นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 82

ตอนที่ 82 เริ่มต้นจากที่นี่

หลังจากนั้นเป็นเวลาสามวัน ฟู่เสี่ยวกวนก็มิได้เดินทางไปยังเพิงพักชั่วคราว แต่กลับเรียกจางเช่อและอี้หยู่ให้ไปรวบรวมผู้ที่รู้หนังสือและบรรดาช่างต่าง ๆ พร้อมกับจดรายชื่อมาให้เขา

สามวันมานี้เขาได้พบกับคนเหล่านี้ที่เรือนซีซาน

จางหยางเป็นหนึ่งในผู้ประสบภัย อายุเพียง 18 ปี อดีตเคยศึกษาในสำนักศึกษาเอกชน เขามีพื้นฐานทางคณิตศาสตร์ที่เยี่ยมทีเดียว

หลี่อี้ อายุได้ 22 ปี เขามีความสามารถด้านการประดิษฐ์ มักทำของแปลกใหม่ออกมาเสมอ

โจวกัง อายุ 30 ปี เขารู้หนังสือและเคยเป็นอาจารย์ในสำนักศึกษาเอกชน

เจิ้งตั๋ว อายุ 33 ปี เขารู้หนังสือ อีกทั้งมีความเข้าใจในการค้า

หลู่เจิ้งจวิน อายุ 40 ปี รู้หนังสือ เป็นช่างเหล็ก

……

……

ในมือของฟู่เสี่ยวกวนมีบัญชีรายชื่อเล่มหนา เขาไม่คาดคิดว่าในบรรดาผู้คนมากกว่าสามหมื่นสามพันคนนั้น จะมีผู้รู้หนังสือ 300 คนและมีช่างฝีมือมากถึงหนึ่งพันกว่าคน

นี่คือโชคชั้นใหญ่ที่เขาจะต้องขุดมันขึ้นมาอย่างดี

จากนั้นเขาก็ได้พบกับผู้นำด้านศาสนาและผู้นำด้านอื่น ๆ เขาเอาใจใส่บุคคลเหล่านี้ยิ่ง อีกทั้งยังพาพวกเขาไปยังยุ้งฉางแล้วเอ่ยว่า

“ต่อให้พวกท่านกินอย่างอิ่มหนำสำราญ อาหารในจวนข้าก็มีเพียงพอให้พวกท่านกินทั้งปี”

เขาต้องการให้พวกผู้นำวางใจ เพราะหากผู้นำเหล่านี้อุ่นใจแล้ว คนอื่น ๆ ก็อุ่นใจเช่นกัน

ด้วยเหตุนี้ผู้คนที่อาศัยอยู่ในเพิงพักอาศัยชั่วคราวจึงเริ่มเชื่อมากขึ้นเรื่อย ๆ ว่าเขาคือพระโพธิสัตว์ที่ยังมีชีวิตอยู่ และมาช่วยพวกเขาให้รอดพ้น สิ่งนี้ทำให้ฟู่เสี่ยวกวนไม่กล้าไปที่เพิงชั่วคราวเพื่อพบปะกับคนเหล่านั้นอีก

ดังนั้นเขาจึงไม่ได้เดินทางไปพบเจอกับพวกเขาอีก

หลังจากนั้นสามวัน เขาได้เรียกประชุมทุกคนที่มีรายชื่อให้ไปรวมตัวกันที่ด้านนอกเรือนซีซาน คนมากมายเช่นนี้ คาดว่าในเรือนจะคับแคบไปเสียหน่อย

ผู้เข้าร่วมประชุมด้วยนี้มีอี้หยู่และจางเช่อ หยูเวิ่นหวินและต่งชูหลานแต่งกายเป็นชายนั่งอยู่ด้านหลังฟู่เสี่ยวกวน ส่วนซูม่อและหงจวงอยู่ห่างออกไปนิดหน่อย

“พวกเจ้าคิดว่าชีวิตที่เป็นอยู่นี้เป็นเช่นไรบ้าง พอใจหรือไม่ ? ” ฟู่เสี่ยวกวนยืนอยู่บนเวทีด้านหน้า น้ำเสียงของเขาอ่อนโยนและใส่ใจ

ผู้คนที่นั่งอยู่ด้านหน้านั้นมองดูฟู่เสี่ยวกวน แม้ก่อนหน้านี้พวกเขาเคยพบมาก่อน แต่บัดนั้นคล้ายกับกำลังฝันไป

“พอใจมากขอรับ ข้าน้อยขอบพระคุณคุณชาย ! ”

นี่คือสิ่งที่ฟู่เสี่ยวกวนกำชับไว้ มิให้พวกเขาเรียกว่าเทพเจ้าหรืออื่น ๆ ให้เรียกว่าคุณชายเท่านั้น

“หากพวกเจ้ามีสิ่งใดที่ต้องการจงเอ่ยมาเถิด หากข้าสามารถทำได้ข้าจะพยายามทำเพื่อพวกเจ้าให้ดีที่สุด”

“ไม่มีแล้วขอรับ คุณชาย พวกเรานั้นมีที่ซุกหัวนอน มีข้าวกินอิ่มท้องเท่านี้ก็เพียงพอแล้ว พวกเรามีเพียงคำร้องขอเดียว……” ผู้เอ่ยออกมาคือลวี่ตงผิง ชายชราอายุ 60 ปีที่คาดว่าตนจะสิ้นชีวิตระหว่างทางเสียแล้ว คาดไม่ถึงว่าจะได้รับการช่วยเหลือ