นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 881

ตอนที่ 881 ผืนปฐพีใหม่

สิ้นเสียงของหลิวจิ่นก็ได้ยินเสียงของจิ่งเปียนสงเอ้อตะโกนขึ้นมาว่า “นั่นชายฝั่ง… ผืนปฐพี… พวกเรารอดตายแล้ว ! ”

หลิวจิ่นหันไปทางทิศตะวันออก จากนั้นก็โขกศีรษะลงพื้นถึงสามครา

เขาลุกขึ้นยืนอย่างช้า ๆ พร้อมกับน้ำตาที่เอ่อคลอเบ้า “กระหม่อมทราบดีว่าฝ่าบาทจะคอยคุ้มครองพวกเรา ! ”

“เทียบฝั่ง เตรียมจอด ขอให้ท่านแม่ทัพซูม่อนำทัพสำรวจด้วย ! ”

นี่คือท่าเทียบเรือที่ยอดเยี่ยมแห่งหนึ่ง !

หลิวจิ่นห้าวสามารถทิ้งสมอได้อย่างง่ายดาย ทว่าจุดสนใจของทุกคนในยามนี้มิได้อยู่ ณ จุดนี้ แต่พวกเขากำลังทอดสายตาจดจ้องไปยังผืนปฐพีผืนใหม่… นี่คือความหวังของชีวิต !

ซูม่อพาทหารของกองนาวิกโยธินพร้อมยุทโธปกรณ์หนึ่งพันนายขึ้นฝั่งและเร่งรุดไปข้างหน้าเพื่อทำการสำรวจ

เกาหยวนหยวนแบกศิษย์พี่ใหญ่ซูเจวี๋ยขึ้นหลัง รอจนหลิวจิ่นและคนอื่น ๆ ลงจากเรือจนหมดแล้วถึงได้เดินตามไป พวกเขาเดินเข้าไปยังส่วนลึกของผืนปฐพีแห่งนี้

คณะของซูม่อรุดหน้าไปแล้วราวสิบกว่าลี้ มองเห็นทุ่งหญ้าเขียวชอุ่มหนึ่งผืน

ในทุ่งหญ้านี้มีม้าลายและวัวกระทิงอาศัยอยู่จำนวนมาก สองตาของซูม่อเป็นประกายขึ้นมาทันใดเพราะคิดว่าถ้ามีทุ่งหญ้าและมีสัตว์ก็ต้องมีน้ำจืดอย่างแน่นอน

“ทุกคนจงฟังคำสั่ง ให้ออกล่าสัตว์ป่า ตามหาแหล่งน้ำ และตั้งค่ายทหารใกล้ ๆ กับแหล่งน้ำ ! ”

ทันทีที่เอ่ยจบ เหล่าทหารที่หิวจนตาลายก็ได้พุ่งทะยานไปในทุ่งหญ้าด้วยกำลังเฮือกสุดท้ายที่มีอยู่ ความสงบที่มิทราบว่ามีนานเท่าใดของทุ่งหญ้าแห่งนี้ ถูกเสียงปืนทำลายลงทั้งอย่างนี้

เมื่อซูเจวี๋ยและคนอื่น ๆ มาถึง ก็ได้เห็นกลุ่มกองไฟและได้กลิ่นหอมของเนื้อย่างลอยโชยมา

พวกเขาดีใจขึ้นมาทันพลัน ต่างประคับประคองพากันเดินเข้าไป ในตอนที่กำลังจะดื่มน้ำในบึงก็ถูกทหารของกองนาวิกโยธินขวางทางเอาไว้เสียก่อน

“ท่านแม่ทัพซูมีคำสั่งว่าห้ามทุกท่านดื่มน้ำธรรมชาตินี้ บัดนี้กำลังต้มน้ำอยู่ ทุกท่านโปรดรออีกสักครู่เถิด ! ”

