นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 841

ตอนที่ 841 ระบบเศรษฐกิจแบบทุนนิยม ( 1 )

ท่ามกลางความหวาดระแวงของทุกชีวิต ฟู่เสี่ยวกวนกลับวางสมุดบัญชีเล่มนั้นลง เขาส่งยิ้มออกมาอย่างมิแยแสและมิได้สืบสาวหาความแต่อย่างใด

“นับตั้งแต่บัดนี้สืบไป เขตการค้าเสรีจะเป็นประเด็นสำคัญสำหรับกรมการค้า ต้องก่อตั้งเขตการค้าเสรีใกล้บริเวณด่านต้ายู่ซึ่งเป็นปราการด่านแรกของหกรัฐทางตะวันตกเฉียงใต้เพื่ออำนวยความสะดวกด้านการค้าระหว่างแคว้นอู๋และแคว้นอี๋

ราชวงศ์อู๋จำต้องพัฒนาการค้าและอุตสาหกรรมขึ้นมา โดยสนับสนุนกิจการของผู้ประกอบการรายย่อยอย่างจริงจัง…ซึ่งก็คือช่างฝีมือหรือโรงงานเล็ก ๆ นั่นเอง”

“เพื่อให้เขตการค้าเสรีดำเนินการต่อไปได้ นับตั้งแต่วันนี้สืบไป ให้เกลือ เหล็ก และการขนส่งทางน้ำสามารถเปิดทำการค้าได้อย่างเสรี มิจำเป็นต้องมีใบอนุญาตค้าเกลืออีกต่อไป นอกจากนี้ยังอนุญาตให้ราษฎรเข้ามาลงทุนได้อย่างเสรี”

“สำนักผูกขาดเกลือและเหล็ก สำนักกิจการขนส่งทางน้ำ หน่วยงานทั้งสองนี้มีหน้าที่รับผิดชอบเกลือ เหล็ก และการขนส่งทางน้ำของราชวงศ์อู๋เท่านั้น ขอสั่งห้ามมิให้เข้าไปแทรกแซงการค้าเกลือของภาคเอกชนหรือการที่เรือส่วนบุคคลรุกล้ำเข้ามาในอาณาเขตเป็นอันขาด”

“นี่คือกฎที่เจิ้นได้กำหนดเอาไว้ ! หากผู้ใดกล้าฝ่าฝืน เจิ้น…จะตัดศีรษะมันผู้นั้นเพื่อเป็นการเชือดไก่ให้ลิงดู ! ”

เขาเอ่ยอย่างหนักแน่น เสียงดังก้องกังวาน

ทว่าเฉินซูหยวนรู้สึกข้องใจมากยิ่งนัก หากสองสิ่งนี้เปิดการค้าเสรี ตามหลักแล้วธุรกิจเกลือและเหล็กของตระกูลย่อมมิได้รับผลกระทบอันใดมากมายนัก ทั้งยังเป็นผลดีอีกต่างหากเพราะมิจำเป็นต้องมีใบอนุญาตค้าเกลือ แบบนี้จะขายให้กับผู้ใดที่ใดก็ย่อมได้ แต่เขากลับรู้สึกว่ามันคงมิง่ายดายเยี่ยงนั้นเป็นแน่

แล้วปัญหาอยู่ตรงที่ใดเล่า ?

เขาขมวดคิ้วครุ่นคิดอยู่ครู่ใหญ่ และท้ายที่สุดก็มิอาจเข้าใจ

ส่วนเมิ่งฉางผิงเสนาบดีฝ่ายบริหารก็มิอาจเข้าใจได้เช่นกัน…ควรจัดการผู้ที่ครอบครองการค้าเกลือ เหล็ก และการขนส่งทางน้ำจึงจะถูก !

ควรใช้วิธีเด็ดขาดแย่งชิงการค้าเกลือ เหล็ก และการขนส่งทางน้ำมาจากมือของตระกูลใหญ่ทั้งหลาย เช่นนั้นแล้วภาษีของราชวงศ์อู๋ย่อมเก็บได้มากกว่าเดิมถึง 10 ล้านตำลึงต่อปี

ทว่าฝ่าบาทกลับมิจัดการตระกูลเหล่านี้ ซ้ำยังปล่อยให้ราษฎรค้าขายและลงทุนได้อย่างอิสระเสรี เท่ากับว่ารายได้ภาษีจากสามสิ่งนี้จะยิ่งน้อยลงไปอีกมิใช่หรือ ?

