นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 734

ตอนที่ 734 งานเลี้ยงหงเหมิน ( 1 )

รัชสมัยเซวียนลี่ปีที่สิบ เดือนสิบเอ็ด วันที่ห้า ยามเว่ย ฟู่เสี่ยวกวนและคณะได้เดินทางมาถึงเมืองหนิงซาน

เมื่อได้พบกับซือหม่าเช่ออีกครา จึงเห็นว่านางซูบผอมลงกว่าเมื่อคราที่อยู่ในเมืองจินหลิงมากยิ่งนัก ใบหน้ามิมีน้ำมีนวลเหมือนเคย แม้แต่แววตาก็ดูเหนื่อยล้า มองดูแล้วช่างซีดเซียวเสียจริง

“ขอบคุณที่แบกรับความลำบากนี้เอาไว้”

“…มิได้ลำบากหรอก” ซือหม่าเช่อละสายตาที่มองไปยังใบหน้าของฟู่เสี่ยวกวนแล้วก้มหน้าลงเล็กน้อย หัวใจของนางเต้นโครมครามอย่างควบคุมมิได้ นางหันหน้าไปทางอื่นด้วยท่าทีเขินอายแล้วตอบว่า “เพียงแต่ว่า อ่า… เมื่อคืนนี้เกิดเรื่องขึ้นจึงทำให้ข้ามิได้นอนหลับพักผ่อนอย่างเพียงพอก็เท่านั้น”

เรื่องที่โรงงานหงเย่หนึ่งเกิดไฟไหม้เมื่อคืนนี้ ฟู่เสี่ยวกวนเองก็ได้รับรู้แล้ว “หากรู้สึกว่าเหนื่อยก็จงพักผ่อนเถิด… แท้ที่จริงข้าอยากจะแนะนำให้เจ้าลาออกจากตำแหน่งนี้เสียด้วยซ้ำ”

“มิได้ ! ” คำเอ่ยของนางตั้งมั่นยิ่ง ซือหม่าเช่อเงยหน้าขึ้นสบตากับเขา “ข้ารู้สึกว่าชีวิตเช่นนี้ช่างมีความหมายยิ่ง อีกทั้งเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนก็เป็นเพียงพวกหัวขโมยยามดึกเท่านั้น ข้าจะสามารถไขคดีได้ในมิช้า”

แสงสุริยาในฤดูหนาวส่องกระทบใบหน้าของนาง ทำให้ดูมีชีวิตชีวาขึ้นมามิน้อย

ที่สวนด้านหลังของสำนักงานเขต ทั้งสองคนได้ร่วมดื่มชาและเจรจาเรื่องของหนิงซาน เป็นซือหม่าเช่อที่เอ่ยเสียส่วนมาก ในขณะที่ฟู่เสี่ยวกวนก็รับฟังอย่างตั้งใจ

ต้องยอมรับว่าสตรีผู้นี้มีความพยายามในการทำหน้าที่ขุนนางได้อย่างดียิ่ง และนางก็กลายเป็นขุนนางที่ดีดั่งใจหวังได้จริง ๆ

อย่างน้อยที่สุด ณ ตอนนี้ ทั้งสิบสามมณฑลที่ฟู่เสี่ยวกวนเคยเดินทางไป พบว่าซือหม่าเช่อเป็นผู้พิพากษาที่ทำงานได้มีประสิทธิภาพมากที่สุด

เขตหนิงซานมีรายได้มากกว่าในเขตอื่นมากเลยทีเดียว เนื่องจากตระกูลซือหม่าได้เข้ามาลงทุนในพื้นที่แห่งนี้เป็นจำนวนมาก

อีกทั้งยังเป็นทรัพย์สินของนางเองอีกด้วย และแน่นอนว่าคุณงามความดีนี้ต้องเป็นของนางโดยมิต้องสงสัย

