นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 776

ตอนที่ 776 ไปกันเถิด

ในยามที่เยียนเหลียงเจ๋อกำลังสิ้นหวังอยู่นั้นก็ได้รับข่าวดีนี้มา ท่าป๋าเฟิงตีด่านภูเขาเยียนจนแตกพ่าย จากนั้นก็บุกเข้าไปในเมืองซินโจว

คาดมิถึงว่าทหารที่เหลืออยู่เพียง 60,000 นาย ซึ่งคอยป้องกันเมืองซินโจวจะแข็งแกร่งมากถึงเพียงนี้

ฟู่เสี่ยวกวนเองก็คาดมิถึงเช่นกันว่าพวกเขาจะสามารถป้องกันเมืองซินโจวได้ถึงวันที่สิบห้าเลยทีเดียว

รักษาเมืองไว้ได้นานถึง 10 วัน !

เมืองซินโจวสามารถต้านทานการโจมตีของทหารดาบสวรรค์อันหนักหน่วงได้ถึง 10 วัน !

จนกระทั่งคืนวันที่สิบห้าเดือนสอง…

“พวกเขาเป็นทหารที่อาจหาญอย่างแท้จริง ! ”

ณ ภูเขาบริเวณมิไกลจากเมืองซินโจวมากนัก ฟู่เสี่ยวกวนใช้กล้องส่องทางไกลมองดูเหตุการณ์อย่างเงียบ ๆ

“เกรงว่าจะมิอาจต้านทานได้แล้ว…หากเผิงเฉิงอู่มิพาทหารจากไปทั้งหมด ชาวฮวงย่อมมิอาจโจมตีเมืองซินโจวได้สำเร็จ ! ”

ซูม่อวางกล้องส่องทางไกลลงด้วยความหดหู่ จากนั้นก็เอ่ยขึ้นมาว่า “น่าเสียดายยิ่ง ! ทหารจำนวน 60,000 นายอีกทั้งชาวเมืองซินโจวหลายแสนคนจะถูกกวาดล้าง…”

“ชาวบ้านมิได้มีความผิดอันใด พวกเราเข้าไปช่วยเหลือดีหรือไม่ ? ”

ฟู่เสี่ยวกวนมิได้ตอบคำถามนี้ ทันใดนั้นก็มีสายลมพัดพาความหนาวเย็นมาต้องผิวกาย เขาเงยหน้าขึ้นมองท้องนภาที่มืดครึ้มจากนั้นก็เอ่ยขึ้นมาว่า “หิมะใกล้ตกอีกแล้ว เมื่อหิมะตกลงมาก็จะปกคลุมทุกสรรพสิ่ง… อาทิเช่น โลหิตสีแดงที่ร้อนแรงดุจเปลวเพลิง ซากศพที่ยังมิทันแข็งตัว อีกทั้งแผนการชั่วช้าเพื่อผลประโยชน์ทางการเมืองเหล่านั้น”

“ไปกันเถิด”

ฟู่เสี่ยวกวนก้าวเท้าออกไป ใบหน้าปรากฏความเศร้าโศกขึ้นมาเล็กน้อย

เขามิอาจทนมองต่อไปได้ เพราะเกรงว่าตนจะตัดสินใจผิดพลาดไป

……

……

ณ เมืองซินโจว

กำแพงเมืองถูกยิงจนเป็นรูทะลุขนาดใหญ่หลายพันรู

ปืนใหญ่หงอีที่เดิมถูกวางอยู่บริเวณกำแพงเมืองนับร้อยกระบอก บัดนี้ครึ่งหนึ่งได้ถูกปืนใหญ่ของชาวฮวงยิงจนเละมิเป็นท่า ส่วนอีกครึ่งที่เหลือ จงเหล่ยเสี้ยวเว่ยและฉีคังได้ส่งคนมาเคลื่อนย้ายไปยังปากประตูเมืองทั้งสี่แล้ว

บัดนี้ปืนใหญ่ที่ยังใช้งานได้มีเพียง 10 กระบอกเท่านั้น

บนกำแพงเต็มไปด้วยซากศพ

มีทั้งศพของทหารและชาวเมืองซินโจว แน่นอนว่ามีศพของชาวฮวงด้วย

ซากศพเหล่านั้นกองทับถมกันโดยมิอาจแยกแยะได้

โลหิตไหลปกคลุมทั่วทั้งกำแพงจนเป็นสีแดงฉาน และยังย้อมถนนสายนี้ให้เป็นสีเดียวกันอีกด้วย

