นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 880

ตอนที่ 880 พายุ ( จบ )

เรือลำมหึมาถูกคลื่นซัดอย่างรุนแรง

หลิวจิ่นยังคงยืนอยู่ในห้องกัปตันเรือ เขาพยายามออกแรงคว้าเสาเรือเสาหนึ่งเอาไว้อย่างสุดชีวิต จากนั้นก็ตะโกนไปทางเผิงเจ๋อว่า “พยายามรั้งเอาไว้… ระวัง… อ๊าก… ! ”

“ติ๊งติ๊งติ๊ง…”

หมุนหางเสือไปด้านขวา 18 องศา

“ติ๊งติ๊ง…”

“หมุนหางเสือไปด้านซ้าย 15 …”

ใต้ท้องเรือก็มีเสียงดังติ๊งติ๊งขึ้นมาเช่นกัน กะลาสีตะโกนอย่างสุดเสียงว่า “มือพายซ้ายออกแรงหน่อย… จงมัดตัวเองเข้ากับตำแหน่งฝีพาย ! ”

“มือพายขวา ขวาอีกหน่อย… มือพายซ้ายหยุด… ! ”

จิ่งเปียนสงเอ้อมิได้วางกล้องส่องทางไกลลง เขาจ้องมองไปยังผืนน้ำผ่านหน้าต่างสังเกตการณ์ พยายามมองสถานการณ์เบื้องหน้าอย่างรอบคอบ

แต่ทุกอย่างดูเหมือนจะไร้ประโยชน์ ฝนตกหนักทำให้เขาสูญเสียการมองเห็น เขามิอาจมองภาพที่อยู่เบื้องหน้าเกิน 10 จั้งได้

เขาระลึกถึงวิธีการแก้ไขปัญหาที่เขาเคยได้ยินมาจากลูกเรือซึ่งเคยออกทะเลด้วยเวลาอันเร่งรีบเยี่ยงนี้

เรือรบขนาดมหึมาดูราวกับใบไม้ใบเล็กเมื่อเทียบกับคลื่นพายุ มันถูกคลื่นยักษ์ซัดขึ้นสูงจากนั้นก็ปล่อยลงมาอย่างดุเดือด

จิ่งเปียนสงเอ้อกลัวเสียเหลือเกินว่าเรือจะขาดเป็นสองท่อน แต่ก็พลันนึกขึ้นมาได้ว่าเรือรบลำนี้ครึ่งหนึ่งสร้างด้วยเหล็ก ดังนั้นในใจของเขาจึงมีความหวังขึ้นมาไม่น้อย

หากเป็นเรือของแคว้นหลิวคงมิอาจต้านทานได้จนถึงบัดนี้

เรือขนเสบียงและสินค้า 3 ลำที่อยู่ด้านหลังทำจากไม้ทั้งลำ หวังว่าพวกเขาจะโชคดี

ซูม่อที่อยู่บนชั้นสองของเรือ ปลดเชือกที่มัดร่างของตนไว้ จากนั้นก็ทำการมัดศิษย์พี่ใหญ่ให้แน่นกว่าเดิม

“ศิษย์พี่รออยู่ที่นี่ก่อน”

“เจ้าจะไปที่ใดเยี่ยงนั้นหรือ ? ”

“ข้าและศิษย์พี่รองจะไปใต้ท้องเรือเพื่อช่วยพายเรืออีกแรง”

“ศิษย์พี่รอง ไปกันเกิด ! ”

“อืม… ไป ! ”

“กองนาวิกโยธินทั้งหลายจงไปใต้ท้องเรือกับข้า ! ” ซูม่อรวบรวมพลังลมปราณ จากนั้นก็ตะโกนออกมาเสียงดังกังวาล ได้เวลาที่กองนาวิกโยธินที่ประจำอยู่ในห้องโดยสารบนชั้นสอง จะแสดงศักยภาพทางทหารอันยอดเยี่ยมออกมาแล้ว

พวกเขาล้วนเป็นผู้มีความสามารถ ! และมีวรยุทธติดตัว !

พวกเขาเป็นถึงทหารหน่วยพิเศษที่ไป๋ยู่เหลียนฝึกฝนมาเองกับมือ !

ทหารทั้งหลายเดินตามซูม่อไปอย่างโซซัดโซเซ จวบจนมาถึงท้องเรือ

“นับจากนี้เป็นต้นไป กองนาวิกโยธินทั้งหลายจะเป็นมือพาย ส่วนพวกเจ้ารับผิดชอบในการชี้นำ ! ”

เมื่อสิ้นคำสั่ง ทหารของกองนาวิกโยธินก็ได้เข้าไปแทนที่มือพายที่แสนอ่อนล้า ส่วนกลุ่มทหารที่เกินจำนวนมาก็ได้พากันหาที่นั่งพิงเพื่อพักผ่อนและรอเปลี่ยนผลัด

จากความพยายามในการพายเรือของพวกเขาจึงทำให้เรือยักษ์มีความเร็วเพิ่มขึ้นเล็กน้อย แต่ก็ยังตกอยู่ท่ามกลางพายุกระหน่ำอยู่ดี จิ่งเปียนสงเอ้อยังมิสามารถมองเห็นท้องนภาสีครามสดใสจากเบื้องหน้าได้เลย

ด้วยแรงสั่นคลอนของเรือที่โอนไปเอนมาทำให้ซูเจวี๋ยท้องไส้ปั่นป่วนและได้อาเจียนออกมาจนแทบจะขาดใจตาย เรือยักษ์ยังคงโคจรอยู่ในเส้นทางของมรสุม

จิ่งเปียนสงเอ้อวางกล้องส่องทางไกลลง จากนั้นก็หันไปมองเมฆครึ้มรอบข้าง อยู่ ๆ เขาก็ยิ้มอย่างขมขื่นขึ้นมา บัดซบ ! ข้าเป็นถึงราชทูตแต่ต้องมาตกตายอยู่ในทะเล !

