นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 698

ตอนที่ 698 มื้ออาหารต้อนรับ

ฟู่เสี่ยวกวนยืนอยู่เบื้องหน้าของหนิงหยู่ชุนและพรรคพวก

ส่วนพวกของจังเหวินฮุยได้จ้องมองไปยังชายหนุ่มที่มีอภิสิทธิ์เหนือผู้ใดทั้งปวงด้วยความตื่นเต้นสุดขีด เดิมทีพวกเขาคิดว่าจะปรากฏภาพของชายหนุ่มสูงส่งสุดเยือกเย็นและยโสโอหัง…เพราะผู้ที่ประสบความสำเร็จตั้งแต่เยาว์วัยมักเป็นเช่นนั้น

พวกเขาเตรียมพร้อมที่จะเผชิญหน้ากับท่าทียโสโอหังแล้วด้วยซ้ำ

แต่ทว่าพวกเขาก็ต้องตกตะลึงงันในทันใด

ฟู่เสี่ยวกวนบิดขี้เกียจ หลังจากนั้นก็ประคองมือคารวะต่อหนิงหยู่ชุนด้วยสีหน้าที่เปื้อนไปด้วยรอยยิ้ม “เจ้ามาถึงก่อนจนได้สินะ ธรณีคงถูกเหยียบย่ำจนสุกแล้วเป็นแน่ ที่นี่มีอันใดอร่อยบ้าง ? ปากของข้าแทบจะอาเจียนออกมาเป็นนกอยู่แล้ว เจ้าเป็นเจ้ามือเลี้ยงมื้ออาหารต้อนรับข้าเลยก็แล้วกัน”

เมื่อเอ่ยจบ เขาก็หันไปคารวะสีฉวินเหมยอีกทั้งยังโบกมือทักทายชืออีหมิงและคนอื่น ๆ อีกด้วย

เป็นคนมิพิถีพิถันถึงเพียงนี้เชียวหรือ ?

เขาเป็นถึงเต้าถายแห่งว่อเฟิงเต้าเชียวนะ !

เหตุใดถึงทักทายปราศรัยกับลูกน้องอย่างเป็นมิตรเช่นนี้กัน ?

มิถือยศถือศักดิ์เลยหรือเยี่ยงไรกัน ?

ควรมีระยะห่างมากกว่านี้มิใช่หรือ ?

จังเหวินฮุยและพรรคพวกหันมาสื่อสารกันทางสายตาอยู่ครู่หนึ่ง แววตาของทุกคนล้วนส่องประกายออกมา

หนิงหยู่ชุนหัวเราะร่าออกมา “เหยียบจนสุกกับผีอันใดกันเล่า หากเอ่ยไปเจ้าคงมิเชื่อว่าข้าเพิ่งกลับมาพำนักอยู่ในเมืองว่อเฟิงได้ 2 วันเท่านั้น ยังมิได้ออกจากที่ว่าการเลยด้วยซ้ำ แต่ทว่า…”

หนิงหยู่ชุนหันมาทางพวกจังเหวินฮุยทั้งสี่คนแล้วเอ่ยว่า “ท่านทั้งสี่นี้ล้วนเป็นพ่อค้าดั้งเดิมของเมืองว่อเฟิง การที่พวกเขามาในวันนี้ก็เพื่อต้อนรับเจ้า และบอกว่าอยากเลี้ยงอาหารต้อนรับให้แก่เจ้าสักมื้อ ซึ่งก็ขึ้นอยู่กับว่าเจ้ายินยอมที่จะไปหรือไม่ ? ”

“ฟังแล้วน่าสนใจดีนี่…”

ในเมื่อหนิงหยู่ชุนบอกว่าเป็นพ่อค้าดั้งเดิมของเมืองว่อเฟิง เช่นนั้นต้องเป็นอดีตชาวอี๋อย่างแน่นอน

มื้อนี้จะพลาดมิได้เด็ดขาด !

