นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 652

ตอนที่ 652 ขายหนังสือ ณ หลานถิงจี๋

ฟู่เสี่ยวกวนมิได้หยั่งรู้เลยว่าภรรยาทั้งสามกำลังวางแผนเรื่องความสำราญทางเพศให้แก่ตนอยู่ บัดนี้เขาอยู่ที่พระตำหนักเฉิงเทียน ซ่างกวนเหวินซิ่วได้รับพระราชโองการให้เป็นผู้ติดประกาศรายชื่อของบัณทิตที่ได้รับคัดเลือกจากการสอบเอินเคอไว้ที่หลานถิงจี๋

นอกจากนี้ยังให้ขันทีเจี่ยติดตามซ่างกวนเหวินซิ่วไปด้วย เนื่องจากฝ่าบาทยังมีอีกหนึ่งพระราชโองการซึ่งนั่นก็คือรายชื่อสิบอันดับแรกของการสอบเอินเคอจะมีโอกาสได้เข้าเฝ้าเป็นการส่วนพระองค์อีกด้วย

ข่าวการประกาศรายชื่อผู้ผ่านการสอบเอินเคอในวันนี้ได้แพร่สะพัดมาระยะหนึ่งแล้ว

ซือหม่าเช่อกลับมาแต่งกายเป็นบุรษอีกครา

“เสี่ยวซิงเอ๋อร์ ครั้งนี้เจ้ารู้สึกว่าข้าเป็นธรรมชาติมากกว่าคราก่อนหรือไม่ ? ”

เสี่ยวซิงเอ๋อร์เบ้ปาก “คุณหนู ท่านคิดให้ถี่ถ้วนอีกคราเถิด ถ้าหากมิถูกคัดเลือกย่อมเป็นเรื่องดี แต่ถ้าหากถูกคัดเลือกขึ้นมาจริง ๆ ท่านต้องปลอมตัวเป็นบุรุษไปอีกนานแสนนานเลยนะเจ้าคะ ! ”

“อย่าเอาแต่บ่นเลย ข้ารู้ดี…เจ้าเป็นเพียงแค่สาวใช้จะไปรู้เรื่องรู้ราวอันใดกัน ครานี้ข้าต้องถูกคัดเลือกอย่างแน่นอน ! ฮ่า ๆ รอให้คุณหนูผู้นี้ได้แสดงความสามารถที่ว่อเฟิงเต้าเสียก่อนเถิด เมื่อถึงตอนนั้นข้าต้องร่ำรวยเงินทองมากเป็นแน่ เมื่อกลับบ้านเกิดอีกคราอาจจะทำให้ท่านปู่ตื่นตกใจเสียจนเป็นลมเลยก็ได้นะ ! ”

เสี่ยวซิงเอ๋อร์ชายตามองซือหม่าเช่อหนึ่งครา ลอบคิดในใจว่าหญิงสาววัยเท่านางควรจะออกเรือนได้แล้ว แต่ทว่านางกลับอยากรับราชการเป็นขุนนาง !

หากเป็นขุนนางอยู่สามถึงห้าปีแล้วต่อจากนี้จะหาคู่ครองได้เยี่ยงไร !

ทว่าซือหม่าเช่อกลับมิได้คิดมากเช่นสาวใช้ “ไปไปไป ไปดูประกาศผลที่หลานถิงจี๋ คุณหนูของเจ้าจะต้องเป็นหนึ่งในห้าอันดับแรกเป็นแน่ ! ”

คุณหนูและสาวใช้ลงจากเรือนไปพร้อมกัน บังเอิญได้พบกับซือหม่าจือที่กำลังเดินสวนมาพอดี

ซือหม่าจือเห็นซือหม่าเช่อแต่งตัวเช่นนั้นจึงหลุดหัวเราะออกมา ส่งผลให้นางมีโทสะจนต้องทุบหมัดไปที่แขนของเขา “เจ้ากล้าหัวเราะเยาะข้าเยี่ยงนั้นหรือ ! เจ้าหัวเราะมาอีกสิ ! ข้าจะตีเจ้าให้ตายไปเลย ! ”

นั่นจึงทำให้ซือหม่าจือหัวเราะเข้าไปใหญ่ เขาหัวเราะจนน้ำหูน้ำตาไหล

“ข้าว่า… ข้าว่านะท่านพี่หญิง พวกเรามาอยู่กันแบบสงบสุขมิดีกว่าหรือ ? ท่านพ่อบอกว่าท่านไปสอบขุนนาง เดิมทีข้ามิเชื่อ แต่ทว่าบัดนี้ข้าเชื่อแล้ว ท่านอยากเป็นขุนนางประจำอยู่ที่ว่อเฟิงเต้าจริงเยี่ยงนั้นหรือ ? ”

ซือหม่าเช่อถลึงตาทั้งสองข้างใส่น้องชาย “มาถึงขนาดนี้แล้ว ข้าจะโกหกเจ้าไปเพื่ออันใดกัน ? ”

“เอาเถิด เอาเถิด ! ท่านพ่อสั่งให้ข้าไปดูผลสอบกับท่าน ท่านพ่อบอกว่าหากท่านถูกคัดเลือกย่อมเป็นเรื่องใหญ่ เช่นนี้จะต้องแจ้งให้ท่านปู่ทราบ”

