นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 737

ตอนที่ 737 บังเกิดความกลัวเล็กน้อย

ซือหม่าเช่อจัดการตีงูให้หลังหัก นางหยิบสัญญาสองฉบับออกมาจากแขนเสื้อแล้วเรียกหาพู่กันกับน้ำหมึก ตั้งใจจะเปลี่ยนแปลงเงื่อนไขในสัญญาฉบับนี้ด้วยตนเอง

จากเดิมทีเป็นข้อตกลงทางธุรกิจ บัดนี้ได้แปรเปลี่ยนเป็นการส่งมอบของกำนัล

“ในเมื่อผู้อาวุโสจางมีความจริงใจถึงเพียงนี้ เยี่ยงนั้นข้าขอเชิญท่านลงนามและประทับลายนิ้วมือในสัญญาฉบับนี้ด้วยเถิด”

บุตรชายทั้งสามและหลานชายอีกหนึ่งคนของตระกูลจางล้วนหันไปจ้องมองจางผิงจวี่ด้วยอารามตกตะลึงอย่างถึงที่สุด… เมื่อจางผิงจวี่ลงนามและประทับลายนิ้วมือเสร็จสิ้นก็เท่ากับว่าที่นาจำนวน 3,000 หมู่จะกลายเป็นของผู้อื่นอย่างถูกกฎหมายและชอบธรรม !

แต่ทว่าติ้งอันป๋ออยู่ที่นี่ด้วย แม้ว่าพวกเขาอยากจะเอ่ยเตือนหัวหน้าตระกูลสักหนึ่งประโยคแต่ก็มิมีความกล้ามากพอ

สิ่งที่จางผิงจวี่คิดย่อมแตกต่างออกไปเพราะถึงเยี่ยงไรทั้งสามคนนี้ก็จะมีชีวิตอยู่มิพ้นคืนนี้อยู่แล้ว ต่อให้ข้าลงนามไปตัวโต ๆ แล้วจะเป็นอันใดไปเล่า ?

อีกชั่วครู่หากสามคนนี้สิ้นใจแล้ว ค่อยนำสัญญาฉบับนี้กลับมาเผาทำลายก็ยังมิสายเกินไปนี่ ส่วนที่นาผืนนี้ก็จะคงอยู่ในมือของข้าดังเดิม

เมื่อคิดได้ดังนั้น จางผิงจวี่จึงหยิบพู่กันขึ้นมาจรดลงนาม จากนั้นก็เรียกให้คนนำเบาะพิมพ์เข้ามาและประทับลายนิ้วมืออย่างระมัดระวังลงไปในหนังสือสัญญา

“ข้าน้อยจะทำให้ดีที่สุดเพื่อการพัฒนาในว่อเฟิงเต้าเพราะนี่คือเกียรติยศของข้าน้อย…” เขาส่งสัญญาฉบับหนึ่งให้กับซือหม่าเช่อและเอ่ยต่อว่า “ตระกูลซือหม่ามาลงทุนและสร้างโรงงานที่หงเย่จี๋ถือเป็นโชคดีของหงเย่จี๋อย่างแท้จริง ในภายภาคหน้าที่โรงงานหงเย่รับสมัครคนงาน… ข้าน้อยก็ใคร่ขอให้ใต้เท้ารับคนตระกูลจางเพิ่มขึ้นอีกสักหน่อยเถิดขอรับ”

ซือหม่าเช่อเป่ารอยน้ำหมึกที่ยังมิแห้งบนสัญญาอย่างชอบใจแล้วกล่าวพร้อมรอยยิ้มว่า “ท่านจางโปรดวางใจ เนื่องด้วยวิสัยทัศน์ที่รอบรู้ของผู้อาวุโส ข้าขอสัญญาว่าในภายภาคหน้าหากโรงงานหงเย่รับสมัครคนงาน ข้าจะมอบสิทธิพิเศษให้แก่คนของตระกูลจางก่อนอย่างแน่นอน”

“ขอขอบพระคุณใต้เท้าซือหม่าขอรับ ! ” จางผิงจวี่โค้งคำนับ

บัดนี้บรรดาลูกหลานเพิ่งได้เข้าใจในความอุตสาหะของหัวหน้าตระกูล… ท่านทำเพื่อคนในตระกูลจางและนี่ถือเป็นการกระทำแสนฉลาดโดยการยิงปืนนัดเดียวได้นกถึงสองตัว !

