นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 904

ตอนที่ 904 ตะลึง

ฟู่เสี่ยวกวนมิได้สักการะพระพุทธรูปแต่อย่างใด เขาเพียงจ้องมองด้วยสีหน้าเรียบเฉยเท่านั้น

“พระพุทธเจ้าตรัสเอาไว้ว่า วางดาบฆ่าฟันสำเร็จเป็นพระอรหันต์… เหตุใดคนร้ายที่วางดาบจึงสำเร็จเป็นพระอรหันต์ได้เล่า ? ช่างมิมีเหตุผลเอาเสียเลย คนดีมักถูกคนชั่วรุมรังแก พวกเขามักจะอ้อนวอนขอความช่วยเหลือต่อพระพุทธเจ้า แต่พวกเขากลับไม่ได้รับความช่วยเหลือแต่อย่างใด กลับกลายเป็นว่าพวกคนชั่วที่ชั่วเข้ากระดูกดำเหล่านั้น เมื่อตัดสินใจวางดาบลงก็สามารถบรรลุเป็นพระอรหันต์ได้แล้ว พระอาจารย์ฮุ่ยเจิน ท่านคิดว่าสิ่งนี้ควรค่าแก่การที่ชาวบ้านจะสักการะบูชาหรือไม่ ? ”

พระอาจารย์ฮุ่ยเจินเหลือบตามองฟู่เสี่ยวกวน เขามิรู้ว่าชายหนุ่มผู้นี้มาจากที่ใด เขารู้เพียงแค่ว่าอีกฝ่ายมิธรรมดา เนื่องจากตนเป็นผู้มีความสามารถระดับสูงขั้นหนึ่ง แต่กลับขยับร่างมิได้เลยสักนิด

ร่างของพระอาจารย์ฮุ่ยเจินถูกอำนาจของปรมาจารย์สองคนข่มเอาไว้ พลังนี้กดทับให้เขาต้องย่อตัวลงและมิอาจยืดตัวตรงได้

ฟู่เสี่ยวกวนค่อย ๆ หันหลังกลับมา สายตาดุจดั่งเหยี่ยว “แท้ที่จริงแล้วประโยคนี้หมายถึงผู้ที่กระทำผิดคิดร้ายด้วยกายวาจาและใจ หลอกล่อฉ้อโกงต่าง ๆ นานา ดังนั้นข้าจึงคิดว่าควรสังหารคนชั่วเหล่านั้นทิ้งเสีย เพื่อเป็นการโปรดสรรพสัตว์ เพราะหากให้พวกเขาเหล่านั้นอยู่ในใต้หล้าต่อไป จะเป็นการทำให้พระพุทธองค์เสื่อมเสียชื่อเสียงอันน่าเคารพนับถือไปเสียเปล่า ๆ ”

“ในฐานะวัดโบราณที่มีประวัติยาวนานมานับพันปี ควรสืบทอดความคิดอันดีงามภายใต้แสงสว่างชี้ทางของพระพุทธเจ้า ผู้ที่เชื่อถือในพระองค์ทั้งหลายต่างก็เป็นเพียงคนที่มีความสงสัย ความเคียดแค้น และอารมณ์มิปล่อยวาง พวกเขาเพียงต้องการร้องหาความสบายใจจากพระพุทธเจ้าให้แก่ตนเองก็เท่านั้น”

“คุณชายพานที่นอนไร้วิญญาณอยู่ด้านนอก ในจิตใจของเขามีพระพุทธเจ้าอยู่จริงหรือ ? ข้าคิดว่าในใจของเขาเต็มไปด้วยปิศาจ ! คนเยี่ยงนี้ข้ามิคิดว่าจะสามารถบรรลุธรรมได้ ! ในฐานะผู้สืบทอดคำสั่งสอนและรับใช้พระพุทธศาสนาเยี่ยงพวกท่านควรทำบางสิ่งให้แก่นิกายมิดีกว่าหรือ ? ”

“พวกท่านมิสังหารเขาก็ได้ แต่พวกท่านสามารถส่งเสียงเรียกร้องความยุติธรรมออกมาได้มิใช่หรือ ? ”

