นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 807

ตอนที่ 807 อู๋หลิงเอ๋อร์มาช้า

“หากวันใดวันหนึ่งฟู่เสี่ยวกวนนำกองทัพมาโจมตีราชวงศ์หยูด้วยตนเอง ท่านจะยอม… ยอมจำนนได้หรือไม่ ? ”

เผิงยวี๋เยี่ยนควบอาชาศึกพร้อมสะพายดาบไว้ที่หลังแล้วจากไป ทว่าคำเอ่ยของนางยังคงดังก้องอยู่ในหูของหยูชุนชิว

เขามิสามารถตอบคำถามได้ เนื่องจากเขาเป็นแม่ทัพใหญ่ของกองทัพชายใต้แห่งราชวงศ์หยู ในเมื่อเขามีสายเลือดของราชวงศ์หยูไหลวนอยู่ในร่างกาย แล้วเขาจะยอมจำนนได้เยี่ยงไร ?

ฟู่เสี่ยวกวนจะบุกรุกผืนปฐพีราชวงศ์หยูหรือไม่ ?

สิ่งนี้ทำให้หยูชุนชิวทบทวนสถานการณ์ก่อนหน้านี้อีกครา ทว่ามิสามารถหาคำตอบได้เช่นกัน

ข้ายังจำคราแรกที่ได้พบกับฟู่เสี่ยวกวนได้อยู่เลย เป็นวันที่ยี่สิบห้า เดือนสอง รัชสมัยเซวียนลี่ปีที่เก้า เมื่อได้ฟังข้อคิดเห็นของเจ้าหมอนั่นเกี่ยวกับกลยุทธ์ทางการทหาร ก็ได้ทำให้คู่สามีภรรยาบังเกิดความตื่นตะลึงขึ้นมา

กองทหารภูเขาของกองทัพชายแดนใต้ ก็ก่อตั้งขึ้นมาตามคำแนะนำของเจ้าหมอนั่น แม้จะเทียบมิได้กับทหารดาบเทวะ แต่ก็เป็นกองทัพที่ยอดเยี่ยมมากเช่นกัน สามารถยืนยันได้ว่า ในตอนนั้นฟู่เสี่ยวกวนก็มิรู้เช่นกันว่าจะมีเหตุการณ์เยี่ยงนี้เกิดขึ้น

เช่นเดียวกับตนที่มิเคยคิดมาก่อนว่าระหว่างทั้งสองจะกลายเป็นศัตรูต่อกัน

เมื่อยามสงครามตะวันตกเฉียงใต้ พวกเขายังสู้รบเคียงบ่าเคียงไหล่กันอยู่เลย โดยเฉพาะเผิงยวี๋เยี่ยนภรรยาของตน เมื่อสงครามสิ้นสุดลง ตนก็ได้ยินคำชมเชยมากมายเกี่ยวกับเรื่องผลงานอันโดดเด่นของฟู่เสี่ยวกวนที่ด่านชีผานและเมืองเจี้ยนเหมิน

‘ราชวงศ์หยูมีบุรุษนามว่าฟู่เสี่ยวกวนที่สามารถสกัดกั้นกองทัพทหารนับล้านของแคว้นอื่นได้ ! ’

‘ตราบใดที่ฟู่เสี่ยวกวนยังมีชีวิตอยู่ ราชวงศ์หยูจะสามารถยืนอยู่บนจุดสูงสุดของใต้หล้าได้อย่างง่ายดาย มิว่าจะเป็นทางเศรษฐกิจหรือทางการทหาร ! ’

‘เขาเอ่ยว่าจะยึดแคว้นฮวงแล้วมอบให้กับราชวงศ์หยู เขาย่อมสามารถทำได้อย่างแน่นอน เพราะตราบใดที่น้องชายของข้าร่วมมือกับเขา แคว้นฮวงต้องตกอยู่ภายใต้อำนาจของราชวงศ์หยูเป็นแน่ ทว่าน่าเสียดายที่เขาจะกลับคืนสู่ราชวงศ์อู๋ในมิช้า แต่ก็มิเป็นไรหรอก ถึงเยี่ยงไรเขาก็ยังเป็นราชบุตรเขยของราชวงศ์หยู’

