นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 775

ตอนที่ 775 เยียนเหลียงเจ๋อตกตะลึง

รัชสมัยเซวียนลี่ปีที่สิบเอ็ด เดือนสอง วันที่สิบห้า

ผ่านไปเกือบหนึ่งเดือนแล้วที่ทหารดาบเทวะกองทัพที่สองยึดด่านฉีหวินได้สำเร็จ

ภายในหนึ่งเดือนนี้องค์จักรพรรดิแห่งแคว้นอี๋เยียนเหลียงเจ๋อแทบกินมิได้นอนมิหลับ !

เมื่อวันที่สิบเจ็ดเดือนหนึ่ง ตลาดหุ้นเมืองไท่หลินปิดตัวลง มันมิต่างไปจากที่ฟู่เสี่ยวกวนคาดการณ์เอาไว้ เพียงแต่คาดมิถึงว่าเยียนเหลียงเจ๋อจะโง่เง่าจนตกอยู่ในสถานการณ์เยี่ยงนี้ไปได้… เยียนเหลียงเจ๋อสูญเสียอย่างหนัก มิได้รับเงินแม้แต่อีแปะเดียว มิหนำซ้ำยังสูญเสียเงินในท้องพระคลังมากถึง 50 ล้านตำลึงจนท้องพระคลังว่างเปล่า

เหล่านักลงทุนนับล้านคนในเมืองไท่หลินที่ฝันจะร่ำรวย ย่อมมิสามารถเผชิญหน้ากับสถานการณ์ล้มละลายอย่างกะทันหันนี้ได้

มีผู้คนจำนวนมากเลือกที่จะกระโดดลงจากอาคาร… ทว่าตัวอาคารนั้นเตี้ยจนเกินไปจึงมิดับคาที่อีกทั้งยังพิการเป็นจำนวนมากอีกด้วย

มีผู้คนจำนวนมากเลือกที่จะกระโดดลงบ่อน้ำ ส่งผลให้บ่อน้ำหลายแห่งในเมืองไท่หลินมิสามารถใช้การได้ !

อีกทั้งยังมีผู้คนจำนวนมากที่คว้ามีดขึ้นมาก่อเหตุจลาจล พวกเขารวมตัวกันวางเพลิงเผาธนาคารปาต๋า จากนั้นพวกเขาก็พากันไปล้อมจวนผู้ว่าเมืองไท่หลินแล้วลงมือบั่นคอสังหารผู้ว่า ทั้งยังสังหารเจ้าหน้าที่มือปราบและขุนนางไปหลายร้อยคน

ในยามนี้เยียนเหลียงเจ๋อกำลังเผชิญหน้ากับการรุกรานของชาวอู๋ จึงมิมีกะจิตกะใจจะอธิบายให้พวกสมองทึบฟัง

ดังนั้นเขาจึงมีราชโองการออกไป ให้ราชองครักษ์หลวงไปสังหารราษฎรที่ก่อจลาจลเสีย พวกเขาใช้เวลาสังหารนานถึง 3 วัน โลหิตไหลนองดั่งสายน้ำจึงทำให้เหตุการณ์จลาจลในครานี้สงบลงได้ในที่สุด

ทว่ามีอันตรายใหญ่หลวงซ่อนเร้นอยู่ แน่นอนว่าเปียนมู่หยูนึกกังวลแต่ก็ไร้หนทางที่จะจัดการ

เสนาบดีกลาโหมอู๋เวิ่นห่ายผู้นั้น กลายเป็นแพะรับบาปไปโดยปริยาย

เขาถูกเยียนเหลียงเจ๋อปลดออกจากราชการ จากนั้นก็ถูกนำตัวไปยังลานประหาร ประกาศราชโองการให้ใต้หล้าได้รับรู้โดยทั่วกัน แจกแจงโทษร้ายแรงจำนวนหนึ่งที่อู๋เวิ่นห่ายได้กระทำการขึ้นมา และให้เขาเป็นแพะรับบาปอย่างเต็มตัว หลังจากนั้นก็ถูกประหารโดยการตัดมือตัดเท้าและตัดศีรษะจนตายต่อหน้าราษฎรนับหมื่น

