นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 808

ตอนที่ 808 วิญญาณเร่ร่อนในผืนปฐพีรกร้าง

ทหารเร่ร่อนทั้งสามพันนายจ้องมองเฉินเฉียนที่พาสตรีงดงามทั้งสามเข้ามาในเขตที่ตั้งกระโจม

พวกเขาตะลึงงันไปชั่วครู่ จากนั้นก็ได้ก้มศีรษะลงแล้วย่างเนื้อแกะบนกองไฟอย่างตั้งใจ

อู๋หลิงเอ๋อร์ใจกล้ามากยิ่งนัก นางมิเกรงกลัวต่อเทวดาฟ้าดิน ดังนั้นจึงเหลือบมองไปยังบุรุษเหล่านั้น แล้วตามเฉินเฉียนไปยังกลางกระโจม

สายตาของอู๋หลิงเอ๋อร์มองสำรวจกระโจมซึ่งอยู่ห่างออกไปราวสามจ้าง นางกะพริบตาปริบ ๆ เนื่องจากเห็นภาพโลหิตเปรอะเปื้อนกระโจมนั้น

เฉินเฉียนวางดาบในมือลง มองไปตามสายตาของอู๋หลิงเอ๋อร์ จากนั้นก็เอ่ยออกมาอย่างแผ่วเบาว่า “ศพชาวฮวง พวกเราสังหารชาวฮวงไป 22 คนแล้วโยนร่างเข้าไปในนั้น ประเดี๋ยวจะเผาก่อนเดินทางจากไป”

อู๋หลิงเอ๋อร์ขมวดคิ้วมุ่น “ทว่าบัดนี้ชาวฮวงเป็นราษฎรของราชวงศ์อู๋แล้ว”

เฉินเฉียนพลิกเนื้อแกะบนกองไฟ ยกยิ้มอย่างเย็นชา “ราษฎรเยี่ยงนั้นหรือ ? พวกเขามิยอมรับความเป็นราษฎรอันใดนั่นหรอก พวกเขากำลังวางแผนสังหารติ้งอันป๋อ ! ”

อู๋หลิงเอ๋อร์ผงะ เฉินเฉียนจึงเอ่ยต่อต่อ “พวกเจ้าเพิ่งมาถึงเขตปกครองตนเองใช่หรือไม่ ? ติ้งอันป๋อทำร้ายชาวฮวงเหล่านี้จึงมิรู้ว่ามีชาวฮวงจำนวนเท่าใดที่อยากเอาชีวิตของเขา ถ้าอยากให้เขตปกครองตนเองมั่นคงปลอดภัยก็ต้องใช้เวลานานหนึ่งปีหรืออาจจะสองปี… ระหว่างนี้ข้าทนดูมิได้หรอก”

เมื่อเอ่ยจบ เขาก็คว้ามีดบนพื้นมาตัดขาแกะที่ย่างสุกแล้ว จากนั้นก็ยื่นให้อู๋หลิงเอ๋อร์ “พวกเจ้าแบ่งกันเองเถิด…”

หนีซางเป็นผู้รับเนื้อแกะย่างเอาไว้ นางหยิบมีดขึ้นมาตัดแบ่ง ส่วนอู๋หลิงเอ๋อร์เอ่ยถามเฉินเฉียนว่า “เจ้าหมายความว่าชาวฮวงเหล่านี้ตั้งใจฟื้นฟูแคว้นเดิมขึ้นมาเยี่ยงนั้นหรือ ? ”

“ใช่ ! แม้ว่าติ้งอันป๋อจะจับจักรพรรดิของพวกเขาเอาไว้ ทว่าชาวฮวงแตกต่างจากพวกเรา คือพวกเขาไร้อารยธรรมและจงรักภักดีต่อจักรพรรดิของตนเท่านั้น”

ในเวลานี้เขาก็นึกถึงท่านแม่ทัพใหญ่เผิงขึ้นมา เฉินเฉียนส่ายศีรษะจากนั้นก็หัวเราะเยาะตนเอง “ความจงรักภักดีของพวกเขาแสดงออกผ่านการใช้กำลังอันป่าเถื่อน ติ้งอันป๋อมีเมตตาจนเกินไป ดังนั้นพวกข้าจึงช่วยจัดการแทนเขา”

“ข้าขอทราบนามของท่านแม่ทัพได้หรือไม่ ? ”

“ข้าเป็นเพียงคนตัดหญ้านิรนามเท่านั้น”

