นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 931

ตอนที่ 931 มิพบกันนาน

รัชสมัยเทียนเต๋อปีที่สาม วันที่สิบแปด เดือนหนึ่ง

บรรยากาศของเทศกาลหยวนเซียวในเมืองกวนหยุนยังคงดำเนินอยู่ ทว่าในแคว้นฝานค่อย ๆ กลับมาเป็นปกติ มิได้เฉลิมฉลองกันแล้ว

เสียงระฆังที่ดังก้องกังวานแจ้งเวลาพลบค่ำในวัดป๋ายหม่าถือเป็นขนบธรรมเนียมที่มีมานานนับพันปีในเมืองฉางจิน เพื่อแจ้งต่อราษฎรว่าถึงเวลากลับเรือนหรือแม้แต่นกที่อยู่นอกเมืองฉางจินก็รู้ว่าถึงเวลากลับรังนอนแล้ว

สวี่หยุนชิงมาถึงวัดป๋ายหม่าแห่งนี้ในขณะที่เสียงระฆังดังในยามเย็น นางมิได้มาที่นี่เพราะมาขอพักค้างแรมแต่อย่างใด ทว่านางมาพบใครบางคนที่มิกล้าพบนาง

เดิมทีควรเป็นคนที่ตายไปแล้ว

นางยืนอยู่หน้าประตูบานที่เปิดอยู่ของวัดป๋ายหม่า ที่ประตูมีต้นสนเก่าแก่อยู่หนึ่งต้นและมีเจดีย์สีเทาหลบอยู่ด้านหลังต้นสนเก่าแก่นี้

นางมองไปรอบ ๆ พบว่าบนพื้นธรณีเต็มไปด้วยหินอ่อนสีขาว มีสระน้ำขนาดใหญ่ มีกำแพงสีแดงสูงล้อมรอบวัดแห่งนี้เอาไว้

ประตูได้แกะสลักซั่งเหลียนเอาไว้ทั้งสองด้าน

‘การสั่งสอนมีนับหมื่นวิธี มิมีสิ่งใดพิเศษ มิควรยึดมั่น มิใช่ธรรมและมิใช่อธรรม

รากฐานในพระพุทธศาสนามีความแตกต่างกัน ดังนั้นจึงเกิดเป็นหีนยาน ปัจเจกพุทธยานและวัชรยาน”

ส่วนแนวขวางเขียนเอาไว้ว่า ‘หมื่นพุทธธรรมกลับคืนสู่หนึ่งเดียว ! ’

สวี่หยุนชิงยกยิ้มขึ้น ใบหน้าเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ… นี่คือสิ่งที่ฟู่เสี่ยวกวนบุตรชายของนางได้ประพันธ์เอาไว้ในงานชุมนุมวรรณกรรมที่ราชวงศ์อู๋ในตอนนั้น มันถูกแกะสลักไว้ที่ประตูของวัดที่ใหญ่ที่สุดในแคว้นฝาน

นี่ถือเป็นเกียรติและชื่อเสียงของบุตรชาย ในฐานะมารดาจึงภาคภูมิใจมากยิ่งนัก

อยู่ ๆ ก็คิดถึงฟู่เสี่ยวกวนขึ้นมา หลังจากจบเรื่องนี้ก็ถึงเวลาไปพบเขาที่ราชวงศ์อู๋เสียที

เจ้าเด็กคนนี้เก่งกว่าบิดาของเขาเสียอีก ใช้เวลาเพียงสองปีก็สามารถบริหารราชวงศ์อู๋ที่นับวันยิ่งเจริญรุ่งเรืองให้เป็นระบบระเบียบได้

ภรรยาทั้งสิบของเขาก็เป็นคนดี บัดนี้มีบุตรถึง 9 คน ถือว่านางมีหลานถึง 9 คนแล้วเช่นกัน เรื่องที่จะให้ดูแลหลาน นางมิค่อยถนัดแต่ก็สามารถเรียนรู้ได้

ในเมื่อชายอ้วนสามารถดูแลได้ ตัวนางก็ต้องดูแลได้เช่นกัน มิแน่อาจจะดูแลได้ดีกว่าชายอ้วนด้วยซ้ำ

ทว่าผู้ที่อยู่ด้านในกลับเลือกออกบวช…เขากำลังคิดอันใดอยู่กันแน่ ?

