นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 715

ตอนที่ 715 ร่วมขับร้องร่วมดื่มอย่างสบายใจ

“เจ้าจงใจแกล้งข้านี่ ! ”

“ก็ข้ามิได้เห็นเจ้าประพันธ์บทกวีมานานแล้วนี่ ประจวบเหมาะกับวันนี้เป็นวันไหว้พระจันทร์และมีแขกเหรื่อนั่งอยู่เต็มไปหมด ในจำนวนนี้มีหลายคนยังมิเคยเห็นเจ้าประพันธ์บทกวีด้วยตาของตนเองเลย หากมิประพันธ์ออกมาสักบทเพื่อความสนุกสนาน จะมิเสียชื่อเสียงของผู้ชนะการแข่งประพันธ์กวีที่เจ้าครอบครองหรอกหรือ ? ”

เมื่อได้ยินคำเอ่ยนี้ หลายคนจึงได้หวนนึกถึงตอนที่เต้าถายท่านนี้ไปร่วมงานชุมนุมวรรณกรรมที่ราชวงศ์อู๋เมื่อปีกลาย เขาใช้เวลาเพียงประเดี๋ยวเดียวก็สามารถกำราบความอหังการของนักวรรณกรรมแห่งราชวงค์อู๋ได้จนสิ้น

แม้ว่าหนานกงตงเซวี๋ยจะเคยเห็นบทกวีและบทความเหล่านั้นของฟู่เสี่ยวกวนที่ราชวงศ์อู๋แล้วก็ตาม แต่ทว่านางยังมิเคยเห็นฟู่เสี่ยวกวนยกพู่กันขึ้นมาประพันธ์บทกวีภายในระยะเวลาอันสั้นเลยสักครา

จางเพ่ยเอ๋อร์ยิ่งรอคอยมากกว่าผู้ใดเพราะนางเคยอ่านหนังสือความฝันในหอแดงของฟู่เสี่ยวกวนตอนที่อยู่ในเมืองหลินเจียงและเคยได้ยินบทกวีสองสามบทที่เขาประพันธ์ขึ้นมา เขาจะสามารถประพันธ์บทกวีอันไพเราะขึ้นมาได้ภายในเวลาสามก้าวตามคำเล่าลือหรือไม่ ?

คนหนุ่มสาวเยี่ยงจังชีเยวี่ยและหวังฉาวเฟิงเคยได้ยินกิตติศัพท์ของติ้งอันป๋อมาก่อน แต่ทว่าพวกเขามิเคยได้ยินมาก่อนเลยว่าสุภาพบุรุษท่านนี้สามารถประพันธ์บทกวีได้ภายในสามก้าวเดิน

เช่นนั้นแล้ว เมื่อหนิงหยู่ชุนเอ่ยออกมา จึงทำให้ทุกสายตาจับจ้องไปยังร่างของฟู่เสี่ยวกวน

มิว่าเพราะเทิดทูนในพรสวรรค์เยี่ยงที่จังชีเยวี่ยรู้สึก หรือเป็นความเคารพนับถือที่เหล่าพ่อค้ามีต่อเขาก็ตาม สรุปคือทุกคน ณ ที่แห่งนี้ล้วนรอคอยให้เขาประพันธ์บทกวีออกมา

มิว่าจะไพเราะดั่งใจหวังหรือไม่นั้น สำหรับพวกเขาแล้วเรื่องนี้ย่อมเปี่ยมไปด้วยความหมาย…

สำหรับบรรดาพ่อค้าที่มีฐานะต่ำต่อย การที่ได้รับคำเชิญจากติ้งอันป๋อ ก็ถือว่านี่เป็นเรื่องที่วิเศษมากแล้ว

อีกทั้งยังมีโอกาสเป็นสักขีพยานในการประพันธ์บทกวีของติ้งอันป๋อด้วย เรื่องนี้นำไปโอ้อวดอีกสักสามปีก็ยังได้ !

เฉียวลิ่วเยจ้องมองฟู่เสี่ยวกวนด้วยสายตาซับซ้อน เจ้าหนุ่มคนนี้อายุรุ่นราวคราวเดียวกับลูกชายของตน แต่อายุเท่านี้ก็ได้รับตำแหน่งสูงส่งเป็นถึงผู้ตรวจการแล้ว อีกทั้งติ้งอันป๋อก็ยังเป็นสถานะสูงส่งอีกหนึ่งสถานะด้วย

เขาชำนาญด้านการค้า เชี่ยวชาญในด้านการเกษตร เก่งกาจในการสงคราม อีกทั้งยังช่ำชองในการประพันธ์บทกวี… คนประเภทนี้มิอาจหาผู้ใดเทียบเคียงได้อีกแล้ว !