หลิวจิ่นและคนอื่น ๆ มิเข้าใจเหตุผล ส่วนซูม่อก็มิได้อธิบายเช่นกัน

ครึ่งชั่วยามให้หลัง ในที่สุดทุกคนก็ได้ดื่มน้ำต้มและพบว่ารสชาติของน้ำที่ต้มสุกแล้วเลิศรสอย่างคาดมิถึง

“วันนี้พักกันที่นี่ก็แล้วกัน วันรุ่งขึ้นข้าจะพาทหาร 600 นายออกสำรวจต่อ ส่วนคนที่เหลือให้คอยเฝ้าอยู่ที่เดิม”

เมื่อมาถึงผืนปฐพี อำนาจทางทหารจึงตกอยู่ในมือของซูม่อแต่เพียงผู้เดียว ฝ่ายหลิวจิ่นเข้าใจว่าท่านแม่ทัพซูผู้นี้คือศิษย์ร่วมสำนักเดียวกันกับฝ่าบาท เขาย่อมมิกล้าขัดคำสั่งของซูม่ออยู่แล้ว

บัดนี้เป็นเวลายามเว่ย ทุกคนได้ดื่มน้ำและทานเนื้ออย่างอิ่มหนำสำราญ จากนั้นก็พักผ่อนกันเต็มเปี่ยมราวสองชั่วยาม จนตกค่ำซูม่อก็พาทหาร 200 นายออกไปล่าสัตว์อีกครา ส่วนคนที่เหลือก็ให้ติดตั้งกระโจมที่นำติดตัวมาด้วย

ในราตรีนี้ทุกคนได้ทานเนื้อกันอีกครา หลังจากนั้นแต่ละคนก็มุดตัวเข้าไปในกระโจม เสียงกรนดังขึ้นมาอย่างรวดเร็ว

ในที่สุดผู้รอดชีวิตก็ได้ยืนอยู่บนผืนปฐพี ในที่สุดก็สามารถรักษาชีวิตกลับคืนมาได้ และบัดนี้ฝันร้ายทั้งหมดก็ได้ผ่านไปแล้ว จึงสามารถนอนหลับได้อย่างสนิทใจ

ทว่าหลิวจิ่น ซูม่อ ซูเจวี๋ย และเกาหยวนหยวนมิได้เข้านอน

ในยามนี้พวกเขานั่งล้อมรอบกองไฟ ซูม่อหยิบเข็มทิศออกมามองอย่างตั้งใจ “บัดนี้พวกเราอยู่ทิศตะวันออกเฉียงเหนือ แต่มิทราบว่านี่คือที่ใดกันแน่”

“พรรคพวกของใต้เท้าหลิวให้คอยประจำการอยู่ที่นี่เพื่อคอยคุ้มกันเรือ วันรุ่งขึ้นข้าจะพาทหารออกไปสำรวจ หากสิบวันผ่านไปยังมิกลับมา… พวกท่านจงรีบเดินทางกลับทันที ! ”

หลิวจิ่นจ้องมองไปทางซูม่อ จากนั้นก็ยกสองมือขึ้นคำนับ “ขอขอบคุณท่านแม่ทัพซู”

ซูเจวี๋ยครุ่นคิด “พรุ่งนี้ข้าจะติดตามเจ้าไปด้วย ส่วนที่นี่ให้ศิษย์น้องรองและทหารอีก 400 นายคอยเฝ้าเอาไว้ ข้ามีอีกาอยู่ หากพบเจอเหตุการณ์อันใดจะได้รีบรายงานทันที”

ผืนปฐพีที่มิรู้จัก ย่อมมีอันตรายที่คาดมิถึง โดยเฉพาะสิ่งที่ศิษย์น้องเล็กเคยเอ่ยเอาไว้ว่าผืนปฐพีทางฝั่งนี้มี ‘เทคโนโลยี’ ที่พัฒนาไปไกลกว่าเทคโนโลยีของพวกเรา… ‘เทคโนโลยี’ ในความเข้าใจของซูเจวี๋ยโดยคร่าว ๆ ก็คือสิ่งของจำพวกปืน