มิรู้ว่าบัดนี้องค์หญิงยิงฮวาที่อยู่ในราชวงศ์หยูจะเป็นเยี่ยงไรบ้าง ?

เมื่อปีกลาย นางเอ่ยว่าจะกลับมายังราชวงศ์อู๋ เฮ้อ…นางไล่ตามฟู่เสี่ยวกวนไปจนถึงราชวงศ์หยู แต่บัดนี้ฟู่เสี่ยวกวนได้เดินทางกลับมายังราชวงศ์อู๋แล้ว ทั้งยังได้ขึ้นครองบัลลังก์เป็นองค์จักรพรรดิ เกรงว่านางจะไร้โอกาสเสียแล้ว

ฟู่เสี่ยวกวนนี่ก็เหลือเกิน ! เหตุใดต้องเร่งรีบออกเดินทางสำรวจทะเลเยี่ยงนี้ด้วยกัน !

แม้ฟู่เสี่ยวกวนจะมีความสามารถบนผืนปฐพี ทว่าเขากลับมิมีความรู้เรื่องในทะเลเลยแม้แต่น้อย !

หากต้องการหาเส้นทางเดินเรือที่ปลอดภัยก็จำเป็นต้องมีลูกเรือจำนวนมาก อีกทั้งยังต้องใช้เวลาหลายชั่วอายุคนกว่าจะสำเร็จ

การตัดสินใจแสนประมาทของฟู่เสี่ยวกวนอาจจะทำให้ทุกคนต้องมาจบชีวิตลงอย่างน่าเสียดายในท้องทะเลแห่งนี้ พวกเขาออกเดินทางมาไกลโพ้น ย่อมมิมีผู้ใดสามารถส่งแผนที่เดินเรือเหล่านี้กลับไปให้ฟู่เสี่ยวกวนได้

“อ่า… ดูเหมือนจะสงบลงแล้ว”

“ขอรับท่านแม่ทัพ บัดนี้ดูเหมือนมิต้องออกแรงพายมากเท่าใดแล้ว”

“พวกเราออกมาจากวงล้อมของพายุได้แล้วจริงหรือ ? ”

“อาจจะเป็นเช่นนั้น พวกเราพยายามเข้าล่ะ ! ”

ผู้ถือธงที่อยู่บนดาดฟ้าได้หยิบกล้องส่องทางไกลขึ้นมามอง… มหาสมุทรอันกว้างใหญ่มิมีร่องรอยของเรือบรรทุกเสบียงทั้งสามลำตามมา

เกรงว่าพวกเขา…มิอาจรอดชีวิตออกมาจากวงพายุได้

หลิวจิ่นห้าวฝ่าออกมาจากวงล้อมแห่งลมมรสุมนั้นได้แล้ว พายุกระหน่ำลูกนั้นก็ได้หายวับไปต่อหน้าต่อตา

เรือลำใหญ่มหึมาก็ได้สงบลงในที่สุด หลิวจิ่นและคนอื่น ๆ ขึ้นไปบนชั้นสามของเรือ จากนั้นก็หยิบกล้องส่องทางไกลขึ้นมามอง แต่แล้วทุกคนก็พากันนิ่งเงียบ

หลิวจิ่นสูดลมหายใจเข้าลึก ละสายตากลับมา จากนั้นก็ตะโกนด้วยเสียงอันดังว่า “หลิวจิ่นห้าว…กางใบเรือและออกเดินทางได้ ! ”

“ใต้เท้าขอรับ อาหารและน้ำจืดบนเรือของเราอย่างมากก็สามารถยื้อได้เพียง 1 วันเท่านั้น ! ” จิ่งเปียนสงเอ้อเอ่ย

“ดังนั้นพวกเราต้องเดินทางประเดี๋ยวนี้ หากมิสามารถหาผืนปฐพีพบก็ต้องตกตายอยู่ในท้องทะเลแห่งนี้ ! ”

“เอาล่ะทุกคน จงเข้าประจำที่ของตนเองให้เรียบร้อยและออกเดินทางได้ ! ”

หลิวจิ่นห้าวจึงลอยล่องไปบนผืนทะเลกว้างใหญ่อีกคราด้วยสภาพชำรุด

สามวันต่อมา…

ทุกคนต้องพบกับความผิดหวัง

มิว่าพวกเขาจะพยายามประหยัดอาหารเพียงใด สุดท้ายน้ำและอาหารก็หมดสิ้น แม้แต่ข้าวเม็ดเดียวก็มิเหลือให้เห็น

บัดนี้หลิวจิ่นยังคงยืนอยู่ที่ห้องบัญชาการชั้นสองอย่างสง่างาม เขาจ้องมองไปยังผืนน้ำอันไกลโพ้นด้วยสายตาแน่วแน่ ริมฝีปากพึมพำเบา ๆ ว่า “ฝ่าบาท กระหม่อม…ขอฝ่าบาทได้โปรดคุ้มครองพวกเราด้วยเถิดพ่ะย่ะค่ะ ! โปรดส่งพระเมตตากรุณามาชี้นำและปกป้องพวกกระหม่อมด้วยเถิด โปรดส่งแสงสว่างมาให้พวกเรามองเห็นผืนปฐพีด้วยเถิด ! ”

เขาคุกเข่าลงพลางหันหน้าไปยังทิศตะวันออก จากนั้นก็ทำความเคารพอย่างจริงจัง