นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 669

ตอนที่ 669 ปฏิบัติการค้นหาขุมทรัพย์ ( 2 )

ฮ่องเต้ทรงพยักพระพักตร์เพื่อแสดงออกว่า เห็นด้วยกับข้อเสนอแนะของฟู่เสี่ยวกวน

ศิษย์พี่ใหญ่ซูเจวี๋ยแห่งสำนักเต๋าเป็นผู้มีผีมือระดับปรมาจารย์ มีท่วงท่าสง่างามและเข้าใจในธรรมเนียมปฏิบัติ มีความเหมาะสมที่จะเป็นหัวหน้าของสำนักมือปราบหกประตูอย่างแท้จริง

“ข้ารู้สถานะที่แท้จริงของเจี่ยหนานซิงมาเนิ่นนานแล้ว ฝูงมดทำอันใดอยู่ในราชวงศ์หยูข้าก็พอรู้มาบ้าง”

ฮ่องเต้ได้เงยพระพักตร์ขึ้นทอดพระเนตรฟู่เสี่ยวกวน “รู้หรือไม่ว่าเหตุใดข้าถึงยังไว้ใจมอบหมายหน้าที่สำคัญให้กับเจี่ยนหนานซิง ? ”

ฟู่เสี่ยวกวนส่ายศีรษะแทนคำตอบ

เขาเชื่อว่าฮ่องเต้ทรงรับรู้เรื่องของฝูงมดจริงเพราะสถานที่แห่งนี้คือเมืองจินหลิง สายลับของหอซี่หยู่นั้นมีอยู่ทุกหนทุกแห่ง ฝูงมดย่อมมิอาจคลาดจากสายตาของสายลับหอซี่หยู่ได้

ส่วนขันทีเจี่ยนั้นเป็นปรมาจารย์ขั้นสูงที่มีน้อยคนในปฐพี หากต้องการหาตัวตนที่แท้จริงของเขาคงมิใช่เรื่องยาก

ฝ่าบาทแย้มพระโอษฐ์เล็กน้อยแล้วตรัสว่า “เพราะเขาคือคนที่ฟู่ต้ากวนแนะนำมาให้ข้า”

ฟู่เสี่ยวกวนทูลถามด้วยความตกตะลึง “เหตุใดฝ่าบาทจึงเชื่อพระทัยในชายอ้วนผู้นั้นเสียเหลือเกินพ่ะย่ะค่ะ ? ”

“ฮ่าฮ่าฮ่า ชายอ้วน…ก่อนหน้านั้นเขามิได้อ้วนหรอก อีกทั้งยังมีหน้าตาหล่อเหลา ผู้คนต่างพากันทึกทักเอาว่าเขาหนีจากราชวงศ์อู๋ไปยังสำนักเต๋าเมื่อสิบสามปีก่อน แต่แท้จริงเขาได้ไปยังสำนักเต๋าก่อนหน้านั้นนานมากแล้ว”

เมื่อสิบสามปีก่อน ไทเฮาซีได้ก่อเหตุการณ์นองเลือดขึ้นที่ทะเลสาบสือหลี่ เดิมทีนางมีแผนจัดการกับชายอ้วนที่กำลังเดินทางกลับราชวงศ์อู๋พอดี แต่ทว่าจักรพรรดิเหวินได้ส่งข่าวนี้ไปยังสำนักเต๋าเสียก่อน

ปรมาจารย์สำนักเต๋าในตอนนั้นคืออาจารย์ของชายอ้วนและได้ช่วยชีวิตของเขาเอาไว้ แม้แต่คนของราชวงศ์อู๋ก็คิดว่าชายอ้วนเพิ่งเข้าถวายตัวเป็นศิษย์สำนักเต๋าในตอนนั้นเช่นกัน

แน่นอนว่าตั้งแต่เหตุการณ์นองเลือดที่ทะเลสาบสือหลี่ ชายอ้วนก็มิได้หวนคืนสู่ราชวงศ์อู๋อีกเลย เพราะเขาได้รับการไหว้วานจากจักรพรรดิเหวินให้ดูแลสวี่หยุนชิงและเจ้า”

“ตอนนั้นข้ายังเป็นองค์รัชทายาทอยู่ ได้รู้จักเขาตั้งแต่ปีไท่เหอที่สี่สิบ ตอนนั้นเขาอยู่ที่สำนักเต๋าแต่มักมาเยือนจินหลิงอยู่บ่อยครั้ง เพราะเขาบอกว่าอาหารการกินที่สำนักเต๋ามิค่อยดีเท่าใดนัก

ข้าพบเขาคราแรกที่เรือหงซิ่วจาว ราตรีนั้นพวกเราร่วมดื่มสุราด้วยกันจนเมามาย และกลายเป็นมิตรสหายนับแต่นั้นมา… ชีวิตของข้ามีมิตรสหายน้อยมากยิ่งนัก ฟู่ต้ากวนจึงเป็นสหายที่ข้าไว้ใจมากที่สุด !

