นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 812

ตอนที่ 812 เรื่องอดีตในลานเล็ก

รัชสมัยเซวียนลี่ปีที่สิบเอ็ด วันที่ห้า เดือนห้า เทศกาลตวนอู่

ราษฎรในราชวงศ์หยูกำลังฉลองเทศกาลตวนอู่ แต่ละเมืองเต็มไปด้วยบรรยากาศครึกครื้น ทว่าในเมืองชังถงทางใต้ของราชวงศ์หยูถูกปกคลุมไปด้วยเมฆแห่งสงคราม

เมืองชังถงถูกกองทัพ 600,000 นายจากราชวงศ์อู๋ปิดล้อมเอาไว้ทั้งเมือง นี่ก็เป็นวันที่สิบสองแล้ว

ทหารชายแดนใต้มีท่าทีตึงเครียดอยู่ตลอดเวลา พวกเขาเป็นกังวลว่าทหารชาวอู๋ที่อยู่ฝั่งตรงข้ามจะจู่โจมเมืองชังถงในบางจุดเข้าสักวัน

มิมีผู้ใดรู้ว่าเหตุใดกองทัพราชวงศ์อู๋จึงยกทัพมาเช่นนี้ พวกเขารู้สึกสงสัยเป็นอย่างยิ่ง พลางคิดไปว่าติ้งอันป๋อเป็นองค์ชายแห่งราชวงศ์อู๋ ทั้งยังมีอีกสถานะหนึ่งคือพระราชบุตรเขยของฮ่องเต้ มิว่าเยี่ยงไรทหารชาวอู๋ก็ไร้เหตุผลในการทำสงครามกับชาวหยู

แต่ในฐานะทหาร พวกเขามิผิดที่จะหวาดกลัวบ้างเพราะในเมื่อมันคือสงคราม พวกเขาต้องถือดาบและปืนเอาไว้ในมือให้มั่น

ทว่าวันนี้ สิ่งต่าง ๆ ดูเหมือนจะเปลี่ยนแปลงไป

แม่ทัพใหญ่หยูนำขบวนรถม้ามาที่ประตูเมืองทางทิศใต้ จากนั้นก็สั่งให้ทหารรักษาเมืองเปิดประตู รถม้าสิบกว่าคันทะยานออกจากเมืองมุ่งหน้าไปยังค่ายทหารชาวอู๋ ซึ่งตั้งอยู่ฝั่งตรงข้าม

แม่ทัพใหญ่หยูมิได้ติดตามขบวนนั้นไป ทว่าสีหน้าของเขาเคร่งขรึมยิ่งนัก

เขาเดินขึ้นไปบนหอคอย มองขบวนรถม้าที่เคลื่อนตัวไปช้า ๆ ด้วยกล้องส่องทางไกล

นั่นคือขบวนรถม้าของฮองเฮาซั่ง

ฮองเฮาซั่งมาถึงเมืองชังถงเมื่อวานนี้ หยูชุนชิวก็เพิ่งทราบในตอนนั้นเองว่า จักรพรรดิอู๋ก็เสด็จมาถึงเมืองเปียนเฉิงแล้วเช่นกัน

จักรพรรดิอู๋เชิญฮองเฮาซั่งไปพบ ณ เมืองเปียนเฉิง

เรื่องนี้ทำให้หยูชุนชิวรู้สึกเป็นกังวลมากยิ่งนัก เขาคิดที่จะห้ามทว่าฮองเฮาซั่งกลับมิหวาดกลัวใด ๆ ทั้งสิ้น

สิ่งที่พวกเขามิรู้คือสวี่หยุนชิงและซูฉางเซิงก็เดินทางไปที่เมืองชายแดนแห่งนี้ด้วยเช่นกัน

ทุกวันนี้เมืองเปียนเฉิงเต็มไปด้วยสถานการณ์อันตราย สีหน้าของผู้คนในเมืองนั้นดูเป็นกังวลยิ่ง… แท้จริงแล้วในช่วงเวลานี้ของทุกปี ถือเป็นช่วงเวลาที่ดีสำหรับการค้าขาย ผู้คนในเมืองเปียนเฉิงส่วนใหญ่จะสามารถหาเงินได้จากพ่อค้าที่เดินทางมายังเมืองแห่งนี้ แต่คาดมิถึงว่าปีนี้จะมีสงครามเกิดขึ้นมาเสียอย่างนั้น

กองทัพของราชวงศ์อู๋เข้ายึดเมืองเปียนเฉิง บัดนี้พวกเขาส่งทหารรักษาการณ์ระดับเล็กมาประจำการอยู่ที่เมืองเล็ก ๆ แห่งนี้

ได้ข่าวว่าด่านหน้ากำลังเผชิญกับความตึงเครียดอยู่ แต่ก็ยังมิมีการต่อสู้เกิดขึ้น มันจะดีมากยิ่งนักหากมิเกิดขึ้นจริง ๆ เพราะพวกเขามิได้ต้องการความขัดแย้งเยี่ยงนี้ ดังนั้นอยู่เฉย ๆ ย่อมดีที่สุดมิใช่หรือ ?