ตัวที่หนึ่ง เพื่อแก้ไขปัญหาการว่างงานของคนในตระกูล ส่วนตัวที่สองนั้น เพื่อเชื่อมสัมพันธ์กับผู้พิพากษาหญิงและติ้งอันป๋อ เนื่องจากใต้เท้าหญิงท่านนี้เป็นถึงคู่หมั้นของติ้งอันป๋อ ดังนั้นตระกูลจางจึงได้พบต้นไม้ที่ใหญ่ที่สุดของว่อเฟิงเต้าแล้ว !

หากมีต้นไม้ใหญ่เยี่ยงนางคอยถือหาง ตระกูลจางจะต้องผงาดขึ้นเป็นตระกูลอันดับหนึ่งแห่งว่อเฟิงเต้าได้ในมิช้าอย่างแน่นอน !

แท้ที่จริงหัวหน้าตระกูลก็มีฝีมือและมีความน่าเชื่อถืออยู่บ้าง เขาเปี่ยมไปด้วยประสบการณ์ ส่งผลให้ตระกูลได้รับผลประโยชน์แบบเกินคาดเลยทีเดียว

ฟู่เสี่ยวกวนเองก็จับตามองจางผิงจวี่อยู่ตลอดเวลา แต่ทว่ายิ่งมองก็ยิ่งสับสนเนื่องจากชายชราผู้นี้มิเหมือนกับกำลังเสแสร้งอยู่เลย หรือว่าตนจะเอาใจคนต่ำต้อยวัดท้องสุภาพบุรุษ1 กัน ?

ช่างเถิด… ในเมื่อสามารถทำให้เรื่องนี้สำเร็จได้ก็ถือเป็นโชคดีแล้ว

แต่ว่าที่ฟู่เสี่ยวกวนและคนอื่น ๆ มิทราบก็คือในเวลานี้ได้เกิดฉากแสนแปลกประหลาดขึ้นที่สะพานผิงเฉียว !

……

……

ยามซวีจี้หยุนกุยได้พาจางจ้ง ติงเหล่าซาน และผู้ดูแลที่แข็งแกร่งทั้งสิ้นสามสิบคนมาที่สะพานผิงเฉียว

สายลมในยามราตรีค่อนข้างหนาวเหน็บ บนสะพานแห่งนี้ค่อนข้างสงบและในป่ารอบด้านก็ไร้ซึ่งผู้คนมีเพียงเสียงของแมลงที่ร้องประสานกันดังเซ็งแซ่

จี้หยุนกุยจ้องมองแม่น้ำเหมยที่กำลังไหลริน และได้จุดธูปหอมดอกหนึ่งขึ้นมาในตำแหน่งเหนือทิศทางของลม

“พวกเจ้าจงมานี่…” ด้วยเสียงเรียกของเขา ทำให้ทุกชีวิตเดินมาล้อมรอบตัวเขาเอาไว้

“พวกเจ้าคือคนสนิทของผู้อาวุโสจาง ข้าจึงคิดว่าพวกเจ้าย่อมเข้าใจเรื่องที่จะเกิดขึ้นในคืนนี้ดีและนี่คือการทำบาปคราใหญ่ ! ข้าใคร่ถามพวกเจ้าว่ากลัวหรือไม่ ? ”

ติงเหล่าซานตบลงที่อกดังปึกปึก “กลัวอันใดกัน ! ก็แค่สังหารสุนัขขุนนางตัวหนึ่งมิใช่หรือ ? ”

เมื่อเอ่ยจบ สายตาดุดันของเขาก็กวาดมองผู้ดูแลทั้งสามสิบคนและเอ่ยเสียงเข้มขึ้นมาว่า “พวกเราล้วนได้รับบุญคุณล้นพ้นจากท่านหัวหน้าตระกูล บัดนี้ได้เวลาตอบแทนท่านแล้ว หากพวกเจ้าบังอาจเสียใจแม้แต่เสี้ยวเดียว กระบี่หัวเสือของข้าเล่มนี้จะมิมีตาขึ้นมาทันใด ! ”