นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 810

ตอนที่ 810 บุปผาบานสะพรั่งหน้าสุสาน ( จบ )

“นี่คือสุสานของท่านแม่ทัพใหญ่เผิง”

“แม้จะดูธรรมดาไปหน่อยแต่ข้าคิดว่ามิเลวเลยล่ะ เพราะที่นี่ช่างกว้างขวางยิ่ง ทิวทัศน์ก็ดี ข้าคิดว่าเขาคงจะชอบมากเช่นกัน”

“ไปเคารพเขาเถิด เขาย่อมรู้สึกยินดีที่ได้เห็นพวกเจ้า”

เฉินเฉียนยืนอยู่หน้าสุสานพร้อมทหารหลายพันนาย เขาจ้องมองไปยังแผ่นศิลาที่ตั้งอยู่หน้าสุสานด้วยสายตาที่ว่างเปล่า และมิมีน้ำตาไหลออกมาแต่อย่างใด

“ท่านคิดว่า เมื่อท่านตายไปแล้ว เรื่องใหญ่สิ้นสุดลงแล้ว ปัญหาต่าง ๆ ก็จะพลอยสิ้นสุดลงไปด้วยเยี่ยงนั้นหรือ ถึงเยี่ยงไรข้าก็ยังมิให้อภัยท่าน”

“แม่ทัพหานเฟิ่งมิสมควรตาย หั่วฟูและจ้าวต้าหยวนก็ยังมิสมควรตาย ทหาร 30,000 นายของเสี้ยวเว่ยเฝ้าปกป้องด่านภูเขาเยี่ยนเอาไว้ได้นานถึงเจ็ดวันเจ็ดคืน ! หากท่านกล้าออกคำสั่งและปักหลักอยู่ที่นั่น ด่านภูเขาเยี่ยนจะถูกทำลายได้เยี่ยงไร ? ”

“และยังมีกองกำลังของหลัวหมิงและฉีคังอีก 60,000 นาย ส่วนอู๋ฉางและเจิ้งเถี่ยโถวนั้นสมควรตายอย่างแท้จริง แม้ว่าพวกเขาจะตกตายในระหว่างสู้รบกับชาวฮวง แต่พวกเขาก็สมควรที่จะได้รับมันแล้ว ! ”

“พวกเขามิควรเชื่อฟังคำสั่งของท่าน ! ”

“ท่านลืมอักษรที่สลักไว้บนแผ่นศิลาหน้าจวนอันกั๋วกงแล้วหรือเยี่ยงไรกัน ? ”

จากนั้นเฉินเฉียนก็นั่งลง ฟู่เสี่ยวกวนยื่นสุราให้เขาหนึ่งขวด เขารับมาถือไว้ทว่ามิได้เทลงพื้นหน้าสุสาน แต่กลับดื่มมันเข้าไปแทน

“หลัวหมิงของกองพันหูเปินโดนยิงที่ท้องจนสิ้นลม มันเป็นปืนที่ท่านขายให้ชาวฮวงโดยเจตนา ดังนั้นเขาตายด้วยน้ำมือของท่าน ! ”

“ฉีคังสั่งให้ทหารใต้บัญชาพาตัวหลัวหมิงออกจากเมืองซินโจว ส่วนเขาจัดการวางระเบิดสังหารทหารชาวฮวงในเมืองซินโจว เขาเองก็โดนระเบิดไปด้วยแม้แต่ผมสักเส้นก็ยังมิเจอเลย”

“ข้าพาพี่น้องอีก 3,000 นายที่เหลือจากกองพันถุนฉีไปยังภูเขาผิงหลิง ตอนนั้นเองที่ข้าได้พบหลัวหมิงที่อาการสาหัสและพวกพ้องที่เหลือของเขา ก่อนหลัวหมิงจะสิ้นลมเขาได้เอ่ยว่า เขามิสามารถให้อภัยท่านได้เพราะมีชาวเมืองซินโจวกว่า 500,000 คนเสียชีวิตจากการช่วยทหารปกป้องเมืองเอาไว้”

“ทหาร 3,000 นายซึ่งอยู่ภายใต้บังคับบัญชาของเขาก็มิให้อภัยท่านเช่นกัน ณ ภูเขาผิงหลิง พวกเขาถอดชุดเกราะและทิ้งดาบ ข้ามิรู้ว่าพวกเขาไปที่ใด รู้เพียงแค่ว่าอดีตกองทัพชายแดนเหนือและจิตวิญญาณความเป็นทหารมิหลงเหลืออยู่อีกแล้ว พวกเราก็เหมือนวิญญาณเร่ร่อนใต้แสงสุริยา หลังของพวกข้าโค้งงอเพราะว่ากระดูกสันหลังของพวกข้าโดนท่านเหยียบย่ำเอาไว้ ! ”

เฉินเฉียนสูดหายใจเข้าลึก “ข้าพาพี่น้องไล่ตัดหญ้าไปทั่ว เพียงหวังว่าจะสามารถลบล้างความผิดที่ติดตัวพวกข้าได้บ้าง เดิมทีข้ามิคิดมาดูท่านหรอก เพราะเกรงว่าหากข้าเห็นหลุมศพท่านแล้วทนมิไหวขึ้นมา ข้าอาจจะขุดร่างท่านออกมาเอ่ยถามว่าเพราะเหตุใดถึงต้องทำเยี่ยงนี้”

“ท่านนอนอยู่ที่นี่อย่างสบายใจเถิด ท่านยังมีสหายร่วมรบกว่า 200,000 แสนนายถูกฝังไปพร้อมกับท่าน… เอ่ยมิได้ว่าพวกเขาอยากโดนฝังเป็นสหายท่านหรือไม่ ทว่าพวกเขามิสามารถยืนหยัดได้อีกจึงคิดว่าตาย ๆ ไปยังจะดีเสียกว่า”

เฉินเฉียนดื่มสุราไปพลางเอ่ยไปพลาง

เขาเอ่ยถึงอดีตของกองทัพชายแดนเหนือ เอ่ยถึงคำสอนที่เผิงเฉิงอู่เคยสอนพวกตน และเอ่ยถึงความผิดบาปของเผิงเฉิงอู่ที่มิอาจยกโทษให้ได้

ฟู่เสี่ยวกวนและคนอื่น ๆ นิ่งฟังอย่างสงบ ทันใดนั้นเขาก็หันไปจ้องมองท่าป๋าเฟิงที่มีสีหน้ามืดครึ้มขึ้นมา ท่าป๋าเฟิงเข้าใจความจริงที่แฝงอยู่ในคำเอ่ยเหล่านี้ หากเผิงเฉิงอู่มิเชื่อฟังคำสั่งของฮ่องเต้แล้วละทิ้งหน้าที่ กองทัพดาบสวรรค์ของตนก็คงมิสามารถตีด่านภูเขาเยี่ยนจนแตกพ่ายได้อย่างแน่นอน

กองทัพชายแดนเหนือแต่เดิมมีจิตวิญญาณทหารและกระดูกสันหลังอันแข็งแกร่ง กองทัพดาบสวรรค์มิสามารถทำลายจิตวิญญาณนั้นได้ และมิอาจตัดกระดูกสันหลังนั้นได้ด้วย

น่าเสียดาย…พวกเขาถูกทำลายด้วยน้ำมือของแม่ทัพใหญ่ที่เฝ้าภักดี

จะว่าไปแล้วผู้ที่มีความผิดในเรื่องนี้ ผู้ที่ทำให้มันกลายเป็นเยี่ยงนี้ก็คือฮ่องเต้แต่เพียงผู้เดียว