นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 941

ตอนที่ 941 เขย่า

รัชสมัยเทียนเต๋อปีที่สาม วันที่ยี่สิบ เดือนสอง

กองทัพ 300,000 นายโดยการนำของซู่ชินอ๋องจากแคว้นฝานถึงเป้าหมาย ณ เมืองเป่ยจวิ้น

ฝานอู๋เซียงหัวหน้านิกายฝูที่เดินทางมากับขบวนโลงศพก็เพิ่งได้รับรู้ว่า…ฟู่เสี่ยวกวนยังมิได้ออกทะเล !

และฟู่เสี่ยวกวนมิได้อยู่ในเมืองกวนหยุน !

ทว่าเขาอยู่ที่เมืองเปียนเฉิง !

หัวใจของฝานอู๋เซียงบีบรัดขึ้นมาทันใด หรือฟู่เสี่ยวกวนจะรับรู้ถึงการเคลื่อนไหวของแคว้นฝานมาโดยตลอด ?

แล้วฟู่เสี่ยวกวนไปทำอันใดที่เมืองเปียนเฉิงกัน ?

เรื่องนี้มิได้เขียนไว้ในรายงานนี่ บัดนี้แม่ทัพใหญ่ก็ได้เคลื่อนพลขึ้นบกแล้ว ข้ายังจะทำอันใดได้อีกกัน ?

มิสามารถถอยกลับได้แล้ว ! จะเดินหน้าต่อไปก็อันตรายมากยิ่งนัก !

“จะทำเยี่ยงไรดี ? ”

“เรียนหัวหน้านิกายและซู่ชินอ๋อง เจ้านายของข้าเอ่ยว่านี่ต่างหากคือแผนการชุนเหลย แผนการชุนเหลยจะดำเนินการขั้นสุดท้ายโดยที่ท่านหัวหน้านิกายจะต้องเดินทางไปยังเมืองเปียนเฉิง ! ”

เป้าหมายคือสังหารฟู่เสี่ยวกวน !

หลังจากที่ได้ทำการหารือกับซู่ชินอ๋อง สุดท้ายก็ตัดสินใจว่าจะวางโลงศพไว้ตรงนี้ จากนั้นจะพาพระนักรบและทหารทั้งหมดตรงไปยังเมืองเปียนเฉิง…เพราะการสังหารฟู่เสี่ยวกวนคือชัยชนะของสงครามครานี้ !

สวี่หยุนชิงตกตะลึงขึ้นมาทันใด ยามที่ได้เห็นโจวถงถง… !

เกิดอันใดขึ้นกัน หรือทุกสิ่งที่บุตรชายวางแผนไว้ที่เมืองกวนหยุนจะพังทลายลงไปทั้งอย่างนี้ ?

แล้วเสี่ยวกวนไปทำอันใดที่เมืองเปียนเฉิงกัน ?

เจ้าโจวถงถงสมควรตาย เกรงว่าบุตรชายจะพาผู้ติดตามไปเมืองเปียนเฉิงด้วยมิมาก ทว่าพวกเขามีปรมาจารย์ถึง 5 รูป ทั้งยังมีพระนักรบอีก 3,000 รูป มิได้การ ! มิว่าเยี่ยงไรก็ต้องรั้งพวกเขาเอาไว้ให้ได้ หวังว่าจะมีคนส่งข่าวถึงบุตรชายที่อยู่เมืองเปียนเฉิงให้เตรียมการรับมือเอาไว้ด้วย

“เจ้าลาโง่ศีรษะล้าน จงรับกระบี่ของข้า… ! ”

……

ซื่อโถวนำทหารเรือ 50,000 นายดักซุ่มอยู่ในสุสานที่อยู่ห่างจากเมืองเป่ยจวิ้นราว 30 ลี้ เขารั้งรออยู่ที่นี่ได้ 3 วันแล้ว

“มีรายงาน…”

ผู้สอดแนมนายหนึ่งถลาเข้ามา ซื่อโถวผุดลุกขึ้นพร้อมใบหน้าแย้มยิ้ม “มาแล้วเยี่ยงนั้นหรือ ? ”

“เรียนท่านแม่ทัพ ข้าศึกใกล้เข้ามาแล้ว อีกราว 1 ชั่วยามจะมาถึงที่นี่ขอรับ”

