นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 89

ตอนที่ 89 พระสนมเอกปลูกดอกไม้

ฟู่เสี่ยวกวนตรงกลับไปยังจวน และพาบิดาของเขาฟู่ต้ากวนมายังเรือนหลัง

“ท่านพ่อ โฉนดที่ดินของที่ซีซานอยู่ที่ใด？”

ฟู่ต้ากวนชะงักนิ่ง “ห้องอักษรของข้า… เจ้าต้องการรึ？”

“เป็นเยี่ยงนี้ ตอนนี้ข้ามีธุระเร่งด่วนต้องรีบไปที่เมืองหลวง จำเป็นต้องนำโฉนดที่ดินเหล่านั้นติดตัวไป ข้ากลับมาเมื่อไหร่จะนำกลับมาให้ท่าน”

ฟู่ต้ากวนคิ้วขมวด มิใช่ว่าเขามิเต็มใจจะให้โฉนดที่ดินเหล่านั้นแก่ฟู่เสี่ยวกวน แต่รู้สึกว่าบุตรชายนั้นแปลกไปเล็กน้อย

เขามิมีปัญหา ลุกขึ้นยืนและรับกล่องนั้นมา

“โฉนดที่ดินของซีซานทั้งหมดอยู่ในนี้”

“ไปเมืองหลวงเยี่ยงไรจะถึงเร็วที่สุด ? ”

“ทางเรือ”

“ท่านจะมิถามหน่อยหรือว่าข้าจะเอาไปทำการใด ? ”

ดังนั้นฟู่ต้ากวนจึงยิ้มตาหยีและเอ่ยถาม “แล้วเจ้าจะทำอันใด ? ”

“ไปวัดฟูจื่อเพื่อไปเด็ดพุทราให้กับท่าน”

“…..”

“ข้าไปแล้ว ท่านพ่อเองก็ต้องเร่งรีบมีน้อง ๆ ให้กับข้า จำไว้ว่าวันสุดท้ายคือวันที่สิบห้าเดือนแปดในปีหน้า”

……

…..

รัชสมัยเซวียนลี่ที่8เดือนเก้าวันที่ยี่สิบ ยามค่ำ

เมืองหลวง วังเตี๋ยอี๋ ณ สวนดอกไม้ด้านหลัง

พระสนมเอกซั่งกุ้ยเฟยสวมชุดฝ้าป่านมือจับจอบและกำจัดวัชพืชในสวนดอกไม้อย่างพิถีพิถัน

นี่คือสวนดอกเบญจมาศ เป็นดอกเบญจมาศล้ำค่าหลายชนิดที่มาจากฉีโจว

ในช่วงนี้ดอกเบญจมาศได้บานแล้ว สีสันสดใสสวยงามยิ่งนัก

หยูเวิ่นหวินคุกเข่าอยู่ข้าง ๆ แปลงดอกไม้ และจ้องมองมารดาที่กำลังกำจัดวัชพืช แล้วกล่าวว่า “ข้ายังคงชื่นชอบสีแดงชาดนี้มากกว่า เสด็จแม่ทรงทอดพระเนตร กลีบดอกไม้ที่แดงเข้มนี้ช่างสวยงามเสียจริง”

พระสนมเอกซั่งกุ้ยเฟยยืดตัวขึ้น หยิบผ้าฝ้ายจากในแขนเสื้อขึ้นมาซับเหงื่อที่หน้าผาก แล้วกล่าวอย่างอารมณ์ดี “แม่แก่แล้ว แม่ชอบดอกเบญจมาศสีขาวนี้ยิ่งกว่า กลีบดอกสีขาว ดอกไม้ตูมที่มิแผ่ออก”

“เสด็จแม่มิได้ชราเลยเพคะ หากออกไปพร้อมกัน คนที่มิรู้ก็ยังคิดว่าเสด็จแม่เป็นพระเชษฐภคินีของข้า”

พระสนมเอกซั่งกุ้ยเฟยหัวเราะ “เจ้ามันเด็กน้อย ลามปามนัก”

นางเดินถือจอบออกมาจากสวนดอกไม้ มีสาวรับใช้เดินเข้ามารับจอบ และมีสาวใช้อีกหนึ่งคนเดินถือน้ำอุ่นเข้ามาให้นาง หลังจากที่นางล้างมือจนสะอาดแล้ว ก็เดินพร้อมกับหยูเวิ่นหวินมายังศาลาซิ่วชุนกลางสวนดอกไม้แล้วค่อย ๆ นั่งลง

มีสาวใช้หนึ่งนางยกน้ำ ขนมและผลไม้เข้ามา ซั่งกุ้ยเฟยโบกมือ ทุกคนที่อยู่ ณ ที่นี่จึงต้องออกห่างไป เหลือเพียงขันทีชรายืนหลังค่อมอยู่ด้านหลังของพระสนมเอกซั่งกุ้ยเฟยด้วยความเคารพ

หยูเวิ่นหวินรินน้ำชาให้ซั่งกุ้ยเฟย และเอ่ยถามยิ้มๆ “เสด็จแม่เพคะ น้ำหอมสองกลิ่นนี้ชอบกลิ่นไหนมากกว่ากันหรือเพคะ？”

ตั้งแต่จากซีซานมา นางและหยูเวิ่นหวินก็ได้นำน้ำหอมบางส่วนกลับมาที่เมืองหลวง และได้มอบให้แก่ซั่งกุ้ยเฟยแต่เนิ่น ๆ แล้ว

