นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 637

ตอนที่ 637 หม้อไฟ

มีเงินและยังดื่มซีชานเทียนฉุนอีกด้วย !

ทันใดนั้นหยุนซีเหยียนก็ต้องเปลี่ยนความคิดที่มีต่อฟู่เสี่ยวกวนเสียใหม่

“ตระกูลของสหายฟู่คงจะมั่งคั่งมากยิ่งนัก เฮ้อ…มิเหมือนข้าที่โดนบิดาไล่ออกมาเพื่อให้ข้าออกเดินทางหลายพันลี้ พวกท่านคงมิทราบว่าตลอดสามปีมานี้ข้ามีชีวิตเยี่ยงไรบ้าง โชคดีที่สวรรค์ได้ให้กำเนิดฟู่เจวี๋ยเย ! มิเยี่ยงนั้นเกรงว่าข้าจะต้องหิวจนตายไปแล้วเป็นแน่ ! ”

ฟู่เสี่ยวกวนเกาศีรษะ “ท่านรู้จักฟู่เจวี๋ยเยด้วยเยี่ยงนั้นหรือ ? ”

“จะเป็นไปได้เยี่ยงไรกันล่ะ ? ” ทันใดนั้นหยุนซีเหยียนก็โน้มตัวลงมา เบาเสียงลงและกล่าวอย่างลับ ๆ ล่อ ๆ ว่า “วันนี้ได้ดื่มสุรากับท่าน ข้าจึงจะบอกวิธีหาเงินอีกทางหนึ่งให้พวกท่านฟัง แต่อย่าได้เล่าต่อไปเชียวล่ะเพราะถ้าหากฟู่เจวี๋ยเยได้ยินเข้า พวกเราจะซวยเอาได้ ! ”

ซือหม่าเช่อปิดปากเงียบและลอบยิ้ม ฟู่เสี่ยวกวนเมื่อได้ยินดังนั้นก็ชะงักนิ่ง “รีบเอ่ยมาสิ”

“บทกวีและบทความของฟู่เจวี๋ยเยสามารถทำเงินได้ ! ”

เมื่อกล่าวจบเขาก็หยิบหนังสือเล่มเล็กออกมาจากอกเสื้อแล้วส่งให้กับฟู่เสี่ยวกวน “เล่มนี้ยังบันทึกลงไปมิครบ แต่ทว่าตอนนี้บทกวีทั้งหมดที่ฟู่เจวี๋ยเยประพันธ์ได้เผยแพร่ออกสู่ตลาดไปแล้วราว 10 บท ข้าจึงจัดการรวบรวมบทกวีเหล่านี้เข้าด้วยกันแล้วทำการตีพิมพ์จำนวน 1,800 เล่มในทุกสถานที่ที่ข้าไป ข้าเลือกวางขายในตลาดที่คึกคักเท่านั้น…”

“พวกท่านคงมิทราบหรอกว่าชื่อเสียงของฟู่เจวี๋ยเยโด่งดังมากเพียงใด เพียงข้าตะโกนออกไปว่า ‘รวมผลงานชิ้นเอกของฟู่เจวี๋ยเย 1 เล่ม 1 ตำลึง…’ พวกท่านคงเดามิได้หรอกว่าผู้คนเหล่านั้นบังเกิดความบ้าคลั่งถึงเพียงใด โดยเฉพาะสตรีทั้งหลาย ไอหยา… สวรรค์ ! หากเป็นฟู่เจวี๋ยเยปรากฏตัวออกมาเอง เกรงว่าจะถูกพวกนางชิงตัวไปขังไว้ในห้องอย่างแน่นอน ! ”

ซือหม่าเช่อขัดเขินเสียจนหน้าแดง หยุนซีเหยียนหัวเราะร่าแล้วชี้มาที่นาง “น้องซือหม่ารู้สึกอับอายใช่หรือไม่ ? บทกวีของฟู่เจวี๋ยเยขายดีมากยิ่งนัก ขายดีราวกับแจกฟรีอย่างไรอย่างนั้น 1,800 เล่มเพียงแค่เปิดขาย 1 ชั่วยามก็มิเหลือแล้ว ข้าได้เงินเท่าใดเยี่ยงนั้นน่ะหรือ ? มิน้อยไปกว่าห้าถึงหกร้อยตำลึงเชียวล่ะ ! ”

ดวงตาของฟู่เสี่ยวกวนเบิกกว้างในทันพลัน สามารถทำเช่นนี้ได้ด้วยหรือ ?

