นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 979

ตอนที่ 979 คลี่ชุดแพรบาง

ราตรีนี้จันทราสว่างดวงดาราลับหาย

ในตำหนักหยางซิน สายลมยามราตรีพัดผ่านเข้ามาทางหน้าต่าง กระทบเปลวเทียนสีแดงจนปลิวไสว

ฟู่เสี่ยวกวนและหยูเวิ่นหวินนั่งอยู่ที่โต๊ะริมหน้าต่างลายฉลุ สายลมยามราตรีพัดเส้นผมของหยูเวิ่นหวินให้ลากไล้แผ่วเบาบนใบหน้าของฟู่เสี่ยวกวน จนทำให้จิตใจของเขากวัดแกว่งดั่งเปลวเทียน

หยูเวิ่นหวินรู้สึกมิสบายใจ ถึงแม้ว่าจะแต่งงานกันมา 5 ปีแล้ว ถึงแม้ว่าบุตรจะสามารถวิ่งเล่นได้แล้ว ทว่าการมิได้พบหน้าฟู่เสี่ยวกวนนานถึงเพียงนี้ก็ทำให้จิตใจของนางอยู่มิสุขเลยทีเดียว

ราวกับเด็กสาววัยแรกแย้มก็มิปาน

ท่าทางเยี่ยงนี้ในสายตาของฟู่เสี่ยวกวนช่างน่ารักน่าชังมากยิ่งนัก เขากุมมือของหยูเวิ่นหวินพลางลูบไล้อย่างแผ่วเบา จากนั้นก็ยกยิ้มขึ้นแล้วเอ่ยว่า “ผู้คนมักจะเอ่ยกันว่ายิ่งห่างไกลยิ่งทำให้รักกัน… เจ้ายังจำเมื่อปีนั้นที่พวกเราพบกันคราแรกในหลินเจียงได้หรือไม่ ? ”

หยูเวิ่นหวินย่อมจำได้ ในยามนั้นนางได้ฟังต่งชูหลานเล่าถึงฟู่เสี่ยวกวนทุกคราที่กลับมายังเมืองหลวง

ต่งชูหลานเอ่ยว่าคนผู้นี้น่าทึ่งมากยิ่งนัก เขาเคยเป็นพวกเสเพลมาก่อน แม้แต่ตำแหน่งซิ่วไฉที่มีก็ได้มาเพราะจ่ายเงินซื้อ ทว่าบทกวีที่คนผู้นี้ประพันธ์ออกมาช่างยอดเยี่ยมมากยิ่งนัก ทั้งยังสร้างสุราที่เข้มข้นเยี่ยงซีซานเทียนฉุนขึ้นมาอีกด้วย

เมื่อเกิดความสงสัยขึ้นมา นางจึงเดินทางไปยังหลินเจียงและได้ไปเยือนจวนฟู่พร้อมกับลูกพี่ลูกน้องอย่างหยูหงอี้ นั่นเป็นคราแรกที่ได้พบกับฟู่เสี่ยวกวน นางรู้สึกว่าชายหนุ่มผู้นี้รูปงามและดูดีมากยิ่งนัก

พบเจอกันอีกคราที่ซ่างหลินโจวเป็นเสด็จแม่ที่นัดพบเขา และเขาได้ประพันธ์กลอนตุ้ยเหลียนที่มิเหมือนผู้ใดขึ้นมา

เมื่อนึกถึงเสด็จแม่ สีหน้าของนางก็หม่นหมองขึ้นมาเล็กน้อย

“ข้าทราบถึงความทุกข์ในใจของเจ้าดี ด้วยเหตุนี้ข้าจึงต้องเอ่ยขอโทษต่อเจ้า”

“ไม่… ! ” หยูเวิ่นหวินเงยหน้าขึ้นมา ทว่าฟู่เสี่ยวกวนยังคงเอ่ยอย่างจริงจังว่า “นั่นมิใช่ผลลัพธ์ที่ข้าต้องการอย่างแท้จริง เกรงว่าเจ้าคงมิทราบเพราะเดิมทีที่ด่านชีผาน เผิงยวี๋เยี่ยนเคยเอ่ยว่าข้ามิเหมาะที่จะคุมทหาร เนื่องจากใจของข้ามีกลิ่นอายสังหารมิมากพอ”

“ข้าวางแผนยึดครองราชวงศ์หยูจริง เพราะข้าอยากกลับไปยังสถานที่แห่งนั้นมากยิ่งนัก”

ฟู่เสี่ยวกวนมองออกไปนอกหน้าต่าง “ที่นั่นเป็นบ้านเกิดของข้าและเป็นสถานที่ที่ข้าเติบใหญ่ขึ้นมา อาจจะเรียกได้ว่าข้าอยู่ที่ราชวงศ์หยูได้เพียง 2 ปี เดิมทีคิดอยากอยู่ตลอดไป ทว่าเรื่องราวกลับดำเนินไปอีกแบบหนึ่ง… ข้าจึงมิสามารถอยู่ต่อไปได้ เพราะอันตรายได้มาเยือนแล้ว”

