นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 898

ตอนที่ 898 การตัดสินใจของศิษย์พี่ใหญ่

ณ อีกฟากฝั่งของทะเลอันไกลโพ้น

ท่ามกลางแสงสุริยาเจิดจ้า ใบหน้าของหลิวจิ่นได้ปรากฎรอยยิ้มกว้าง

สถานที่รกร้างแห่งนี้เดิมทีเขาคิดว่ามิมีผู้ใดอาศัยอยู่ คาดมิถึงว่าเมื่อข้ามผ่านภูเขาลูกหนึ่งมาจะพบเข้ากับชาวพื้นเมืองจำนวนมากมาย

ชาวพื้นเมืองเหล่านี้มีวิถีการดำรงชีวิตเป็นชนเผ่าและมีอยู่กลุ่มหนึ่งที่รวมตัวกันขึ้นเป็นหมู่บ้าน

แน่นอนว่าชาวพื้นเมืองเหล่านี้มิใช่คู่ต่อสู้ของกองนาวิกโยธิน เนื่องจากอาวุธที่พวกเขาใช้ยังเป็นหอกที่บริเวณหัวหอกทำมาจากกระดูกแบบโบราณ กองนาวิกโยธินจำนวน 1,000 นายระดมยิงเพียงรอบเดียวก็สามารถกำจัดชาวพื้นเมืองเหล่านี้ได้สิ้นซาก

น่าเสียดายมากยิ่งนักที่ภาษาในการสื่อสารแตกต่างกัน ทว่าจากท่าทางที่พวกเขาคุกเข่าลงพื้น คาดว่าคงจะยอมแพ้แล้ว ในเมื่อพวกเขายอมแพ้ หลิวจิ่นจึงจดจำคำสั่งของฟู่เสี่ยวกวนได้เป็นอย่างดีว่าอย่าสังหารอีกฝ่ายจนสิ้นซาก เพราะมิแน่ว่าในอนาคตพวกเขาเหล่านั้นอาจมีประโยชน์

หัวหน้าเผ่าของชาวพื้นเมืองส่งมอบทองคำจำนวนนับมิถ้วนรวมไปถึงเพชรพลอย แต่สิ่งที่หลิวจิ่นคิดว่ามีค่ามากที่สุดก็คือสิ่งที่ใส่อยู่ในกล่องจำนวนหลายสิบใบนี้…พวกมันคือเมล็ดพันธุ์พืชนั่นเอง !

แท้ที่จริงตัวเขาเองก็มิทราบว่าอันใดคือเมล็ดพันธุ์พืช รู้เพียงแค่ว่าฝ่าบาททรงกำชับหนักหนาว่าให้รวบรวมสิ่งเหล่านี้เอาไว้

จากการข่มขู่ของหลิวจิ่น หัวหน้าเผ่าจึงสร้างเรือบรรทุกสัมภาระให้หลิวจิ่นอีก 3 ลำเพราะเรือที่เดินทางออกทะเลมาด้วยกัน จวบจนบัดนี้ก็ยังคงไร้ร่องรอย คาดว่าคงอับปางท่ามกลางพายุงวงช้างนั่นเสียแล้ว

เพื่อเป็นการแสดงให้เห็นว่าพวกตนได้เข้ายึดครองพื้นที่แห่งนี้แล้ว หลิวจิ่นจึงปักธงมังกรผืนใหญ่ไว้บนสุดของพื้นที่ในหมู่บ้านแห่งนี้

พวกหลิวจิ่นอยู่บนเกาะนี้ราว 1 เดือนเศษ ดูเหมือนสิ่งใดที่สามารถแย่งชิงมาได้ก็แย่งชิงมาจนหมดสิ้นแล้ว บัดนี้เรือบรรทุกสัมภาระก็ได้สร้างเสร็จแล้ว จึงได้เวลาออกเดินทางเสียที

แต่แล้วก็ต้องเผชิญกับปัญหาอีกครา

“ข้าขอยืนกรานให้หันหัวเรือกลับ ! ” จิ่งเปียนสงเอ้อจ้องมองหลิวจิ่นแล้วเอ่ยอย่างหนักแน่น “หนทางข้างหน้าพวกเรามิรู้อันใดเกี่ยวกับมันเลยด้วยซ้ำ บัดนี้ก็ล่วงเลยมาถึงเดือนหกแล้ว เป็นช่วงที่ทะเลมีมรสุมร้ายแรงที่สุด ดีมิดีพวกเราอาจจะพบกับพายุลูกใหญ่อีกคราและเกรงว่าพวกเราจะมิโชคดีเหมือนเดิม ! ”

หลิวจิ่นทำท่าทางมิพอใจเพราะบัดนี้เสบียงต่าง ๆ ก็มีครบแล้ว เรือ 3 ลำที่ถูกสร้างขึ้นมาใหม่ ลำหนึ่งใช้บรรทุกเงินทองเพชรพลอยที่ปล้นมาได้ ส่วนอีก 2 ลำยังคงว่างเปล่า… ดูเหมือนว่ายังมิคุ้มค่าสักเท่าใดนัก !

