นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 655

ตอนที่ 655 เข้าเฝ้าฮ่องเต้

ในยามที่กำลังหวาดระแวงอยู่นั้น เขาก็ได้ยินสิ่งที่หยุนซีเหยียนตอบกลับไป

“เรียนใต้เท้า เมื่อครู่ข้าน้อยดีใจจนเกินเหตุ จึงทำให้ข้าน้อยสะดุดล้มลงแล้วบังเอิญได้รับบาดเจ็บที่ตาเข้าขอรับ”

“…มิทราบว่ามีปัญหาอันใดหรือไม่ ? ”

“ไม่มีขอรับ ! ”

ล้มจนตาฟกช้ำมันมีที่ไหนกันเล่า ?

ขันทีเจี่ยมิปักใจเชื่อในสิ่งที่ชายหนุ่มบอกเล่า เขาอยากให้หยุนซีเยียนสาธิตการล้มให้ดูอีกสักครา แต่พอตริตรองดูดี ๆ แล้วก็เห็นว่าควรปล่อยไปเสียดีกว่า

ในตอนนี้เองซือหม่าเช่อก็ได้เดินเข้ามารายงานตัว นางโค้งแสดงความเคารพ “ข้าน้อยลำดับที่สี่ ซือหม่าเช่อ”

ขันทีเจี่ยมองซือหม่าเช่อด้วยสายตาพินิจพิจารณาจนทำให้นางเกิดความประหม่า เกรงว่าจะถูกขันทีผู้นี้จับได้เสียแล้ว ว่าตนเป็นสตรีที่ปลอมตัวมา

คาดมิถึงว่าขันทีเจี่ยจะหลุดยิ้มออกมาแล้วเอ่ยเพียงสองคำว่า “มิเลว ! ”

มิเลว ? หมายความว่าเยี่ยงไร ?

ซือหม่าเช่อหลบไปนั่งอยู่ด้านหลังของเหอเชิงอันด้วยความรู้สึกลุกลี้ลุกลน แต่ผู้ใดเล่าจะคิดว่าตอนนี้หวางซุนอู๋หยาและสหายกำลังยืนอยู่ท่ามกลางฝูงชนเช่นกัน

หวางซุนอู๋หยารู้สึกตกตะลึงขึ้นมาทันพลัน จึงหันไปเอ่ยถามหลู่ซีฮุ่นและเหล่าสหายว่า “เฮ้เฮ้เฮ้ ! พวกท่านดูสิ คุณชายท่านนั้นช่างละม้ายคล้ายคลึงกับซือหม่าเช่อคุณหนูของตระกูลซือหม่าเสียเหลือเกิน ท่านว่าใช่หรือไม่ ? ”

หลู่ซีฮุ่นและอีกสามคนที่เหลือต่างเพ่งเล็งสายตาไปพร้อม ๆ กัน เป็นไปมิได้ ! เพราะนี่มันเหมือนกันราวกับแกะ

โจ่งจี้ถังซี้ดปากแล้วสูดลมหายใจเข้าลึก พลางเอ่ยถามอย่างมิเชื่อในสิ่งที่เห็น “หรือว่า…คุณหนูซือหม่าจะเป็นดังเช่นในบทงิ้วที่ปลอมตัวเป็นบุรุษเพื่อร่วมสอบคัดเลือกครานี้ ? อีกทั้งยังสอบได้สิบอันดับแรกอีกด้วย”

หยูซิ๋งเจี่ยนหันไปมองรายชื่อที่ประกาศจากทางราชสำนัก แต่ทว่าก็ไกลเกินกว่าจะอ่านตัวหนังสือได้ชัดเจน “พวกท่านจงรออยู่ที่นี่ก่อน ข้าจะไปดูใกล้ ๆ ว่าเป็นชื่อของคุณหนูซือหม่าหรือไม่”

เขาเบียดตัวไปด้านหน้าอย่างสุดกำลัง แต่กว่าจะมาถึงจุดที่ใกล้กับประกาศได้ก็แสนลำบากยากเย็น เมื่อแหงนหน้าขึ้นไปมอง…

ซือหม่าเช่อ !

