นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 641

ตอนที่ 641 พบหยูเวิ่นชูอีกครา

ชายชุดดำโค้งคำนับ “เรียนนายท่าน เนื่องด้วยมิค่อยเป็นมงคล ดังนั้นมดงานจึงกำชับให้ส่งมายังที่นี่ขอรับ”

ฟู่เสี่ยวกวนขมวดคิ้วมุ่น “บรรจุของสิ่งใดไว้ด้านในกัน ? ”

“เรียนนายท่าน ด้านในนี้มิใช่สิ่งของ… แต่เป็นคนขอรับ ! ”

“ผู้ใดกัน ? ”

“หนึ่งในกบฏ องค์ชายสี่หยูเวิ่นชูขอรับ ! ”

ฟู่เสี่ยวกวนตกตะลึงงัน และมองมดงานนายนี้

สงครามชายแดนตะวันตกเฉียงใต้ตั้งแต่ต้นจนจบ ฟู่เสี่ยวกวนมิเคยได้พบเจอกับหยูเวิ่นชูเลยสักครา

ในตอนแรกที่ด่านชีผาน กวนเสี่ยวซีกล่าวว่าแต่เดิมจะจับหยูเวิ่นชูทั้งเป็นได้อยู่แล้ว แต่เขาได้รับความช่วยเหลือจากผู้มีฝีมือระดับสูงแห่งลัทธิจันทราเสียก่อน

หลังจากที่ฟู่เสี่ยวกวนส่งคนออกไปตามหาเบาะแสของหยูเวิ่นชูเป็นจำนวนมากก็ยังไม่มีข้อสรุป

“จับเขาได้ที่ใด ? ”

“เรียนนายท่าน ที่เขตหยุนไหลของถนนเจี้ยนหนานซีขอรับ”

อีกฝ่ายมิได้หนีไปซีหรงหรอกหรือ ?

“ไปพบตัวเขาได้เยี่ยงไรกัน ? ”

ชายชุดดำนำป้ายหยกออกมาจากอกเสื้อจากนั้นก็ส่งให้กับฟู่เสี่ยวกวน “เรียนนายท่าน เขาได้จำนำป้ายหยกชิ้นนี้ที่หรงโจว ประจวบเหมาะกับที่หลงจู๊ของโรงรับจำนำเป็นหนึ่งในฝูงมดพอดีขอรับ”

ฟู่เสี่ยวกวนรับป้ายหยกมาดู เกรงว่าในเวลานั้นคนผู้นี้คงจนตรอกอย่างแท้จริง เพราะเห็นได้ชัดว่าบนป้ายหยกนี้มีชื่อของเขาอยู่ !

“เปิดโลงศพ”

“น้อมรับคำสั่ง”

ชายชุดดำเปิดฝาโลงออก ฟู่เสี่ยวกวนยื่นหน้าเข้าไปดูจึงพบว่าหยูเวิ่นชูกำลังนอนหลับตาอยู่เงียบ ๆ

“ตายแล้วเยี่ยงนั้นหรือ ? ”

“ยังมีชีวิตอยู่ขอรับ”

“ปลุกขึ้นมา”

“ขอรับ ! ”

ชายชุดดำหยิบน้ำเย็นมาหนึ่งอ่างจากนั้นก็สาดเข้าไป ส่งผลให้หยูเวิ่นชูสะดุ้งตื่นและลืมตาขึ้นมา

ข้าคือผู้ใดกัน ?

ข้าอยู่ที่ใด ?

มิใช่ว่าข้ากำลังล่าสัตว์อยู่ที่ภูเขาหยุนหรอกหรือ ?

อ่า… ข้าคือองค์ชายสี่หยูเวิ่นชูแห่งราชวงศ์หยู และข้าถูกลักพาตัวที่ภูเขาหยุน !

แล้วตอนนี้ข้าอยู่ที่ใดกัน ?

ดวงตาของเขาเบิกโพลง ในใจเต็มไปด้วยความตื่นกลัว หลังจากนั้น…

“ปึง ! ” เขากระโดดออกมาจากโลงศพทันทีแต่เพราะกำลังภายในถูกสกัดเอาไว้จึงกระโดดได้มิสูงเท่าใดนัก ความหวาดผวาบนใบหน้าแสดงออกมาอย่างเด่นชัด…

“เจ้า เจ้า… เป็นเจ้า ! ”

ฟู่เสี่ยวกวนแสยะยิ้ม “เป็นข้าเอง องค์ชาย พวกเราได้พบกันอีกคราแล้ว ! ”

……

……

บนชั้นสามของหงซิ่วจาว

บนโต๊ะมีอาหารสามอย่างกับสุราหนึ่งขวด

ฟู่เสี่ยวกวนและองค์ชายสี่นั่งประจันหน้ากัน สวี่ซินเหยียนสวมผ้าคลุมหน้า และได้เฝ้าอยู่ที่หน้าประตู

“องค์ชายยังจำตอนรัชสมัยเซวียนลี่ปีที่เก้า เดือนสอง วันที่สี่…” ฟู่เสี่ยวกวนนึกย้อนกลับไป จากนั้นก็รินสุราให้กับหยูเวิ่นชู “เดือนสองวันที่สี่ องค์ชายเสด็จมายังจวนของข้า”

“ในตอนนั้นข้าทูลกับองค์ชายว่า ข้ามิได้มีปณิธานยิ่งใหญ่อันใด ข้าเพียงอยากเป็นคุณชายเศรษฐีที่ดินที่สุขสบายไปทั้งชีวิตเท่านั้น… องค์ชายดื่มก่อนหนึ่งจอกเถิด ซีชานเทียนฉุน ดื่มง่ายกว่าเล็กน้อยถือว่าเป็นการชำระล้างฝุ่นให้กับพระองค์…”