“หงเย่จี๋มิได้เข้าร่วมการทำสัญญาครัวเรือน เนื่องจากที่แห่งนั้นเป็นพื้นที่ของตระกูลจางเสียส่วนมาก เมื่อหลายวันก่อนท่านพ่อได้เดินทางไปเจรจาด้วยตนเองมาแล้วคราหนึ่งเพราะต้องการจะซื้อที่ดินในบริเวณนั้น แผนการเดิมของตระกูลข้าคือจะก่อตั้งโรงงานทอผ้าในหงเย่จี๋ประมาณ 10 แห่ง”

“โรงงานหงเย่หนึ่ง เดิมทีได้ทำการผลิตสินค้าไปบ้างแล้ว ผ้าไหมชุดแรกผลิตออกมายังมิทันได้ส่งออกไป โรงงานก็ถูกเผาไปเสียก่อน โรงงานหงเย่สองได้ก่อตั้งเสร็จสมบูรณ์แล้วและกำลังดำเนินการทอผ้า ส่วนโรงงานหงเย่สามปูพื้นฐานไว้เรียบร้อยแล้ว คาดว่าปีหน้าในเดือนสามคงจะสามารถผลิตสินค้าออกมาได้สำเร็จ ส่วนโรงงานอื่น ๆ ยังมิถึงไหน”

ซือหม่าเช่อระบายออกมาชุดใหญ่ น้ำเสียงของนางหยิ่งผยอง แต่ทว่าก็เจือความผิดหวังไว้เล็กน้อย

“ตระกูลจางมิขายให้เยี่ยงนั้นหรือ ? ”

ซือหม่าเช่อใช้มือทั้งสองข้างกุมถ้วยชาเอาไว้แล้วดื่มเข้าไปหนึ่งอึก จากนั้นก็พยักหน้ารับ นางจ้องมองฟู่เสี่ยวกวนด้วยความคับแค้นใจมากยิ่งนัก “ตามที่ท่านกล่าวไว้…ขุนนางมิอาจข่มขู่หรือบังคับให้ชาวบ้านทำการซื้อหรือขายได้”

จางผิงจวี่ผู้นั้น ฟู่เสี่ยวกวนรู้สึกคลับคล้ายคลับคลาว่าเคยเจอในงานเลี้ยงไป๋โส่ว

เขาครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่ จากนั้นก็เอ่ยออกมาว่า “เอาเยี่ยงนี้ดีหรือไม่ คืนนี้จงจัดงานเลี้ยงขึ้นมาสักโต๊ะในนามของข้า แล้วเชิญผู้อาวุโสตระกูลจางมาร่วมงานนี้ด้วย…”

เขายังมิทันได้กล่าวจบ หลี่ฉงจือปลัดอำเภอก็เดินเข้ามาแล้วโค้งคารวะฟู่เสี่ยวกวน ก่อนจะกระซิบเบา ๆ ว่า “ใต้เท้าขอรับ เรือนจางส่งเทียบเชิญมา 1 ใบเพื่อเชิญติ้งอันป๋อและใต้เท้าซือหม่าโดยเฉพาะ กล่าวว่างานเลี้ยงนี้จัดขึ้นที่เรือนตระกูลจางเพื่อต้อนรับติ้งอันป๋อขอรับ”

ฟู่เสี่ยวกวนหัวเราะออกมาอย่างถูกใจ เขารับเทียบเชิญนั้นไปอ่านแล้วตอบกลับพร้อมรอยยิ้มว่า “จงบอกกับเขาว่าข้าจะไปให้ตรงเวลา”

“รับทราบขอรับ ! ”

หลี่ฉงจือกลับออกไป จากนั้นซือหม่าเช่อก็ขมวดคิ้วเข้าหากัน “เหตุการณ์ไฟไหม้เมื่อคืนนี้อาจจะเป็นฝีมือของตระกูลจาง ดังนั้นงานเลี้ยงครานี้เกรงว่าคงมิใช่เรื่องดี ! ”

“แท้ที่จริงแล้ว ข้าคาดหวังเหลือเกินว่าจะเป็นงานเลี้ยงหงเหมิน ! ”

ซือหม่าเช่อชะงักงัน “งานเลี้ยงหงเหมินคืออันใดเยี่ยงนั้นหรือ ? ”