“เจี่ยหนานซิงคือบุคคลที่สหายรักแนะนำมาให้ ข้าเชื่อใจฟู่ต้ากวนและไร้ความกังวลว่าเจี่ยหนานซิงจะกระทำสิ่งที่เป็นผลร้ายต่อข้า ผ่านไปเนิ่นนานหลายปี ข้ามิเคยมองสหายคนนี้ผิดพลาดมาก่อน แม้ว่าเจี่ยหนานซิงจะเป็นหนึ่งในฝูงมด แต่เขาก็มิเคยกระทำสิ่งใดที่เป็นผลร้ายแก่ราชวงศ์หยูเลย”

“เช่นนั้นแล้วการที่เจี่ยหนานซิงมาขอลา ข้าจึงรู้สึกเสียดายจากใจจริง”

ฮ่องเต้ทรงทอดถอนพระทัยออกมาอย่างเชื่องช้า “ผู้คนต่างก็เอ่ยว่าโอรสแห่งสวรรค์นั้นไร้หัวใจ แต่แท้จริงแล้วโอรสแห่งสวรรค์ผู้มีนามว่าฟู่ต้ากวนเป็นคนมีหัวใจ และข้า… ข้าเองก็มิใช่คนไร้หัวใจอย่างที่พวกเขาล่ำลือกัน”

ฟู่เสี่ยวกวนสดับฟังอย่างเงียบเชียบ แต่ทว่าก็ได้เกิดความรู้สึกสับสนขึ้นมาในทันใด

เขามิรู้ว่าบัดนี้สิ่งที่ฮ่องเต้ตรัสออกมานั้นมีพระราชประสงค์เพื่อปลอบประโลมราชบุตรเขยคนนี้ หรือนั่นคือสิ่งที่มาจากก้นบึ้งของพระทัย

เขาระแวดระวังโดยมิผ่อนปรนมาเสมอหลังจากได้ฟังคำเตือนจากเยี่ยนเป่ยซี มิว่าเยี่ยงไรก็ตามตนต้องเป็นผู้กำหนดชะตาชีวิตของตนเอง

หลังจากสิ้นเสียงทอดถอนพระทัย ฝ่าบาทก็ทรงทอดพระเนตรไปยังฟู่เสี่ยวกวนแล้วตรัสว่า “ข้ารู้ว่าฝูงมดทราบเรื่องที่เกิดขึ้นในอารามซุ่ยเยว่ ข้าจึงขอเอ่ยไว้ตรงนี้เลยว่านางกำนัลผู้นั้นถูกข้าสั่งประหารเอง และศพของนางก็ถูกฝังอยู่ที่สวนดอกไม้หลังตำหนักองค์หญิงใหญ่

ส่วนเหตุที่ได้กระทำเช่นนี้ก็เป็นความคิดขององค์หญิงใหญ่ เพราะนางกังวลว่าจะมีผู้ใดฉกฉวยโอกาสนี้มาทำให้เป็นภัยต่อฮองเฮาซั่ง หากเกิดเรื่องอันใดขึ้นมาจริง ๆ นางจะยอมเป็นแพะรับบาปเอง”

เรื่องนี้ทำให้ฟู่เสี่ยวกวนรู้สึกตื่นตกใจเป็นอย่างมาก เขาจ้องมองไปยังฝ่าบาทอย่างฉงน “ฝ่าบาท นี่มิใช่เรื่องใหญ่ เหตุใดต้องทำให้วุ่นวายมากถึงเพียงนี้ด้วยพ่ะย่ะค่ะ ? ”

ฮ่องเต้ทรงผงะเล็กน้อย “นี่มิใช่เรื่องใหญ่เยี่ยงนั้นหรือ ? หากการที่ฮองเฮาของราชวงศ์หยูอันสูงส่งเป็นคนของลัทธิจันทราที่รอดชีวิตมาจากราชวงศ์ก่อนมิใช่เรื่องใหญ่ แล้วเรื่องใดถึงจะเรียกได้ว่าเป็นเรื่องใหญ่กัน ? ”

“หากวันนี้มิได้ยกเอาขุมทรัพย์มาอ้างว่าฮองเฮาเป็นสายลับเพื่อค้นหามัน เจ้าเชื่อหรือไม่ว่าหากข่าวนี้แพร่ไปทั่วราชสำนักแล้ว เหล่าเสนาบดีย่อมเสนอให้ถอดถอนตำแหน่งของฮองเฮาเสีย นั่นยังถือว่าเป็นโทษสถานเบาเพราะพวกเขาอาจจะบังคับให้ข้าประหารฮองเฮาก็เป็นได้ ! ”

“ผลที่ตามมา พวกเขาย่อมมิเพียงแต่จะเอาชีวิตของฮองเองซั่งเท่านั้น แม้แต่ตำแหน่งองค์รัชทายาทของหยูเวิ่นเต้าก็มิอาจ…”

พระองค์ทรงสูดลมหายใจเข้าลึกหนึ่งคราแล้วตรัสด้วยความหวาดวิตก “ต่อให้ข้าเป็นโอรสแห่งสวรรค์ แต่ทว่าโอรสแห่งสวรรค์จำต้องพึ่งพาเสนาบดีเหล่านี้เพื่อบริหารบ้านเมือง หากว่ามีการกดดันจากเหล่าเสนาบดีขึ้นมาเมื่อใด ข้าเองก็มิสามารถต้านทานได้หรอกนะ”

ฟู่เสี่ยวกวนรู้แจ้งขึ้นมาในทันใด

เขารู้สึกว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องเล็ก แต่เมื่อลองมองปัญหาในมุมมองของฝ่าบาทย่อมสมเหตุสมผล