จะว่าไปแล้ว บทกวีที่เขาจะประพันธ์ออกมาจะเป็นแบบใดกันนะ ?

ฟู่เสี่ยวกวนวางจอกสุราลง แล้วลูบชายแขนเสื้อของตน “ก็แค่ประพันธ์กวีเองมิใช่หรือ ? ข้าจะบอกอันใดให้… สิ่งที่ง่ายที่สุดบนผืนปฐพีนี้ก็คือการประพันธ์บทกวี ! ”

เขาเอ่ยออกมาเสียงดังและในที่แห่งนี้ก็มิมีผู้ใดกล้าขัดเขาแม้แต่ผู้เดียว

จัวตงหลายและพรรคพวกมีประสบการณ์โดยตรงกับความเก่งกาจของฟู่เสี่ยวกวน ส่วนคนที่เหลือก็รู้จักฟู่เสี่ยวกวนมากพอสมควร พวกเขาต่างก็เคยอ่านบทประพันธ์ของฟู่เสี่ยวกวนมาแล้วทั้งสิ้น… หยุนซีเหยียนทำกำไรได้อย่างเต็มเม็ดเต็มหน่วยจากการขายหนังสือรวบรวมบทกวี ตั้งแต่เดินทางมาจนถึงทุกวันนี้เขาขายหนังสือรวมบทกวีของฟู่เสี่ยวกวนไปแล้ว 3,000 เล่ม !

บทกวีเหล่านั้น… ทุกคนในที่นี้ย่อมเคยอวดอ้างความสามารถของตนมาก่อน แต่ทว่ากลับมิมีผู้ใดสามารถประพันธ์ได้ดีเท่าติ้งอันป๋อเลยสักคน ทุกคนจึงไร้ข้อกังขาต่อสถานะเจ้าแห่งบทกวีของติ้งอันป๋อ

“ผู้ใดจะฝนหมึกและจดบันทึกให้ข้า ? ”

ฟู่เสี่ยวกวนแผดเสียงดัง จากนั้นหนานสุ่ยหยุน เถ้าแก่แห่งหอสุ่ยหยุนก็ได้หยิบเครื่องเขียนทั้งสี่ชิ้นที่คุณภาพดีที่สุดเข้ามาให้ห้อง หนานกงตงเซวี๋ยยืนขึ้นแล้วยื่นมือเข้ามาจัดการต่อทันที “ข้าขอฝนหมึกแล้วจดบันทึกให้ท่านเอง ! ”

นางเดินไปที่โต๊ะเขียนหนังสือแล้วฝนหมึกอย่างพิถีพิถัน ยกพู่กันขึ้นเมื่อพร้อมแล้วจึงหันไปมองทางฟู่เสี่ยวกวน

ฟู่เสี่ยวกวนพยักหน้าเป็นการตอบรับแล้วเริ่มเอื้อนเอ่ยขึ้นมาทันทีว่า

“เหมยหนึ่งดอก ในวันไหว้พระจันทร์เดือนอ้าย”

“ระลึกถึงวันไหว้พระจันทร์ท่ามกลางกลิ่นหอมหวลมวลผกา

เงาบุปผาแจ่มฉายบนจอกสุรา

จันทราสว่างสะท้อนบนจอกเดียวกัน

ราตรีนี้ยกจอกเย้ยแสงจันทรา

พยับเมฆปกคลุมบัญชร

หยาดฝนพรั่งพรูกระทบหน้าต่างจนเปียกปอน…”

ฟู่เสี่ยวกวนขับขานทำนองพร้อมกับทอดสายตาออกไปมองสายฝนที่พรั่งพรูลงมา หนานกงตงเซวี๋ยจรดพู่กันลงบนกระดาษ

ทุกคนหันไปมองฟู่เสี่ยวกวนด้วยแววตาตกตะลึงงัน…

นี่ประพันธ์ออกมาแล้วเยี่ยงนั้นหรือ ?

สำหรับเขาแล้ว การประพันธ์บทกวีคงเป็นเรื่องง่ายที่สุดดังที่เขาเอ่ยไว้สินะ !

ซูซูจ้องมองฟู่เสี่ยวกวนด้วยความเริงร่า เพราะนางโปรดปรานฟู่เสี่ยวกวนในแบบที่ทำให้ทุกคนตื่นตะลึงเป็นที่สุด

ส่วนหวังฉาวเฟิงและคนหนุ่มสาวที่เคยเป็นชาวอี๋มาก่อน รู้สึกราวกับมีคลื่นซัดถาโถมอยู่ภายในใจ…ชื่อเสียงของเขามิใช่เรื่องเท็จแต่อย่างใด !

เช่นนั้นความสามารถในการบริหารก็คงจะเกิดขึ้นแค่เพียงปลายนิ้วมือขยับ !