นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 932

ตอนที่ 932 กักบริเวณ

สถานการณ์ในวันที่สิบแปดของเดือนหนึ่ง วันเดียวกันนั้นมีพระภิกษุลึกลับรูปหนึ่งสิ้นลมในเมืองฉางจินและหนิงชินอ๋องก็ได้มาถึงเมืองฉางจินในวันเดียวกันนี้

ฝานเทียนหนิงมิรู้ว่าพระอาจารย์ปิ้งเฉินกลายเป็นเซียนไปเสียแล้ว เขามาถึงเมืองฉางจินในเวลาพลบค่ำ จากนั้นก็บุ่มบ่ามไปที่ประตูวังหลวงโดยไร้พระราชโองการ

“ข้าต้องการเข้าเฝ้าเสด็จพ่อ ! ”

“ทูลองค์ชาย พระองค์มีพระราชโองการหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ ? ”

“ข้ามีเรื่องด่วน ! ”

ทหารยามขวางรถม้าของเขาเอาไว้ เว่ยจีผู้บัญชาการทหารยามทำความเคารพ ยิ้มแล้วเอ่ยว่า “ทูลองค์ชาย ทรงอย่าทำให้กระหม่อมลำบากใจเลยพ่ะย่ะค่ะ หรือว่า…ให้กระหม่อมไปกราบทูลฝ่าบาทก่อนดีหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ ? ”

ฝานเทียนหนิงพยักหน้า เว่ยจีจึงทำความเคารพแล้วจากไป

ผ่านไปราว 1 เค่อ ในที่สุดฝานเทียนหนิงก็เห็นเว่ยจีกลับมาในสภาพตึงเครียด หากเสด็จพ่อมิยอมพบเขา…เช่นนั้นควรทำเยี่ยงไรดี ?

เว่ยจีทำความเคารพแล้วทูลสิ่งที่มิคาดคิดว่า “ทูลองค์ชาย ฝ่าบาทเชิญพระองค์ที่ห้องทรงพระอักษรพ่ะย่ะค่ะ”

“ขอบใจมาก ! ”

เว่ยจีทำความเคารพ “พระองค์ทรงทำให้กระหม่อมมิอาจนิ่งเฉยได้พ่ะย่ะค่ะ”

ฝานเทียนหนิงก้าวไปข้างหน้าสามก้าว จากนั้นก็หันกลับมาเอ่ยกับเว่ยจีว่า “ข้าต้องรบกวนแม่ทัพเว่ยอีกเรื่องหนึ่ง ช่วยส่งข่าวให้องค์หญิงสิบเอ็ดทีว่าข้ากลับมาแล้ว”

เว่ยจีมิเข้าใจในความหมายนี้ ทว่าเขาก็มิได้เอ่ยขัดอันใดเพียงทำความเคารพเท่านั้น ฝานเทียนหนิงจึงเดินเข้าไปยังห้องทรงพระอักษร

เขาหยุดเดินแล้วยืนอยู่เบื้องหน้าประตูห้องทรงพระอักษรเพราะว่าด้านในนอกจากเสด็จพ่อแล้วยังมีอีกคนที่นึกมิถึงนั่งอยู่ด้วย…คนผู้นั้นคือองค์พระเจ้าหลวงแห่งราชวงศ์หยู !

หยูไป๋ไป๋ชี้มาที่เขาแล้วยกยิ้มอย่างอ่อนโยน “มิได้พบองค์ชายสิบสามมานานถึง 15 ปีแล้ว บัดนี้เพิ่งทราบว่าเจ้าแต่งงานและได้เป็นหนิงชินอ๋องแล้ว ! ”

เขาเอ่ยทักทายฝานเทียนหนิง จากนั้นก็หันไปสนทนากับฝานจื่อกุยว่า “นึกถึงอดีตที่ผ่านมาตอนเราพบกันที่เมืองจินหลิง ตอนนั้นอายุก็ใกล้เคียงกับองค์ชายสิบสาม…”

“เฮ้อ ! ”

