นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 656

ตอนที่ 656 ทำคุณงามความดีอีกครา

“เอ่อ…อากาศช่างร้อนมากยิ่งนัก”

เหอเชิงอันเงยหน้ามองท้องนภาด้วยความงงงวย วันนี้เมฆครึ้มปกคลุมจนไร้แสงสุริยาเฉิดฉาย

“คุณชายหยุน ข้าเป็นกังวลเสียเหลือเกินว่าท่านอาจจะมีอาการร้อนใน อีกประเดี๋ยวตอนออกไป ข้าจะช่วยตรวจวัดชีพจรให้ท่านเอง อีกมินานก็ต้องไปยังว่อเฟิงเต้าแล้วคาดว่าคงมีเรื่องให้ต้องจัดการมากมาย ถ้าหากร่างกายป่วยไข้เกรงว่าจะเป็นการถ่วงความคืบหน้าของเรื่องที่ติ้งอันป๋อสั่งให้ช้าลงไปอีก”

“…” หยุนซีเหยียนเหลือบมองเหอเชิงอันหนึ่งครา แล้วครุ่นคิดในใจว่าเจ้าหมอนี่เป็นคนซื่อเสียจริง ถึงกับมองมิออกว่าเขารู้สึกเยี่ยงไรทำให้เขารู้สึกผิดขึ้นมาในใจ

“ท่านตรวจชีพจรเป็นด้วยหรือ ? ”

“บิดาของข้าเป็นหมอเท้าเปล่า ข้าจึงได้เรียนรู้จากท่านมาบ้าง พอจะเข้าใจอยู่มิน้อย”

เหล่าปัญญาชนได้มาถึงประตูทางเข้าของท้องพระโรงเฉิงเทียน ขันทีเจี่ยให้พวกเขารออยู่บริเวณนั้น ส่วนตนโค้งตัวเดินเข้าไปด้านใน

“ทูลฝ่าบาท บัดนี้ผู้ถูกคัดเลือกสิบอันดับแรกได้มาถึงแล้วพ่ะย่ะค่ะ ! ”

“เข้ามา ! ”

หยุนซีเหยียนและสหายทั้งเก้าเดินเข้าไปในท้องพระโรงเฉิงเทียน หลังจากที่ขันทีเจี่ยส่งเสียงสั่งออกมา ทั้งหมดจึงนั่งลงอย่างเป็นระเบียบทางด้านซ้ายมือของเหล่าเสนาบดี

ฮ่องเต้เหลือบพระเนตรไปทางพวกเขาเพียงหนึ่งครา บัดนี้ในพระหัตถ์มีสาส์นกราบทูลอยู่แล้ว “ตั้งแต่เข้าสู่ฤดูร้อน เจี้ยนหนานตงเต้าและเจี้ยนหนานซีเต้ามีปริมาณน้ำฝนมากล้น กรมพยากรณ์อากาศคาดการณ์ว่าอาจจะมีอุทกภัยเกิดขึ้น ด้วยเหตุนี้อีกประเดี๋ยวทางราชสำนักจะส่งสาส์นถึงทุกเขตที่ตั้งอยู่ริมแม่น้ำแยงซี เพื่อให้ขุนนางในแต่ละพื้นที่เตรียมการรับมือกับภัยพิบัติที่กำลังจะเกิดขึ้น”

“อีกประการ ฝนตกในบริเวณริมฝั่งแม่น้ำมากกว่าที่ผ่านมากว่าสองเท่า ปริมาณน้ำเหล่านี้ย่อมไหลไปรวมกับแม่น้ำแยงซีโดยเฉพาะอย่างยิ่งตรงช่วงลานตะพักลำน้ำจิงเจียง กรมโยธาธิการต้องส่งขุนนางจากกรมทางน้ำไปรักษาการณ์ที่ลานตะพักลำน้ำจิงเจียง และขุนนางจากเขตแม่น้ำจิงเจียงต้องประสานร่วมมือกับกรมทางน้ำเพื่อป้องกันการเกิดภัยพิบัติครายิ่งใหญ่”

“ปี้ตง”

“พ่ะย่ะค่ะฝ่าบาท ! ”

“ซุ่ยจึชีประจำกรมทางน้ำจะกลับมาเมืองหลวงเมื่อใด ? ”

“ทูลฝ่าบาท คาดว่าอีกประมาณ 3 วันพ่ะย่ะค่ะ”

“เมื่อเขากลับมาถึงเมืองหลวงแล้ว จงให้เขามาพบข้าทันที ! ”

“กระหม่อมน้อมรับพระราชบัญชาพ่ะย่ะค่ะ ! ”