เป็นคุณหนูซือหม่าจริง ๆ ด้วย !

นี่ นี่มัน…

หยูซิ๋งเจี่ยนรู้สึกประหลาดใจสุดขีด ทันใดนั้นก็หวนนึกขึ้นมาได้ว่าในราตรีที่ติ้งอันป๋อเชิญพวกตนไปร่วมงานเลี้ยงที่หอซื่อฟาง คุณหนูซือหม่าท่านนั้นเคยเอ่ยไว้ว่าจะไปที่ว่อเฟิงเต้าด้วย !

นางใช้วิธีการแบบนี้เยี่ยงนั้นหรือ ?

ให้สตรีไปเป็นขุนนาง นี่มันเกิดอันใดขึ้นกัน ?

หยูซิ๋งเจี่ยนรู้สึกยากจะเข้าใจ เขาจึงเบียดตัวกลับไป เมื่อหวางซุนอู๋หยาและคนอื่น ๆ หันไปเห็นก็ได้เอ่ยถามขึ้นมาทันที “เป็นเยี่ยงไรบ้าง ? ”

“เป็นคุณหนูซือหม่าจริง ๆ นางสอบได้ลำดับที่สี่ ! ”

“…” หวางซุนอู๋หยาและคนอื่น ๆ หมดคำที่จะเอื้อนเอ่ย ประการแรกคือซือหม่าเช่อเข้าสอบในนามของสตรีย่อมผิดกฎจารีต และประการที่สองพวกเขากลับรู้สึกตกตะลึงถึงผลการสอบของนางเสียเหลือเกิน !

ถ้าหากว่าเปลี่ยนเป็นพวกเขาเข้าสอบ พวกเขาอาจอยู่ในรายชื่อที่ติดประกาศ แต่จะเป็นหนึ่งในสิบลำดับแรกหรือไม่นั้น…พวกเขาจำต้องย้อนถามความสามารถของตนเองอีกครา และเกรงว่าคงมิอาจทำได้ถึงเพียงนั้น

แต่ทว่าคุณหนูซือหม่าเช่อกลับสามารถทำได้อย่างแท้จริง เจ้าว่านี่มันน่าโมโหหรือไม่ ?

นางเป็นสตรีที่มีความรู้ความสามารถอย่างแท้จริง !

นางมิเหมือนบุตรีของผู้มั่งมีที่เอาแต่งอมืองอเท้าไปวัน ๆ !

หลู่ซีฮุ่นกลืนน้ำลายแล้วส่ายศีรษะ “บุรุษเยี่ยงข้ายังมิอาจเทียบเคียงกับคุณหนูซือหม่าได้เลย ! ”

“แต่เยี่ยงไรนางก็เป็นสตรี หากเข้าไปในพระราชวังแล้วถูกฝ่าบาทจับได้…โทษฐานหลอกลวงต่อฝ่าบาทคือตัดศีรษะสถานเดียว ! ” หวางซุนอู๋หยารู้สึกเป็นกังวลแต่ก็จนหนทาง

โจ่งจี้ถังนิ่งเงียบไปชั่วขณะแล้วเอ่ยออกมาอย่างแผ่วเบาว่า “ตามหลักการแล้วเป็นการหลอกลวงต่อฝ่าบาทก็จริง แต่บัดนี้อาจจะมิเป็นเช่นนั้น”

“น้องซือหม่า หรือว่าที่นี่จะร้อนเกินไป ? ”

“เอ่อ…ข้าเพียงรู้สึกประหม่าเท่านั้น”

หยุนซีเหยียนเลิกผ้าม่านในรถม้าออก จากนั้นก็ส่งยิ้มให้กับนาง “สอบผ่านด้วยความสามารถของตนเองแท้ ๆ เหตุใดถึงรู้สึกประหม่าเล่า ? การเข้าเฝ้าฝ่าบาทก็มิต้องเป็นกังวลไปหรอก เพราะองค์ฮ่องเต้นั้นมีพระทัยเมตตาเป็นล้นพ้น”

