นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 670

ตอนที่ 670 ปฏิบัติการค้นหาขุมทรัพย์ ( 3 )

ฮ่องเต้ทรงรู้สึกตื่นเต้นเป็นอย่างมาก

บัดนี้วัดฟูจื่อที่รายล้อมไปด้วยทัศนียภาพเขียวขจีในสายพระเนตรได้แปรสภาพเป็นภูเขาทองคำงามอร่ามตา !

สมบัติของราชวงศ์เฉินที่ในทุกราชวงศ์เฝ้าค้นหามาโดยตลอด บัดนี้ใกล้จะปรากฏต่อพระพักตร์ของฮ่องเต้แห่งราชวงศ์หยูแล้ว

เมื่อได้สมบัติมหาศาลเหล่านี้มาไว้ในครอบครองก็จะสามารถนำไปทำอย่างอื่นได้อีกมากมาย พลังและอำนาจของราชวงศ์หยูก็จะไร้เทียมทานแบบที่มิเคยปรากฏมาก่อนในประวัติศาสตร์ แน่นอนว่าวันที่จะมีพลังอำนาจเหนือแคว้นฝานและแคว้นอู๋ก็คงจะมาเยือนในอีกมิช้านี้ !

เมื่อปีกลาย ข้าได้ร่างนโยบายกว่ายี่สิบข้อ และคาดว่าจะสำเร็จภายในสามปีนี้เป็นอย่างต่ำ

ยุครุ่งโรจน์ของรัชสมัยไท่เหอได้กลายเป็นประวัติศาสตร์ไปแล้ว ส่วนยุครุ่งโรจน์ของรัชสมัยเซวียนลี่กำลังจะเริ่มต้นขึ้น !

ย่อมจะยิ่งใหญ่และโอ่อ่ากว่ารัชสมัยไท่เหออย่างแน่นอน และนามของข้าจะต้องถูกจารึกเอาไว้ในประวัติศาสตร์ !

บัดนี้ฮ่องเต้ได้เหยียดพระวรกายขึ้นตรง ทรงยกพระหัตถ์เท้าสะเอวด้วยท่าทีตั้งมั่นราวกับจะกลืนกินฟ้าดิน

ฟู่เสี่ยวกวนเหล่สายตาไปมองฮ่องเต้หนึ่งครา ชายผู้นี้มีท่าทีจริงจังหนักแน่น เขาจึงถอยห่างไปสองก้าว แต่กลับไปชนเข้ากับด้านข้างของเสนาบดีต่งเข้าอย่างจัง

บัดนี้ต่งคังผิงกำลังวาดฝันสวยงามอยู่เช่นกัน จินตนาการว่าตนอาจจะได้เป็นเสนาบดีที่เคยจับต้องเงินทองมากที่สุดในประวัติศาสตร์ของราชวงศ์หยู

ทว่าภาพฝันต้องกระเจิงเพราะแรงชนจากฟู่เสี่ยวกวน ต่งคังผิงถลึงตาใส่เขาหนึ่งคราจากนั้นก็เอ่ยถามด้วยความกังวลใจ “ภูเขาลูกนี้สามารถระเบิดได้จริงเยี่ยงนั้นหรือ ? ”

“ท่านพ่อตาโปรดวางใจ ภูเขานี้ย่อมระเบิดได้อย่างแน่นอน”

“เช่นนั้นแล้วทรัพย์สมบัติจะถูกระเบิดจนปลิวกระจัดกระจายหรือไม่ ? ”

ฟู่เสี่ยวกวนผงะเล็กน้อยแล้วตอบว่า “เป็นไปมิได้ขอรับ สมบัติเหล่านั้นน่าจะถูกฝังไว้ข้างใต้ท้องภูเขา ข้าก็เพียงแค่เปิดส่วนบนสุดของภูเขาออกเพียงเท่านั้น”

ต่งคังผิงยังคงรู้สึกวิตกกังวลจึงพึมพำออกมาว่า “ขออย่าให้สมบัติถูกระเบิดจนปลิวว่อนเลย ! ”

ฟู่เสี่ยวกวนเอ่ยถามด้วยความสงสัยว่า “ท่านพ่อตาคิดว่าภายในนั้นมีสมบัติฝังอยู่มากน้อยเพียงใด ? ”

“ว่ากันว่า…สามารถตีมูลค่าเป็นเงินตราได้หลายพันล้านตำลึงเลยทีเดียว ! ”