ซื่อโถวอ้าปากหัวเราะลั่น “เจ้าสุนัขเฮ้อซานเตาและเว่ยอู๋ปิ้ง ครานี้ข้าคงสามารถขึ้นเป็นผู้บัญชาการได้หากกวาดล้างศัตรูทั้งสามแสนนายนี้ได้อย่างราบคาบ”

ผู้บัญชาการทั้งสิบกองพลที่อยู่รอบกายเขาก็หัวเราะร่าขึ้นมาเช่นกัน “ท่านแม่ทัพ คุณงามความดีครานี้ย่อมใหญ่โตยิ่งกว่าเจ้าเฮ้อซานเตาอย่างแน่นอน พวกเราคือทหารเรือ ที่ท่านแม่ทัพใหญ่จัวผู้บัญชาการสามเหล่าทัพเลือกให้มารบบนบกเชียวนะ”

“ฮึ ๆ จงไปเตรียมการดันปืนใหญ่ออกมา พวกเราควรมอบของที่ระลึกให้พวกมันสักหน่อย ใช่ ! หน่วยสอดแนมจงจับตามองต่อไปและสังหารหน่วยสอดแนมของข้าศึกเสียให้สิ้น ! ”

สุริยาใกล้ลาลับขอบนภาเต็มที ซู่ชินอ๋องก็ได้มาถึงจุดหมายปลายทางพร้อมกับขบวนทัพ 300,000 นาย

พวกเขาย่อมมิตระหนักว่าภายในสุสานของป่ารกทึบริมถนนเส้นหลัก จะมีกองทัพมารอรับศัตรูที่แสนอ่อนล้าอยู่ที่นี่

ซื่อโถวหมอบลงกับพื้น ยกกล้องส่องทางไกลขึ้นมองด้วยความตื่นเต้น ยามที่ทัพหน้าของกองทัพใหญ่เดินทางมาถึง เขาก็ออกคำสั่งให้โจมตีทันที

“ตู้ม… ตู้ม…. ตู้ม… ! ’

เสียงระเบิดดังสนั่นลั่นนภา ลูกกระสุนปืนใหญ่ตกลงไปที่กองทัพของซู่ชินอ๋องอย่างแม่นยำ เสียงระเบิดดังขึ้นมาพร้อมกับโลหิตที่สาดกระเซ็นไปทั่วสารทิศ แขนขาและชิ้นส่วนร่างกายบินลอยไปไกลในชั่วพริบตา

“ศัตรูโจมตีแล้ว… ! ”

ทหารฝ่ายศัตรูตกอยู่ในความโกลาหลทันใด ระหว่างคิ้วของซู่ชินอ๋องขมวดมุ่น ทว่าเขาก็ออกคำสั่งอย่างใจเย็นว่า “หมอบลง กองพันสายฟ้าจู่โจม แต่ละหน่วยออกตามหาที่กำบังและยิงตอบโต้ ! ”

‘ปังปังปังปัง…’ เสียงปืนคาบศิลาดังขึ้น กองพันสายฟ้าบินทะยานเข้าไปในป่าทึบทว่าก็ต้องถอยกลับในชั่วพริบตา เพียงช่วงระยะเวลาสั้น ๆ ก็ได้รับบาดเจ็บและเสียชีวิตไปกว่าครึ่ง !

“โจมตี… ! ” ซื่อโถวตะโกนเสียงดังลั่น การโจมตีรอบแรกสามารถสังหารศัตรูไปได้มิน้อย จากนั้นก็ใช้ประโยชน์จากความตื่นตระหนกของศัตรู รีบออกไปกวาดล้างพวกมันเสียให้สิ้น !

ทหารในชุดเกราะสีเงินวาววับพุ่งออกมาจากป่าทึบ ราวกับเทพแห่งความตายก็มิปาน

“ผลัดกันยิงโจมตี กองพลที่สิบชักดาบออกมา ! ”

ทหารจากแคว้นฝานไหนเลยจะเคยเห็นการสู้รบเยี่ยงนี้มาก่อน พวกมันจึงยิงออกไปสะเปะสะปะท่ามกลางความอลหม่าน สุดท้ายก็พบว่าฝ่ายตรงข้ามที่ถูกยิงเหมือนจะมิเป็นอันใดเลยสักนิด ผิดกับฝ่ายตน…หากผู้ใดถูกยิงก็เป็นอันต้องจบเห่

ให้ตายเถิด…แบบนี้จะสู้ได้เยี่ยงไร ?