“อีกอย่างหนึ่งคือพวกเราต้องไปยังว่อเฟิงเต้า ต้องยึดความเห็นจากติ้งอันป๋อเป็นสำคัญ การเข้าเฝ้าฝ่าบาทนั้นเป็นเพียงพิธีการก็เท่านั้น ข้าคาดเดาว่าต่อไปติ้งอันป๋อคงมอบหมายงานง่าย ๆ ให้พวกเรา เรื่องนั้นถึงจะเป็นเรื่องใหญ่เสียยิ่งกว่า ! ”

ซือหม่าเช่อสูดลมหายใจเข้าลึก จากนั้นก็ได้ผ่อนปรนจิตใจที่ไม่สงบลง “สิ่งที่พี่หยุนเอ่ยมานั้นมีเหตุผลยิ่ง ข้ามิอาจทำตัวผ่อนคลายเยี่ยงพี่หยุนได้เลย”

หยุนซีเหยียนหัวเราะเสียงดัง “เมื่อครู่ข้าได้พบบุรุษผู้ล้ำเลิศท่านหนึ่ง เขามีนามว่าเหออันเชิงผู้ซึ่งได้ลำดับที่สอง เมื่อคนผู้นั้นเห็นประกาศ เขาจึงไปนั่งโขกหน้าผากสามคราอยู่ที่ริมทะเลสาบเว่ยยาง… วันนี้ข้าจึงชวนเขามาร่วมกินหม้อไฟด้วยกัน แต่ทว่าน่าเสียดายที่มิพบพานกับคุณชายฟู่เลย เฮ้อ… ! ”

“คุณชายฟู่เห็นจะเป็นผู้ที่สบายอกสบายใจอย่างแท้จริง เมื่อรู้ว่าสอบมิผ่านก็มิมาดูประกาศเสียเลย หลังจากนี้ก็มิรู้เลยว่าจะได้พบเจอกันอีกเมื่อใด”

ซือหม่าเช่อหลุดหัวเราะออกมา นางหัวเราะจนทำให้หยุนซีเหยียนผงะ เขาจึงรีบยกมือขึ้นมาแล้วปรามทันที “น้องซือหม่าอย่าได้หัวเราะเชียว ! ”

“เพราะเหตุใดหรือ ? ”

“ก็ท่านยิ้มออกมาทีไรช่างละม้ายสตรียิ่ง ข้ารู้สึกขนลุกพิลึก ! หัวเราะเสียจนบุรุษทั้งแท่งเยี่ยงข้าหัวใจสั่นระรัว และนี่ย่อมมิใช่เรื่องที่ดีนัก”

ใบหน้าของซือหม่าเช่อกลับมาแดงเรื่ออีกครา นางรีบหุบยิ้มลงแล้วทอดมองออกไปยังด้านนอกหน้าต่างทันที

ไม่นานนักรถม้าก็มาถึงเขตพระราชวัง ภายใต้การนำของขันทีเจี่ยเหล่าปัญญาชนทั้งสิบจึงได้เดินเข้าไปยังท้องพระโรงเฉิงเทียนซึ่งเป็นสถานที่ศักดิ์สิทธิ์สูงสุดแห่งราชวงศ์หยู

“ข้ารู้สึกประหม่า ! ” เหอเชิงอันกระซิบข้างกายของหยุนซีเหยียน

“อะแฮ่ม ! ” หยุนซีเหยียนฝืนทำเป็นใจเย็น “มิต้องรู้สึกประหม่า พวกเรามิอาจเป็นดั่งท่านยายหลิวตอนเข้าไปในสวนต้ากวนจากเรื่องความฝันในหอแดงได้ จำไว้ว่าจงรักษาจิตใจที่สงบต่อหน้าพระพักตร์”

เหอเชิงอันเกิดความเคารพนับถือในตัวของหยุนซีเหยียนขึ้นมาทันใด มิแปลกใจเลยที่เจ้าหมอนี่สอบได้อันดับหนึ่ง เขาหันไปมองใบหน้าของหยุนซีเหยียน…

“คุณชายหยุน เหตุใดใบหน้าของท่านจึงแดงเถือกเช่นนี้ ? ”