ฉีคังรู้สึกเหนื่อยมากยิ่งนัก จึงนั่งลงบริเวณบันไดของทางขึ้นจวนแม่ทัพใหญ่

ร่างกายของหู่เปินเสี้ยวเว่ยก็เต็มไปด้วยหยาดโลหิต เขานั่งลงข้าง ๆ ฉีคัง

ในมือของหลัวหมิงกำขวดสุราเอาไว้แน่น แน่นอนว่าสุรานั้นคือซีซานเทียนฉุน

เขาดื่มเข้าไปอึกใหญ่ก่อนจะส่งขวดสุราให้ฉีคังดื่มต่อ

“เจ้าหมอนี่ กล้าขโมยสุราของท่านแม่ทัพใหญ่ดื่มเลยหรือ ? ”

หลัวหมิงเผยอยิ้ม จากนั้นก็ไอออกมาอย่างรุนแรง ไอจนแทบจะขาดใจ “นี่ เจ้าฉี เจ้าว่า…ที่ท่านแม่ทัพใหญ่เอ่ยว่าได้รับคำสั่งจากองค์ฮ่องเต้ ข้ามิเข้าใจเสียจริงว่าบัดนี้ยังมีเรื่องใดสำคัญไปกว่าการป้องกันเมืองซินโจวนี้เอาไว้กัน สำคัญกว่าชีวิตของชาวซินโจวหลายแสนคนเลยหรือ ! ”

ฉีคังดื่มสุราเข้าไปหนึ่งอึก จากนั้นก็ส่ายศีรษะพลางตอบว่า “ในฐานะทหาร พวกเราควรเชื่อฟังคำสั่งเท่านั้น มีสิทธิอันใดมาสงสัยกัน ? ”

“ข้าเพียงแค่คิดว่าการที่ข้าได้เป็นทหารก็เพื่อปกปักรักษาบ้านเมือง ทว่าชาวบ้านหลายแสนคนนี้มิสมควรตาย พวกเขามีความผิดอันใดเยี่ยงนั้นหรือ ? ”

“อย่างมากก็ทนได้อีกราว 1 ชั่วยามเท่านั้น เมื่อท้องนภามืดมิด เมืองนี้จะต้องทำการระเบิดทิ้งเสีย ชาวฮวงมิใช่คนดี พวกมันต้องเข้าแย่งชิงเมืองเป็นแน่…”

ฉีคังจ้องมองไปทางหลัวหมิง จากนั้นก็เอ่ยขึ้นมาว่า “เจ้าจงพาชาวบ้านออกไปจากที่นี่เสีย ไปในยามที่ท้องนภามืดมิด”

หลัวหมิงตกตะลึงงันขึ้นมาทันใด จากนั้นก็เอ่ยว่า “ข้าจะอยู่และตายไปพร้อมเมืองซินโจวแห่งนี้ เจ้าพาพวกเขาเดินทางออกไปเถิด ข้าจะระเบิดไอ้ชาติสุนัขพวกนั้นเอง ! ”

“เวลาเช่นนี้ เจ้าจะทำอวดเบ่งกับข้าเนื่องด้วยเหตุอันใดกัน ? ข้ามีลูกมีเมียแล้ว ทว่าเจ้าตัวคนเดียว มารดาเจ้ายังรออุ้มหลานอยู่ จะไปก็ควรไปเสียตั้งแต่ตอนนี้ ! ”

หลัวหมิงหัวเราะหึหึออกมา “เจ้าฉี ข้าขอเอ่ยกับเจ้าอย่างมิปิดบังก็แล้วกันว่าข้าคงไปมิรอด”

“เพราะเหตุใดเล่า ? ”

“เจ้าดูนี่สิ”

หลัวหมิงยกมือข้างที่กำหน้าท้องเอาไว้ออกมา บริเวณท้องของเขาเต็มไปด้วยโลหิตสีแดงสด

“ข้าถูกยิงเข้า 1 นัด เจ็บมากยิ่งนัก ! ข้าจึงทำได้เพียงขโมยสุราท่านแม่ทัพใหญ่มาดื่ม เพื่อบรรเทาอาการเจ็บเยี่ยงไรเล่า”