นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 919

ตอนที่ 919 การเปลี่ยนแปลง

ตระกูลต่งเดินทางมาถึงซีซานแห่งหลินเจียงแล้ว พวกเขาพักอยู่ที่เรือนซีซาน

ซีซานในบัดนี้ ไร้ซึ่งความเจริญรุ่งเรืองเฉกเช่นวันวาน อีกอย่างคือต่งคังผิงมาที่ซีซานเป็นคราแรก ดังนั้นเขาจึงมิรู้ว่าแต่ก่อนที่นี่เคยเจริญรุ่งเรืองมากเพียงใด

ตัวเรือนหลายหลังยังคงอยู่ ทว่าในเรือนล้วนว่างเปล่ามิมีสิ่งใดหลงเหลืออยู่เลย

ยังมีทหารยามคอยเฝ้าและลาดตระเวนอยู่ที่เรือนซีซาน พวกเขาเป็นอดีตทหารดาบเทวะซึ่งถูกคัดออกระหว่างการฝึก จากนั้นก็ได้รับความเมตตาจากฟู่เสี่ยวกวนให้เฝ้าระวังอยู่ที่เรือนซีซานแห่งนี้

ศูนย์วิจัยซีซานกลายเป็นเปลือกห่อหุ้มความว่างเปล่า ดูเหมือนว่าหยูเวิ่นเต้าจะมิมีเจตนาฟื้นฟูศูนย์วิจัยนี้ขึ้นมาหรือบางทีเขาอาจจะมิรู้ว่าจะเริ่มต้นทำจากส่วนใดก่อนดี

ส่วนสำนักศึกษาซีซานครั้งหนึ่งเคยมีบัณฑิตหลายพันคนมาเข้าเรียน แต่บัดนี้หลงเหลือเพียงหนึ่งร้อยกว่าคนเท่านั้น

เหตุผลที่เยาวชนเหล่านี้ยังอยู่ที่นี่ก็เพราะตระกูลมิได้ตัดสินใจย้ายไปยังราชวงศ์อู๋… เนื่องจากผู้คนเหล่านี้จะคอยเฝ้ารักษาที่ดินของคุณชายไว้นั่นเอง

มิรู้ว่าเพราะเหตุใดหยูเวิ่นเต้าถึงมิยึดคืนที่ดินของฟู่เสี่ยวกวนกลับคืนไป แม้แต่หมู่บ้านเสี้ยชุนที่ฮ่องเต้พระองค์ก่อนเคยมอบเป็นที่ดินศักดินาให้ฟู่เสี่ยวกวน ฮ่องเต้องค์ปัจจุบันก็มิได้ยึดคืนแต่อย่างใด

เขาลืมเรื่องนี้ไปแล้วเยี่ยงนั้นหรือ ?

แต่ก็เห็นได้ชัดว่ายังมิได้ลืม

หรือบางทีการที่เหลือสถานที่แห่งนี้และจวนเจิ้นกั๋วกงแห่งเมืองจินหลิงเอาไว้ อาจจะเป็นเพราะพระองค์นึกถึงความสัมพันธ์แต่เก่าก่อน

ปีกด้านข้างของลานด้านในเรือนซีซาน ต่งคังผิงและฉินปิ่งจงนั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามกันและกำลังรับความอบอุ่นจากเตาผิง

“เหล่าฉิน…ในอีกมิช้านักเรียนก็จะปิดภาคเรียนแล้ว ได้ข่าวว่าโม่เหวินจะกลับมายังเมืองหลวงในปีนี้ ติ้งฟางก็คงจะกลับไปด้วยเช่นกัน ท่านจะมิกลับเรือนช่วงปีใหม่สักหน่อยหรือ ? ”

ฉินปิ่งจงลูบเครายาว ยิ้มแล้วเอ่ยว่า “ข้าเขียนจดหมายหนึ่งฉบับให้ติ้งฟางเรียบร้อยแล้ว กล่าวว่าเขามิต้องกลับมาหรอก จะกลับมาเนื่องด้วยเหตุอันใดเยี่ยงนั้นหรือ ? เขาเป็นบิดาของเฉิงเย่และรั่วเสวียที่ล้วนอยู่ในราชวงศ์อู๋ หากเขากลับมาแล้วพบกับฮ่องเต้จะเผชิญหน้าเยี่ยงไร ? ”