สุดท้ายเมิ่งฉางผิงก็มิได้เปล่งวาจาคัดค้านอันใดออกมา เขาคิดว่าเมื่อเลิกประชุมราชสำนักเมื่อใดค่อยไปหารือกับฝ่าบาทอย่างละเอียดอีกครา พระองค์ยังด้อยชันษาและมิอาจขัดพระองค์ต่อหน้าสาธารณะชนได้ เขาเชื่อว่าหลังจากฝ่าบาทได้ฟังคำโน้มน้าวของเขาแล้ว ฝ่าบาทย่อมเปลี่ยนแปลงนโยบายนี้แน่นอน

ฟู่เสี่ยวกวนมิได้ใส่ใจต่อเสียงกระซิบกระซาบของเหล่าเสนาบดี จากนั้นเขาก็เอ่ยต่อว่า

“รัชสมัยใหม่ก็ย่อมมีการปฏิรูปใหม่ ๆ ให้พบเห็น… ด้านการเกษตรให้ลดภาษีสามในสิบส่วน ด้านการค้าให้ลดภาษีสองในสิบส่วน ด้านเกลือ เหล็ก และการขนส่งทางน้ำให้เก็บภาษีเท่าเดิม”

“นอกเหนือจากธนาคารและเหมืองแร่ที่ต้องผ่านการตรวจสอบและอนุมัติ ในด้านอื่นของราชอาณาจักรรวมถึงการซื้ออาวุธยุทโธปกรณ์ต้องเปิดการค้าอย่างเสรีด้วย อนุญาตให้ทุกบุคคลสามารถลงทุนและมีส่วนร่วมในการแข่งขันอย่างเท่าเทียม ! ”

“อาทิเช่น การสร้างถนนซึ่งสามารถให้ราษฎรเข้าไปลงทุนได้อย่างเต็มที่ เมื่อถนนพร้อมใช้งานก็ให้จัดตั้งสถานีเก็บค่าผ่านทางซึ่งบริหารด้วยผู้ลงทุนเอง โดยจะมีหน่วยงานราชการคอยตรวจสอบการเรียกเก็บค่าผ่านทางพร้อมเรียกเก็บภาษี ส่วนผลประโยชน์ที่เหลือให้ตกเป็นของผู้ลงทุนทั้งหมด”

เหล่าเสนาบดีหน้าถอดสีขึ้นมาทันใด เพราะดูเหมือนจะมิค่อยถูกต้องเท่าใดนัก หากปล่อยให้ทำการค้าเสรีเช่นนี้ก็พานแต่จะทำให้ยุ่งเหยิงมิใช่หรือ ?

ทว่ายุ่งเหยิงตรงที่ใด พวกเขากลับมิสามารถชี้แจงได้ ในตอนนั้นฟู่เสี่ยวกวนก็ได้แถลงนโยบายต่อว่า

“ข้ารู้ว่าพวกท่านกำลังกังวลใจต่อสิ่งใด มิว่าหน่วยงานราชการหรือภาคเอกชนจะต้องผ่านการตรวจสอบจากกรมการค้าและฝ่ายตรวจการทั้งสิ้น จะยังมีร่มเงาใต้แสงสุริยาที่เจิดจ้าเสมอ เช่นนั้นแล้วสิ่งที่หน่วยงานราชการต้องทำ คือทำให้ร่มเงานั้นใหญ่ขึ้นกว่าที่เคยเป็น”

“นี่เรียกว่าระบบเศรษฐกิจแบบทุนนิยม ทุกอย่างต้องแสดงศักยภาพผ่านตลาด พวกท่านจงจำเอาไว้ว่า การตรวจสอบมิใช่การเข้าไปแทรกแซง สามารถสำรวจได้ รายงานได้ ทว่าขุนนางทุกสำนัก ทุกตำแหน่งต้องหุบปากให้สนิท ! ห้ามวิพากษ์วิจารณ์เป็นอันขาด !

“ครั้งหนึ่ง ข้าเคยเอ่ยที่เขตปกครองตนเองชื่อเล่อชวนว่า หน้าที่ของขุนนางคือรับใช้ราษฎร รับใช้เหล่าผู้ค้าขายและเกษตรกรรวมถึงช่างฝีมือ ! ”

“หมายความว่าเยี่ยงไรน่ะหรือ ? หมายความว่า…ให้เข้าไปแก้ไขปัญหาที่ราษฎรร้องเรียนต่อพวกท่าน เช่น ปัญหาการอนุมัติที่ดิน ปัญหาการรวบรวมเงินทุน ปัญหาด้านสภาพแวดล้อม และปัญหาด้านความปลอดภัยของสถานที่ลงทุนเป็นต้น”