“แท้จริงแล้วข้าเองก็เข้าใจถึงวิธีการของท่านพ่อตา เพราะท่านมิทราบถึงความสำคัญของราชวงศ์หยูที่มีต่อใจของข้า ท่านจึงเป็นกังวลอย่างมาก นานวันก็ยิ่งเป็นกังวล อีกทั้งเบื้องหลังยังมีเสด็จพ่อของข้าคอยผสมโรงจึงทำให้ท่านพ่อตาเกิดความแคลงใจต่อข้ามากขึ้นเรื่อย ๆ ”

“เมื่อความแคลงใจเกิดการสะสมไปนานวัน จิตใจของท่านพ่อตาจึงต่อต้านข้าหนักขึ้นเรื่อย ๆ ดังนั้นจากเดิมทีที่ข้าตั้งใจจะอยู่ที่ว่อเฟิงเต้าอย่างน้อยหนึ่งปีเพื่อให้ทุกอย่างในว่อเฟิงเต้าเป็นไปในทิศทางที่ควร แต่แล้วข้าก็ต้องจากมาโดยอยู่ที่นั่นได้เพียงครึ่งปี”

ดวงตาของหยูเวิ่นหวินเบิกโพลง นางมิทราบมาก่อนเลยว่าพระสวามีของนางต้องพบเจอเรื่องอันใดมาบ้าง เพราะเขามิเคยเล่าให้พวกนางฟังมาก่อน

นางคิดเพียงแค่ว่าพระสวามีคือองค์ชายแห่งราชวงศ์อู๋มาตั้งแต่กำเนิด การกลับมาครองบัลลังก์ในราชวงศ์อู๋คือเรื่องที่มิอาจหลีกเลี่ยงได้

บัดนี้นางเพิ่งทราบว่าพระสวามีถูกเสด็จพ่อบีบบังคับให้จากมา หากเขายังอยู่ที่ว่อเฟิงเต้า…เกรงว่าจะเกิดหายนะคราใหญ่ขึ้นมาได้

หรือต่อให้พระสวามีจากมาแล้ว สุดท้ายนางก็ได้ทราบว่าเสด็จพ่อยังวางแผนลงมือกับพระสวามีในสงครามแคว้นฮวงอยู่อีก

นางโกรธมากยิ่งนัก และนางก็ไปทูลถามเสด็จพ่อมาแล้ว พระองค์มิได้หลบเลี่ยง ทั้งยังตรัสกับนางตามตรงว่าการคงอยู่ของฟู่เสี่ยวกวนถือเป็นภัยอันใหญ่หลวงของราชวงศ์หยู

เขาจึงจากไป…จากมายังราชวงศ์อู๋ จากนั้นเสด็จพ่อก็ได้สละราชบัลลังก์ให้พระเชษฐาได้ขึ้นครองบัลลังก์ต่อ เดิมทีนางคิดว่าความขัดแย้งจะสามารถคลี่คลายลงได้เพราะเคยเขียนจดหมายถึงเสด็จพี่อยู่หลายครา ในจดหมายเสด็จพี่มิเคยแสดงท่าทีเป็นปฏิปักษ์ต่อฟู่เสี่ยวกวนแม้แต่น้อย

ท้ายที่สุดก็เป็นนางเองที่คิดเรื่องการปกครองประเทศง่ายดายจนเกินไป

พระเชษฐาเริ่มลงมือก่อน ส่งผลให้ราชวงศ์หยูล่มสลาย ลุกลามไปถึงเสด็จพ่อ เสด็จแม่รวมไปถึงตัวของเสด็จพี่ต่างก็สิ้นใจด้วยกันทั้งสิ้น

จะสามารถโทษฟู่เสี่ยวกวนเพียงผู้เดียวได้หรือ ?

ในช่วงหลายวันที่ผ่านมานี้ ด้วยคำเอ่ยโน้มน้าวของต่งชูหลานและเยี่ยนเสี่ยวโหลว อีกทั้งหลังจากได้สนทนากับเสด็จป้าหยูซูหรงตลอดทั้งคืน บัดนี้นางได้ปลงตกแล้ว

คนตายลาจาก คนเป็นก็ต้องดำเนินชีวิตต่อ

ตัวนางยังมีสามีที่รักใคร่เอ็นดูนางอย่างเสมอต้นเสมอปลาย ทั้งยังมีบุตรชายที่น่ารัก เฉลียวฉลาดและรู้ความอยู่ผู้หนึ่ง

สิ่งเหล่านี้คือทุกอย่างที่ตัวนางมีและต้องทะนุถนอมให้มากยิ่งขึ้น