ต่งคังผิงหัวเราะร่าออกมาทันที เขาส่ายศีรษะเบา ๆ จากนั้นก็เอ่ยขึ้นมาว่า “เมื่อเอ่ยถึงตรงนี้ จะพบว่าเข้าไปพัวพันกับฟู่เสี่ยวกวนทั้งสิ้น”

“เอ่ยเช่นนี้ก็มิถูกนัก เนื่องจากเฉิงเย่ตัดสินใจติดตามฟู่เสี่ยวกวนไปเอง บัดนี้เฉิงเย่ได้เป็นคณบดีที่สำนักวิทยาศาสตร์นั่นแล้ว… ท่านว่านี่คือความโชคดีของเขาใช่หรือไม่ ? ความโชคดีนี้มาจากที่ใดเยี่ยงนั้นหรือ ? มิใช่เพราะฟู่เสี่ยวกวนหรอกหรือ ? ”

“เฉิงเย่เขียนจดหมายมาถึงข้า ในจดหมายกล่าวว่า อยู่ที่นั่นงานยุ่งจนมิมีเวลาว่าง แต่ก็รู้สึกว่า…ตนเองได้ใช้ชีวิตอย่างเต็มที่ ซึ่งเป็นชีวิตอย่างที่เขาต้องการและมิเคยเสียใจที่ได้ตัดสินใจเยี่ยงนั้น”

“ส่วนรั่วเสวียถือว่าสบายกว่าหน่อย บัดนี้นางก็ทำงานอยู่ในสำนักวิทยาศาสตร์เช่นกัน และในจดหมายก่อนหน้านี้นางกล่าวว่ากำลังวิจัย…ลูกสูบเครื่องยนต์อันใดสักอย่าง ข้าก็มิค่อยเข้าใจเท่าใดนัก นางกล่าวว่านี่เป็นชีวิตที่นางชอบและนางมองเห็นเส้นทางในอนาคตของตนเองแล้ว”

ต่งคังผิงพยักหน้า “เหล่าฉิน ท่านย้ายเข้ามาอยู่กับข้าเถิด บัดนี้ข้าไร้ภาระหน้าที่จึงรู้สึกตัวเบาสบายมากยิ่งนัก ข้าจึงอยากขอคำแนะนำจากท่านเรื่องตำราหลี่เสวียสักหน่อย”

ฉินปิ่งจงเอ่ยตามความจริงมิได้เสแสร้งแต่อย่างใด “หากข้าย้ายเข้ามาที่นี่ จะทำให้พวกท่านลำบากใจหรือไม่ ? ”

“คำเอ่ยของท่านห่างเหินเกินไปแล้ว เพียงต้องเพิ่มข้าวหนึ่งชามและตะเกียบหนึ่งคู่เท่านั้นเอง ยิ่งไปกว่านั้นพวกเรายังสามารถดื่มชาและสนทนากันได้ตลอดเวลา นี่เป็นการดีมิใช่หรือ ? ”

“ข้ายังมีสุราดี ๆ อยู่สองสามขวด ก่อนที่เสี่ยวกวนจะไป เขาได้มอบมันให้กับข้า มันอยู่ที่ห้องใต้ดินมาสามปีแล้ว รสชาติของสุราซีซานเทียนฉุนก็มิอาจเทียบเคียงได้ ประเดี๋ยวข้าจะให้คนไปเอาออกมา”

“ฮ่าฮ่าฮ่า… ! ”

เรือนซีซานแห่งนี้ที่เงียบเหงามานานถึง 2 ปี จึงกลับมามีชีวิตชีวาอีกครา

ต่งคังผิงพาคนเดินทางมาด้วยมิมากนัก มีเพียง 5 คนเท่านั้น ซึ่งประกอบไปด้วยภรรยาและสาวใช้อีก 3 คน ทว่ามักมีเสียงหัวเราะดังขึ้นมาจากสวน