“ความเห็นของข้าคือพวกเราควรเดินหน้าต่อไปตามเส้นทางเลียบชายฝั่ง สถานที่แห่งนี้วัฒนธรรมยังคงล้าหลัง บางทีพวกเราอาจจะได้พบกับชนพื้นเมืองเยี่ยงนี้อีก”

“มีแนวปะการังซ่อนอยู่มากมายในน่านน้ำ พวกเรามิรู้สถานการณ์ในน่านน้ำชายฝั่งเลยสักนิด หากเรือกระทบกับโขดหินเข้า…แม้แต่หลิวจิ่นห้าวก็มิสามารถถอยออกมาได้อย่างปลอดภัย ! ” จิ่งเปียนสงเอ้อพยายามโต้เถียงด้วยเหตุผลและเอ่ยเสริมว่า “ใต้เท้าหลิวลองคิดเยี่ยงนี้เถิด หากเราเดินทางออกจากราชวงศ์อู๋และล่องเรืออยู่ในทะเลเป็นเวลา 3 เดือนเต็ม ! นี่เป็นระยะทางที่ยาวไกลมากแล้ว ! จากแคว้นหลิวเดินทางไปยังราชวงศ์อู๋ใช้เวลาเพียง 1 เดือน พวกเรามายังสถานที่แห่งนี้โดยมิรู้ด้วยซ้ำว่ามันมีนามว่าเยี่ยงไร หากพวกเราเดินหน้าต่อและมีอันใดเกิดขึ้นก็เกรงว่าจะมิสามารถย้อนกลับไปได้แล้ว เช่นนั้นพวกเราก็จะล้มเหลวและขาดทุนมิใช่หรือ ? ”

พอหลิวจิ่นได้ฟังดังนั้นก็รู้สึกว่าสมเหตุสมผลมากยิ่งนัก

เมื่อเดือนสามพวกเขาได้ออกทะเลมา หากเดินทางกลับไปยังราชวงศ์อู๋ในเวลานี้ ก็คาดว่าจะถึงเดือนสิบพอดิบพอดี

คาดว่าฝ่าบาททรงกำลังรอข่าวจากพวกเขาอยู่เช่นกัน ฝ่าบาทจะต้องเป็นกังวลว่าเขาจะอยู่หรือตายเป็นแน่ คาดว่าฝ่าบาทคงเสวยมิได้บรรทมมิหลับ… จะให้ฝ่าบาททรงกังวลแทนเขามิได้เป็นอันขาด

“ตกลง เช่นนั้นก็กลับไปยังราชวงศ์อู๋ ! ”

ในที่สุดจิ่งเปียนสงเอ้อก็ถอนหายใจยาวออกมาด้วยความโล่งอก เขานึกกลัวเสียเหลือเกินว่าเจ้าขันทีผู้นี้จะเดินหน้าต่อ ซึ่งเป็นไปได้สูงว่าจะเป็นเส้นทางที่ไร้วันย้อนกลับ !

แต่ทันใดนั้นเอง ศิษย์พี่ใหญ่ก็ได้เอ่ยออกมาว่า

“แผนที่ในการเดินเรือมายังสถานที่แห่งนี้ข้าได้วาดจนสมบูรณ์แล้ว ข้าฟังจากน้ำเสียงและภาษาของชนเผ่าเหล่านั้นจึงตั้งชื่อสถานที่แห่งนี้ว่าอะแลสกา ส่วนเกาะรอบนอกนี้เรียกว่าหมู่เกาะอะลูเชียน”

“แผนที่นี้มีสำเนาเหมือนกัน 2 ฉบับ พวกเจ้าจงนำฉบับหนึ่งกลับไปยังราชวงศ์อู๋เถิด”

ซูม่อตกตะลึงขึ้นมาทันพลัน “ศิษย์พี่ใหญ่… หรือว่าท่านต้องการอยู่ต่อกัน ? ”

ซูเจวี๋ยยกมือทั้งสองข้างขึ้นจัดแจงหมวกให้เรียบร้อย “ข้ามิได้อยากอยู่ต่อที่นี่หรอก ทว่าศิษย์น้องเล็กเคยเอ่ยว่าใต้หล้านี้เป็นทรงกลม ข้าจึงต้องการเดินทางมาโดยเรือและเดินทางกลับทางบก หากใต้หล้านี้เป็นทรงกลมจริง ข้าย่อมเดินทางกลับไปถึงราชวงศ์อู๋ได้อย่างแน่นอน”

“แล้วถ้าใต้หล้านี้มิได้กลมเล่า ? ”