะลึงเพียงชั่วครู่ก็ได้สติขึ้นมาก่อน เขากระชากหยูเล่อเข้ามาในกระโจมและกล่าวเสียงแผ่วว่า “ซื่อจื่อ ข้าศึกเข้ามาใกล้กระโจมแล้ว ได้โปรดถอยทัพโดยเร็วเถอะ ! ”