นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 831

ตอนที่ 831 ชีวิตดี

เสียงหยาดฝนแว่วดังนอกหน้าต่าง

แสงเทียนในห้องสั่นไหวคล้ายกับกำลังเต้นรำ

สีหน้าของซูซูแดงก่ำปานแม่ไก่ที่ใกล้ฟักไข่ออกมาเต็มทน

นางรู้สึกเก้ ๆ กัง ๆ และรู้สึกมิปลอดภัยเอาเสียเลย

นางนั่งอยู่ที่โต๊ะพลางจ้องมองเปลวเทียนสีแดง สองมือกำชายอาภรณ์ไว้แน่น

ข้ากำลังกลัวสิ่งใดอยู่กัน ?

ข้าอายุ 16 ปีแล้ว !

วันนี้เป็นวันดีของข้า ท่านพ่อและท่านแม่ที่อยู่บนสวรรค์คงสุขใจแทนข้าเป็นแน่

ฟู่เสี่ยวกวนเข้ามาโอบกอดซูซูจากด้านหลัง นางจึงตัวสั่นเทิ้มโดยมิสามารถควบคุมได้

“อย่าได้กลัวไปเลย พวกเรามาร่วมดื่มสุราด้วยกันเถิด”

เขาเอ่ยพลางคลายอ้อมกอดออก จากนั้นก็รินสุราสองจอกแล้วยื่นให้กับซูซูหนึ่งจอก “หากดื่มตามขนบธรรมเนียมที่ข้าเคยได้ยินมา ก็ควรแลกจอกกันดื่มจึงจะถูกต้อง ทำเช่นนี้…”

เขายกจอกสุราขึ้นมา จากนั้นก็สอนซูซูที่ถือจอกสุราด้วยมือที่สั่นเทาเล็กน้อย

“ใช่ ! ทำแบบนี้ถูกแล้ว มาเถิด พวกเรามาดื่มร่วมกัน”

“อืม…”

ซูซูตอบรับด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา นางเงยศีรษะขึ้น ทำใจสู้มองหน้าฟู่เสี่ยวกวน หลังจากนั้นก็ก้มหน้าลงดื่มสุรา

“เพียงเท่านี้ เจ้าก็เป็นคนของฟู่เสี่ยวกวนโดยสมบูรณ์แล้ว นับจากนี้และตลอดไป”

ซูซูมิกล้าเงยหน้าขึ้น เพราะนางรู้สึกขวยเขินมากยิ่งนัก

ฟู่เสี่ยวกวนคว้าซูซูเข้ามากอด นางมุดอยู่ในอ้อมกอดของฟู่เสี่ยวกวนราวกับแมวน้อยที่เพิ่งตกใจแล้วหนีเตลิดมา

เขาพานางมานอนลงบนเตียงแล้วปิดมุ้ง สายฝนแห่งสารทฤดูโหมหนักขึ้นเรื่อย ๆ คอยส่งเสียงติ้งติ้งแว่วดั่งคล้ายอารัมภบททำนองเพลง

“อ่า… ! ”

เสียงร้องโหยหวนระเบิดดังจากในห้อง สะท้อนดังก้องไปทั่วพระราชตำหนัก จากนั้นก็ค่อย ๆ เงียบหายไปในเสียงพรำของสายฝน ม่านมุ้งเคลื่อนไหวอย่างแผ่วเบา

มีเสียงกระซิบพร่ำเพ้อละเมอฝัน

ความรักของหนุ่มสาวกำลังพรั่งพรู

แสงแห่งรุ่งอรุณค่อย ๆ มาเยือน สายฝนแห่งฤดูใบไม้ร่วงได้นำพาความหนาวเหน็บมาเยือน

“เขากำลังทำอันใดอยู่เยี่ยงนั้นหรือ ? ”

“กำลังฝึกคัมภีร์พระสูตรเก้าหยาง”

“เหตุใดจึงขยันขึ้นมาเล่า ? ”

จางเพ่ยเอ๋อร์หัวเราะเบา ๆ “เกรงว่ากำลังตรากตรำกับปัญหาเดิมอยู่น่ะสิ”

……

……

ในยามที่แสงแห่งรุ่งอรุณเบิกฟ้า ณ ชนเผ่าหวานเหยียนที่อยู่ในดินแดนห่างไกล ได้ปรากฏคนกลุ่มหนึ่งเดินทางออกมา

คนกลุ่มนั้นมีด้วยกันทั้งสิ้นราว 40 คน โดยมีเผิงยวี๋เยี่ยนเป็นผู้นำ

ในจำนวนนั้นมีบุตรชาย 2 คน บุตรสาวอีก 1 คนของนางและนักบวชคูฉาน ส่วนที่เหลือล้วนเป็นชายชาตรีจากชนเผ่าทั้งสิ้น