ประการแรกเพื่อให้พ่อค้าเหล่านี้สบายใจ และประการที่สองก็เพื่อสืบเรื่องบางอย่างจากปากของคนพวกนี้

อาทิเช่น ทัศนคติของผู้อยู่อาศัยดั้งเดิมเป็นเยี่ยงไรบ้าง ? พวกเขามีความคิดเห็นเยี่ยงไรต่อนโยบายใหม่ของราชอาณาจักรบ้าง ? จนกระทั่งถามว่าพวกตนสามารถลงทุนสร้างโรงงานที่ว่อเฟิงเต้าได้หรือไม่ ?

ดังนั้นฟู่เสี่ยวกวนจึงหันไปมองพวกของจังเหวินฮุยด้วยใบหน้าที่เปี่ยมไปด้วยรอยยิ้ม เมื่อเขามองมาเช่นนี้ทั้งสี่ก็หัวใจสั่นระรัวขึ้นมาในทันพลัน !

รอยยิ้มนี้ช่างอบอุ่นเสียเหลือเกิน !

ช่างเป็นมิตรมากยิ่งนัก !

แทบมิรู้สึกถึงความกดดันใด ๆ เลยแม้แต่น้อย เปรียบดั่งสายลมในฤดูใบไม้ร่วงพัดมากระทบใบหน้า

“ข้ามีนามว่าฟู่เสี่ยวกวน เป็นเต้าถายแห่งว่อเฟิงเต้า”

ฟู่เสี่ยวกวนเอ่ยกับคนทั้งสี่อย่างเป็นทางการหนึ่งประโยค พวกเขาทั้งสี่คนจึงคุกเข่าลงไปกับพื้น น้ำเสียงของพวกเขายังมีความหวาดกลัวหลงเหลือให้เห็นอยู่ แต่ส่วนมากจะเป็นน้ำเสียงแห่งความเบิกบานใจเสียมากกว่า

“ข้าน้อยขอคารวะท่านผู้ตรวจการณ์ ! ”

ฟู่เสี่ยวกวนเดินเข้าไปอย่างเป็นกันเอง จากนั้นจึงพยุงทั้งสี่คนขึ้นมาทีละคน

“มิจำเป็นต้องห่างเหินถึงเพียงนี้ จะว่าไปแล้วข้าก็เป็นพ่อค้าเช่นกัน พ่อค้าในใต้หล้านี้ล้วนเป็นครอบครัวเดียวกัน ต่อไปในวันข้างหน้ายังต้องการให้พวกท่านช่วยเรื่องนโยบายทางเศรษฐกิจอีกด้วย พวกท่านช่วยเสนอความคิดให้มากหน่อยก็แล้วกัน…จริงสิ ! พวกท่านเตรียมมื้ออาหารไว้ต้อนรับข้าใช่หรือไม่ ? ข้าหิวมากแล้ว เช่นนั้นกินไปพลางเสวนาไปพลางดีหรือไม่ ? ”

ฟู่เสี่ยวกวนเปลี่ยนหัวข้อสนทนากะทันหัน จนพวกจังเหวินฮุยมีปฏิกิริยาโต้ตอบช้าถึงห้าช่วงลมหายใจเลยทีเดียว

เขารีบร้อนประคองมือขึ้นมาแล้วเอ่ยว่า “ข้าน้อยปรารถนาจะเลี้ยงมื้ออาหารเพื่อต้อนรับท่านใต้เท้าด้วยใจบริสุทธิ์ขอรับ” คนที่ปากหวานอีกทั้งยังลื่นเป็นปลาไหลเยี่ยงเขาจึงหันไปประคองมือแล้วเอ่ยกับหนิงหยู่ชุนด้วยเช่นกันว่า “ข้าน้อยปรารถนาที่จะเชิญท่านผู้ว่ามาดื่มด้วยกันจอกใหญ่ ๆ แต่ทว่าในใจของท่านผู้ว่านั้นมีแต่ราษฎร พวกข้าน้อยมิอาจตามรอยเท้าของท่านได้เลย ต่อให้เลือกวันอื่นก็คงมิดีเท่าวันที่บังเอิญพร้อมหน้าเช่นนี้อีกแล้วขอรับ”

หนิงหยู่ชุนหัวเราะร่า “ถ้าเช่นนั้นก็เอาตามนี้เถิด”

“การคัดเลือกขุนนางเพื่อมารับราชการยังว่อเฟิงเต้าในครานี้ ติ้งอันป๋อยืนหยัดต้านกระแสสังคมแล้วรับสตรีนางหนึ่งเข้ามาเป็นขุนนาง ! ”