นี่ถือได้ว่าเป็นคำชี้แจงให้แก่เหล่าผู้ถือหุ้นทั้งหลาย

เพียงแต่ตอนนี้มิเหลือแม้แต่ธนาคารปาต๋า ตั๋วหุ้นที่พวกเขากำเอาไว้ในมือ ก็น่ารังเกียจเกินกว่าจะเอามาเช็ดก้น

เหล่าพ่อค้าที่ขายหุ้นและระดมเงินทุนได้ก็ฝันว่าตนได้รับโชคคราใหญ่ แต่ยังมิทันที่พวกเขาจะได้จับเงินในมือจนอุ่นก็ถูกเหล่าราชองครักษ์ที่โหดเหี้ยมบุกมารื้อค้นบ้านเรือนและเอาเงินไปจนหมดสิ้น

ในที่สุดเยียนเหลียงเจ๋อก็คว้าเงินคืนมาได้ 80 ล้านตำลึง !

ดังนั้นจึงสามารถทำสงครามได้แล้ว !

ตามราชโองการหลายฉบับที่เขาได้กระจายออกไป คือเริ่มการเคลื่อนพลของทหารทั้งหกกองทัพของแคว้นอี๋ ด้านสามกองทัพชายแดนใหญ่ของแคว้นอี๋ก็เริ่มไปรวมตัวที่ด่านต้ายู่แล้วเช่นกัน

เดิมทีเขาคิดว่าจะสามารถสกัดกองทัพที่รุกรานไว้ด้านนอกด่านต้ายู่ได้ จนถึงขั้นสามารถสังหารได้ในหกเขตทางตะวันตกเฉียงใต้ ทว่าสิ่งที่เขามิได้คาดคิดไว้ก็คือ กองทัพที่รุกรานนี้ช่างรวดเร็วประดุจสายลม !

ยิ่งไปกว่านั้นยังเป็นสายลมของฤดูใบไม้ร่วงอีกด้วย !

รวดเร็ว ว่องไว และหนาวเหน็บ ราวกับสายลมที่พัดผ่านเมฆา ราวกับสายลมที่พัดพาใบไม้ร่วง

ยามที่ทหารประจำเขตได้เผชิญหน้ากับกองทัพนี้ พวกเขาล้วนมีสภาพมิต่างจากเต้าหู้ ทั้งยังเป็นเต้าหู้ที่เนื้อเหลวเป็นน้ำอีกด้วย !

ไร้ทหารประจำเขตใดที่สามารถต่อกรกับกองทัพนี้ได้ !

จากรายงานการรบที่ส่งมา… เยียนเหลียงเจ๋อถึงกับสงสัยว่าหากตนปล่อยหมูจริง ๆ ออกไปหลายแสนตัว ก็คงจะสามารถชะลอความเร็วของทหารราบทัพนั้นได้มากกว่าทหารประจำเขตนับแสนนายเสียอีก !

ตลอดทางที่พวกมันผ่านมา ทหารประจำหกเขตตะวันตกเฉียงใต้ที่มีถึง 300,000 นายแทบจะเป็นไก่ดินเผาสุนัขกระเบื้องอยู่แล้ว ใช้เวลาเพียงครู่เดียวก็พ่ายแพ้อย่างยับเยิน

มีรายงานมาว่า ดับสูญไปแล้ว 200,000 นาย เดิมทีคาดว่ายังมีชีวิตเหลืออีก 100,000 นาย แต่คาดมิถึงว่าหลังจากที่กองทัพศัตรูได้เคลื่อนผ่านไปแล้ว อีก 3 วันก็มีกองทัพปริศนาจำนวน 200,000 นายตามหลังมาอีกครา !