“มากถึงเพียงนั้นเชียวหรือ ? ” ฟู่เสี่ยวกวนตกตะลึงงัน

ต่งคังผิงเหลือบมองเขาหนึ่งครา “เป็นสมบัติที่ราชวงศ์เฉินเก็บสะสมมานานถึง 500 ปี เกรงว่าจะมีมากกว่านั้นอีก ! ”

ฟู่เสี่ยวกวนมิได้ปริปากเอ่ยอันใดอีกต่อไป รู้สึกเกิดความเสียดายขึ้นมาภายในใจ เพราะดูเหมือนว่าคนราชวงศ์เฉินจะโง่เขลาที่นำสมบัติมาฝังยังสถานที่เช่นนี้ สถานที่ซึ่งแม้แต่ตัวเขาเองจะเอาสมบัติออกมาก็ยังยาก !

หากอยากจะฉกฉวยสมบัติสักหน่อยก็ดูจะเป็นไปมิได้เสียแล้ว !

กลายเป็นฮ่องเต้ที่ได้เปรียบเพราะได้ครอบครองสมบัติมูลค่ามหาศาลโดยไร้ศัตรูมาแย่งชิง เฮ้อ…ยังดีที่ขอส่วนแบ่ง 20 ส่วนไว้ตั้งแต่เนิ่น ๆ อย่างน้อย ๆ ก็มิน่าจะต่ำกว่า 200 ล้านตำลึง !

เมื่อได้เงินก้อนนี้มาไว้ในมือ การจะสร้างสิ่งอำนวยความสะดวกต่าง ๆ ในว่อเฟิงเต้าย่อมง่ายดายมากยิ่งขึ้น

อืม…100 ล้านเอาใช้ทำถนน เหลืออีก 100 ล้านเอาไว้สร้างสถานศึกษาและจ้างเหล่าอาจารย์ !

ในขณะที่ฟู่เสี่ยวกวนกำลังโลดแล่นอยู่ในจินตนาการ ฮั่วหวยจิ่นก็ได้ลอยลงมาจากท้องนภา

“ระวัง ! ชนวนถูกจุดเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ! ”

ฮ่องเต้รู้สึกตื่นเต้นเป็นอย่างมาก ทหารราชองครักษ์กว่าพันนายได้มาคุ้มกัน ณ ที่นี่เรียบร้อยแล้ว

บัดนี้ฟู่เสี่ยวกวนกำลังกลั้นหายใจ…สมบัติหลายพันล้านเชียว !

แม้จะยังรู้สึกคับข้องใจเป็นอย่างมาก แต่ทว่าได้เห็นกับตาของตนเองสักหน่อยก็ยังดี

เวลาผ่านไปมินาน แต่บัดนี้เหมือนล่วงเลยมานานแสนนาน

ณ ที่แห่งนี้มีผู้คนเบียดเสียดกันจนแออัด แต่ก็เงียบเสียจนไร้ซึ่งสุ้มเสียงใด ๆ

และแล้ว…

‘ตู้ม… ! ’ เสียงดังสนั่นพื้นพิภพ จากนั้นวัดฟูจื่อก็ได้เกิดฝุ่นฟุ้งกระจัดกระจาย ฟู่เสี่ยวกวนรู้สึกว่าผืนปฐพีกำลังสั่นสะเทือน

ผู้คนมากมายที่รอชมกำลังหน้าถอดสี เพราะมิเคยเผชิญกับภาพเหตุการณ์เยี่ยงนี้มาก่อน พวกเขายังมิทันรวบรวมสติกลับมาได้ แต่ทันใดนั้นก็มีเสียง ‘ตู้มตู้มตู้มตู้ม… ! ’ ติดกันสี่คราดังสนั่นหวั่นไหว

บ้างก็ตกใจเสียจนสะอื้นไห้

บ้างก็ตกใจเสียจนปัสสาวะราด

บางส่วนก็ตกใจเสียจนกระโดดลงแม่น้ำฉินหวาย

ฮ่องเต้รู้สึกว่าดวงหทัยกำลังสั่นสะเทือน ท่าทีที่แสดงให้เห็นเมื่อครู่มิมีหลงเหลืออีกต่อไป พระองค์รีบกดตัวฟู่เสี่ยวกวนลง

“หมอบลง ! ระวังก้อนหิน ! ”