“นิกายฝูเป็นของทุกคนในใต้หล้า พวกท่านทนมองคนชั่วเหล่านี้ทำลายล้างผู้ที่มีความเลื่อมใสได้หรือ ? พวกท่านคิดว่าพระพุทธเจ้าจะคิดเยี่ยงไร ? ”

พระอาจารย์ฮุ่ยเจินเหงื่อไหลเป็นสาย นี่เป็นการทรมานจากส่วนลึกของจิตวิญญาณทำให้เขามิสามารถตอบออกมาได้

“พระองค์จะทรงถามว่า…แล้วจะมีพวกท่านไว้ทำไม ! ”

น้ำเสียงของฟู่เสี่ยวกวนเย็นยะเยือกทำให้พระอาจารย์ฮุ่ยเจินรู้สึกราวกับนั่งอยู่ในน้ำแข็ง

“ข้าไปล่ะ น่าเบื่อ ! ”

ฟู่เสี่ยวกวนและคณะเดินทางออกจากวัดหนานผิง กระทั่งพวกเขาเดินออกไปจากประตูวัดแล้ว พระอาจารย์ฮุ่ยเจินถึงได้ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ เขายืนอยู่หน้าพระอุโบสถ จ้องมองไปยังผู้คนที่ร้องเจ็บปวดโอดครวญเหล่านั้น ทั้งยังมีผู้เสียชีวิตอีก 2 คน !

เขารู้จักผู้ที่เสียชีวิตในลานนี้ดี หนึ่งในนั้นเป็นบุตรชายคนเดียวของนายอำเภอ จะทำเยี่ยงไรต่อไปดี ?

……

……

“เจ้าว่าเยี่ยงไรนะ ? ”

ณ สำนักงานเขตหนานผิง ท่านนายอำเภอพานกระโดดขึ้นจากเก้าอี้ สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ

ขุนนางชั้นผู้น้อยคนหนึ่งกำมือขึ้นคารวะ จากนั้นก็รายงานอย่างตื่นตระหนกว่า “เรียนใต้เท้า คุณชายน้อย เขา… เขาถูกสังหาร ณ วัดหนานผิง และเอ่อ…ยังมีคุณชายเฉิน บุตรชายของท่านเฉินจือโจวก็ถูกสังหารด้วยเช่นกันขอรับ ! มีเพียงคุณหนูที่รอดชีวิตทว่าก็ตกใจกลัวจนสลบอยู่ในวัดหนานผิง จนถึงบัดนี้ก็ยังมิได้สติขอรับ”

สีหน้าของนายอำเภอพานซีดเผือด บุตรชายคนเดียวของตนโดนสังหารในถิ่นของตน !

อีกทั้งยังคร่าชีวิตบุตรชายของท่านเฉินจือโจวอีกด้วย !

บัดซบ ! แล้วข้าจะอธิบายต่อท่านเฉินจือโจวว่าเยี่ยงไร ? !

“เจ้าพวกสวะ” นายอำเภอพานตะคอกออกมาเสียงดัง เขาพลิกโต๊ะทำงานจนล้ม จากนั้นก็ตะโกนเสียงดังว่า “จงปิดประตูเมือง ! จากนั้นให้รวบรวมเจ้าหน้าที่ทุกคนและตามจับตัวคนร้ายมาให้ได้ ! ”

ชั่วพริบตาเดียวเขตหนานผิงก็เกิดความชุลมุลวุ่นวายขึ้นมา ในมิช้าข่าวที่คุณชายพานจอมโหดเหี้ยมและบุตรชายของท่านเฉินจือโจวถูกสังหารก็แพร่ไปทั่วทั้งเขตหนานผิง

ชาวบ้านพากันหวาดผวา คนร้ายช่างกล้าดีเสียจริงที่เข้าไปกระตุกหนวดเสือ !

แต่จะว่าไป… คนร้ายก็ทำได้ดียิ่ง !

หากคนร้ายสังหารนายอำเภอชาติสุนัขผู้นี้ทิ้งด้วยก็คงจะดี

ด้านของนายอำเภอพานที่นั่งอยู่ในสำนักงานเริ่มนั่งมิติด เขารออยู่เนิ่นนานก็ยังมิได้รับข่าวคราวจากเจ้าหน้าที่ พบเพียงนักบวชจากวัดหนานผิงนำตัวบุตรสาวพานเชี่ยนเอ๋อร์มาส่งเท่านั้น