นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 855

ตอนที่ 855 พระราชกฤษฎีกา 2 ฉบับ ( จบ )

เมื่อฟู่เสี่ยวกวนตรัสจบ เหล่าขุนนางก็พลันตกตะลึงขึ้นมาทันใด

พระราชทานกระบี่โอรสสวรรค์… กระบี่โอรสสวรรค์สามารถจัดการขุนนางได้ในคราเดียวหลายร้อยคนและเหวินชังไห่ผู้นี้มิเพียงซื่อตรงเท่านั้น ทว่าตัวตนในราชสำนักก็ใสสะอาดเป็นอย่างยิ่ง มิได้มีความเกี่ยวข้องอันใดกับตระกูลใหญ่ทั้งเจ็ด ฝ่าบาทพระราชทานกระบี่โอรสสวรรค์ให้แก่เขา นี่ย่อมหมายความว่าเพื่อปราบปรามผู้ต้องการแทรกแซงการสอบเคอจี่ผ่านทางเหวินชังไห่ !

พระราชทานตราปลาทอง… เหวินชังไห่จะสามารถเข้าไปถึงวังหลังเพื่อเข้าเฝ้าฝ่าบาทได้ทุกเมื่อ ขุนนางนับร้อยในราชสำนักมีเพียงจัวอี้สิง หนานกงอี้หยู่ และเมิ่งฉางผิงสามคนนี้เท่านั้นที่ฝ่าบาทประทานตราปลาทองให้ บัดนี้ฝ่าบาทได้เลื่อนขั้นเหวินชังไห่ให้สูงเท่ากับสามตำแหน่งสูงสุดของขุนนาง เห็นได้ชัดว่าฝ่าบาทเห็นเคอจี่เป็นวาระสำคัญระดับชาติเลยทีเดียว !

การลงมือครานี้ได้ตัดความคิดแรกเริ่มของขุนนางจำนวนมากออกไป รายชื่อของผู้ที่จะถูกเสนอชื่อได้ส่งมาถึงจวนของพวกเขาแล้ว… ดูเหมือนว่าจะเป็นโมฆะเสียแล้ว ส่วนของขวัญรวมถึงเงินที่ได้รับมาคงต้องรีบคืนโดยไวที่สุด

“เจิ้นและอาวุโสเหวินสิงโจวมีความสัมพันธ์อันดีต่อกัน อาวุโสเหวินเข้มแข็งและทรงเกียรติสิ่งนี้ทำให้เจิ้นชื่นชมมากยิ่งนัก ผู้ทรงคุณวุฒิเหวิน หลังจากเลิกประชุมแล้วช่วยบอกอาวุโสเหวินสักหน่อยเถิด ว่าวันนี้ข้าขอเชิญเขามาทานอาหารที่วังหลวง”

เหวินชังไห่รู้สึกตื่นเต้นเป็นอย่างมาก คาดมิถึงว่าความปรารถนาอันแสนยาวนานจะสัมฤทธิ์ผลในวันนี้ !

ฎีกาจำนวนมากที่ส่งมาราวกับหินจมลงทะเล ตนยังเผลอคิดอยู่เลยว่าเป็นความกลัวของฝ่าบาท ทว่าบัดนี้ฝ่าบาทได้แสดงให้เห็นแล้วว่า พระองค์ทรงรอโอกาสก็เท่านั้นเอง

เขาเดินไปเบื้องหน้าสองก้าว จากนั้นก็คุกเข่าลงกับพื้นดังตึก “ทูลฝ่าบาท กระหม่อมขอขอบพระทัยฝ่าบาทมากยิ่งนักพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมจะตั้งใจปฏิบัติหน้าที่ให้ดี จะฟื้นคืนบรรยากาศการสอบชิวเหวยทั้งสามระดับให้ดียิ่งขึ้นให้ได้พ่ะย่ะค่ะ ! ”

“กระหม่อมขออนุญาตเป็นตัวแทนของบิดาขอบพระทัยคำเชิญของฝ่าบาท หากฝ่าบาทสังหารหมูแล้ว… ฝ่าบาทโปรดมอบหมูให้กระหม่อมด้วยเถิดพ่ะย่ะค่ะ ! ”

“…” ดวงตาของฟู่เสี่ยวกวนเบิกโพลง เพราะเหวินชังไห่มิได้ลงไพ่ตามที่จัดสำรับเอาไว้ “ลุกขึ้นเถิด”

“ขอบพระทัยฝ่าบาท ! ”

เจี่ยหนานซิงมอบกล่องหยกที่บรรจุกระบี่โอรสสวรรค์และตราปลาทองให้กับเหวินชังไห่ เขายกกล่องขึ้นสูงด้วยท่าทีราวกับบ้าคลั่ง “ความรุ่งเรืองของเคอจี่จะดำเนินมาถึงแล้ว ! เส้นทางในอนาคตของเหล่าบัณฑิตในใต้หล้าจะมีแสงสว่างคอยนำพาแล้ว ! กระหม่อมขอเป็นตัวแทนบัณฑิตในใต้หล้าขอบพระทัยฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ ! ”

“เอาล่ะ ท่านจงทำธุระนี้ให้เสร็จเสียก่อน… ใช่ ! เมื่อครู่ผู้ทรงคุณวุฒิเหวินเอ่ยถึงเนื้อหมู พระราชกฤษฎีกาฉบับที่สองนี้เกี่ยวข้องกับหมูพอดี”

ฟู่เสี่ยวกวนเดินวกไปวนมาบนแท่นสูงสองก้าว “เมื่อวานเจิ้นได้เชิญคนจำนวนหนึ่งมาลิ้มรสเนื้อหมู ทุกคนต่างเอ่ยว่าเนื้อหมูเลิศรสยิ่งนัก ดังนั้นชื่อหลางกรมเกษตรเผิงฟาง…”

