นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 71

ตอนที่ 71 วันธรรมดาของฟู่เสี่ยวกวน

เมื่อดวงอาทิตย์คล้อยต่ำ พลังความร้อนแรงของอากาศที่ร้อนจัดก็เริ่มลดลง ท้องฟ้าถูกแทนที่ด้วยสีส้มอ่อน ๆ แต่งแต้มไปด้วยเหล่าวิหคที่โผบินไปมาทั่วท้องฟ้า

กลุ่มคนทั้งหกเดินออกจากเรือนซีซาน และกำลังมุ่งหน้าไปยังทุ่งนาในชนบท

หยูเวิ่นหวินและต่งชูหลานรู้สึกว่าทั้งหมดนั้นช่างสดชื่น รวงข้าวสีทองที่ยังมิได้เก็บเกี่ยวพลิ้วไหวไปตามสายลม กลิ่นหอมของข้าวลอยมาตามทาง ช่างเป็นกลิ่นที่ดียิ่งนัก นี่คือสิ่งที่พวกนางมิเคยได้สัมผัสมาก่อน จึงรู้สึกว่าการเดินทางครานี้คุ้มค่ายิ่งนัก

ในทุ่งนามีชาวนาหลายคนกำลังลงแรงกันอยู่ แม้แต่เด็กเล็กมากมายก็อยู่ในทุ่งนาเช่นกัน

เหล่าชาวนาผู้ใหญ่กำลังยุ่งอยู่กับการเก็บเกี่ยว เหล่าเด็กน้อยก็กำลังยุ่งอยู่กับการจับปลาในทุ่งนา ในยามนี้ปลานั้นอวบอ้วนยิ่ง รสชาติคงสดและนุ่มยิ่งนัก

“คุณชายมาแล้ว ! ”

“คุณชายมาเยี่ยมพวกเราแล้ว ! ”

“คุณชายขอรับ คุณชาย ! ”

ชาวชาวนาต่างยืดตัวขึ้น โบกมือเป็นการทักทายกับฟู่เสี่ยวกวน เด็กน้อยเหล่านั้นก็ตะโกนเรียกอย่างบ้าคลั่ง หลังจากนั้นก็จับปลามาคนละตัวและอุ้มขึ้นมาบนคันนา และรีบปรี่มาทางฟู่เสี่ยวกวน

ยอดฝีมือสาวที่ยืนอยู่ด้านหลังหยูเวิ่นหวินทันใดนั้นก็มายืนอยู่ด้านหน้าของหยูเวิ่นหวิน ขณะที่มือนั้นถึงขั้นจับด้ามกระบี่เอาไว้แล้ว หยูเวิ่นหวินรีบขัดขวางและเอ่ยเรียบ ๆ ขึ้นมา “มิเป็นไร”

ยอดฝีมือสาวเหลือบมองซูม่อที่อยู่รั้งท้าย ซูม่อนิ่งสงบอย่างถึงที่สุด

“องค์หญิง…”

“ข้ากล่าวหลายคราแล้ว ว่าอย่าเรียกข้าเยี่ยงนั้น”

“หากมีมือสังหาร…”

“เจ้ามองพวกเขา พวกเขาเหมือนมือสังหารรึ ? ข้าขอสั่งให้เจ้ายืนอยู่ด้านหลัง และห้ามกระทำอันใดทั้งนั้น ถ้าหากว่าข้ามิได้สั่ง ! ”

เด็กน้อยที่วิ่งนำหน้าสุดมาถึงเบื้องหน้าของฟู่เสี่ยวกวน เขาใช้ฟางห่อปลาสองตัวที่หนักประมาณครึ่งชั่งเอาไว้ “คุณชาย ข้ามอบให้ขอรับ ซุปปลานั้นอร่อยยิ่ง ท่านต้องดื่มเยอะ ๆ นะขอรับ”

จากนั้นก็ได้มีเด็กอีกคนหนึ่งวิ่งมา “คุณชายขอรับ คุณชาย ข้าขอมอบปลานี้ให้แก่ท่าน ! ” เด็กน้อยนำปลาที่หนักสองถึงสามชั่งที่เปรียบเสมือนสมบัติล้ำค่ามอบให้แก่ฟู่เสี่ยวกวน

“ดี ดี ข้ารับไว้ทั้งหมด ขอบใจพวกเจ้า”

“คุณชายขอรับ พวกข้าก็ขอบคุณท่าน ! ”

เด็กหลายคนกำลังวิ่งตรงมา กลัวว่าหากช้าไปคุณชายจะเดินจากไปและมิได้ทานปลาที่ตนเองจับมา

โดยเร็ว ซูม่อและชุนซิ่วก็มองไปทางฟู่เสี่ยวกวนด้วยความขุ่นเคือง สองมือของพวกเขานั้นเต็มไปด้วยปลาจำนวนมาก

หวางเอ้อเช็ดเหงื่อพลางเดินตรงมา เหลือบมองเล็กน้อย ก่อนจะหันกลับตะโกนไปทางทุ่งนา “หวางเฉียง นำปลาของคุณชายส่งกลับไปก่อน”

“ขอรับ ! ”

ในมือของหวางเอ้อยังคงถือจอกชา เขาเหลือบมองเด็กสาวด้านหลังของฟู่เสี่ยวกวนที่สวมผ้าปิดหน้า ทราบว่าน่าจะเป็นคนของคุณชาย

