นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 654

ตอนที่ 654 กวนบาทา

คำว่าสอบได้ที่สองของเหอเชิงอันเพียงประโยคเดียวก็ทำให้หยุนซีเหยียนตื่นตกใจแทบบ้า !

มิแปลกใจเลยว่าเหตุใดเจ้าหมอนี่ถึงตื่นเต้นจนไร้สติ คนสอบตั้งสามหมื่นกว่าคนแต่เขากลับสอบได้ลำดับที่สอง สมควรแล้วที่จะรู้สึกตื่นเต้นดีใจ และพลอยทำให้จิตใจที่สงบมิไหวติงของหยุนซีเหยียนสั่นไหวขึ้นมาได้บ้างแล้ว เขาจึงรีบเอ่ยถามออกไปว่า

“แล้ว…อันดับที่หนึ่งคือผู้ใดเยี่ยงนั้นหรือ ? ”

เหอเชิงอันเหลือบมองน่องไก่ในมือของหยุนซีเหยียน ตั้งแต่เช้าเขาก็ตรงดิ่งมาที่หลานถิงจี๋แห่งนี้เลยทันที ข้าวเช้ายังมิตกถึงท้องเลยสักเม็ด

หยุนซีเหยียนรีบหยิบน่องไก่อีกน่องแล้วส่งให้คนตรงหน้า จากนั้นทั้งสองก็ได้นั่งแทะน่องไก่อยู่ที่ริมทะเลสาบเว่ยยาง

“ข้าจะมิเอ่ยขอบคุณ แต่ข้าจะจดจำท่านไว้ในใจ ขอทราบชื่อแซ่ของท่านได้หรือไม่ ? ”

“ข้าคือหยุนซีเหยียนจากเขตเฉิงตู”

น่องไก่ในปากของเหอเชิงอันพลางหล่นลงมาตกที่หน้าขา แต่ทว่าเขาก็เก็บมันกลับขึ้นมาแทะต่อทันที

คุณชายเหอหันกลับไปมองชายหนุ่มที่อยู่ข้างกายด้วยความตกใจอย่างยิ่งยวด “ท่าน… ท่านคือหยุนซีเหยียนเยี่ยงนั้นหรือ ? ”

“ข้านี่แหละหยุนซีเหยียน…เห็นทีว่านามของข้าจะโด่งดังมากเลยใช่หรือไม่ ? ”

เหอเชิงอันนิงเงียบไปครู่หนึ่งจากนั้นก็พยักหน้าเห็นด้วย “ตอนนี้โด่งดังไปแล้วอย่างแท้จริง”

“ที่ท่านเอ่ยนั้นหมายความว่าเยี่ยงไร ? ”

“ท่านก็คืออันดับที่หนึ่งเยี่ยงไรเล่า ! ”

“…” หัวใจของหยุนซีเหยียนเต้นรัวมิเป็นจังหวะ เดิมทีก็คิดว่าตนจะได้เข้าไปยลผลสอบครานี้ด้วยจิตใจที่นิ่งเฉย เขามิได้แยแสที่จะเข้าไปร่วมมุงดูกับฝูงชน เขาคิดไว้ในใจแล้วว่าเยี่ยงไรเสียตนก็เป็นสิบอันดับแรกและว่อเฟิงเต้าจะต้องมีที่ว่างให้ตนอย่างแน่นอน

เมื่อได้ยินว่าตนสอบได้ที่หนึ่งอย่างมิคาดฝัน ข่าวนี้ทำให้เขาต้องเรียบเรียงความคิดอยู่ครู่หนึ่ง

“มิทราบว่าท่านชื่อแซ่อันใด ? ”

“ข้าแซ่เหอ ชื่อเชิงอัน”

“ท่านมั่นใจหรือว่ามิได้ดูผิด ? ”

เหอเชิงอันกัดน่องไก่แล้วเหลือบมองอีกฝ่าย “ตั้งที่หนึ่ง… ท่านแย่งที่หนึ่งไปจากข้า แล้วข้าจะมองผิดได้เยี่ยงไรกัน ? ”

