นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 832

ตอนที่ 832 หลงใหลเกลือ ( 1 )

หลี่เจีย บุตรชายคนโตของหลงจู๊ใหญ่หลี่จินโต้วกำลังนั่งอยู่ในสำนักงานใหญ่ของนาเกลือแห่งนี้

เขาเพิ่งเดินทางถึงราชวงศ์อู๋ก็ได้รับจดหมายเรียกตัวมายังเขตปกครองตนเองแห่งนี้จากฟู่เสี่ยวกวน

บัดนี้เขากำลังดีดลูกคิดคำนวณปริมาณของเกลือที่สามารถผลิตได้ต่อวัน

ยิ่งคำนวณก็ยิ่งรู้สึกสะพรึง ยิ่งคำนวณก็ยิ่งรู้สึกนับถือฟู่เสี่ยวกวนผู้เป็นเจ้านาย !

นาเกลือมู่หยางเพิ่งสร้างขึ้นเมื่อกลางเดือนแปด ระยะเวลาเพียงแค่หนึ่งเดือนกว่า ๆ ก็ได้ผลิตเกลือไปแล้ว 900,000 ชั่ง

นี่หมายถึงอันใดน่ะหรือ ?

นี่เปรียบดั่งเงินตำลึงที่กองละลานตา !

เป็นเงินที่ได้มาเร็วเสียยิ่งกว่าการพิมพ์ออกจากธนาคารเสียอีก !

ฟู่เสี่ยวกวนมอบหมายหน้าที่หัวหน้าฝ่ายการเงินให้แก่เขา เขามิเพียงต้องควบคุมดูแลบัญชีของนาเกลือเท่านั้น แต่ยังมีหน้าที่รับผิดชอบการค้าขายเกลืออีกด้วย

ทว่าเขาก็มิอาจเข้าใจได้ เกลือคุณภาพดีถึงเพียงนี้ เหตุใดจึงขายราคาเดียวกันกับเกลือสีเขียวกันเล่า ?

ฟู่เสี่ยวกวนมิได้ชี้แจงแถลงไข เขาเพียงฝากเรื่องการขายเกลือเหล่านี้เอาไว้โดยกำชับเพียงแค่ว่าให้ชาวฮวงนำวัว แกะ หรือม้ามาแลกเปลี่ยน หลี่เจียคุ้นชินกับการชี้นิ้วสั่งโดยมิอธิบายอันใดจากอีกฝ่ายไปแล้ว

ส่วนข่าวที่ว่านาเกลือมู่หยางสามารถใช้วัว ม้า และแกะมาแลกได้ ถูกเผยแพร่โดยผู้ปกครองระดับท้องถิ่นเรียบร้อยแล้ว เพียงแค่ครึ่งเดือนก็ถูกแลกเกลือไปแล้วทั้งสิ้น 200,000 ชั่ง โดยอัตราแลกเปลี่ยนของแกะอยู่ที่เกลือ 3 ชั่งต่อแกะ 1 ตัว ส่วนวัวอยู่ที่ 10 ชั่งต่อ 1 ตัว ในตอนนี้นาเกลือจึงมีแกะทั้งสิ้น 40,000 ตัวและวัวอีก 8,000 ตัว !

เมื่อหกวันก่อน เขาจัดการให้คนแบ่งวัวและแกะส่งไปที่เมืองการค้าซินโจวและหลานฉีตามลำดับ ซึ่งบัดนี้เมืองทั้งสองได้กลายเป็นสถานที่รวบรวมผู้ค้าขายจำนวนมากไปแล้ว

ชาวหยู ชาวอี๋ รวมทั้งชาวอู๋ชอบบริโภคเนื้อแกะเป็นชีวิตจิตใจ ส่วนเนื้อหมูมีรสชาติมิน่าพิสมัยมากนักราคาจึงตกต่ำ ส่วนใหญ่จะเป็นคนยากจนเท่านั้นที่ซื้อมาบริโภค

สิ่งที่ส่งไปเมืองการค้าทั้งสองยังมีเกลือขาวอีก 500,000 ชั่ง !

