นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 700

ตอนที่ 700 เขามิเหมือนผู้ใด

คำเอ่ยของฟู่เสี่ยวกวนได้ทลายความคิดยึดติดในกรอบชนชั้นทางสังคมของพวกจังเหวินฮุยเสียจนหมดสิ้น

บนผืนปฐพีนี้ พ่อค้าเยี่ยงพวกตนอย่าว่าแต่อยู่ต่อหน้าผู้ตรวจการเลย ต่อให้อยู่ต่อหน้าท่านนายอำเภอก็มิบังอาจปลดปล่อยความเป็นตัวของตัวเองออกมาอย่างสบายใจได้

แต่ทว่าคำเอ่ยของฟู่เสี่ยวกวนนั้นออกมาจากใจจริง ทำให้พวกเขารู้สึกว่าบุรุษผู้นี้ช่างแตกต่างจากที่จินตนาการเอาไว้อย่างสิ้นเชิง

ติ้งอันป๋อ !

ในราชวงศ์หยูอันยิ่งใหญ่ ก็มีเพียงแค่ท่านผู้เดียวเท่านั้นที่เป็นขุนนางผู้สูงส่ง !

และท่านยังมีอีกหนึ่งสถานะที่น่าตื่นตกใจ และยังเป็นสถานะที่ผู้ใดก็มิกล้าเอ่ยถึงอีกด้วย

แม้กระทั่งระหว่างทางที่พวกเขากำลังเดินทางไปยังประตูเมืองทางทิศตะวันตก พวกเขาก็ยังคิดว่าจะต้องถูกขุนนางผู้สูงศักดิ์ปฏิเสธเป็นแน่ หรือกลัวว่าจะมิมีโอกาสได้สนทนากับท่านเลยแม้แต่ประโยคเดียว

แต่ทว่าทุกอย่างกลับตาลปัตรจากสิ่งที่ได้คาดการณ์เอาไว้ทั้งหมด เนื่องจากท่านผู้นี้มิใช่คนประเภทนั้นเลย !

เขาเป็นเหมือนเด็กหนุ่มอายุ 17 ปีที่อาศัยอยู่บ้านใกล้เรือนเคียงก็เท่านั้น

เพียงแต่ว่าเด็กหนุ่มผู้นี้มิกิริยาท่าทางเปี่ยมไปด้วยมารยาท วาจามาจากใจจริง อีกทั้งยังมีกาลเทศะมากอีกด้วย

ด้วยเหตุนี้จึงทำให้บรรยากาศในห้องพลันผ่อนคลายขึ้นมาทันตา ทำให้มีบรรยากาศเฮฮาและคึกคักขึ้นมาในทันใด แม้ว่าพวกจังเหวินฮุยจะยังมีท่าทีระมัดระวังให้เห็นอยู่บ้าง แต่ก็ผ่อนคลายและทำตัวเป็นธรรมชาติมากขึ้นแล้ว

“ติ้งอันป๋อ ข้าน้อยเคยไปเยือนเมืองจินหลิงเมื่อรัชสมัยเซวียนลี่ปีที่สาม ความเจริญรุ่งเรืองของเมืองจินหลิงนั้นที่ว่อเฟิงเต้าเทียบมิติดเลย ! ยังมิต้องเอ่ยถึงอย่างอื่นเพราะแม้แต่เรื่องของกินเพียงอย่างเดียวในเมืองจินหลิงก็มีอาหารรสเลิศอยู่ทั่วทุกมุม ถ้าโอ่อ่าสักหน่อยที่หอซื่อฟางนั้นย่อมดีเลิศเป็นที่สุด !

ข้ายังจำชื่ออาหารจานนั้นที่หอซื่อฟางได้เป็นอย่างดี มันมีชื่อว่าปลานึ่งราดซอสทะเลสาบซีหู รสชาติของมันช่าง…อืม ข้าน้อยยังจำติดตรึงได้จนถึงทุกวันนี้ ยากที่จะลืมเลือนอย่างแท้จริง ! ”

หวังเสี่ยวจงแห่งเพียวเซียงหยวนกล่าวเยินยอ ทำเอาฟู่เสี่ยวกวนต้องหัวเราะเสียงดังลั่นออกมา “เถ้าแก่หอซื่อฟางเกรงว่าต้องมาเปิดสาขาที่นี่เสียแล้ว ถึงตอนนั้นทุกท่านคงมีโอกาสได้ลิ้มรสชาติอาหารของภูมิภาคเจียงหนาน”

“จริงเยี่ยงนั้นหรือขอรับ ? ”

“ขอเอ่ยกับทุกท่านตามตรงอย่างมิปิดบังว่า หอซื่อฟางนั้นเรียกว่าเป็นครัวหลังจวนของข้า เพราะข้าเป็นแขกประจำของที่นั่น ท่านผู้ว่าหนิงสามารถเป็นพยานได้ ! ”

เขาเงียบไปครู่หนึ่งแล้วเอ่ยต่อว่า “จะว่าไปแล้วอาหารที่หอสุ่ยหยุนก็ใช้ได้เลยล่ะ มีรสชาติพิเศษทั้งปลาห่อชา เหมาเฟิงรมควันและไก่ป่าตุ๋นเห็ดที่มีความร้อนกำลังพอเหมาะ อีกทั้งปรุงรสได้ละมุนลิ้นเสียเหลือเกิน”

จังเหวินฮุยรู้สึกปลื้มใจเป็นอย่างมาก เพราะด้วยฐานะของติ้งอันป๋อ ถ้ารสชาติถูกปากย่อมเป็นรสชาติชั้นเลิศ เดิมทียังแอบกังวลว่าอีกฝ่ายจะทานมิได้ แต่คาดมิถึงว่าจะได้ยินคำสรรเสริญเยินยอออกมาจากปากของท่าน

“เถ้าแก่แห่งหอสุ่ยหยุนเป็นน้องเขยคนเล็กของข้าน้อยเอง หากติ้งอันป๋อชื่นชอบจานใดย่อมสามารถส่งคนมาบอกกล่าวแก่เขาได้ ข้าน้อยรับประกันเลยว่าอาหารที่ติ้งอันป๋อสั่งจะถูกส่งไปถึงหน้าประตูจวนติ้งอันป๋อในขณะที่กำลังเดือดปุด ๆ อย่างแน่นอน ! ”

ฟู่เสี่ยวกวนเผยรอยยิ้มให้เห็นตรงมุมปาก “เรื่องนี้ย่อมเป็นไปได้อย่างแน่นอน แต่พวกเราต้องเจรจากันให้ชัดเจนเสียตั้งแต่ตอนนี้ว่าราคาเท่าใดก็จ่ายจริงตามนั้น ข้าขอใช้โอกาสในการดื่มสุราครานี้เอ่ยต่อพวกท่านด้วยใจจริงสักสองสามประโยค…”

เมื่อเขาเอ่ยเช่นนั้น ทุกคนจึงหยุดคีบตะเกียบและวางจอกสุราลงในทันใด ต่างก็ปรับท่านั่งให้อยู่ในท่าทางที่เหมาะสม ทำหูผึ่งเพราะมิอยากพลาดการได้ยินแม้แต่คำเดียว !

ติ้งอันป๋อปรารถนาจะเอ่ยบางอย่าง ย่อมเป็นบางอย่างที่เกี่ยวข้องกับแนวทางการพัฒนาว่อเฟิงเต้าในอนาคตอย่างแน่นอน