“…ถ้าเช่นนั้น ท่านรู้หรือไม่ว่าข้าจะสามารถไปพบติ้งอันป๋อได้ที่ใด ? ”

“เขาอยู่ที่เมืองยวี่ซิ่ว ที่นั่นคือฮวงถิงในอดีต”

อู๋หลิงเอ๋อร์เอ่ยถามด้วยท่าทีเขินอาย “ถ้าเยี่ยงนั้น…ท่านพาพวกข้าไปที่เมืองยวี่ซิ่วได้หรือไม่ ? ”

เฉินเฉียนโบกมือปฏิเสธอย่างเด็ดขาด “มิไป”

“เพราะเหตุใดเล่า ? ”

“คุณหนู พวกข้าคือคนตัดหญ้า จะไปทำอันใดที่เมืองยวี่ซิ่วกันเล่า ? ”

“ไอหยา…ถ้าเช่นนั้นเมืองยวี่ซิ่วไปทางใดเยี่ยงนั้นหรือ ? ”

“มุ่งหน้าไปทางเหนือ คอยระวังด้วยล่ะ ตลอดทางมีพวกโจรชาวฮวงอยู่มากมาย พวกเจ้าก็กล้าหาญเสียจริง กล้าเดินทางมาที่นี่โดยไร้ผู้คุ้มกันเยี่ยงนี้”

อู๋หลิงเอ๋อร์หัวเราะร่าออกมา นางหยิบเนื้อแกะที่หนีซางยื่นให้มากินด้วยความหิวโหย

“พวกข้าบากหน้าไปขอพึ่งพาญาติแล้วล่ะ ทว่าพวกข้าวิ่งเร็วไปสักหน่อยจึงทำให้ผู้คุ้มกันตามมามิทัน”

เฉินเฉียนขมวดคิ้วมุ่น จากนั้นก็เหลือบมองอู๋หลิงเอ๋อร์ พลางคิดในใจว่า มิเคยได้ยินข่าวมาก่อนว่าราชวงศ์อู๋จะส่งข้าราชการมาดูแลชื่อเล่อชวน แต่ได้ข่าวว่าติ้งอันป๋อใช้วิธีชาวฮวงปกครองชาวฮวงโดยผู้ว่าการคนแรกคือน้องชายแท้ ๆ ของอดีตจักรพรรดิแคว้นฮวง

เรื่องนี้มิมีส่วนเกี่ยวข้องกับตน เฉินเฉียนจึงมิได้สนใจอีก เพราะตนมาที่นี่เพื่อจัดการเรื่องกวาดล้างพวกโจร และอีกประการหนึ่งคือมาเคารพสุสานของท่านแม่ทัพใหญ่ด้วย

ด่านภูเขาเยี่ยนยังคงเปิดประตูอยู่ รอยกระสุนบนกำแพงยังเป็นรูเด่นหรา

เมืองซินโจวกลายเป็นซากปรักหักพังเพราะการระเบิดครานั้น แม้แต่จวนอันกั๋วกงก็หายสาบสูญไปจนสิ้น

ราษฎรที่หนีออกมาจากเมืองซินโจวได้ พวกเขามิได้กลับไปที่เมืองนั้นอีก พวกเขาตั้งรกรากชั่วคราวอยู่ที่เขตผิงหลิงและชวูอี้ พวกเขายังคงมีความอาฆาตแค้นต่อท่านแม่ทัพใหญ่ เกรงว่าหลังจากที่สร้างเมืองซินโจวขึ้นมาใหม่ พวกเขาก็จะมิหวนกลับไปอีก

บางเรื่องก็เป็นเช่นนี้ เมื่อหัวใจถูกความเย็นยะเยือกเกาะกุม ก็มิง่ายเลยที่จะเรียกความอบอุ่นกลับคืนมา

เช่นเดียวกับกองทัพเร่ร่อน 3,000 นายนี้ พวกเขาเดินทางเร่ร่อนไร้จุดหมายอยู่ในผืนปฐพีรกร้างแห่งนี้ ตัดหญ้า ฆ่าแกะ เพื่อประทังชีวิตไปวัน ๆ ใช้ชีวิตอย่างตกต่ำลงไปเรื่อย ๆ จนกว่าวันหนึ่งจะมิมีหญ้าให้ตัด และไร้แกะให้ฆ่าบนผืนปฐพีแห่งนี้

แล้วหลังจากนั้นเล่า ?

แท้จริงแล้วพวกเขายังมิได้นึกถึงมัน