ชายผู้นี้มีความสามารถมากยิ่งนัก !

“ในเมื่อขายดีถึงเพียงนี้ เหตุใดถึงมิทำขายให้เยอะขึ้นอีกสักหน่อยเล่า ? ”

“เป็นมนุษย์อย่าโลภมาก หากถูกทางการพบเข้าแล้วเรื่องดังไปถึงหูของฟู่เจวี๋ยเย พวกท่านคิดว่านี่คือการเอาชีวิตไปทิ้งหรือไม่ ? ”

“ขอกล่าวกับพวกท่านอย่างมิปิดบัง เมื่อข้ามาถึงจินหลิงก็ได้เจอร้านรับพิมพ์หนังสืออยู่ร้านหนึ่งจึงลองสั่งตีพิมพ์ออกมาก่อน 100 เล่ม คุณภาพยอดเยี่ยมมากยิ่งนัก ! รอให้หลานถิงจี๋ติดประกาศบทกวีใหม่ ๆ เมื่อใด ข้าจะไปคัดลอกออกมาขาย แล้วข้าจะเลี้ยงซีชานเทียนฉุนพวกท่านเอง ! ”

หยุนซีเหยียนตบเข้าที่หน้าอกของตนเองดัง ‘ปึกปึก’ แล้วกล่าวต่อว่า “คนแซ่หยุนเอ่ยแล้วย่อมมิคืนคำ วันที่ข้าทำเงินก้อนนั้นได้ก็ให้พวกเรามาเจอกันที่นี่อีกครา มิพบเจอมิกลับ ! ”

ฟู่เสี่ยวกวนมิได้รับปาก แต่กลับเอ่ยถามอย่างใคร่รู้ว่า “ตามที่ข้ารู้มา บทกวีของฟู่เจวี๋ยเยเป็นที่ทราบกันดีอยู่แล้วทั่วหล้า พวกเขาจะซื้อไปทำอันใดอีกกัน ? ”

“ท่านคงมิทราบเรื่องนี้ ก่อนอื่นพวกเราต้องวิเคราะห์จิตใจของผู้บริโภคเสียก่อน ! ”

“บทกวีของฟู่เจวี๋ยเยเป็นที่รู้จักไปทั่วหล้านี่คือความจริง แต่มิมีผู้ใดคิดจะนำบทกวีและบทความของเขามาจัดทำเป็นรูปเล่มนี่นา ! นี่คือโอกาสทางการค้า พวกท่านลองดูสิ บนหน้าปกนี้ข้าก็วาดเองกับมือ รูปลักษณ์เหมือนกับฟู่เจวี๋ยเยใช่หรือไม่เล่า ? ”

ฟู่เสี่ยวกวนยื่นหน้าเข้าไปมองใกล้ ๆ… ซือหม่าเช่อเองก็ยืดคอไปมองเช่นกัน นางจ้องมองหน้าปกนั้นแล้วหันหน้าไปมองฟู่เสี่ยวกวนก่อนจะหลุดหัวเราะ “ฮ่าฮ่า” ออกมา

“ถึงแม้จะมิเคยพบฟู่เจวี๋ยเยมาก่อน แต่คนที่เคยพบฟู่เจวี๋ยเยก็มีมิมากเช่นกัน ดังนั้นข้าจึงวาดฟู่เจวี๋ยเยออกมาให้ดูองอาจและสง่างามจึงจะตรงกับความปรารถนาของสตรีทั้งหลาย”

หยุนซีเหยียนพลิกหน้ากระดาษไปมาอยู่หนึ่งรอบด้วยความอิ่มเอมใจ “หน้าปกนี้คือรูปของผู้นำด้านวรรณกรรมแห่งใต้หล้า บุรุษในฝันของสตรีนับพันล้านคน ‘รวมบทกวีของฟู่เสี่ยวกวน คุณค่าที่ทุกท่านควรมี’ อักขระเหล่านี้ ย่อมโดนใจหญิงสาวมากยิ่งนัก พอพวกนางได้ดูรูปหน้าปกนี้ก็จะตกหลุมรักในความสง่างามของฟู่เจวี๋ยเยทันที แล้วแบบนี้พวกนางจะทนไหวได้เยี่ยงไรกัน ! ”