“มิได้เด็ดขาด หากท่านปู่ทราบแล้วข้าจะไปรับราชการได้เยี่ยงไรกัน ? ”

“ขึ้นรถม้าเถิด ขึ้นมาก่อนแล้วเรื่องอื่นค่อยว่ากัน ! ”

ทั้งสามจึงขึ้นรถม้าแล้วเดินทางตรงไปยังหลานถิงจี๋ทันที

“ท่านพี่หญิง ข้านับถือท่านจากใจจริง ! ” ซือหม่าจือประกบสองมือคำนับเพื่อแกล้งให้ซือหม่าเช่อกระหยิ่มยิ้มย่อง “เฮอะ ตอนนี้ยังมิถึงเวลาที่เจ้าจะมาแสดงความนับถือต่อพี่สาวผู้นี้ รอให้ข้าได้เป็นผู้ปกครองระดับอำเภอแล้วทำผลงานไต่เต้าจนได้เป็นผู้ปกครองเขตเสียก่อนเถอะ ถึงตอนนั้นเจ้าค่อยนับถือข้าก็ยังมิสาย”

ซือหม่าจือหัวเราะด้วยความขมขื่น “แต่ท่านพี่หญิง ท่านเป็นสตรีมิใช่บุรุษ ! ปีนี้ท่านก็อายุ 19 ปีแล้ว ! หากรอให้ท่านเป็นผู้ปกครองเขตแล้ว… ท่านจะยังแต่งงานได้อยู่อีกหรือ ? หรือท่านคิดว่าติ้งอันป๋อจะชอบหญิงสาวที่มีอายุยี่สิบหรือสามสิบปีกัน ? ”

ซือหม่าเช่อเมื่อได้ยินเช่นนั้นก็เกิดอาการผงะ ส่วนญาติผู้น้องก็ยังเอ่ยต่อไปอีกว่า “ติ้งอันป๋อนั้นเป็นผู้ใดกัน ? ถ้าหากท่านชอบเขาจริง ๆ ข้าย่อมสนับสนุนให้ท่านไปที่ว่อเฟิงเต้า อาจจะไปเป็นผู้ปกครองตำบลก็ย่อมได้ แต่ทว่าท่านอย่าได้ลืมเลือนจุดประสงค์ของตนที่ว่าจะต้องทำให้เขาเกิดความประทับใจอย่างลึกซึ้ง แล้วหาโอกาสเข้าใกล้เขา เพื่อเป็นสตรีของเขาเสีย”

“ติ้งอันป๋อมิได้ต้องการให้ท่านมีความสามารถมากมายหรือต่อให้ท่านมีความสามารถล้นฟ้า เยี่ยงไรเสียท่านก็มิอาจเอาชนะเขาได้ ! เช่นนั้นติ้งอันป๋อต้องการคนแบบใดกัน ? สิ่งที่เขาต้องการคือความห่วงหาอาทรจากท่านในรูปแบบของสตรีต่างหาก เพราะเยี่ยงไรเสีย เขาก็เป็นบุรุษ”

สีหน้าของซือหม่าเช่อขึ้นสีแดงระเรื่อ นางหันไปมองซือหม่าจือแล้วทันใดนั้นก็ฉุกคิดขึ้นมาได้ว่าคำเอ่ยของเขาช่างมีเหตุผลมากยิ่งนัก

วันนั้นที่หอซื่อฟาง นางได้ส่งแรงปรารถนาที่มีให้ฟู่เสี่ยวกวนได้ประจักษ์ เมื่อไปถึงว่อเฟิงเต้าแล้ว ย่อมต้องทำผลงานด้านการปกครองให้เป็นที่สะดุดตาได้ภายในหนึ่งปี เช่นนี้ฟู่เสี่ยวกวนก็จะสามารถจดจำนางได้

แท้ที่จริงเรื่องนี้มิอาจปิดบังท่านปู่ได้หรอก เพราะหากนางถูกคัดเลือกจริง ๆ ก็จำเป็นต้องมีแรงสนับสนุนจากท่านปู่

อีกสักครู่หากทราบผลการจัดลำดับแล้ว ก็จำเป็นต้องเขียนจดหมายเรียนให้ท่านปู่ได้รับทราบโดยเร็ว

ในขณะเดียวกันนั้น หยุนซีเหยียนก็ได้จ้างรถม้าเพื่อบรรทุกหีบห่ออันแสนหนักอึ้งไปยังหลานถิงจี๋

ในหีบห่อนี้ได้บรรจุหนังสือรวมบทกวีของฟู่เสี่ยวกวนเอาไว้นับร้อยเล่ม

หนังสือรวมบทกวีเหล่านี้ถูกตีพิมพ์ออกมาเป็นรูปเล่มที่วิจิตรงดงาม ต้นทุนทั้งหมดคือ 2 ตำลึงต่อหนึ่งเล่ม ดังนั้นเขาจึงวางแผนกำหนดราคาที่เล่มละ 10 ตำลึง และมีขายเพียงแค่ 100 เล่มเท่านั้น