นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 911

ตอนที่ 911 กริ้วโกรธ

รัชศกเทียนเต๋อปีที่สอง วันที่สิบ เดือนสิบ ประชุมใหญ่ประจำราชสำนักแห่งราชวงศ์อู๋

นี่เป็นการเรียกประชุมราชสำนักคราแรกหลังจากจักรพรรดิเต๋อจงเสด็จกลับมาจากการออกเดินเรือ ขุนนางทุกคนย่อมต้องรอบคอบเป็นอย่างมาก ในอดีตพวกเขาเคยรู้สึกว่าการประชุมช่างน่าเบื่อ ทว่าบัดนี้ได้กลายเป็นสิ่งล้ำค่าไปเสียแล้ว

เพราะมิมีผู้ใดล่วงรู้ว่าฝ่าบาทจะเรียกประชุมใหญ่ประจำราชสำนักอีกคราเมื่อใด ?

มิมีผู้ใดรู้ว่าจะทรงทำสิ่งที่น่าตกใจในการประชุมใหญ่นี้อีกหรือไม่ ?

นี่เป็นคราแรกที่กงซุนเซ่อเข้าร่วมการประชุมใหญ่ประจำราชสำนัก ด้วยเหตุนี้หยุนซีเหยียนและจงสือจี้จึงไปรับเขาตั้งแต่เช้าตรู่ ทั้งสามซื้อฮะเก๋าจากร้านซิ่งหลินจี้ 3 ชุด จากนั้นก็นั่งรถม้ามุ่งหน้าไปยังประตูชิงหลง

กงซุนเซ่อทานฮะเก๋าพลางเอ่ยถามว่า “ฝ่าบาทของพวกเรานั้น…ปกติเรียกประชุมมิค่อยบ่อยเยี่ยงนั้นหรือ ? ”

กงซุนเซ่อทำงานมาเกือบ 2 เดือนแล้ว อย่าเอ่ยถึงการประชุมใหญ่ราชสำนักเลยเพราะแม้แต่การประชุมธรรมดาก็มิเคยได้เข้าร่วม อย่างมากก็แค่การเรียกประชุมเล็ก ๆ ที่จัดขึ้นเป็นครั้งคราของสามสำนักเท่านั้น

เรื่องนี้แตกต่างจากราชวงศ์หยูมากยิ่งนัก ดังนั้นในคราแรกกงซุนเซ่อยังปรับตัวมิค่อยได้… เนื่องจากราชวงศ์หยูเริ่มประชุมตั้งแต่ยามเหม่า ทว่าราชวงศ์อู๋เริ่มประชุมตั้งแต่ยามเฉินซึ่งช้าไปราว 1 ชั่วยาม !

ส่วนขั้นตอนการไปทำงานนั้น กงซุนเซ่อพบข้อสังเกตอย่างหนึ่ง เริ่มจากกรมขุนนาง… เหล่าขุนนางทั้งหลายเมื่อถึงเวลาทำงานต่างก็ดูจริงจังกันอย่างมากและประสิทธิภาพการทำงานก็เหนือกว่าราชวงศ์หยูมากโข ค่อนข้างคล้ายคลึงกับกรมการค้าของราชวงศ์หยูเลยทีเดียว

หยุนซีเหยียนหัวเราะร่าออกมา เมื่อได้ยินคำถามนี้ “แท้จริงเมื่อปีที่แล้วฝ่าบาททรงมุ่งมั่นยิ่งนัก พระองค์มิเคยพลาดการประชุมเลยสักครา เพียงแต่ว่าปีนี้ทรงกลับมาเป็นตัวของตนเองแล้วก็เท่านั้น”

“เช่นนี้พระองค์จะทรงเข้าพระทัยแล้วควบคุมข้าราชการทั้งหมดได้หรือ ? ”

“เฮ้ ๆ เจ้าคิดเยี่ยงนี้ก็มิถูก ลองคิดดูสิว่าตอนที่พระองค์อยู่ที่ว่อเฟิงเต้ามีการเรียกประชุมกี่ครา ? ”

กงซุนเซ่อกระจ่างแจ้งขึ้นมาทันที เขาหัวเราะเยาะตนเองจากนั้นก็ส่ายศีรษะไปมาเบา ๆ “ข้าคิดว่าเมื่อเขาเป็นจักรพรรดิแล้วจะมุมานะมากกว่าตอนที่เป็นเต้าถายเสียอีก ข้าหลงลืมคำที่พระองค์เคยตรัสไว้ว่า การปกครองแคว้นใหญ่ก็เหมือนการปรุงอาหารจานเล็ก ๆ แท้จริงแล้วมันก็เหมือนกันนั่นแหละ”

