นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 621

ตอนที่ 621 ความอาฆาตของเฮ้อซานเตา

ด้วยเสียงคำรามของเฮ้อซานเตาทำให้หวางซุนอู๋หยาที่กำลังเอ่ยอยู่ตื่นตกใจเป็นอย่างมาก

ทุกคนล้วนประหลาดใจกับเสียงคำรามนี้จึงหันหลังกลับไปมอง พบเห็นเฮ้อซานเตาที่กำลังชักดาบแล้วเดินตรงเข้ามา

เสียง “อ่า…” ดังออกมาจากซือหม่าเช่อ ฝ่ายจงสือจี้เมื่อเห็นดังนั้นก็รีบเข้าไปห้ามเฮ้อซานเตาเอาไว้แล้วตำหนิว่า “ซานเตา เจ้าอย่าเพิ่งวู่วาม ! ”

หวางซุนอู๋หยารีบถอยหลังไปสามก้าวแล้วชี้นิ้วไปที่เฮ้อซานเตาด้วยความขลาดกลัว “เจ้า… เจ้าเป็นผู้ใดกัน ? เจ้ากับข้ามิเคยมีความแค้นใดต่อกัน เหตุใดเจ้าถึงชักดาบใส่ข้า ? ”

เฮ้อซานเตาถลึงตามองหวางซุนอู๋หยา ทำให้เขาตกใจกลัวถึงขีดสุด

“ท่านปู่ของเจ้านั้นเป็นผู้ที่น่านับถือและจิตใจเปิดเผย ข้า เฮ้อซานเตา ผู้นี้ก็เช่นกัน ! เมื่อครู่เจ้ากำลังเอ่ยใส่ร้ายติ้งอันป๋ออยู่ใช่หรือไม่ ? หากเจ้าเป็นลูกผู้ชายก็ยอมรับมาเสียดี ๆ ถ้าเจ้ายอมรับ ข้าจะมิใช้ดาบ แต่พวกเรามาสู้กันแบบตัวต่อตัวเถิด ! ”

ใบหน้าของหวางซุนอู๋หยาเดือดดาลขึ้นมาทันใด ก็ข้าเอ่ยตามความจริงนี่ แต่ใบหน้าดุร้ายของชายผู้นี้ราวกับกำลังจะกินคนเข้าไปทั้งตัว ถ้าหากข้ายอมรับจะมิถูกจับกินหรือ ?

แต่หากมิยอมรับจะเอาหน้าไปไว้ที่ใดเล่า ?

เฮ้อซานเตาสอดดาบเข้าฝักจนบังเกิดเสียงดัง ‘ฉั๊วะ ! ’ จากนั้นก็แสดงสีหน้าดูถูกพร้อมกับยกนิ้วกลางให้กับหวางซุนอู๋หยา “ไอ้คนขี้ขลาด คนเยี่ยงเจ้าคู่ควรให้เอ่ยถึงติ้งอันป๋อเยี่ยงนั้นหรือ ? ติ้งอันป๋อเป็นคนเยี่ยงไร เจ้ารู้จักดีพอแล้วหรือยัง ! ช่างน่าขันยิ่งนัก ! คนเลวเยี่ยงเจ้าจงจำเอาไว้ให้ดี ! หากยังกล้าเอ่ยวาจาใส่ร้ายติ้งอันป๋ออีกล่ะก็ เมื่อข้าพบเจ้าที่ใด ข้าก็จะทุบตีเจ้าที่นั่น ! ”

ผู้ที่เหลือเฝ้าดูสถานการณ์โดยมิมีผู้ใดออกมาแก้ตัวให้หวางซุนอู๋หยาเลยสักคนเดียว เนื่องจากคำเอ่ยของหวางซุนอู๋หยาก็ไม่เป็นที่พอใจของพวกเขาเช่นกัน

ผู้ที่อีกฝ่ายล่วงเกินเป็นถึงติ้งอันป๋อ ! อย่าได้เข้าไปยุ่งเกี่ยวเชียว !

ถ้าหากติ้งอันป๋อรู้เรื่องนี้แล้วต้องการแก้แค้น ถึงแม้จะเป็นคุณชายของตระกูลซือหม่าหรือตระกูลหวางซุน เกรงว่าเพียงแค่ติ้งอันป๋อสั่งก็สามารถทำให้ตระกูลนั้นหายสาบสูญไปได้แล้ว !