เขากล่าวกับฟู่เสี่ยวกวนยิ้ม ๆ “คุณชายดูสิขอรับ เก็บได้ประมาณครึ่งหนึ่งแล้ว ผ่านไปอีกสองวันก็น่าจะเก็บจนหมดแล้ว”

ฟู่เสี่ยวกวนเงยหน้ามองฟ้า และกล่าวขำ ๆ “อากาศวันพรุ่งนี้ไม่เลว ต้องเร่งรีบตากแห้งและเก็บเข้ายุ้งฉาง ลูกคนที่สองของเจ้ายังอยู่ที่โรงปูน แรงงานที่บ้านพอหรือไม่ ? ”

“พอขอรับ ข้าและหวางเฉียงเก็บเกี่ยว หวางเฉียงหาบกลับบ้าน ลูกสะใภ้ข้ารับผิดชอบนำไปตากแดด ของบ้านข้าน่าจะเก็บเกี่ยวจนหมดในวันพรุ่งนี้ เก็บเกี่ยวเสร็จแล้วก็จะไปช่วยบ้านญาติต่อ”

“ข้ากลัวว่าลูกสะใภ้เจ้าจะหมดแรงเสียก่อน”

“ฮ่าฮ่าฮ่า”

“นั่น… ปูนซีเมนต์เหล่านี้เป็นของล้ำค่า นำมาใช้เป็นลานตากแดดจะยิ่งสิ้นเปลืองเกินไปไหมขอรับ ?”

“ของสิ่งนี้มิได้ล้ำค่า ภายภาคหน้ากำลังการผลิตจะยิ่งสูงขึ้น จนแม้แต่สันเขานี้ก็สามารถทาให้เป็นถนนปูนซีเมนต์ได้แต่คงต้องใช้เวลาเสียหน่อย มันจะดียิ่งขึ้นเป็นแน่”

ใบหน้าดำคล้ำของชายชรามีรอยยิ้มผุดขึ้นมา เขาเชื่อมั่นในตัวคุณชายอย่างหาที่สุดมิได้ ในตอนนี้ถึงแม้เรือนเหล่านั้นจะยังมิได้สร้างขึ้น แต่ส่วนฐานได้สร้างไว้เสร็จแล้ว นั่นคือซื่อเหอเยวี่ยน ทั้งยังใช้อิฐกระเบื้องและปูนซีเมนต์ในการสร้าง

แม้แต่เรื่องการแต่งงานของบุตรชายหวางเฉียง เขาจะสร้างบ้านใหม่ก็เป็นเพียงบ้านกำแพงดินที่มิเกินสามห้อง ไหนเลยจะเหมือนกับในตอนนี้ นี่ราวกับก้าวขึ้นฟ้าด้วยขาเพียงหนึ่งก้าว

ชาวบ้านต่างพอใจกันอย่างยิ่ง จึงรักใคร่และเทิดทูนคุณชายอย่างที่มิอาจบรรยายได้

“ข้ามีความคิดหนึ่งอยากให้เจ้าลองฟัง ลองดูสิว่าจะพอทำให้เป็นจริงได้ไหม”

“คุณชายเชิญกล่าว”

“รอจนข้าวเก็บเข้ายุ้งฉาง เจ้าเป็นหัวหน้ากลุ่มก่อตั้งกลุ่มก่อสร้างขึ้นมา เป็นกลุ่มที่เชี่ยวชาญทางด้านการสร้างบ้าน โดยสรุปจากประสบการณ์การสร้างบ้านในหมู่บ้านหวางเจียชุนของเจ้า ในภายภาคหน้าจะอาศัยทีมของเจ้ามาเสริมประสบการณ์เหล่านี้ เพื่อสร้างบ้านในหมู่บ้านให้มากยิ่งขึ้น แน่นอนว่าการสร้างบ้านในภายหลังนั้นจำต้องเก็บค่าใช้จ่าย ข้าจะให้พ่อบ้านจางนำต้นทุนของปูนซีเมนต์ อิฐ และกระเบื้องมาให้เจ้า เจ้ากำหนดราคาแรงงาน และเจ้าก็ประเมินต้นทุนด้วยตนเอง แล้วนำมาเสนอให้ข้าเห็นด้วยก็พอ เจ้าคิดว่าอย่างไร?”

“เป็นเรื่องที่ดียิ่ง หมดหน้าเกษตรแล้วชาวบ้านย่อมเต็มใจทำเพื่อที่จะมีรายได้เพิ่ม”

“ประเดี๋ยวผ่านไปอีกไม่กี่วันข้าจะเรียกทุกคนมาประชุม จะพูดเรื่องนี้ในยามที่ถึงเวลาประชุม เจ้าต้องเตรียมพร้อมไว้ด้วย”

กลุ่มของฟู่เสี่ยวกวนกลับมาถึงเรือนซีซานก็เป็นยามพลบค่ำแล้ว

ครานี้ได้เดินเยอะไม่น้อย แต่หยูเวิ่นหวินและต่งชูหลานกลับมิรู้สึกเหนื่อยแต่อย่างใด

ในใจของพวกนางตอนนี้เต็มไปด้วยความประหลาดใจ รู้สึกว่าฟู่เสี่ยวกวนยอดเยี่ยมจริง ๆ อย่างอธิบายไม่ถูก

และในยามนี้ ฟู่เสี่ยวกวนกลับเข้าห้องครัวไป กล่าวว่าปลาที่เนื้ออวบเยี่ยงนี้ มิสามารถปล่อยให้แม่ครัวทำให้เสียของได้