หลี่เจียมีความเชื่อมั่นเป็นอย่างยิ่งว่า วัวและแกะเหล่านี้จะสามารถขายหมดได้อย่างรวดเร็ว

ด้านปริมาณผลผลิตของนาเกลือยังเพิ่มขึ้นและมากขึ้นในทุกวัน เจ้านายได้คาดการณ์เอาไว้ว่า แรงงานจำนวนมหาศาลจะสามารถผลิตเกลือต่อวันได้ที่ 80,000 ชั่ง… รายได้ต่อวันจะอยู่ที่ 40,000 ตำลึงซึ่งรายได้ต่อปีก็จะเป็น…15,000,000 ตำลึง !

แล้วค่าใช้จ่ายประจำของนาเกลือเล่า ?

ทุกวันนี้แรงงานมีค่าตอบแทนต่อคนอยู่ที่ 10 อีแปะ แรงงานมีทั้งสิ้น 10,000 คน ดังนั้นค่าแรงต่อวันจะอยู่ที่ 100 ตำลึง… แต่เงินส่วนนี้มิจำเป็นต้องนำไปคำนวณรวมกันก็ได้…เพราะเป็นเงินจำนวนเล็กน้อยเท่านั้น

ดังนั้น เมื่อหลี่เจียทำบัญชีเสร็จก็ยิ่งรู้สึกหมดคำเอ่ย

นี่มันมิต่างอันใดกับการขุดเจอเหมืองทองเลยนี่ !

ทุกแคว้นบนผืนปฐพีนี้ล้วนมีรายได้จากเกลือและเหล็กเกินครึ่งของทั้งหมด เหตุที่แคว้นฮวงประสบความยากจนข้นแค้นในอดีตก็เพราะที่แห่งนี้ผลิตเกลือมิได้ !

หากมิใช่เพราะพวกเขาเป็นเลิศในด้านการเลี้ยงสัตว์เพื่อบริโภค ก็แทบจะเป็นไปมิได้เลยที่จะถูกสถาปนาเป็นแคว้น

ตามการเรียกเก็บภาษีของราชวงศ์หยูในแต่ละปีจำนวนภาษี 10,000,000 ตำลึงมาจากเกลือและเหล็ก เมื่อจำแนกระหว่างเกลือและเหล็กก็จะพบว่าเกลือมีอัตราการเสียภาษีเกินกว่าครึ่ง หมายความว่าภาษีที่เก็บจากเกลือมีจำนวน 7,000,000 ตำลึง ส่วนอีก 3,000,000 ตำลึงคือเหล็ก…และนั่นก็เป็นรายได้จากเกลือทั่วราชอาณาจักร !

แต่นาเกลือเพียงแห่งเดียวของเขตปกครองตนเองนี้ สามารถทำรายได้เท่ากับปริมาณการส่งภาษีเกลือทั้งหมดของราชวงศ์หยู !

ยังมีอุตสาหกรรมอีกหลายอย่างที่อยู่ในมือของตระกูลหลี่ เมื่ออุตสาหกรรมเหล่านั้นเข้าสู่กระบวนการผลิตเมื่อใด ภาษีที่เขตปกครองตนเองจะสามารถเรียกเก็บได้ย่อมมีปริมาณมากกว่าจำนวนภาษีของราชวงศ์หยูอย่างแน่นอน

เฮ้อ…

หลี่เจียถอนหายใจยาวออกมา เกลือขาวคุณภาพดีหากขายในราคา 800 อีแปะ คนก็ยังแย่งกันซื้อเลยด้วยซ้ำ นี่เท่ากับว่าขาดทุนไปถึง 300 อีแปะ ช่างน่าเสียดายอย่างแท้จริง

ในขณะที่เขากำลังถอนหายใจอยู่นั้น ท่าป๋าเฟิงผู้เป็นหัวหน้าสำนักผูกขาดเกลือและเหล็กก็เดินเข้ามาพอดี