พวกเขานำวัวและแกะฝูงใหญ่ออกเดินทางเย้ยแสงอรุณไปยังเขตมู่หยางของรัฐธงเขียว

พวกเขาต้องการนำวัวและแกะเหล่านี้ไปแลกเกลือ จากนั้นก็นำกลับมาให้ชาวเผ่า

“คูฉาน เหตุใดท่านถึงมิไปพบฟู่เสี่ยวกวนเล่า ? ”

ขบวนเคลื่อนตัวได้ค่อนข้างช้า เผิงยวี๋เยี่ยนจึงถือโอกาสนี้เอ่ยถามคูฉาน

“อาตมาคิดว่าเขาคงยุ่งทั้งวันเป็นแน่ การไปหาเขาก็เท่ากับเป็นการเพิ่มภาระให้แก่เขา… ช่วงนี้อาตมาได้ลองทบทวนหลาย ๆ เรื่องดู สุดท้ายจึงเข้าใจสัจธรรมข้อหนึ่ง”

“อ่า…ท่านเอ่ยมาเถิด”

ทุกคนเงียบเสียงลงทันใด จากนั้นก็ตกเข้าสู่ภวังค์แห่งความคิด

เพราะคำเอ่ยที่เผิงยวี๋เยี่ยนเอ่ยมานั้นอยู่นอกขอบเขตที่พวกเขาสามารถเข้าใจได้ พวกเขาจึงมิอาจจินตนาการถึงภาพเหล่านั้นได้ เพียงแต่รู้สึกว่ามันคือสภาพของชีวิตที่ดีอย่างแท้จริง

สถานการณ์ก็ดำเนินไปเช่นนี้กว่าสิบวัน โดยมีฟู่เสี่ยวกวนอีกทั้งเมืองการค้าซินโจวและเมืองการค้าหลานฉีปรากฏขึ้นในบทสนทนาส่วนใหญ่ของพวกเขา

ท้ายที่สุดแล้ว พวกเขาก็ร้องขอให้เผิงยวี๋เยี่ยนพาไปดูเมืองการค้าซินโจวหลังจากมีการแลกเปลี่ยนเกลือสำเร็จแล้ว เนื่องจากเมืองการค้าซินโจวอยู่ใกล้กว่าเมืองการค้าหลานฉีเล็กน้อย

เผิงยวี๋เยี่ยนนิ่งเงียบอยู่เนิ่นนาน แต่ในท้ายที่สุดนางก็ได้ตอบรับพวกเขา

เหล่าคนหนุ่มรู้สึกตื่นเต้นระคนดีใจ ทว่ามีเพียงคูฉานเท่านั้นที่สังเกตเห็นสีหน้าเปล่าเปลี่ยวของเผิงยวี๋เยี่ยนได้

ณ เมืองซินโจวในอดีตเคยมีจวนหลังใหญ่ตั้งอยู่ ซึ่งมีนามว่าจวนอันกั๋วกง

วันที่ยี่สิบแปด เดือนเก้า ยามอู่ เผิงยวี๋เยี่ยนและคณะได้เดินทางมาถึงนาเกลือขนาด 10 ลี้ที่ตั้งอยู่นอกเขตมู่หยาง

ทุกคนล้วนตกตะลึงต่อภาพที่ได้เห็น… เมื่อทอดสายตามองออกไปก็จะเห็นดอกเกลือสีขาวโพลนตากอยู่บนหินทรายสีน้ำเงิน !

ราวกับหิมะในฤดูหนาวกำลังปกคลุมนาเกลือผืนนี้

เมื่อทอดสายตาออกไปก็จะเห็นบ้านเรือนติดกันเป็นแถบ โดยมีผู้คนเดินเข้าออกมิขาดสาย

บ้างก็หาบเร่ บ้างก็เข็นเกวียน ในหาบและในเกวียนเหล่านั้นเต็มไปด้วยเกลือ !

“สวรรค์…” หวานเหยียนคังตกตะลึงเสียจนอ้าปากค้าง “นี่มันมีค่ามากเท่าใดกัน ? ”

มิใช่แค่พวกคนหนุ่มเท่านั้นที่ตกตะลึง เพราะแม้แต่เผิงยวี๋เยี่ยนก็ตะลึงงันอยู่เนิ่นนาน

นางเคยเห็นเกลือขาวเยี่ยงนี้มาก่อน และรู้ดีว่าเกลือขาวดีกว่าเกลือสีเขียวมากเพียงใด

เกลือเขียวขายอยู่ที่ 500 อีแปะต่อหนึ่งชั่ง แล้วเกลือขาวนี้จะมีราคาเท่าใด ?

เมื่อเกลือนี้ถูกจำหน่ายออกไปแล้ว ปัญหาการเงินภายในเขตปกครองตนเองก็จะถูกแก้ไขอย่างราบรื่น !

เช่นนั้น เมื่ออุตสาหกรรมอื่นเริ่มต้นดำเนินงาน เมื่อนั้นเขตปกครองตนเองจะมั่งคั่งถึงเพียงใดกัน ?

“ข้าคิดว่า…ใช้เวลาอีกหนึ่งปีเท่านั้นที่ชีวิตดี ๆ จะมาเยือน ! ”