กองทัพที่ตามมาด้านหลังนี้สังหารทหารที่เหลือและปราบแม่ทัพลงเยี่ยงสุนัขที่โหดเหี้ยม กวาดล้างทหารประจำเขตที่เหลืออยู่ 100,000 นายบนผืนปฐพีอันกว้างใหญ่ไปจนสิ้น

หลังจากนั้นพวกมันก็แบ่งออกเป็น 6 กองแล้วเข้ายึดครองเมืองหลวงของหกเขตทางตะวันตกเฉียงใต้… ซึ่งหมายความว่าผืนปฐพีกว้างใหญ่ผืนนี้รวมทั้งชาวบ้านที่อยู่บนนั้นได้ถูกราชวงศ์อู๋ยึดครองไปโดยสมบูรณ์แล้ว

เดิมทีคิดว่าชาวบ้านที่อยู่ในพื้นที่จะรวมตัวต่อต้าน แต่คาดมิถึงเลยว่าเหล่าชาวบ้านและตระกูลพ่อค้าใหญ่โตเหล่านั้นจะมิมีผู้ใดออกเสียงเลยแม้แต่คนเดียว

ราวกับว่าพวกเขายอมรับชะตากรรมเยี่ยงนี้ !

จิตใจที่เข้มแข็งของชาวอี๋หายไปที่ใดแล้วเล่า ?

หรือว่าจะถูกสังหารจนสิ้นแล้ว ?

“นี่คือกองทัพของข้า ! ”

“นี่คือขุนนางของข้า ! ”

“นี่คือบ้านเมืองของข้า ! ”

“มันเป็นเพียงแค่เศษเดน ! ”

ทันใดนั้นเขาก็เดือดดาลขึ้นมาใบหน้าดุดัน จากนั้นก็ลุกขึ้นยืนพร้อมชี้หน้าเหล่าขุนนางที่อยู่ด้านล่างว่า “ราชาเป็นทุกข์ขุนนางย่อมอับอาย ราชาอับอายขุนนางต้องตาย ! ”

“ข้าได้รับความอัปยศอย่างใหญ่หลวงถึงเพียงนี้ พวกเจ้า…สมควรตายไปให้หมด ! ”

เหล่าขุนนางล้วนก้มหน้าหลบ ใบหน้าของแต่ละคนซีดเผือด

“พวกเจ้าทั้งหมดจงไปตายเสีย ! ”

“พวกเจ้ามิมีแม้แต่ความกล้าที่จะตายเพื่อข้าเลยเยี่ยงนั้นหรือ ? ภายในใจของพวกเจ้าในบัดนี้ต้องการให้ฟู่เสี่ยวกวนรุกเข้ามาใช่หรือไม่ ? อยากให้ข้าถูกจับทั้งเป็นและให้แคว้นอี๋ถูกทำลาย ปล่อยให้ราชวงศ์อู๋เข้ามาปกครองผืนปฐพีนี้แทนใช่หรือไม่ ? ”

“พวกเจ้าช่างมิเอาไหนเสียจริง ! ข้ามิน่าเอาเงินมาเลี้ยงสัตว์กินพืชที่มิเอาไหนเยี่ยงพวกเจ้าเลย ! ”

“พวกเจ้าทราบหรือไม่ว่าทหารดาบเทวะกองทัพที่สองบุกไปถึงที่ใดแล้ว ? พวกมันได้ข้ามผ่านแม่น้ำชวูมาแล้ว และอยู่ห่างจากเมืองไท่หลินเพียง 10 วันเดินเท้าเท่านั้น ! ”

เขาหายใจหอบหนัก ใบหน้าขึ้นสีแดงก่ำ

หน้าอกของเขากระเพื่อมขึ้นลงอย่างรุนแรง ดวงตาคู่นั้นถลนจนแทบหลุดออกมาจากเบ้า

“ไร้ความสามารถ…” เขาทิ้งกายนั่งลงบนบัลลังก์มังกร ราวกับพลังภายในได้สูญสลายไปชั่วพริบตา

“วางใจเถิด ข้าจะมิยอมจำนนโดยเด็ดขาด ยามที่กองทัพนั้นบุกเข้ามาประชิดเมือง… ข้าจะทำให้พวกเจ้าทุกคนถูกฝังไปพร้อมกัน ! ”

ในจังหวะนั้นเองก็ได้มีขันทีผู้หนึ่งกระวีกระวาดวิ่งเข้ามา

เขารีบกระซิบเสียงเบาข้างใบหูของเยียนเหลียงเจ๋อ “ทูลฝ่าบาท ทหารดาบเทวะกองทัพที่สองได้หันขบวนไปทางตะวันตกเฉียงเหนือแล้วพ่ะย่ะค่ะ”