นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 910

ตอนที่ 910 เลี้ยงต้อนรับ ( จบ )

“…ทูลฝ่าบาท กระหม่อมเห็นฉลามเพียงมิกี่คราก็มิได้เห็นมันอีก ทว่าได้พบกับพายุโหมกระหน่ำพ่ะย่ะค่ะ”

เมื่อเอ่ยถึงเรื่องพายุลูกนั้นสีหน้าของหลิวจิ่นก็พลันแปรเปลี่ยนไปในทันที ในใจของเขายังมีความหวาดกลัวอยู่เล็กน้อย “พายุลูกนั้นช่างน่ากลัวมากยิ่งนักพ่ะย่ะค่ะ ท้องนภามืดครึ้มราวกับสีของน้ำหมึก พายุโหมกระหน่ำมองเห็นระยะทางเบื้องหน้าได้เพียง 3 ฉื่อเท่านั้นพ่ะย่ะค่ะ”

“โชคดียิ่งนักที่หลิวจิ่นห้าวแข็งแกร่งและต้องขอบพระทัยพระบารมีของฝ่าบาทที่ช่วยคุ้มครองพวกเรา กระหม่อมจึงรอดชีวิตมาได้ ส่วนเรือบรรทุกเสบียงทั้งสามลำมิได้โชคดีเยี่ยงกระหม่อม… ฝ่าบาท กระหม่อมสมควรตายที่ปล่อยให้เรือทั้งสามลำนั้นอับปางลงไปพ่ะย่ะค่ะ ! ”

ฟู่เสี่ยวกวนฟังอย่างตั้งใจ เห็นว่าการเดินเรือในคราต่อไปต้องให้เรือทุกลำเขียนบันทึกการเดินเรือ !

“มาเถิด… เจิ้นขอดื่มให้เจ้าหนึ่งจอก ! ”

หลิวจิ่นตกตะลึงจนต้องอ้าปากค้าง “กระหม่อม… กระหม่อมมิกล้าพ่ะย่ะค่ะ การที่ได้นั่งร่วมโต๊ะกับฝ่าบาทเยี่ยงนี้ก็นับว่าผิดกฎแล้ว กระหม่อมมิบังอาจ ! ”

“เจ้า จงลุกขึ้นยืน ! ”

หลิวจิ่นยืดตัวขึ้นอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ เขาได้ยินฟู่เสี่ยวกวนเอ่ยอย่างจริงจังว่า “เจิ้นได้บอกเจ้านานแล้วมิใช่หรือ ว่าเป็นขันทีแล้วเยี่ยงไร ? ขันทีก็สามารถสร้างผลงานที่ยิ่งใหญ่และขึ้นเป็นอัครมหาเสนาบดีได้เช่นกัน ! แน่นอนว่าผลงานของเจ้าในครานี้ยังมิเพียงพอต่อการขึ้นเป็นอัครมหาเสนาบดี แต่เจ้าได้สร้างผลงานมากมายกว่าขุนนางหลายคนไว้แล้ว เจิ้นตัดสินใจว่า…”

ฟู่เสี่ยวกวนรู้สึกปวดศีรษะมากยิ่งนักเพราะหลิวจิ่นสมควรได้รับรางวัล แต่ก็มิอาจมอบรางวัลให้มากมายได้ เนื่องจากอาจจะทำให้หลายคนมิพอใจ หากพวกเขาสร้างความลำบากขึ้นมาคงมิดีเป็นแน่ เนื่องจากตนจะอำลาไปมิช้าก็เร็ว

“ฝ่าบาท ฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ สิ่งเหล่านี้กระหม่อมสมควรทำอยู่แล้ว การที่ได้รับคำชื่นชมจากฝ่าบาทนับว่าเป็นเกียรติมากยิ่งนัก แม้ตายกระหม่อมก็มิเสียใจและมิกล้าเอ่ยขอรางวัลจากพระองค์พ่ะย่ะค่ะ ! ”

อืม…เจ้าหมอนี่มีเหตุผลมากเสียทีเดียว

ในขณะที่ฟู่เสี่ยวกวนกำลังจะเอ่ยอันใดบางอย่างออกมา ทว่าเขากลับได้ยินหลิวจิ่นเอ่ยตัดหน้าขึ้นมาก่อนว่า “หากฝ่าบาทมิรังเกียจ กระหม่อมยินดีเดินทางออกทะเลเพื่อขยายอาณาจักรแทนฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ ! ”

นี่ถือเป็นเรื่องที่ดียิ่งนัก !

