นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 87

ตอนที่ 87 มารดาทั้งห้าของฟู่เสี่ยวกวน

“ข้าอยากลิ้มรสมันอีกสักครั้ง !”

ฟู่เสี่ยวกวนจ้องมองไปยังแผ่นหลังของฟู่ต้ากวนที่หายไปทางด้านนอกของประตูวงจันทร์ แล้วดึงสายตากลับมา เขาเอนตัวนอนอยู่บนเก้าอี้และมองดูดวงจันทร์และดวงดาราบนท้องฟ้ายามค่ำคืน

วันนั้นยามเย็นที่มีฝนตกปรอย ๆ หนุ่มสาวคู่หนึ่งก็เดินถือร่มเข้าไปในวัดฟูจื่อ หลังจากนั้นก็เห็นพุทราต้นหนึ่งที่อยู่ภายในวัดฟูจื่อ ต้นพุทราย่อมออกลูกพุทราจำนวนมาก ชายหนุ่มผู้นั้นปีนขึ้นไปบนต้นและเด็ดลงมาไม่กี่ลูก ทั้งสองนั่งกินพุทราใต้ต้นไม้ด้วยกัน เป็นพุทราที่ทั้งใหญ่และหวานหอมเป็นอย่างมาก

ในหัวของฟู่เสี่ยวกวนฉายภาพเยี่ยงนี้ขึ้นมา มันละเอียดอ่อนและอบอุ่น สำหรับฟู่ต้ากวน สิ่งเล็ก ๆ ที่ได้ผ่านมากับสวี่หยุนชิง ยังคงตราตรึงอยู่ในจิตใจ

ดังนั้นเขาจึงได้ใช้ความรักมอบให้กับสวี่หยุนชิงไปจนหมดตั้งนานแล้ว สำหรับเรื่องรับอนุ หากมิใช่เพราะราชโองการ เขาก็มิมีทางใคร่ครวญอย่างแน่นอน

และในวันนี้มันทำให้เขาลำบากใจ แท้จริงแล้วเยี่ยงนี้ก็จะเป็นการทำร้ายมารดาทั้งห้าที่เขาเองก็ยังมิได้พบเจอ

ฟู่เสี่ยวกวนดึงความคิดกลับมา ไม้ได้กลายเป็นเรือแล้ว หวังว่าชายร่างท้วมผู้นี้จะเริ่มต้นชีวิตใหม่ได้ในเร็ววัน

เขาขึ้นไปยังชั้นสอง และลงพู่กันเขียนความฝันในหอแดงอีกครา

……

…..

วันรุ่งขึ้น หลังจากที่ตื่นขึ้นมาซ้อมกระบวนท่า ออกวิ่ง ซ้อมกระบี่ และอาบน้ำแล้ว ฟู่เสี่ยวกวนก็เดินไปยังโถงด้านหน้า

เขามาเร็วไปเสียเล็กน้อย จึงมีเพียงฉีซื่อเท่านั้นที่อยู่

ฟู่เสี่ยวกวนเดินเข้ามาทักทายฉีซื่อ “คำนับแม่รอง !”

ฉีซื่อยกยิ้มบาง ๆ “ครอบครัวเดียวกันมิต้องเกรงใจหรอก”

จางเพ่ยเอ๋อร์โดดแม่น้ำไปแล้ว ร้านสุราชีชื่อถูกปิดตัวลงไปแล้ว ชีหยวนหมิงบุตรชายและหลานคนโตของชีชื่อก็ถูกขับไล่ออกจากบ้าน ทั้งหมดนี้ฉีซื่อได้ทราบมาเนิ่นนานแล้ว

นางกังวลว่าเรื่องนี้จะถูกเปิดโปงมาโดยตลอด หากเรื่องแดงออกไป นางจะสามารถอยู่ที่จวนฟู่นี้ต่อไปได้เยี่ยงไร