ทั้งสองรู้จักกันเกือบหนึ่งเดือนแล้ว จึงมีท่าทีสบาย ๆ ต่อกัน

ท่าป๋าเฟิงชักสีหน้า จากนั้นก็จ้องมองท่าป๋าตัวด้วยใบหน้าน่าเกรงขาม “อายุกี่สิบปีแล้ว เหตุใดยังทำตัวมิเรียบร้อยอีก… อย่าบอกนะว่าวัว แกะ และเกลือที่ส่งไปขายยังเมืองการค้าหลานฉีถูกซื้อไปจนหมดเกลี้ยงแล้วเยี่ยงนั้นหรือ ? ”

ท่าป๋าตัวอายุปาเข้าไป 40 ปีแล้ว เขาคือผู้ที่นำวัว แกะ และเกลือเดินทางไปขายยังเมืองการค้าหลานฉีนั่นเอง

เขาพยักหน้ารับหงึกหงัก “ท่านลุงรอง หลงจู๊หลี่ พวกท่านคงมิอาจคาดเดาได้ว่าสถานการณ์ตอนนั้นเป็นเยี่ยงไร เมื่อพวกเรานำเกลือออกไปวางขาย แล้วป่าวประกาศได้มิทันไรก็ถูกล้อมจนแน่นขนัด ! ”

“จนทำให้ผู้ค้าขายชาวอี๋พากันอิจฉาริษยาจนตาแทบจะลุกเป็นไฟ ! ”

“พวกเขามิเชื่อว่าสิ่งขาว ๆ ปานหิมะนี้คือเกลือ เมื่อเห็นดังนั้นข้าจึงหยิบให้พวกเขาชิม เมื่อพวกเขาชิมเสร็จก็ยิ่งบ้าคลั่งกันไปใหญ่”

“เมื่อข้าประกาศว่าเกลือขาวมีราคาเท่ากับเกลือสีเขียวคือขายที่ราคา 500 อีแปะต่อ 1 ชั่ง พวกเขาก็โหมเบียดเสียดเข้ามาจนแผงค้าเกลือเกือบจะพัง ! ”

“เกลือ 100,000 ชั่งถูกขายจนหมดเกลี้ยงในเวลาเพียงหนึ่งถ้วยชา ! ”

“อีกทั้งยังมีพ่อค้าชาวอี๋ผู้หนึ่งซื้อเกลือ 20 ชั่งที่เตรียมไว้สำหรับชิมกลับไปด้วย ! ”

ท่าป๋าเฟิงรู้อยู่แล้วว่าเกลือนี้จะต้องขายดีอย่างแน่นอน แต่คาดมิถึงว่าจะขายดีถึงเพียงนี้

เขาเข้าใจถึงความเป็นเลิศของเกลือชนิดนี้ เกลือขาวมีรสชาติบริสุทธิ์ ไร้สิ่งเจือปน มิเหมือนเกลือทะเลสาบสีเขียวที่มีรสชาติหนักไปทางขมฝาด เมื่อเทียบคุณภาพก็ต่างกันราวฟ้ากับเหว

“ไหนเล่าเงินที่ขายได้ ? ”

ท่าป๋าตัวกลืนน้ำลายหนึ่งอึกแล้วตอบว่า “ข้ารีบกลับมาแจ้งข่าวดีให้พวกท่านทราบ ก่อนออกเดินทางกลับแกะและวัวพวกนั้นยังขายมิหมด คาดว่าบัดนี้เงินคงอยู่ในระหว่างการขนย้ายมา”

เมื่อนึกถึงเงินกองพะเนินเทินทึก ท่าป๋าเฟิงก็เริ่มนั่งมิติดที่ เขาลุกพรวดขึ้นมาแล้วเอ่ยกับหลี่เจียว่า “หลงจู๊หลี่ ข้าคิดว่าพวกเราควรขยายขนาดนาเกลือเสียตั้งแต่ตอนนี้เลย ท่านคิดเห็นว่าเยี่ยงไร ? ”

หลี่เจียเองก็ตื่นเต้นจนออกนอกหน้า และย่อมเห็นด้วยกับท่าป่าเฟิง

“เช่นนั้นก็ทำตามที่ใต้เท้าท่าป๋าเอ่ยมาเถิด ! ”