ยามที่เสียงระฆังจางหายไป นางก็ได้ละทิ้งสิ่งที่คิดแล้วเดินเข้าไปด้านใน อยู่ ๆ ก็หยุดเดินและยืนอยู่ที่ประตูเพราะนางได้ยินเสียงระฆังดังก้องขึ้นมาอีกครา

‘ตง… ! ’

คล้ายว่าเสียงนั้นกระทบจิตใจของนางจึงขมวดคิ้วมุ่นขึ้นมาทันใด เห็นมีคนสองคนที่คุ้นเคยเดินตรงเข้ามา… ซึ่งพวกเขาก็คือฝานจื่อกุยจักรพรรดิแห่งแคว้นฝานและจักรพรรดินีฮุ่ย

“มิได้พบกันตั้งนาน ! ” ฝานจื่อกุยเอ่ยทัก ใบหน้าเต็มไปด้วยความโศกเศร้า !

สวี่หยุนชิงขมวดคิ้วมุ่น พลางหันไปมองจักรพรรดินีฮุ่ย จากนั้นก็เห็นรอยยิ้มบาง ๆ ปรากฎอยู่บนใบหน้าของอีกฝ่าย

“มิพบกันเสียนาน…เขาอยู่ที่ใดเยี่ยงนั้นหรือ ? ”

ฝานจื่อกุยผายมือออก แล้วเอ่ยว่า “เชิญด้านใน ! ”

ฝานจื่อกุยเดินนำไปข้างหน้าส่วนจักรพรรดินีฮุ่ยและสวี่หยุนชิงเดินเคียงข้างกัน นางเอ่ยด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า “เกรงว่าเจ้าคงยังมิทราบ ปีนั้นเกิดหิมะถล่มลงมาอย่างหนัก เขาได้รับบาดเจ็บสาหัส อีกทั้งการเดินทางที่ล่าช้าจากราชวงศ์อู๋ก็ทำให้อาการบาดเจ็บของเขาแย่ลงไปอีก ตลอดสองปีที่ผ่านมานี้ได้รับการรักษาจากหัวหน้านิกายทว่าอาการของเขามิดีขึ้นเลย”

สีหน้าของสวี่หยุนชิงแปรเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึมขึ้นมาทันใด รู้สึกเป็นกังวลจึงหันไปเอ่ยกับจักรพรรดินีฮุ่ยว่า “ตอนที่ข้ามาเยี่ยมท่านหัวหน้านิกายตั้งแต่ปีที่แล้ว เขาก็อาการหนักมากเยี่ยงนั้นหรือ ? ”

“อืม…ในตอนนั้นเขาอาการหนักมากยิ่งนัก”

“เหตุใดท่านหัวหน้านิกายถึงมิเคยบอกเรื่องนี้กับข้าเลย ! ”

ประโยคที่เอ่ยออกมานั้นดังจนเกินไป จนทำให้วัดที่เงียบสงบแห่งนี้ ถูกทำลายความเงียบลงและนกหลายตัวที่อาศัยอยู่ในป่าก็ได้แตกรังบินหนีไปคนละทิศละทาง

“หยุนชิง ข้ามิทราบว่าเพราะเหตุใดหัวหน้านิกายถึงมิบอกเรื่องนี้กับเจ้า คาดว่าเขาคงกำชับมิให้หัวหน้านิกายบอกเจ้าเอง”

จากนั้นจักรพรรดินีฮุ่ยก็หันไปมองสวี่หยุนชิง “พวกเจ้า…เกิดความขัดแย้งอันใดต่อกันเยี่ยงนั้นหรือ ? ”

“…พวกเรามิได้ขัดแย้งอันใดกันหรอก”

จักรพรรดินีฮุ่ยละสายตากลับไป สวี่หยุนชิงสูดหายใจเข้าลึก แล้วเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า “ข้ามาช้าเกินไปหรือไม่ ? ”

จักรพรรดินีฮุ่ยพยักหน้า “มาช้าไปเพียงก้าวเดียว”