หยุนซีเหยียนกระโดดโลดเต้นขึ้นมา เขาตบบ่าของเหอเชิงอัน “รอข้าอยู่ที่นี่ก่อน ประเดี๋ยวข้าจะเลี้ยงข้าวท่านเอง ! ”

เอ่ยจบก็วิ่งออกไป ปล่อยให้เหอเชิงอันมองตามแผ่นหลังของเขา ชายหนุ่มที่สอบได้ที่หนึ่งผู้นี้เหตุใดข้าถึงได้คุ้นหน้าคุ้นตาเขามากยิ่งนัก ?

อ่า…ใช้แล้ว ! เหมือนชายหนุ่มคนที่ขายหนังสือรวมบทกวีของติ้งอันป๋อเมื่อตอนเช้าเลยนี่ !

บุรุษผู้นี้ช่างเก่งกาจยิ่ง เหมือนว่าต่อไปก็ต้องไปเป็นขุนนางที่เดียวกัน ดังนั้นสานสัมพันธ์ไว้สักหน่อยย่อมเป็นผลดี

หยุนซีเหยียนพุ่งตัวแทรกเข้าไปด้านหน้าอย่างสุดกำลัง เขาแทรกตัวเข้าไปแล้วตะโกนออกมา “ขอทางหน่อย ที่หนึ่งมาแล้ว ทุกท่านได้โปรดหลีกทางให้ข้าด้วยเถิด ! ”

เหล่าปัญญาชนที่รายล้อมอยู่เมื่อได้ยินเช่นนี้จึงลอบคิดในใจว่าเจ้าหมอนี่เป็นผู้ใดกัน เหตุใดถึงอวดดีไร้ยางอายได้ถึงเพียงนี้ !

เนื่องจากผลการสอบเป็นขุนนางครานี้มีผู้ถูกคัดเลือกจำนวนมาก การลำดับรายชื่อนี้ทางราชสำนักจึงเขียนด้วยลายมือขยุกขยิกยาวเป็นพรืด เหล่าปัญญาชนทั้งหลายกำลังมองหารายชื่อของตนบนประกาศอย่างยากลำบาก และเมื่ออยู่ ๆ หยุนซีเหยียนได้แทรกตัวเข้ามากระแทกจึงทำให้สายตาของพวกเขาหลุดออกจากการเพ่งเล็งและจำต้องเริ่มหาใหม่อีกครา

นี่จึงทำให้พวกเขารู้สึกโกรธมากยิ่งนัก !

เหล่าปัญญาชนมากมายจ้องหยุนซีเหยียนตาเขม็ง ในที่สุดเขาก็เบียดมาถึงด้านหน้าสุดได้ และแล้วในจังหวะที่เงยหน้าขึ้นมองประกาศนั้น…

ภายในจิตใจของเขาได้บังเกิดความดีใจขึ้นมาทันพลัน !

ตัวอักษรสีแดงสดสามตัวที่เขียนว่า หยุนซีเหยียน เด่นตระหง่านอยู่ด้านบนสุด !

เขาเป็นอันดับที่หนึ่งอย่างแท้จริง !

ข้าเป็นที่หนึ่งโว้ย !

“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า… ! ”

ทันใดนั้นเขาก็หัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง เหล่าปัญญาชนที่อยู่ข้าง ๆ รู้สึกมิค่อยสบอารมณ์เท่าใดนัก ยังจะมาหัวเราะอยู่อีกไอ้หอกนี่ ข้าจะอัดเจ้าให้ !

“หึ ! ยังกล้าอวดดีอยู่อีก พวกเรารุมกระทืบมัน ! ”

“ข้าหาชื่อของตนเองอยู่นานแสนนานยังหามิเจอ แต่ทว่าเจ้ากลับริอาจมาหัวเราะร่าใส่ข้าเช่นนี้ ช่างหน้ามิอาย ! ”