นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 885

ตอนที่ 885 ให้เขารอ

เมื่อชาบ๊วยและแตงโมไหลลงกระเพาะไปแล้ว ความเหนื่อยล้าจากการเดินทางก็พลันมลายหายไปจนสิ้น

เมื่อฟู่เสี่ยวกวนอธิบายเรื่องกระป๋องจนจบ สมองของต่งชูหลานก็ได้หยุดทำงานไปชั่วขณะ

“หรือไม่ก็… ให้โรงงานกระป๋องนี้ดำเนินการในวังหลัง ? มิเช่นนั้นวันทั้งวันข้าคงว่างและมิมีอันใดทำ”

“พวกเจ้าอยากทำก็ย่อมได้ แต่ความหมายของข้าคือควรเปิดเผยวิธีการผลิตกระป๋องออกไป ราชสำนักมิควรผูกขาดเอาไว้เองเพราะความต้องการของเจ้าสิ่งนี้จะสูงเป็นอย่างมาก มิเพียงแต่เป็นความต้องการในด้านการเดินเรือเท่านั้น มันจะรวมไปถึงทหารและราษฎรทั่วไปด้วย”

“สามารถส่งเสริมให้แต่ละท้องถิ่นมาลงทุนกับกระป๋องนี้ได้ อาหารกระป๋องมีหลายประเภท มีตลาดขนาดใหญ่รองรับ ดังนั้นควรมีการแข่งขันอย่างเท่าเทียม”

ต่งชูหลานพยักหน้ารับเพราะท้องพระคลังส่วนพระองค์ที่เคยมีมากถึง 100 ล้านตำลึง ทว่าตั้งแต่มาถึงราชวงศ์อู๋เงินจำนวนนี้ก็มีแต่จะลดหลั่นลงไป มิเห็นจะมีเพิ่มขึ้นมาเลย

อุตสาหกรรมที่มีแต่เดิมในราชวงศ์หยูก็มิเหลือแม้แต่แห่งเดียวแล้ว ดังนั้นต้องทำอันใดสักอย่างแล้ว มิอาจปล่อยให้เวลาเสียไปโดยเปล่าประโยชน์ได้

ทันใดนั้นเสี่ยวฉีก็เดินเข้ามา ประสานมือคำนับพร้อมเอ่ยกับฟู่เสี่ยวกวนว่า “ทูลฝ่าบาทและพระสนม น้ำอุ่นได้ที่แล้ว เชิญท่านทั้งสองสรงน้ำเพคะ”

พักผ่อนจนคลายร้อนบ้างแล้ว การอาบน้ำอุ่นในเวลานี้จะต้องสบายที่สุดอย่างแน่นอน

ทว่าในตอนที่ฟู่เสี่ยวกวนเพิ่งลุกขึ้นยืน เถ้าแก่เนี้ยหยางฮวาแห่งโรงเตี๊ยมซื่อหยางก็ได้เดินเข้ามาอย่างเร่งรีบ

“นายท่านทั้งหลาย ด้านนอกมีท่านนายอำเภอป๋ายมาขอเข้าพบเจ้าค่ะ”

ฟู่เสี่ยวกวนชะงักงัน พลางส่งสายตาให้หนิงซือเหยียน “บอกให้เขารออยู่ด้านนอก”

หนิงซือเหยียนลุกขึ้นยืน จากนั้นก็เดินออกไป ด้านหยางฮวาอดเหลือบมองฟู่เสี่ยวกวนมิได้ นางรู้สึกประหลาดใจอยู่มิน้อยว่านายอำเภอป๋ายและแม่ทัพหม่ารีบมาที่นี่โดยบอกว่าต้องการเข้าพบแขกที่เหมาโรงเตี๊ยมแห่งนี้ หากเป็นในอดีตพวกเขาคงปรี่เข้ามาแล้ว ทว่าในวันนี้กลับบอกให้นางเข้ามารายงานก่อนเสียอย่างนั้น

เดิมทีคาดว่าหากนายท่านเหล่านี้ได้ยินว่าท่านนายอำเภอมาขอเข้าพบ ย่อมต้องออกมาต้อนรับเป็นแน่ แต่คาดมิถึงว่าคุณชายท่านนี้จะให้ท่านนายอำเภอรออยู่ด้านนอก… หมายความว่าตัวตนของคุณชายท่านนี้ต้องสูงส่งกว่านายอำเภอป๋ายมากเป็นแน่ หรือจะเป็นคุณชายของจวนโจวหรือจวนเต้าถายสักแห่งกัน ?

