นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 614

ตอนที่ 614 ผู้มาตามคำเชิญของติ้งอันป๋อ

นี่คือการบรรยายที่ประสบความสำเร็จอย่างยิ่ง

การสอนในครานี้เพื่อให้ราชวงศ์หยูได้เปิดประตูรับการพัฒนาเศรษฐกิจในรูปแบบใหม่

ท่ามกลางเสียงปรบมือแสนอบอุ่นนั้น ฟู่เสี่ยวกวนค่อย ๆ เดินไปที่ประตูด้านหลังของห้องบรรยาย แต่เขาก็ยังได้ยินเสียงปรบมือดังกึกก้องอยู่

เฮ้อซานเตารู้สึกว่าตนปรบมือแรงเสียจนมือจะบวมอยู่แล้ว !

ติ้งอันป๋อได้มอบคำชมให้แก่พ่อตา คู่หมั้นของข้าก็จะได้รับเกียรติไปด้วยโดยปริยาย ขณะที่ข้าอยู่ใต้บังคับบัญชาของติ้งอันป๋อจึงได้รับเกียรติกว่าพวกเขาเสียอีก !

หลังจากกลับหลินจื๋อ ข้าสามารถไปคุยโวโอ้อวดผู้คนได้แล้ว !

แน่นอนว่าพวกเขามิรู้ว่าวันนี้ฝ่าบาทได้เตรียมของพระราชทานให้แก่สองตระกูลแห่งหลินจื๋อเรียบร้อยแล้ว

ขุนนางชั้นผู้ใหญ่ได้ประกาศกฤษฎีกาและได้มอบป้ายประกาศทองคำให้แก่ทั้งสองตระกูล อีกทั้งแคว้นหลิวยังส่งสตรี 2 นางมาเป็นของกำนัลอีกด้วย !

ตระกูลโจ่งกับตระกูลหยูร่วมกันจัดงานเลี้ยงฉลองยิ่งใหญ่เอิกเกริก โดยเชิญผู้คนที่มีความเคารพนับถือในหลินจื๋อมาเข้าร่วมด้วย

งานฉลองนี้จัดขึ้นเป็นเวลาสามวันสามคืน จนกระทั่งขุนนางชั้นผู้ใหญ่จากไป เมืองหลินจื๋อจึงค่อย ๆ ฟื้นคืนความเงียบสงบ

เมื่อข่าวนี้ถูกเผยแพร่ออกไปภายใต้การประชาสัมพันธ์ของราชสำนัก การมอบรางวัลครานี้จากฝ่าบาท ทำให้พ่อค้าทั่วทั้งใต้หล้าล้วนตกตะลึงด้วยกันทั้งสิ้น !

ในราชวงศ์หยู มิเคยปรากฏเรื่องเช่นนี้มาก่อน นี่ถือเป็นข่าวดีสำหรับใต้หล้า… ทำให้พ่อค้าคิดจะลุกขึ้นมาสู้บ้าง !

โครงร่างที่เน้นการผลักดันด้านเศรษฐกิจของติ้งอันป๋อได้เปิดตัวอย่างเป็นทางการในราชวงศ์หยูนับแต่นี้เป็นต้นไป

ต่อจากนี้ไป พ่อค้าจะมิใช่จุดต่ำสุดของสังคมอีกต่อไปแล้ว พวกเขาจะสามารถทำงานได้ง่ายขึ้นมากโขเลยทีเดียว !

หลังจากงานเลี้ยงฉลองจบสิ้นลง โจ่งเจิ้งเต้าผู้นำตระกูลโจ่งและหยูหมิงซินผู้นำตระกูลหยู ก็รู้สึกวิตกกังวลมากยิ่งนัก…

ฝ่าบาทพระราชทานหญิงงาม 2 คนมาให้ จะทำเยี่ยงไรดี ?

“ฝ่าบาทมิได้ตรัสว่าให้พวกเรารับเป็นอนุนี่ ! ”

“ฝ่าบาทเป็นผู้พระราชทานให้ ข้าเกรงว่าพวกนางคงมิเหมาะกับตำแหน่งอนุเป็นแน่ ! ”

“ความหมายของท่านคือ…ให้ตำแหน่งฮูหยินรองเยี่ยงนั้นหรือ ? ”

“ข้าก็มิรู้เช่นกัน หรือควรจะเลี้ยงดูอย่างเดียว ? ”

“นี่… เจ้ากับข้าก็อายุปูนนี้แล้ว มิรู้ว่าจะอยู่ได้อีกนานเท่าใด พวกเราจะทนกับหญิงงามเช่นนี้ได้เยี่ยงไรกัน ? จะทนได้สักกี่น้ำเชียว เกรงว่าเจ้ากับข้าคงทนมิไหวเป็นแน่”

“หลังจากได้รับพระมหากรุณาธิคุณอันยิ่งใหญ่เช่นนี้ ข้าคิดว่าควรจะเลี้ยงดูพวกนางเอาไว้”

“เหล่าหยู เจ้าว่า…เป็นไปได้หรือไม่ที่ฝ่าบาทขอให้พวกเราเลี้ยงดูเอาไว้ ถ้าหากฝ่าบาทมาที่ถนนเจี้ยนหนาน… แล้วค่อยให้พวกเราพาหญิงงามที่เลี้ยงดูไปที่ประทับของพระองค์ เป็นความคิดที่ดีใช่หรือไม่ ? ”

หยูหมิงซินตบที่ต้นขาเบา ๆ แล้วชี้นิ้วไปที่อีกฝ่าย “ความคิดของเจ้ารอบคอบยิ่ง ทำตามนี้เถอะ ! ”

……

……

หลังจากที่ฟู่เสี่ยวกวนจากไป หลี่ชุนเฟิง คณบดีสำนักศึกษาจี้เซี่ยก็ได้ขึ้นมาบนเวที

เขามิลังเลที่จะให้คำสรรเสริญแก่ติ้งอันป๋อ และเป็นอีกคราที่ให้กำลังใจแก่บัณฑิตจากสำนักศึกษาการค้า ให้พวกเขายึดแบบอย่างของติ้งอันป๋อในการเรียนรู้… ขยันและทุ่มเท

หลังจากนั้น เขาก็ได้เชิญผู้แทนจากห้าตระกูลการค้าใหญ่มาพักผ่อน

ส่วนผู้คนที่เหลือก็เริ่มทยอยออกไปจากห้องบรรยายใหญ่ ขณะที่ผู้คนจากตระกูลใหญ่ทั้งห้าเดินไปยังแผนกต้อนรับ

“แล้วพวกเราล่ะ ? ” เฮ้อซานเตามิรู้ว่าหลังจากนี้ควรทำเยี่ยงไรดี