หยูไป๋ไป๋ส่ายศีรษะ “กาลเวลาทำให้มนุษย์แก่ชรา การเป็นเยาวชนนั้นดีกว่า ! ”

ฝานเทียนหนิงสูดลมหายใจเข้าลึก จากนั้นก็เดินเข้าไปใกล้เพื่อทำความเคารพ “ถวายพระพรท่านลุงหยู ถวายพระพรเสด็จพ่อ ลูกมีเรื่องด่วนมากราบทูล…”

“เจ้านั่งลงเถิด ชงชาและตั้งใจฟังแล้วคิดให้ดีก่อนจะเอ่ยอันใดออกมา”

ฝานจื่อกุยขัดจังหวะฝานเทียนหนิง ฝานเทียนหนิงจึงนั่งลงตามคำสั่งแล้วต้มชา พลางได้ยินท่านลุงหยูไป๋ไป๋เอ่ยว่า “ตั้งแต่ฟู่เสี่ยวกวนกลับไปยังราชวงศ์อู๋ ชีวิตความเป็นอยู่ของราชวงศ์หยูก็แย่ลง ส่วนแคว้นอี๋แย่ยิ่งกว่า”

“หากปล่อยให้เป็นเช่นนี้ต่อไป น้องจื่อกุย ปีที่แล้วมีสงครามการเมืองสิบสามคราในแคว้นอี๋ หากมิใช่เพราะกองทัพอาฆาตของแคว้นอี๋คอยกำราบปราบปราบทุกหนทุกแห่ง แคว้นอี๋ก็คงถูกทำลายไปแล้ว เรื่องนี้ฟู่เสี่ยวกวนจงใจให้มันเกิดขึ้น โดยที่เขามิจำเป็นต้องใช้ทหารก็สามารถทำให้แคว้นอี๋ตกอยู่ในกำมือได้”

“เมื่อใดที่แคว้นอี๋กลายเป็นผืนปฐพีของราชวงศ์อู๋โดยสมบูรณ์ การโอบล้อมทั้งสามด้านจากราชวงศ์อู๋ก็จะทำให้ราชวงศ์หยูตกอยู่ในกำมือนั้นเช่นกัน”

หยูไป๋ไป๋ถอนหายใจยาว หยิบถ้วยชาที่ฝานเทียนหนิงยื่นมาให้ เคาะไปที่ฝาถ้วย ทำให้เกิดเสียงดังขึ้นมา

“ลูกเขยผู้นี้ของข้าช่างเก่งกาจยิ่งนัก ข้ายอมรับว่ามิได้วางแผนให้ดีในการลงมือกับเขา ตอนนั้นจึงเป็นการปล่อยเสือคืนถ้ำ ส่งผลให้บังเกิดความกังวลในจิตใจเยี่ยงบัดนี้ ! ”

“ข้ามิจำเป็นต้องปิดบังสิ่งใดต่อเจ้า เชื่อว่าเจ้าได้อ่านจดหมายก่อนหน้านี้แล้ว ต่อไปดาบของราชวงศ์อู๋ต้องพุ่งเป้าไปยังราชวงศ์หยู ส่วนราชวงศ์หยู…ย่อมมิอาจต้านทานดาบนี้ได้ ! ”

“หากราชวงศ์หยูตกอยู่ในมือของฟู่เสี่ยวกวนแล้วล่ะก็…”

หยูไป๋ไป๋จ้องมองฝานจื่อกุยแล้วยิ้มให้ฝานเทียนหนิงที่มองมาด้วยความกรุ่นโกรธ “หนิงชินอ๋อง เจ้าคงคิดว่าท่านลุงกำลังแสร้งปล่อยข่าวอยู่สินะ เมื่อฟู่เสี่ยวกวนปกครองทั้งสามแคว้นได้แล้ว เจ้าลองคิดดูเถิดว่าความทะเยอทะยานที่โฉดชั่วของเขาจะปล่อยแคว้นฝานของพวกเจ้าไว้เยี่ยงนั้นหรือ ? ”