หลังจากทานฮะเก๋าจนหมดแล้ว หยุนซีเหยียนจึงหยิบผ้าขึ้นมาเช็ดปากแล้วเอ่ยถามว่า “เยี่ยงไรเสียการประชุมใหญ่ราชสำนักในวันนี้เกรงว่าจะเกี่ยวข้องกับการบริหารราชการ เอ่ยว่าที่อู่หยวนโจวได้ตรวจพบขุนนางทุจริตทั้งหมดแปดสิบกว่าคนเยี่ยงนั้นหรือ ? ดูเหมือนว่ากรมขุนนางของเจ้าก็ส่งคนไปตรวจสอบเรื่องนี้แล้วนี่”

“ใช่ ! เมื่อกลางเดือนที่แล้วหนังสือร้องเรียนการทุจริตของเฉินหยางจือโจวแห่งอู่หยวนโจวมาถึง ใต้เท้าจั่วจงถานชื่อหลางแห่งกรมขุนนางได้จับกุมขุนนางทุจริต จากนั้นก็ส่งตัวนักโทษราว 81 คนมายังเมืองกวนหยุนเมื่อมิกี่วันก่อน เมื่อวานนี้กรมราชทัณฑ์ได้สอบปากคำทั้งหมดเสร็จสิ้นแล้ว คาดว่าการประชุมใหญ่ในวันนี้จะเป็นคำตัดสินที่แท้จริง”

หยุนซีเหยียนนิ่งเงียบ กงซุนเซ่อจึงเอ่ยถามต่อว่า “พวกเจ้ายังจำเหอเชิงอันได้หรือไม่ ? ”

หยุนซีเหยียนตื่นตกใจขึ้นมาทันใด “จำได้สิ การประกาศรายชื่อในวันนั้นเขาได้ลำดับที่สอง ทั้งยังคุกเข่าลงพื้นเพื่อเคารพมารดาริมทะเลสาบเว่ยยางอีก มีอันใดเยี่ยงนั้นหรือ ? เขามาถึงราชวงศ์อู๋แล้วใช่หรือไม่ ? ”

“เขาได้เป็นนายอำเภอเขตหนานผิงในอู่หยวนโจวแล้ว”

หยุนซีเหยียนหัวเราะออกมา เจ้าหน้าที่แห่งกรมการค้าทั้งหมดมิเว้นแม้แต่หลี่ฉายได้เดินทางมายังเมืองว่อเฟิงทั้งหมดแล้ว เกรงว่ากรมการค้าที่ราชวงศ์หยูจะมิมีผู้ใดหลงเหลืออยู่อีก นึกมิถึงว่าเหอเชิงอันก็เดินทางมาที่ราชวงศ์อู๋ด้วย…

“เจ้าหน้าที่จากว่อเฟิงเต้าเมื่อปีก่อน เดินทางมาที่นี่กี่คนกัน ? ”

“ราว 63 คน…แต่ซังเหลียงมิได้มาเพราะท่านปู่ของเขายังคงเป็นจงซูลิ่งอยู่ เขาจึงมิสามารถมาได้”

“เยี่ยงนี้เอ่ยได้ว่าหลงเหลืออยู่ที่ว่อเฟิงเต้ามิถึงครึ่งเยี่ยงนั้นหรือ ? ”

“อืม…ที่ยังหลงเหลืออยู่ในว่อเฟิงเต้า โดยมากมีรากฐานผูกติดกับตระกูลทั้งสิ้น”

หยุนซีเหยียนถอนหายใจออกมาด้วยความหดหู่ “ว่อเฟิงเต้านั้นทำเลดียิ่ง หากฝ่าบาทมิกลับมายังราชวงศ์อู๋ ก็เกรงว่าบัดนี้ว่อเฟิงเต้าคงจะกลายเป็นศูนย์กลางทางเศรษฐกิจของใต้หล้า เฮ้อ… ! ”

จงสือจี้ส่ายหน้า “มิต้องเอ่ยถึงเยาวชนที่เคยติดตามฝ่าบาทในตอนนั้นเลย แม้แต่บิดาข้าก็ลาออกจากการเป็นขุนนางแล้ว ท่านเอ่ยว่าจะเข้าร่วมกับตระกูลของเว่ยอู๋ปิ้งแล้วมาตั้งรกรากถิ่นฐานในราชวงศ์อู๋ พวกเจ้าว่าจะมีสักกี่คนที่คิดเช่นนี้ในราชวงศ์หยู ? ”