คำเอ่ยเหล่านี้เผิงยวี๋เยี่ยนเป็นผู้เอ่ยเอาไว้

แต่สิ่งที่คาดมิถึงก็คือ ฮ่องเต้ลอบแทงข้างหลังฟู่เสี่ยวกวน

เมื่อมีข่าวว่าด่านภูเขาเยี่ยนและเมืองซินโจวถูกทำลาย เผิงยวี๋เยี่ยนก็สิ้นหวังขึ้นมาทันใด แน่นอนว่านางมิได้สิ้นหวังเพราะสูญเสียสถานที่ทั้งสองแห่งนี้หรอก แต่เป็นเพราะนางคาดเดาแผนสมรู้ร่วมคิดในครานี้ได้…

‘ช่างโง่เขลามากยิ่งนัก ! ’

‘ท่านพี่เตรียมรับมือเอาไว้ทั้งสองทางเถิด หากฟู่เสี่ยวกวนตกตายขึ้นมาอย่างแท้จริง ย่อมจะต้องเกิดการต่อสู้ระหว่างกองทัพชายแดนใต้และกองทัพของราชวงศ์อู๋อย่างแน่นอน ! ’

‘ หากฟู่เสี่ยวกวนมิตาย กองทัพจะถอยทัพกลับไปที่เมืองชังถง…หวังว่าจะมีผู้เปี่ยมสติสัมปชัญญะทั้งฝ่ายพลเรือนและฝ่ายทหารในราชวงศ์หยูบ้าง เนื่องจากตาเฒ่าเยี่ยนเป่ยซีได้หนีเอาตัวรอดไปเสียแล้ว ! ’

ทุกอย่างดำเนินไปตามคำคาดการณ์ของเผิงยวี๋เยี่ยน โชคดีที่ฟู่เสี่ยวกวนมิตาย และโชคดีที่ฮองเฮาซั่งเสด็จมาด้วยพระองค์เอง

หากว่าฟู่เสี่ยวกวนขึ้นครองบัลลังก์แล้วยกทัพมาล้างแค้นผู้ที่หักหลัง… หยูชุนชิวเข้าใจได้ทันทีเลยว่าเหตุใดเผิงยวี๋เยี่ยนจึงมิรอพบฮ่องเฮาซั่งและรอฟังผลการเจรจาเสียก่อน…

ผลที่จะตามมามิสำคัญอีกต่อไปแล้ว เนื่องจากสิ่งที่สำคัญที่สุดสำหรับนางคือต้องรักษาผู้คนในตระกูลหยูของหยูชุนชิว !

หากฟู่เสี่ยวกวนคำนึงถึงมิตรภาพเก่าก่อนของราชวงศ์หยูย่อมถือเป็นบทสรุปที่ดี แต่ในทางกลับกัน ถ้าฟู่เสี่ยวกวนบุกเข้ามาในผืนปฐพีของราชวงศ์หยู เผิงยวี๋เยี่ยนย่อมรู้คำตอบของสามีดี นางเพียงแค่อยากเอ่ยถามก่อนจากไปก็เท่านั้น

หยูชุนชิวค่อย ๆ ลุกขึ้นยืน จากนั้นก็ถอนหายใจยาวออกมา !

……

……

ทุ่งหญ้าเขียวขจี หมู่มวลผกาบานสะพรั่ง

สถานที่แห่งนี้คล้ายกับที่ราบซินรั่วนอกเมืองกวนหยุน ทว่ามิมีภูเขาสูงที่ถูกปกคลุมด้วยหิมะก็เท่านั้น

อาชา 3 ตัวห้อตะบึงไปบนทุ่งหญ้า เมื่อภาพเคลื่อนใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ ปรากฏเป็นสตรีงดงามสามนางตรงมาที่นี่

สตรีที่อยู่ตรงกลางสะพายดาบไว้ด้านหลัง นางสวมอาภรณ์สีแดงสดพลางควบอาชาไปบนทุ่งหญ้าราวกับกองไฟกำลังลุกโชน

นางคืออู๋หลิงเอ๋อร์ซึ่งเดิมทีตามติดทหารดาบเทวะกองทัพที่สองอยู่หลังขบวน ตอนที่นางไล่ตามทัน ไป๋ยู่เหลียนได้แจ้งให้ฟู่เสี่ยวกวนทราบและได้ไล่นางกลับไป !

ตัวข้า มิใช่สิ ฮูหยินเยี่ยงข้าคิดถึงสามีจึงตามมา แล้วจะให้กลับไปได้เยี่ยงไร ?