พระสนมเอกซั่งกุ้ยเฟยยิ้มบาง ๆ “หากมีเพียงสองชนิดนี้ ข้าค่อนข้างชอบดอกมะลิ เรียบง่ายและสง่างาม มิเหมือนดอกกุ้ยฮวา ที่ค่อนข้างฉุน”

หยูเวิ่นหวินหน้ามุ่ย “หม่อมฉันชอบกลิ่นของดอกกุ้ยฮวาเสียมากกว่า เขากล่าวว่ารอดอกกุหลาบบานสะพรั่งก็จะทำน้ำหอมกลิ่นดอกกุหลาบขึ้นมา กลิ่นของกุหลาบจะเข้มข้นและละมุน จะหอมยิ่งกว่าดอกกุ้ยฮวาเพคะ”

“สิ่งที่เจ้าได้เห็นที่ซีซานทั้งหมด… เป็นจริงตามที่เจ้ากล่าวมาเยี่ยงนั้นหรือ ? ”

“เยี่ยงนั้นจะทำเช่นไร เขาเป็นผู้บริสุทธิ์ และตัวตนของเขาก็เป็นเพียงตระกูลเศรษฐีที่ดิน หากมีเสนาบดีบางคนเกลียดชังเขา มิใช่ว่าเขาจะถูกทำลายลงไปอย่างง่ายดายเยี่ยงนั้นหรือเพคะ？”

พระสนมเอกซั่งกุ้ยเฟยมองบุตรีที่เริ่มร้อนรน เข้าใจได้ในทันทีว่าจิตใจของบุตรีนั้นอยู่ที่ฟู่เสี่ยวกวนจนหมดแล้วในตอนนี้

ตั้งแต่ที่กลับจากฉีโจวหลังจากที่ได้พบฟู่เสี่ยวกวนที่ซ่างหลินโจว ณ หลินเจียงครานั้น พระสนมเอกซั่งกุ้ยเฟยได้สนใจฟู่เสี่ยวกวนอยู่แล้ว ประการแรกเพราะความในใจของบุตรี ประการที่สองเพราะนางชื่นชมในพรสวรรค์ของฟู่เสี่ยวกวนเป็นอย่างยิ่ง ดังนั้นการเดินทางไปซีซานของหยูเวิ่นหวินและต่งชูหลาน นางเองก็รับทราบเป็นอย่างดี

จนถึงขั้นเรื่องที่ฟู่เสี่ยวกวนไปรับผู้ประสบภัย นางก็ทราบอย่างรวดเร็ว

แต่นางมิได้เข้าไปขวางทาง นางเพียงต้องการดูว่าเขาคิดจะทำการใด

หลังจากนั้นนางเองก็รู้แล้วว่าฟู่เสี่ยวกวนรับผู้ประสบภัยเหล่านั้นมาเพื่อการใด จิตใจก็ยินดีเป็นอย่างยิ่ง ชื่นชมทุกเรื่องที่ชายหนุ่มผู้นี้กระทำอยู่ในที่ลับ

เขามิใช่คนไร้สาระ แต่เขามีความสงบนิ่งและสนุกสนานได้ และในวันนี้บัณฑิตที่หมายตาตำแหน่งเบื้องบนก็ยิ่งมีมากขึ้นเรื่อย ๆ ผู้ที่เหมือนกับฟู่เสี่ยวกวนที่สามารถเป็นอันหนึ่งอันเดียวได้กับเหล่าชาวนาและผู้ประสบภัยจึงดูล้ำค่ายิ่ง

ดังนั้นพระสนมเอกซั่งกุ้ยเฟยย่อมช่วยเหลือฟู่เสี่ยวกวน จนถึงขั้นวางหมากเอาไว้แล้ว เพียงแค่หยูเวิ่นหวินและฟู่เสี่ยวกวนมิรับรู้

“เจ้านี่ หักห้ามอารมณ์มิได้เลยจริงเชียว”

ซั่งกุ้ยเฟยลุกขึ้นยืน หันหลังกลับไปกล่าวกับขันทีชราที่อยู่ด้านหลัง “เหนียนกงกง ช่วยข้าส่งข้อความไปบอกกับเยี่ยนเป่ยซี กล่าวว่า… ข้าชื่นชอบเยี่ยนซีเหวินเด็กน้อยผู้นั้นยิ่ง สมควรได้เข้ารับราชการแล้ว โดยให้เริ่มที่… ตำแหน่งนายอำเภอเหยา ณ เมืองหลินเจียง”

“กระหม่อมจะไปในทันพลัน”

“ประเดี๋ยวก่อน ยังมีอีกเรื่อง ส่งเทียบเชิญในนามของข้าให้ราชครูเฟ้ย พรุ่งนี้เวลาเช้าโปรดเชิญราชครูเฟ้ยเข้าวังมาชมดอกไม้ด้วย”

ขันทีเหนียนสะดุ้ง และโค้งคารวะ “กระหม่อมรับด้วยเกล้าพ่ะยะค่ะ”

เมื่อเหนียนกงกงหันหลังเดินออกไป หยูเวิ่นหวินมิทราบว่าเหตุใด “เสด็จแม่เพคะ ช่วยหม่อมฉันคิดหาหนทางด้วยเถิดเพคะ”

“มิต้องรีบร้อน เจ้าไปดูเสด็จพี่ของเจ้าเถิด เมื่อคืนวาน เขาถูกเสด็จพ่อของเจ้าห้ามมิให้ออกไปข้างนอกอีกแล้ว”

ซั่งกุ้ยเฟยกลับเข้าไปในสวนดอกเบญจมาศอีกครา หยิบกรรไกรขึ้นมา และตัดแต่งกิ่งดอกเบญจมาศอย่างพิถีพิถัน