นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 905

ตอนที่ 905 แผนการ

เนื่องจากภรรยาทั้งสามใกล้จักให้กำเนิดบุตร ฟู่เสี่ยวกวนจึงกังวลและเร่งรีบเป็นอย่างมาก

สวี่ซินเหยียนให้กำเนิดบุตรในเดือนสี่ ในยามนั้นเขากำลังยุ่งอยู่กับเรื่องน้ำมันปิโตรเลียมที่เขตซื่อหยางอยู่พอดี เขาจึงมิได้กลับไปและทำเพียงส่งจดหมายไปยังวังหลังเท่านั้น มันทำให้เขารู้สึกผิดเป็นอย่างมาก

หากพลาดการคลอดบุตรของภรรยาทั้งสามในครานี้ไปอีก เกรงว่าเขาต้องรู้สึกผิดไปชั่วชีวิตเป็นแน่

ในอนาคตบ้านเมืองจะเป็นเยี่ยงไรก็มิอาจทราบได้ ทว่าภรรยาจะเป็นของตนตลอดไป

ความสนใจที่เขามีต่อบ้านเมืองก็มิได้มากมายสักเท่าใดนัก แต่ภรรยาทั้งสิบจะต้องมิมีผู้ใดถูกทอดทิ้งให้หนาวเหน็บอยู่เพียงลำพัง

บุตรชายก็ดีหรือบุตรีก็ได้ พวกเขาย่อมมีชีวิตเป็นของตนเองในอนาคต ย่อมมีแต่ภรรยาเท่านั้นที่จะคอยอยู่เคียงข้างเขาไปชั่วชีวิต

เมื่อชาติที่แล้วฟู่เสี่ยวกวนมิเคยมีแฟนแม้แต่คนเดียว เขาจึงหวงแหนภรรยาทั้งสิบในชาตินี้เป็นอย่างมาก

เมื่อนึกถึงความกังวลของชุนซิ่วในยามตั้งครรภ์ ตอนที่ซูซูรู้ว่าตนเองตั้งครรภ์แล้วทำท่าทางดีใจราวกับเด็ก จางเพ่ยเอ๋อร์ถึงกับร้องไห้ในยามที่ทราบว่าได้ตั้งครรภ์แล้ว พวกนางล้วนลำบาก และในฐานะผู้ชายของพวกนาง หากสามารถอยู่ข้างกายของพวกนางในยามที่กำลังจะคลอดบุตรได้ คาดว่าน่าจะเป็นการปลอบประโลมที่ดีที่สุดให้แก่จิตใจของพวกนางแล้ว

ที่เขามิทราบคือขุนนางจากกรมขุนนางที่มาตรวจสอบข้อเท็จจริงได้เดินทางมาถึงเขตหนานผิงก่อนที่เขาจะเดินทางกลับเพียงก้าวเดียว แน่นอนว่าเขามิทราบว่าจั่วจงถานได้จับกุมนายอำเภอพานและได้จัดการรวบรวมโทษทั้งหมดของนายอำเภอพานเป็นที่เรียบร้อยภายในระยะเวลา 3 วัน

นายอำเภอพานอยู่ในระหว่างพาตัวไปยังเมืองกวนหยุนและต้องได้รับการสอบสวนจากกรมราชทัณฑ์

ผู้ที่ถูกคุมตัวไปด้วยย่อมเป็นครอบครัวของนายอำเภอพาน ส่วนพานเชี่ยนเอ๋อร์บุตรีที่เดิมทีจะได้กลายเป็นลูกสะใภ้ของจือโจวแห่งอู่หยวนโจว ต่อจากนี้นางต้องใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ในกรมเจี้ยวฟางแทน

กรมขุนนางได้จับกุมนายอำเภอพานและข่าวนี้ก็ถูกส่งไปยังเมืองอู่หยวนด้วยความรวดเร็ว

เฉินหยางจือโจวแห่งอู่หยวนโจว ได้ทราบข่าวถึงสามเรื่องในเวลาเดียวกัน

เรื่องที่หนึ่งคือองค์จักรพรรดิเสด็จกลับแล้ว

เรื่องที่สองคือนายอำเภอพานตกม้าตายและกำลังอยู่ในระหว่างการคุมตัวไปยังเมืองกวนหยุน

เรื่องที่สาม…เฉินเต๋อบุตรชายของเขาเสียชีวิตอยู่ที่วัดหนานผิง

หลังจากได้ทราบข่าวทั้งสามนี้ เฉินหยางก็ราวกับแก่ตัวไปอีกสิบปี

เขาขังตนเองเอาไว้ในห้องหนังสือครึ่งค่อนวัน ยามที่ออกมาบนใบหน้าก็มิเหลือคราบน้ำตาให้เห็นแล้ว มองมิเห็นความรู้สึกใดเลยเช่นกัน

เขาได้มอบคำสั่งให้ลูกน้องว่า จงลอบสังหารนายอำเภอพานเสีย อย่าให้มีชีวิตรอดไปถึงเมืองกวนหยุนได้เป็นอันขาด !

ส่วนเรื่องศพของบุตรชายก็ฝังไว้ที่วัดหนานผิงเถิด

มิได้เอ่ยกันว่าระฆังยามเย็นของวัดหนานผิงศักดิ์สิทธิ์มากเยี่ยงนั้นหรือ ?

หากเขาได้ยินเสียงระฆังคงสามารถกลับชาติมาเกิดได้โดยเร็ว

“ท่านพ่อ…” เฉินเจิ้งบุตรชายคนโตโค้งคำนับ “ขออภัย…”

“ลูกพ่อ… พรุ่งนี้เจ้าจงพาภรรยาออกเดินทางไปยังราชวงศ์หยูเสียเถิด”

เรื่องนี้ได้ถูกกำหนดไว้เนิ่นนานแล้ว ทว่าเฉินเจิ้งคาดมิถึงว่าจะรวดเร็วถึงเพียงนี้

“หลังจากเดินทางไปแล้วก็เกรงว่าต้องใช้เวลาอีกนานกว่าจะได้หวนกลับมาอีกครา…” เฉินหยางเงยหน้าขึ้นพลางจ้องมองไปยังสุริยายามเย็น รู้สึกว่าในตอนนี้ ตนก็มิได้ต่างอันใดกับสุริยาดวงนี้เลยสักนิด “เจ้ายังมีอีกหนึ่งเรื่องที่ต้องไปจัดการก่อนออกเดินทาง”

“ท่านพ่อเชิญกล่าว ! ”

“ในห้องหนังสือของพ่อมีสุรารสเลิศอยู่หนึ่งไห ค่ำนี้จงนำสุราออกมาแล้วพาภรรยาของเจ้าไปร่วมดื่มกับพ่อตาสักจอกเถิด ถือเป็นการกล่าวอำลา”

“ขอรับท่านพ่อ ! ”

ดวงตาของเฉินหยางหรี่ลง เขาหยิบซองกระดาษขนาดเล็กหนึ่งซองออกมาจากกระเป๋าอกเสื้อ “นำสิ่งนี้ไปด้วยและจงจำเอาไว้ว่าให้ใส่ลงไปในจอกสุราของพ่อตา อย่าให้ภรรยาของเจ้าทราบเป็นอันขาด”