“เฮ้อ…แต่ทว่าน่าเสียดายยิ่ง”

“เสียดายอันใดหรือ ? ”

“หากได้รับการลงนามจากฟู่เจวี๋ยเยตัวจริง ถ้าหากทางการยอมให้เขาออกหน้ารับผิดชอบได้ การสั่งพิมพ์และวางขายในร้านหนังสืออย่างเอิกเกริกย่อมมิมีทางทำยอดขายได้น้อยกว่าความฝันในหอแดงเป็นแน่ ! ”

ประมาทไปแล้ว !

ฟู่เสี่ยวกวนนึกมิถึงในจุดนี้เลยจริง ๆ

“มามามา ลวกได้แล้ว ! ”

ฟู่เสี่ยวกวนส่ายนิ้วชี้ไปมา คีบผ้าขี้ริ้วหนึ่งชิ้นใส่ลงไปในหม้อ “ของพวกนี้นับถึงสามก็ใช้ได้แล้ว เพราะหากลวกนานจนเกินไปจะมิอร่อย”

เขาคีบผ้าขี้ริ้วขึ้นมาและวางลงในถ้วยของสวี่ซินเหยียนจากนั้นก็คีบไส้เป็ดมาลวกครู่เดียวและวางลงในถ้วยของซือหม่าเช่อ

“พวกเจ้าลองชิมดูก่อน หากรับมิไหวก็สั่งอาหารอย่างอื่นมาแทนเสีย”

หลังจากนั้นเขาก็หยิบกระชอนมาลวกเลือดเป็ดหนึ่งชิ้น ตักเข้าปากแล้วเคี้ยว ทันใดนั้นสัมผัสของน้ำซุปที่เผ็ดร้อนและหอมเครื่องเทศก็กระจายไปทั่วทั้งปาก

“อืม… มิเลว รสชาตินี้ถือว่าใช้ได้ ! ”

“แค่กแค่กแค่กแค่ก…” ซือหม่าเช่อทานไปเพียงหนึ่งคำ เพราะเห็นว่าฟู่เสี่ยวกวนคีบให้นางจึงมีความสุขไปทั้งหัวใจ แต่ท้ายที่สุดกลับไอออกมาอย่างรุนแรงเพราะความเผ็ด

“แค่กแค่กแค่ก… ได้… แค่กแค่กแค่ก ข้าทานได้ ! ”

ฟู่เสี่ยวกวนหัวเราะลั่น

ซือหม่าเช่อเสียหน้าแต่ก็คีบผ้าขี้ริ้วออกมาหนึ่งชิ้นและใส่ลงไปในหม้อ “ก็แค่เผ็ดมิใช่หรือ ? พอทานไปเรื่อย ๆ ประเดี๋ยวก็ชินเอง ! ”

น้ำซุปสีแดงในหม้อเดือดพล่านขึ้นมาทำให้วัตถุดิบด้านในลอยวนอยู่เช่นนั้น ราวกับซือหม่าเช่อกำลังแข่งขันกับของสิ่งนี้อยู่ นางคีบผ้าขี้ริ้วลวกอย่างดุดันจากนั้นก็คีบมาเป่าให้เย็นลง อ้าปากกว้างแล้วยัดมันเข้าไป…

“ซี๊ด…”

นางเบ้ปาก ใช้มือพัดเป็นระวิงราวกับรู้สึกได้ว่าท่าทางมิค่อยจะสง่างามเท่าใดนัก จึงรีบปิดปากลงอย่างรวดเร็ว เคี้ยวทั้งก้อน ยืดคอออกและกลืนลงไปทันที…

หยุนซีเหยียนยกนิ้วโป้งให้นางด้วยอารามตกตะลึง “น้องซือหม่าสมกับเป็นลูกผู้ชายตัวจริง ! ”