นางคือบุตรีของตระกูลเล็ก ยามที่เข้าจวนฟู่มาในคราแรกก็เพื่อความรุ่งเรืองและมั่งคั่งเท่านั้น แต่เมื่อได้ตั้งครรภ์ ความตั้งใจเดิมของนางก็เปลี่ยนไป

นางอยากเป็นฮูหยินใหญ่ของจวนฟู่ นางหวังให้บุตรของตนเองในอนาคตได้สืบทอดกิจการที่ใหญ่โตนี้ แต่เดิมนางนั้นพบเห็นถึงความหวัง เพราะฟู่เสี่ยวกวนเป็นคนที่ไม่ได้ความ

แต่นางมิได้คาดคิดว่าฟู่เสี่ยวกวนจะเปลี่ยนไปหลังจากที่ผ่านภัยพิบัติครานั้นมาได้

กลายเป็นชายผู้มีพรสวรรค์ที่ชาวเมืองหลินเจียงกล่าวได้เต็มปากว่าเป็นเทพเหวินฉวี่ซิงลงมาจุติ！

รอยยิ้มบนใบหน้าของฟู่ต้ากวนยิ่งนานวันยิ่งเพิ่มขึ้น ชื่อของฟู่เสี่ยวกวนที่ออกมาจากปากผู้คนก็ยิ่งถี่ขึ้นเรื่อย ๆ

นางกลัว

นางรู้สึกว่าสถานการณ์กำลังเปลี่ยนไปตามที่จางเพ่ยเอ๋อร์ได้กล่าวไว้ ในไม่ช้าก็เร็วตระกูลนี้ก็จะถูกส่งให้กับฟู่เสี่ยวกวน นางและบุตรชายของนางจะต้องอยู่ด้วยลมหายใจของฟู่เสี่ยวกวนไปตลอดชีวิต ราวกับหมาตัวหนึ่ง

ดังนั้นนางจึงไร้หนทางปฏิเสธข้อเสนอของจางเพ่ยเอ๋อร์ ถ้าหากว่าสามารถเอาชนะฟู่เสี่ยวกวนได้…นี่คือสิ่งที่นางใฝ่ฝันถึง

แต่ว่า… ทั้งหมดนั้นก็มิสำเร็จ

นางหวาดกลัวอยู่เป็นเวลานาน จนกระทั่งฟู่เสี่ยวกวนไปซีซานอีกครา

นางคิดว่านางจะสามารถลืมเรื่องนี้และเผชิญหน้าฟู่เสี่ยวกวนอย่างสงบได้ ในยามนี้นางถึงได้ค้นพบว่า เดิมทีแล้วนางทำมิได้

นางถึงขั้นมิรู้ตัวด้วยซ้ำว่าก้นบึ้งจิตใจของนางได้เกิดความหวาดกลัวต่อฟู่เสี่ยวกวน ในยามนี้สองมือของนางจับชายเสื้อไว้แน่นโดยมิรู้ตัว

“แม่รองกำลังจะคลอด เรื่องในจวนมิจำเป็นต้องไปกังวลอีก อย่าได้สร้างภาระทางจิตใจ เรื่องที่บิดารับอนุ แม่รองก็รับทราบ ท่านต้องทำตามพระราชโองการขององค์ฮ่องเต้จึงมิสามารถเลี่ยงได้ เรื่องที่สำคัญสำหรับท่านที่สุดในตอนนี้คือความสบายใจ อย่าได้เกิดอุบัติเหตุอันใด”

น้ำเสียงของฟู่เสี่ยวกวนเต็มไปด้วยความห่วงใย ใบหน้าก็ผ่อนคลายอย่างเป็นธรรมชาติ จิตใจของฉีซื่อจึงค่อย ๆ ผ่อนคลายและกล่าวยิ้ม ๆ “แม่รองรับทราบ เพียงแค่อีกประเดี๋ยวอนุทั้งห้าจะเข้ามา…แม่รองนั้นเป็นกังวลเรื่องร่างกายของบิดาเจ้า”