“ท่านว่าเยี่ยงไรนะ… นี่ นี่ นี่ นี่ก็ได้เยี่ยงนั้นหรือ ? ”

พัดในมือของหวังเสี่ยวจงถูกพับมาบรรจบกัน “สตรีนางนั้นคือคุณหนูใหญ่ซือหม่าเช่อจากตระกูลซือหม่าแห่งหยิงชิว ! นางสอบเอินเคอได้ลำดับที่สี่ และทุกวันนี้ได้ไปรับหน้าที่ที่เขตหนิงซานเมืองชิงโจว

หัวหน้าตระกูลคนต่อไปของตระกูลซือหม่าแห่งหยิงชิวก็คือซือหม่าฮุ่ยผู้เป็นบิดาของนาง และบัดนี้เขาอยู่ที่เมืองหนิงซาน ได้ยินมาว่าตระกูลซือหม่าจะครอบครองพื้นที่หนิงซานจนสิ้น โดยเฉพาะอย่างยิ่งพื้นที่ที่เรียกว่าเขตหงเย่ โรงงานแห่งแรกคาดว่าจะผลิตสินค้าได้ในเร็ววันนี้แล้ว ว่ากันว่าเงินที่ใช้ในการลงทุนนั้นเป็นเงินจำนวนมหาศาล มากถึง 8 ล้านตำลึง ! ”

“อ่า… ! ” จังเหวินฮุยและคนอื่น ๆ สูดลมหายใจเข้าด้วยความเหลือเชื่อ

“ร้านจิ่นซิ่วของข้าได้ค้าขายกับตระกูลซือหม่าแห่งหยิงชิวมาช้านานแล้ว ข่าวนี้มาจากบุตรชายคนที่สองของซือหม่าฮุ่ยจึงมั่นใจได้ว่ามิผิดเป็นแน่ ! ”

ทั้งสามคนตกอยู่ในอารามเงียบกริบในทันใด ต่างคนต่างก็อยู่ในภวังค์ความคิดของตนเอง

แต่ทว่าทุกคนเห็นพ้องต้องกันว่าติ้งอันป๋อผู้นี้มิมีพิธีรีตองใด ๆ อีกทั้งยังกระทำสิ่งที่ขัดต่อกฎจารีตซึ่งก็คือการรับสตรีเข้ามาเป็นผู้พิพากษา !

ว่อเฟิงเต้าแห่งนี้…เห็นทีจะเป็นไปได้เสียหมดทุกอย่าง !

“ดูเหมือนว่าพวกเรามิอาจครองเมืองว่อเฟิงไว้ได้แล้ว เนื่องจากตอนนี้พวกเราเป็นคนของราชวงศ์หยูจึงมิสามารถแพร่อิทธิพลไปทั่วทั้งราชอาณาจักรได้ ! จะต้องเริ่มที่ว่อเฟิงเต้าเสียก่อน ! ”

“สิ่งที่ท่านจังคิดช่างพ้องกับสิ่งที่ข้าคิดเสียเหลือเกิน เนื่องจากลิ้วฝูจี้ก็ต้องการแพร่อิทธิพลเช่นเดียวกัน หากปล่อยให้ช้าไปกว่านี้…เกรงว่าจะถูกห้าตระกูลผู้นำการค้าแห่งราชวงศ์หยูครองพื้นที่ตลาดเสียหมด”

จังเหวินฮุยและคนอื่น ๆ จึงตัดสินใจคราใหญ่ภายในระยะเวลาอันสั้นนี้ ส่วนฟู่เสี่ยวกวนกำลังสนทนาอยู่กับหนิงหยู่ชุน

“เมืองว่อเฟิงแห่งนี้มีบ้านเรือนว่างเปล่ากี่หลัง ? ”

“มากกว่าครึ่งเลยทีเดียว จะให้คนกลุ่มใดย้ายเข้ามาดี ? ”

“ย้ายเข้ามากับผีสิ ! ต้องขาย ! เพราะตอนนี้ข้ายากจนข้นแค้นแบบสุด ๆ ไปเลยล่ะ ! ”