ฟู่เสี่ยวกวนหัวเราะร่าพลางนึกในใจว่าข้าจะทำให้เจ้าสมปราถนา และจะทำให้เจ้ากลายเป็นขันทีในตำนาน

“ตกลง ! มหาสมุทรนี้กว้างใหญ่และมหาสมุทรทั้งห้าได้เชื่อมต่อกัน เจ้าจงพักผ่อนให้เพียงพอเถิด ในปีหน้ารอเจิ้นสร้างกองเรือรบเสร็จสิ้นแล้ว เจิ้นจะให้เจ้าเป็นผู้บังคับบัญชาและให้เจ้าออกไปบุกเบิกอาณาจักรแทนเจิ้นอีกครา ! ”

หลิวจิ่นลุกขึ้นยืน จากนั้นก็ถอยออกไปสามก้าว คุกเข่าลงกับพื้น “กระหม่อม… กระหม่อมยินดีใช้ทั้งชีวิตเดินทางออกไปบุกเบิกอาณาจักรในท้องทะเลเพื่อฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ ! ”

“ดี ! เจ้าลุกขึ้นเถิด ช่วงนี้อยู่ในพระราชวังก็จงติดตามเจิ้นดังเดิม”

“กระหม่อมน้อมรับพระบัญชาพ่ะย่ะค่ะ ! ”

หลังจากนั้นหลิวจิ่นและซูม่อก็เล่าเรื่องที่พานพบมาอย่างละเอียด ฟู่เสี่ยวกวนจึงพอรับรู้ได้คร่าว ๆ ว่าโลกนี้มิได้ต่างจากโลกที่แล้วสักเท่าใดนัก

ส่วนการที่เขารับรู้ว่าซูเจวี๋ยและเกาหยวนหยวนข้ามช่องแคบเบริงไปแล้วก็สามารถวางใจได้บ้าง เพราะถ้าเดามิผิดคือทั้งสองกำลังเดินไปบนเส้นทางที่เคยเป็นประเทศรัสเซียมาก่อน

บัดนี้ใกล้เข้าสู่ฤดูหนาวเต็มทีแล้ว มิรู้ว่าทั้งสองเดินทางไปถึงที่ใดแล้ว

“ราตรีนี้เจ้าจงพักผ่อนที่เมืองเจียงให้สบาย พรุ่งนี้ศิษย์พี่แปดจะคุ้มกันสมบัติเหล่านี้กลับไปยังเมืองกวนหยุน การเดินทางกลับในครานี้ต้องทำให้ครึกครื้นสักหน่อย จงเขียนป้ายติดว่า…”

“จงเขียนว่า ‘หลิวจิ่นห้าวกลับมาแล้ว ได้เรียนรู้สิ่งใหม่มากมาย มหาสมุทรอันกว้างใหญ่ ทรัพย์สมบัติละลานตา’…ให้มีความหมายทำนองนี้และให้ตีกลองโห่ร้องไปตลอดทาง ! ”

ซูม่อตกตะลึงขึ้นมาทันใด “ศิษย์น้องเล็ก เจ้าต้องการทำอันใดกันแน่ ? พวกเรากลับไปอย่างเงียบเชียบมิดีกว่าหรือ ? แล้วในปีหน้าพวกเราค่อยไปแย่งชิงสมบัติเหล่านั้นอีก ! ”

ฟู่เสี่ยวกวนหัวเราะร่าขึ้นมา “แน่นอนว่าพวกเราต้องไปแย่งชิงอีก หากชาวบ้านทั่วไปต้องการเดินทางออกมหาสมุทรก็เกรงว่าต้องใช้เวลาสักปีหรือสองปี ในสองปีนี้คาดว่าเรือของพวกเราคงจะกวาดล้างสมบัติไปจนสิ้นแล้ว”

“แต่พวกเราต้องให้ชาวอู๋รับรู้ว่า อีกฟากของทะเลมีสมบัติอยู่มากมายจนใช้มิหมดอยู่ เมื่อถึงเวลานั้นความสามารถที่ชาวบ้านทำได้มิใช่การแย่งชิง ทว่าเป็นการค้าขายต่างหาก”