คนอย่างติ้งอันป๋อ พวกเราสามารถไปยั่วโมโหเขาได้หรือเยี่ยงไรกัน ?

ในเมืองหลวงนั้นเคยมีตระกูลใหญ่ทั้งหก แล้วเหตุใดบัดนี้ตระกูลใหญ่จึงเหลือเพียงแค่ตระกูลเดียวแล้วเล่า ?

คุณชายรองหวางซุนผู้นี้เกรงว่ายังมิเคยอ่านบันทึกสงครามรุ่งโรจน์ของติ้งอันป๋อ นี่จึงเรียกว่าโง่แต่อวดฉลาดอย่างแท้จริง !

คุณชายรองหวางซุนอู๋หยามิรู้เรื่องนี้ เขารู้เพียงแค่ว่าใบหน้าของตนกำลังเดือดดาล อยู่มาตั้ง 20 ปี นี่เป็นคราแรกที่มีคนทำให้เขาตกใจกลัวได้ถึงเพียงนี้

เขากลืนน้ำลายแล้วเอ่ยว่า “ที่นี่คือเมืองหลวง ล้วนอยู่ในการดูแลของเบื้องบน เจ้ากล้าชักดาบออกมาเยี่ยงนี้ หรือว่าเจ้ามิรู้กฎหมาย ? ”

เฮ้อซานเตาหัวเราะออกมา “เหตุใดจึงกล่าวเรื่องกฎหมายกับข้ากัน ? ข้าจะบอกให้เจ้ารู้เอาไว้ว่าข้านี่แหละกฎหมาย ! ”

เศรษฐีที่ดินแห่งหลินจื๋อก็คือข้า คนเหล่านี้อาจจะมิค่อยคุ้นเคยกับเขามากนัก และฟู่เสี่ยวกวนก็มิได้เปิดเผยภูมิหลังของเขาให้ผู้ใดฟังอีกด้วย

เวลานี้ฟู่เสี่ยวกวนมิอยู่ เขาจึงแสดงท่าทางเย่อหยิ่งของคุณชายเศรษฐีที่ดินออกมา

“ปล่อยข้า ! ” เฮ้อซานเตาดึงมือของจงสือจี้ออก “ข้าจะบอกให้พวกเจ้ารู้ว่าเหตุใดใบหน้าจึงมีสีแดง ! ”

เขาพุ่งไปเบื้องหน้าและชกเข้าที่หน้าท้องส่วนล่างของหวางซุนอู๋หยาด้วยหมัดเดียว

หวางซุนอู๋หยามิคิดเลยว่าอีกฝ่ายจะกล้าทำร้ายเขาจริง ๆ ดังนั้นจึงมิได้ป้องกันตัว ส่งผลให้โดนหมัดต่อยเข้าที่กลางท้องน้อยจนรู้สึกเจ็บปวดอย่างรุนแรง เขาส่งเสียงกรีดร้อง “โอ๊ย… ! ” จากนั้นร่างก็ล้มลงไป

เฮ่อซานเตาเข้าใจความจริงข้อหนึ่งว่า มีเพียงแค่ตอนศัตรูนอนหลับเท่านั้นถึงจะเป็นศัตรูที่ปลอดภัยที่สุด

ดังนั้นการทำร้ายในครานี้จึงเผยให้เห็นความดุเดือดของตน

เขากระโดดแล้วงอข้อศอก ทุบบนหลังของหวางซุนอู๋หยาด้วยศอกเดียว

ทุกคนได้ยินเสียงดัง “กร๊อบ… ! ” มาจากหวางซุนอู๋หยา เขาส่งเสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดขึ้นมาอีกครา เมื่อถูกข้อศอกจนกลิ้งกระแทกลงไปบนพื้น ก็ได้กระอักเลือดออกมาจากปากทันที

เอ้อซานเตาเหยียบหลังของหวางซุนอู๋หยาแล้วกล่าวอย่างโหดเหี้ยมว่า “ข้าอยากจะบอกเจ้าว่า ข้านั้นฆ่าศัตรูมาแล้วหลายร้อย คนไร้ค่าเยี่ยงเจ้ายังกล้าโอหังต่อหน้าข้าอยู่อีกหรือ ? เจ้านี่ชอบหาเรื่องใส่ตัวเสียจริง ! ”