เมื่อวานนี้ตรอกเจ็ดก้าวถูกประกาศให้อยู่ภายใต้กฎอัยการศึก ดูเหมือนว่าจะมีบุคคลสำคัญมาเยือน แม้มิรู้ว่าผู้มาเยือนจะนำโชคดีหรือภัยพิบัติมาให้ ทว่าผู้คนในเปียนเฉิงก็ยังคงรอฟังข่าวด้วยจิตใจที่มิสงบ

ณ ลานเล็กบริเวณสวนดอกท้อของตรอกเจ็ดก้าว ฟู่ต้ากวนร่วมสนทนากับสวี่หยุนชิงและซูฉางเซิง

สำหรับสวี่หยุนชิงที่ฟื้นจากความตายนั้น มิได้ทำให้ฟู่ต้ากวนแปลกใจแต่อย่างใด ตรงกันข้ามใบหน้าของเขากลับเต็มไปด้วยความยินดี “ในที่สุดเจ้าก็โผล่หน้ามาเสียที”

“นับตั้งแต่ที่ข้าทราบว่าเขายังมิตาย ข้าก็อยากมาดูบุตรของข้าบ้าง”

“พวกเจ้าเคยพบกันแล้วหรือยัง ? ”

สวี่หยุนชิงส่ายศีรษะ แล้วพยักหน้าตามมา “เคยเห็นในระยะไกลเท่านั้น”

“เหตุใดต้องทำเหมือนมิรู้จักกันด้วยเล่า ? ”

“…ในใจของข้ารู้สึกกลัวขึ้นมาน่ะสิ”

“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า…” ฟู่ต้ากวนหัวเราะเสียงดัง “สวี่หยุนชิง คนเยี่ยงเจ้ากลัวเป็นด้วยหรือ ? ”

สวี่หยุนชิงรู้สึกเสียหน้ามากยิ่งนัก นางจึงเอ่ยถามขึ้นมาว่า “ซั่งรั่วซุ่ยออกจากเมืองชังถงแล้ว เจ้าวางแผนใดไว้เยี่ยงนั้นหรือ ? ”

ฟู่ต้ากวนหยิบจดหมายฉบับหนึ่งออกมาจากอกเสื้อ จากนั้นก็ยื่นให้สวี่หยุนชิง “นี่คือจดหมายจากบุตรชายของเจ้า ลองเปิดอ่านดูเถิด”

สวี่หยุนชิงยื่นมือออกไปรับ จากนั้นก็คลี่เปิดอ่านทันที อืม…ช่างเป็นตัวอักษรที่คุ้นเคยและเขียนได้น่าเกลียดมากยิ่งนัก

‘ท่านพ่อ ลูกสบายดี

แคว้นฮวงตกอยู่ในมือของลูกแล้ว ลูกตัดสินใจว่าจะมิยกดินแดนแห่งนี้ให้พ่อตาแล้ว พวกเราเก็บมันไว้เองเถิด ลูกเห็นว่าทิวทัศน์ของสถานที่แห่งนี้มิเลวเลย ต่อจากนี้ก็คิดเสียว่ามันเป็นสวนดอกไม้หลังบ้านของราชวงศ์อู๋ หากว่างก็มาชมทิวทัศน์ของทุ่งหญ้าแห่งนี้กันเถิด

ที่ลูกเขียนจดหมายฉบับนี้ถึงท่านเพราะมีสองเรื่องจะให้ท่านช่วย เรื่องแรกคือลูกได้ยินจากซูม่อว่าท่านแม่ยังมิตาย อีกทั้งนางยังเดินทางมาที่ฮวงถิงแล้วช่วยซูม่อจับกุมท่าป๋าเฟิงจักรพรรดิแห่งแคว้นฮวงอีกด้วย… แน่นอนว่าลูกมิเชื่อเพราะเคยกลับไปที่หลิงเจียงเพื่อเซ่นไหว้ท่านแม่เมื่อปลายปีที่แล้ว