นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 813

ตอนที่ 813 ชายอ้วนไร้ยางอาย ( 1 )

“เพราะเหตุใดกัน ? ”

เพราะไร้เหตุผลเยี่ยงไรเล่า

ดูเหมือนว่าสวี่หยุนชิงมิต้องการจะเอ่ยถึง “คิดเสียว่าเขาตายไปแล้วเถิด เยี่ยงไรเสียเขาก็มอบราชวงศ์อู๋ให้แก่เจ้า”

ชายอ้วนโบกมืออย่างรวดเร็ว “ข้าเพียงช่วยเสี่ยวกวนดูแลเท่านั้น ข้ายังต้องดูแลหลานชายอีก… อ้อ ! เจ้ากลับมาก็ดีแล้ว เรื่องดูแลหลานข้ายกให้เป็นหน้าที่เจ้าก็แล้วกัน เพราะข้าเหนื่อยจะตายอยู่แล้ว ! ”

สวี่หยุนชิงหัวเราะออกมา ดูเหมือนว่าอู๋ฉางเฟิงจะโยนความทุกข์ให้อีกฝ่ายหนักหนาเสียเหลือเกิน “หากเอ่ยถึงเรื่องดูแลหลานก็เหมือนว่าเจ้าละเอียดอ่อนกว่าข้ามากนัก อารมณ์หุนหันพลันแล่นเยี่ยงข้ามิเหมาะหรอก”

ใบหน้าของชายอ้วนบังเกิดความละอายใจขึ้นมาทันใด ต่อหน้าสวี่หยุนชิงเขามิสามารถเอ่ยอันใดได้เลย…อายุปูนนี้แล้วยังมีนิสัยเช่นนี้อยู่อีก จะทำเยี่ยงไรได้เล่า ? สวี่หยุนชิงจ้องมองไปที่สวนต้นท้อที่อยู่ด้านนอก ดอกท้อหลุดร่วงลงจากต้นทั้งหมดแล้ว เหลือไว้เพียงผลท้อมากมายอยู่บนต้น ดูเหมือนนางกำลังคิดอันใดบางอย่างอยู่ ผ่านไปสักพักถึงได้เอ่ยถามขึ้นมาว่า “จี้หยุนกุยอยู่ที่ใดเยี่ยงนั้นหรือ ? ”

“หลังจากที่เขาและหูฉินไปสำรวจสุสานจักรพรรดิเสร็จก็ได้จากไปในทันที ได้ยินมาว่าหนทางที่จะไปต่อคือราชวงศ์หยู… ข้าขอถามเจ้าสักหน่อยสิ ข้าได้ยินมาว่าหูฉินชอบข้ามิใช่หรือ ? เหตุใดนางถึงดูสนใจจี้หยุนกุยมากกว่าข้าเล่า ? ”

สวี่หยุนชิงเหลือบมองชายอ้วน เห็นใบหน้าที่อวบอ้วนนั้นขยิบตาให้นางหนึ่งครา

“ในตอนนั้นคุณชายจี้มาจากภูเขาหมิน ทั้งยังมีพรสวรรค์ในการต่อสู้ สิ่งสำคัญคือเขาเกิดมาพร้อมพรสวรรค์และรูปงามยิ่ง ยามนั้นหูฉินยังอยู่ในวัยแรกแย้ม เมื่อได้พบกับจี้หยุนกุยก็ราวกับวิญญาณหลุดออกจากร่าง พวกนางช่างเหมาะสมกันมากยิ่งนัก จะว่าไปข้าก็ทำผิดต่อพวกเขาและหวังว่าหูฉินคงมิเข้าใจข้าผิด”

“ดังนั้น…หูฉินเป็นสตรีที่ไร้เสน่ห์เย้ายวนเยี่ยงนั้นหรือ ? ”

“สมองของเจ้าคิดอันใดอยู่กัน ? การที่พวกนางสามารถอยู่เคียงกันได้อีกครา ถือเป็นวาสนาที่เคยสร้างมาด้วยกันเมื่อชาติปางก่อน เจ้าอย่าเอาเรื่องนี้ไปเกี่ยวข้องกับ… หากเจ้ามีความกล้าสักนิด ซั่งรั่วซุ่ยจะไปแต่งงานกับหยูไป๋ไป๋หรือเยี่ยงไรกัน ? ”

เมื่อฟู่ต้ากวนได้ยินดังนั้น จิตใจก็พลันบังเกิดความเจ็บปวดขึ้นมาอย่างรุนแรง

เขานั่งไขว้ขาอยู่บนเก้าอี้ ก้มหน้าลง ทำราวกับว่าตนเองมิได้รับความยุติธรรมในเรื่องนี้และยากที่จะควบคุมความคับข้องใจเอาไว้ได้ เขาเงยหน้าขึ้นมาอีกคราจากนั้นก็เหลือบมองไปที่สวี่หยุนชิงแล้วพึมพำว่า “ในตอนนั้น…มิใช่เพราะเจ้าหรือเยี่ยงไร”

สวี่หยุนชิงโกรธขึ้นมาทันใด “หุบปากประเดี๋ยวนี้ ! เอ่ยราวกับข้าเหนี่ยวรั้งเจ้าไว้อย่างนั้นแหละ อย่าคิดมากเลยเพราะอีกสักครู่คนรักเก่าของเจ้าก็จะมาถึงแล้ว อย่าลืมทำตามที่เสี่ยวกวนเขียนไว้ในจดหมายด้วยเล่า…”

นางจ้องมองไปทางชายอ้วนเขม็ง แล้วเอ่ยว่า “จงจำเอาไว้ว่า ห้ามเปิดเผยเรื่องที่ข้ายังมีชีวิตอยู่ให้ผู้ใดล่วงรู้เป็นอันขาดโดยเฉพาะซั่งรั่วซุ่ย เข้าใจหรือไม่ ? ”

ชายอ้วนขมวดคิ้วมุ่น จากนั้นก็ตอบกลับด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “ อืม เข้าใจแล้ว… เจ้าจะไปแล้วเยี่ยงนั้นหรือ ? ”

สวี่หยุนชิงถอนหายใจยาว “จะอยู่เป็นก้างเนื่องด้วยเหตุอันใดกันเล่า ? ให้อยู่รอเจ้าเชิญข้าทานข้าวหรือเยี่ยงไร ? ข้ามิกล้าถ่วงเวลาที่เจ้าจะได้พบกับอดีตคนรักหรอกนะ ข้าไปล่ะ ลาก่อน ! ”

“เฮ้เฮ้เฮ้…เจ้าจะไปที่ใดเยี่ยงนั้นหรือ ? ”

“…ไปเอนหลังในหลุมศพของข้า ! ” จากนั้นสวี่หยุนชิงก็ใช้วิชาตัวเบาเหินเวหากลับไปยังหลังภูเขา

“…”

จากนั้นซูฉางเซิงก็ได้ลุกขึ้นยืน “ศิษย์น้อง เจ้ามิใช่คู่ต่อสู้ของนาง มิว่าจะเป็นเมื่อก่อนหรือตอนนี้ ศิษย์พี่มิอยู่ขัดขวางเจ้าแล้วเช่นกัน ขอตัวลา ! ”

“เฮ้เฮ้เฮ้ ท่านจะไปที่ใดอีกกัน ? ”

“ข้าเห็นว่าอากาศเริ่มร้อน จึงจะกลับไปพักร้อนที่กระท่อม”

……

……

เมฆขาวเคลื่อนคล้อย มองเห็นร่องรอยเซียนได้เลือนลาง