ฮ่องเต้ยืนขึ้น พระหัตถ์ทั้งสองข้างไพล่ไว้ด้านหลัง จากนั้นก็ดำเนินไปเบื้องหน้าสองก้าว “แม่น้ำสายหลักสองสายของเจียงหนานมีความเกี่ยวข้องอันใหญ่หลวงต่อราชวงศ์หยู ข้ามิปรารถนาที่จะได้ยินข่าวที่ว่าเขื่อนแม่น้ำแยงซีพังทลายลงมาอีก ! ปีนี้น้ำแข็งในแม่น้ำฮวงโหละลายช้ากว่าปีก่อนถึง 20 วันเต็ม ๆ และตามที่ติ้งอันป๋อได้กล่าวไว้ว่าให้พึงระวังปัญหาเรื่องฝนตกในฤดูร้อนของปีนี้ ! ”

“ถ้าหากว่าน้ำแข็งในแม่น้ำฮวงโหละลายมาเจอกับฝนที่ตกหนัก… เห็นทีทั้งสองฝั่งของแม่น้ำฮวงโหจะประสบกับหายนะอีกครา ! ”

“เช่นนี้แล้วขุนนางกรมน้ำก็ควรจะรักษาการณ์ที่ริมแม่น้ำฮวงโหด้วยเช่นกัน เมื่อมีฝนตกหนักผิดปกติคราใดก็จงรีบรายงานต่อขุนนางประจำพื้นที่ในทันที จากนั้นก็ให้ราษฎรทั้งริมสองฝั่งแม่น้ำอพยพโดยเร็วที่สุด ! ”

“พวกเจ้าจงจำเอาไว้ ! ในปีนี้หากมีราษฎรในพื้นที่ใดประสบอุทกภัย จนล้มตายเกิน 10 คนขึ้นไป ผู้ปกครองระดับอำเภอจะต้องถูกปลดออกจากตำแหน่ง ! ถ้าหากตาย 30 คนขึ้นไป ขุนนางระดับเขตจะได้รับโทษสถานเดียวกันกับการทุจริตในหน้าที่ ! และถ้าหากตายมากกว่า 100 คนขึ้นไป… ขุนนางใหญ่ที่คุมพื้นที่นั้น ๆ จะต้องถูกตัดศีรษะ ! ”

เมื่อนโยบายที่เข้มงวดนี้ได้ถูกประกาศออกมา จึงทำให้เหล่าเสนาบดีที่เข้าเฝ้าต่างก็ตื่นตระหนกตกใจ

อุทกภัยจากแม่น้ำฮวงโหและแม่น้ำแยงซีจะมีคราใดบ้างที่มิมีคนล้มตายเป็นพันเป็นหมื่นคน ?

นอกจากผู้ที่ติดสินบนทางฝ่ายกฎหมายแล้ว ขุนนางเหล่านั้นมิเคยมีผู้ใดถูกลงโทษอย่างจริงจังเลยสักครา

แต่ทว่าวันนี้ฝ่าบาทได้กำหนดจำนวนผู้ประสบอุทกภัยต่ำถึงเพียงนั้น อีกทั้งยังนำเรื่องนี้ไปผูกโยงกับหน้าที่ความรับผิดชอบโดยตรงอีกด้วย… ความคิดนี้ย่อมมิใช่ความคิดของฝ่าบาท แล้วความคิดนี้เป็นของผู้ใดกัน ?

มิจำเป็นต้องเอ่ยสิ่งใดก็รู้ได้ในทันที เหล่าเสนาบดีทั้งหลายเหลือบมองฟู่เสี่ยวกวนเป็นตาเดียว !

อำนาจต่าง ๆ ในราชสำนักนั้นมีความซับซ้อน แม้ว่าปีกลายนี้ได้มีการจัดระเบียบไปบ้างแล้ว ทว่าความจริงในแต่ละเขต แต่ละอำเภอยังคงมีลูกหลานของพวกเขารับหน้าที่อยู่เป็นจำนวนมาก

ฟู่เสี่ยวกวน…ชักจะมิเล่นตามกฎกติกาเสียแล้ว !

บัดนี้ฝ่าบาทได้ตรัสออกมาแล้ว แน่นอนว่าพระองค์ย่อมทำเช่นที่ได้ตรัสออกมาอย่างแน่นอน อีกประเดี๋ยวเมื่องานประชุมราชวงศ์เสร็จสิ้น ก็จำต้องรีบเขียนจดหมายไปแจ้งให้กับบรรดาลูกหลานที่ประจำการในแต่ละเมืองมิให้อยู่ในความประมาท

ฟู่เสี่ยวกวนที่นั่งอยู่ด้านหน้าสุดกำลังได้รับคำด่าทอต่าง ๆ นานา แต่เขาก็มิได้ใส่ใจเลยแม้แต่น้อย

เพราะนั่นคือความคิดของเขาอย่างแท้จริง หากว่าใช้แผนการนี้ขึ้นมา ก็เชื่อเสียเหลือเกินว่าพวกขุนนางย่อมจะทำทุกวิถีทางเพื่อรักษาหมวกผ้าแพรที่สวมอยู่บนศีรษะเอาไว้