เผิงฟางโน้มกายคำนับ “กระหม่อมเผิงฟาง น้อมรับพระบัญชาพ่ะย่ะค่ะ ! ”

“เพื่อการดำรงชีพของราษฎรในใต้หล้า เจิ้นขอสั่งให้ชื่อหลางกรมเกษตรเผิงฟางผลักดันเซียงจูอวี๋ห้าวเป็นนโยบายระดับชาติ วันนี้ในปีหน้า เจิ้นต้องการให้ราษฎรทั่วทั้งราชวงศ์อู๋สามารถเข้าถึงเนื้อหมูได้”

“ทูลฝ่าบาท กระหม่อมน้อมปฏิบัติตามพระราชกฤษฎีกา ! กระหม่อมรับประกันเลยว่า วันนี้ของปีหน้าราษฎรของราชวงศ์อู๋จะสามารถทานเนื้อหมูได้อย่างถ้วนทั่วพ่ะย่ะค่ะ ! ”

“ดี ! ข้าอยากจะบอกท่านอีกสักเล็กน้อยว่า เรื่องที่หนึ่งคือส่งเสริมให้ราษฎรเลี้ยงหมูและในขณะเดียวกันปีหน้าต้องผลักดันการปลูกมันเทศด้วย ของสิ่งนี้ผสมผสานกับเนื้อหมูได้อย่างลงตัว เรื่องที่สองคือส่งเสริมต้นทุนการเลี้ยงหมูในหมู่ชาวบ้านทั่วไป อนุญาตให้พวกเขาสร้างแหล่งเพาะพันธุ์ในพื้นที่ห่างไกลออกไป เรื่องที่สามข้าขอแนะนำให้ท่านตามหาผู้ชำนาญด้านการเลี้ยงหมูมาสักเล็กน้อย จากนั้นก็สร้างมาตรฐานในการเลี้ยงหมูขึ้นมาเพื่อปรับปรุงสายพันธุ์ของเซียงจูอวี๋ห้าว”

“กระหม่อมจะจดจำไว้พ่ะย่ะค่ะ ! ”

“อืม ถอยกลับไปเถิด…” ฟู่เสี่ยวกวนสูดลมหายใจเข้าลึก จากนั้นก็มองไปที่เหล่าขุนนาง “พระราชกฤษฎีกาทั้งสองฉบับในวันนี้ ฉบับที่หนึ่งข้าทราบว่าพวกท่านหลายคนแอบมิพอใจอยู่เช่นกัน ทว่าพวกท่านก็มิได้เอ่ยคัดค้านในทันที นี่แสดงให้เห็นว่าพวกท่านยังเอาใจใส่ต่อสถานการณ์โดยรวมอยู่”

“พวกท่านทุกคนจงจำเอาไว้ว่า การเป็นขุนนางก็เพื่อความมั่นคงระยะยาวและเพื่อความรุ่งโรจน์ของบ้านเมือง ! เจิ้นเคยเอ่ยเอาไว้ตั้งแต่เนิ่น ๆ แล้วว่า เจิ้นมิหวั่นหากต้องต่อสู้เพื่อผลประโยชน์ของราษฎร และยิ่งมิกลัวที่จะสู้กับพวกท่านเพื่อผลประโยชน์ แต่เจิ้นหวังว่าพวกท่านจะเข้าใจและอย่ายื่นมือออกมาแตะต้องผลประโยชน์ภายในของแคว้น มิเช่นนั้น…เจิ้นจะชักกระบี่ออกมาตัดมือของพวกท่านอย่างมิลังเล ! ”

“มิใช่เรื่องง่ายที่เด็กธรรมดาทั่วไปจะได้เล่าเรียน หากพวกเขามองมิเห็นความหวังในการศึกษา ข้าขอเอ่ยถามพวกท่านสักคำว่า จะมีเด็กสักกี่คนที่อยากจะไปเล่าเรียน ? ”

“รากฐานของราชวงศ์อู๋อยู่ที่ราษฎร หาใช่อยู่ที่ตระกูลผู้มีอำนาจไม่ ข้าสามารถเอ่ยกับพวกท่านได้เลยว่า ตระกูลใหญ่สามารถล้มได้ ราชวงศ์สามารถล่มสลายได้ ทว่าราษฎรจักยังคงอยู่ ! ”

“ราษฎรสงบสุข ใต้หล้าปลอดภัย ราษฎรมั่งคั่งก็ถือเป็นความร่ำรวยของแคว้น ราษฎรได้ศึกษาเล่าเรียนก็ถือเป็นความรู้ของแคว้นด้วยเช่นกัน ! ”

“มีเพียงสามัญชนเท่านั้นที่จะมองเห็นความหวังของการเล่าเรียน พวกเขาจะตั้งใจศึกษาเล่าเรียนและกลายเป็นเสาหลักของผืนปฐพีได้ด้วยการสอบเคอจี่อย่างยุติธรรม ! ”

“ยุคสมัยมิเหมือนกัน ทุกท่าน… ข้าหวังว่าพวกท่านจะสามารถเปลี่ยนแปลงแนวคิดไปตามสถานการณ์ได้ มิเช่นนั้น…ก็จะดับสูญไปเพราะโดนคลื่นลูกใหม่ซัดซาด ! ”

“ใช่ ! หลิวจิ่นไปเชือดหมูมาอีก 2 ตัว แล้วแบ่งให้เหล่าเสนาบดีได้ชิมกันเถิด”