นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 88

ตอนที่ 88 เรื่องนี้ไม่ดีแน่

ท้องฟ้าเริ่มมืดครึ้ม ใบมะเดื่อสีเหลือง ณ จวนของหลิวจือโจวใบไม้ของต้นนั้นร่วงหล่นลงสู่พื้นดินเป็นกอง

ภายในเรือนมีเพียงหลิวปิ่งจง ฟู่เสี่ยวกวนและหลิ่วซานเย่เพียง 3 คน

สิ่งที่ฟู่เสี่ยวกวนนำติดไม้ติดมือมาฝากนั้นจะเป็นอื่นใดไปมิได้นอกจากสุราเทียนฉุน อีกทั้งน้ำหอมจำนวน 2 ขวด

“สิ่งนี้คือน้ำหอม เป็นสิ่งที่สตรีใช้พรมทั่วร่างกายเพื่อเพิ่มความหอม ขวดหนึ่งคือกลิ่นกุ้ยฮวาและอีกหนึ่งขวดคือกลิ่นมะลิ น้ำหอมนี้ข้าเพิ่งเคยทดลองทำเป็นคราแรก ท่านลองนำไปใช้ดูว่าพวกนางจะชอบหรือไม่”

หลิวจือต้งหยิบขวดน้ำหอมขึ้นมาพิจารณาดู ขวดแก้วสวยงามยิ่งทั้งยังมีกลิ่นมะลิหอมอ่อน ๆลอยออกมาเตะจมูก อืม ช่างหอมยิ่งนัก

ชายหนุ่มผู้นี้มีความสามารถมากมายเสียจริง สิ่งที่เรียกว่าน้ำหอมนี้คาดว่าคงขายได้ราคาดีเช่นกัน

หลิวจือต้งมิได้มีท่าทีเกรงใจต่อฟู่เสี่ยวกวนมาก เขาเรียกบ่าวมาและสั่งให้นำน้ำหอม 2 ขวดนี้ไปให้ฮูหยินและคุณหนูลองใช้ดู

หลิ่วซานเย่รินน้ำชาให้แก่หลิวจือโจวและฟู่เสี่ยวกวน หลิวจือโจวจิบน้ำชาเข้าไปหนึ่งอึก ใบหน้าอันเต็มไปด้วยรอยยิ้มเริ่มเปลี่ยนไปเป็นนิ่งเรียบ จากนั้นจึงได้กล่าวกับฟู่เสี่ยวกวนว่า “ข้าขอเอ่ยกับเจ้าตามตรงไม่อ้อมค้อม ฝ่าบาททรงส่งผู้แทน 4 คนเพื่อออกสำรวจการแจกจ่ายสิ่งของบรรเทาทุกข์ 13 แห่งทั่วแคว้น โดยแยกเป็นแม่น้ำหวงเหอเขตเหนือและใต้ แม่น้ำแยงซีเขตเหนือและใต้ และด้านตะวันตกของแม่น้ำรวมทั้งสิ้น 5 เขตใหญ่ ซึ่งเป็นเขตการปกครองที่ใหญ่ที่สุดในราชวงศ์หยู โดยมีหลายสิบมณฑลและอีกหลายร้อยอำเภอ ซึ่งในหลายมณฑลยังเป็นสถานที่ที่ได้รับผลกระทบรุนแรงที่สุดตั้งแต่ก่อตั้งราชวงศ์มา จึงได้รับการช่วยเหลืออย่างเร่งด่วน”

ฟู่เสี่ยวกวนขมวดคิ้วขึ้น เขาไม่เข้าใจว่าเหตุใดจึงเอ่ยเรื่องนี้ ? เขามิใช่บุคคลในราชสำนัก อีกทั้งยังไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ด้วย

หลิวจือต้งครุ่นคิดชั่วครู่จากนั้นจึงเอ่ยต่อว่า “เจ้ารู้หรือไม่ว่าผลการตรวจสอบออกมาวุ่นวายถึงเพียงใด ?”

ฟู่เสี่ยวกวนตอบกลับไปว่า “หากท่านกล่าวเช่นนี้……แสดงว่ามีการทุจริตที่ร้ายแรงอย่างนั้นหรือ ? ”

“ข้าจะเล่าให้เจ้าฟัง จากผลการตรวจสอบที่ออกมาทั้งข้าและพื้นที่ใหญ่นั้นมีผู้นำไม่กี่คนที่สุจริต”

ฟู่เสี่ยวกวนนึกอยู่ในใจว่า ในโลกนี้อีกาทุกตัวล้วนเป็นสีดำ ผู้รับราชการเหล่านี้ก็เช่นกัน

เขายังคงรู้สึกว่าเรื่องเหล่านี้ไม่เกี่ยวข้องอันใดกับเขา จึงไม่ได้มีสีหน้ากังวลนัก

หลิวจือต้งหายใจเข้าปอดลึกๆ เขาคิดอยู่ในใจว่าฟู่เสี่ยวกวนเป็นเพียงบุตรชายของพ่อค้าที่ดิน คงไม่เข้าใจเรื่องของราชสำนักเป็นแน่ จึงตัดสินใจเอ่ยให้เขาเข้าใจง่ายมากกว่าเดิม

“ต้นเหตุของเรื่องนี้นั้นเนื่องมาจากผู้ประสบภัยที่เจ้าให้ความช่วยเหลือทั้งสามหมื่นคนในอำเภอเหยา !”

บัดนี้ฟู่เสี่ยวกวนจึงได้เข้าใจและตกตะลึง เขานึกถึงจดหมายที่ต่งชูหลานและหยูเวิ่นหวินส่งไปยังเมืองหลวง

หากเป็นเช่นนี้จดหมายของพวกนาง อย่างน้อยจดหมายของหยูเวิ่นหวินต้องตกไปถึงมือฝ่าบาทเป็นแน่ ดังนั้นจึงมีรับสั่งให้ออกสำรวจ

เนื่องจากเรื่องนี้มีเขาเป็นมูลเหตุ ดังนั้นบรรดาผู้ที่โชคร้ายถูกตรวจพบว่าทุจริตจึงได้พากันโกรธแค้นเขา !

ให้ตายสิ เขาถูกคนเกลียดชังโดยไม่รู้ตัวเสียด้วยซ้ำ !

เขารู้ดีว่าภายในราชสำนักนั้นมีความซับซ้อน ขุนนางเหล่านี้ถูกปลดลง แต่ผู้ที่อยู่เบื้องหลังของพวกเขานั้นไม่ได้ถูกปลดด้วย ไม่ช้าก็เร็วเขาคงถูกตามล้างแค้นเป็นแน่

นอกจากจะมีพื้นที่ไร่นาและเงินทองแล้ว ฟู่เสี่ยวกวนมิได้มีอะไรอีกเลย หากเขาถูกเล่นงานขึ้นมาจริง ๆ ละก็ จะเอาอะไรไปต่อสู้กับพวกนั้นได้

“บัดนี้เจ้าเข้าใจแล้วหรือไม่ ? ”

“ขอบพระคุณท่านที่ชี้ทาง ข้าเข้าใจแล้ว แต่ข้ากล้าเอ่ยต่อหน้าท่านว่า เดิมทีข้าไม่ได้ตั้งใจให้เป็นเช่นนี้ เพียงแต่ที่ภูเขาซีซานนั้นต้องการกำลังคนจำนวนมากมาช่วยงานเพียงเท่านั้น”