หยางฮวามิกล้าเอ่ยอันใด นางจึงรีบถอยเท้าเดินออกมาทันที สายตาเหลือบไปเห็นหนิงซือเหยียนที่ยืนอยู่ภายในห้องโถงใหญ่ เขามิได้แสดงท่าทีเกรงกลัวต่อการเผชิญหน้ากับท่านนายอำเภอ คาดมิถึงว่าเขากำลังยืนเอาสองมือไพล่หลังพลางเอ่ยกับท่านนายอำเภอด้วยท่าทีเย็นชาเป็นอย่างมากว่า “ข่าวช่างลอยไปไวนัก คุณชายให้พวกเจ้ารออยู่ที่นี่”

จากนั้นดวงตาของหยางฮวาก็พลันเบิกกว้าง นางเห็นนายอำเภอป๋ายและแม่ทัพหม่ายิ้มรับอย่างคาดมิถึง ทั้งยังโค้งคำนับและเอ่ยกับนายท่านด้วยความนอบน้อมเป็นอย่างยิ่งว่า “ข้าน้อยจะรออยู่ที่นี่ขอรับ ! ”

หลังจากนั้นหยางฮวาก็เห็นนายท่านหันหลังเดินจากไป เหลือทิ้งไว้เพียงนายอำเภอป๋ายและแม่ทัพหม่า คาดมิถึงว่าใบหน้าของทั้งสองจะเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อ แม้แต่อาภรณ์ด้านหลังก็เปียกโชก

สวรรค์ ! นายท่านที่อยู่ด้านในผู้นั้น แท้จริงแล้วเป็นผู้ใดกันแน่ ?

หยางฮวาลอบกลืนน้ำลายหนึ่งอึก นางมิกล้าเอ่ยถามนายอำเภอป๋ายออกไปตรง ๆ ดังนั้นนางจึงรีบนำน้ำชาสองถ้วยไปให้นายอำเภอและท่านแม่ทัพ ทั้งสองรับไว้และดื่มเข้าไปอึกใหญ่เลยทีเดียว

“หยางหลงจู๊”

“เจ้าค่ะใต้เท้า”

“ข้าขอกำชับเจ้าว่า จงปรนนิบัติบุคคลที่อยู่ด้านในให้ดี แล้วข้าจะยกเว้นภาษีให้เจ้า 3 ปี ! ”

หยางฮวาตื่นตกใจขึ้นมาทันใด พอได้สติกลับมา นางก็รีบพยักหน้ารับทันที “ใต้เท้าต้องการให้ข้าน้อยหาสตรีชาวหูจากหอเยียนฮวามาด้วยหรือไม่เจ้าคะ ? ”

“เหลวไหล ! ” นายอำเภอป๋ายขบกรามสบถเสียงแผ่วจนหยางฮวาตื่นตระหนกขึ้นมาทันใด “เจ้าทำตามที่คนด้านในต้องการก็พอ จงอย่าทำอันใดตามอำเภอใจเป็นอันขาด”

หยางฮวาพยักหน้าแต่ก็อดเอ่ยปากถามมิได้ “ใต้เท้า ชายหนุ่มด้านในนั้น…”

“หุบปาก ! สิ่งที่มิควรถามก็มิต้องถาม ! ”

“อ่า…”

หยางฮวาปิดปากฉับ นางนั่งอยู่หลังโต๊ะต้อนรับ ทว่าสายตากลับหลุกหลิกมองไปทางด้านหลังอยู่ตลอดเวลา เพราะนางรู้สึกสงสัยในตัวตนของชายหนุ่มผู้นั้นเสียเหลือเกิน

……

……