นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 98

ตอนที่ 98 ค่ำคืน ณ วัดฟูจื่อ

ทุกสิ่งเงียบสงัด

ฟู่เสี่ยวกวนมีอาการมึนเมาเล็กน้อย สายตาเขายังคงมองไปยังทะเลสาบเว่ยยาง

เยี่ยนเสี่ยวโหลววางพู่กันลง และหันไปมองเขาที่ยืนอยู่ มองไปแล้วช่างโดดเดี่ยว เข้มแข็ง แต่ก็แฝงไปด้วยความเหนื่อยล้า

นางมิเข้าใจว่าเหตุใดจึงรู้สึกเช่นนี้ เขาเป็นเพียงชายหนุ่มอายุได้เพียงแค่ 16 ปี

อาจเป็นเพราะประโยคที่ว่า ‘เสียดายผกาปีหน้าที่ดียิ่งกว่า รู้ไหมว่าครุ่นคิดไว้เหมือนใคร’ ประโยคนั้นก็เป็นได้

นางอยากเข้าไปกอดเขาไว้และกล่าวว่า ปีหน้าดอกไม้จะบานสะพรั่ง และนางจะร่วมชื่นชมกับเขา

แต่นางก็มิอาจทำเช่นนั้นได้ เนื่องจากยังไม่ถึงวัยอันควร อีกทั้งเพราะรู้ดีว่าฟู่เสี่ยวกวนชอบพอแม่นางต่งชูหลาน

เยี่ยนซีเหวินและคนอื่น ๆ ต่างสบตากันไปมา แสดงออกถึงความตกตะลึง

หนึ่งนั้นเพราะฟู่เสี่ยวกวนสามารถเดินไปไม่กี่ก้าวก็เอ่ยกวีที่งดงามบทนี้ออกมาได้ สองนั้นเพราะความหมายของกวีที่ต้องการสื่อ

หวนนึกถึงกวีคลื่นลมทรายบทนี้ เมื่อคิดได้ว่าคนเรามีพบย่อมมีจาก ก็รู้สึกหดหู่ใจยิ่ง

หรือเขาจะให้ความสำคัญกับมิตรภาพในครั้งนี้จริง ๆ ? แต่พวกเขาได้รู้จักกันเพียงไม่กี่วันเท่านั้น จะเกิดมิตรภาพขึ้นได้อย่างไร ? กวีบทนี้ฟังแล้วช่างสะเทือนใจยิ่งนัก และทำให้พวกเขารู้สึกละอายใจ

พวกข้า…ปฏิบัติเยี่ยงคนผู้น้อยต่อหน้ากษัตริย์ผู้ยิ่งใหญ่ได้อย่างไร !

ดังนั้นเยี่ยนซีเหวินจึงได้เอ่ยกับฟู่เสี่ยวกวนว่า “มิตรภาพของท่านนั้น ข้าเข้าใจดีแล้ว ! ข้าขอดื่มให้ท่าน ! ”

ฟู่เสี่ยวกวนหันหลังเดินกลับไปยังที่นั่งแล้วยกแก้วขึ้นมา “มาเถอะ เอาเพลงแกล้มสุรา ชีวายาวฤๅสั้น สิ่งผ่องโศกา มีเพียงแค่สุราเทียนฉุน ! หมดแก้ว ! ”

เอาเพลงแกล้มสุรา ชีวายาวฤๅสั้น !

เยี่ยนซีโหลวหยิบพู่กันขึ้นมาอีกครั้งและเขียนประโยคนี้ลงไป นางเข้าใจถึงอักษรทุกตัว เพียงแต่ไม่เข้าใจถึงความหมายที่แท้จริง รู้เพียงว่าประโยคนี้ช่างไพเราะนักจึงได้จดเอาไว้

ส่วนด้านฟางเหวินซิงและอีกหลาย ๆ คนก็มีความรู้สึกเช่นเดียวกัน จึงยกแก้วขึ้นแล้วกล่าวว่า “ท่านพี่ฟู่ ประโยคนั้นของท่านที่ว่าเอาเพลงแกล้มสุรา ชีวายาวฤๅสั้น ช่างไพเราะมากนัก และบ่งบอกถึงอิสระที่แท้จริง ! พวกข้านั้นมิอาจเทียบได้กับท่านพี่เลย เชิญเถิด ข้า ฟางเหวินซิงและสหาย จะร่วมดื่มแก่ท่าน ! ”

บัดนี้บรรยากาศช่างครึกครื้นยิ่ง เหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ณ หลานถิงจี๋ก็ถูกฟู่เสี่ยวกวนคลี่คลายให้ดีขึ้นจากหน้ามือเป็นหลังมือ

เมื่อถึงยามบ่าย สุราได้ถูกดื่มเสียจนหมดสิ้น พวกเขามีอาการเมามายและพากันเดินทางกลับ

……

…….

เมื่อฟู่เสี่ยวกวนตื่นขึ้นมาก็พบว่าท้องฟ้ามืดแล้ว จึงรีบจัดการอาบน้ำแต่งตัวและเดินทางไปยังประตูด้านหลังของจวนต่งกับซูม่อ

ต่งชูหลานนั่งอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง และนึกถึงท่าทางของพี่รองที่กลับมาอย่างมีความสุข อีกทั้งนึกถึงคำพูดที่พี่รองเล่าให้นางฟัง ใบหน้านางก็แดงระเรื่อ แก้มทั้งสองข้างของนางมีสีแดงอ่อน ๆ แทรกขึ้นมา ช่างเป็นภาพที่น่ามองเสียจริง

เขาผู้นี้ เอ่ยกับผู้คนในที่สาธารณชนว่านางคือคู่หมั้นของเขา หากเรื่องนี้แพร่ออกไปถึงหูของบิดามารดา ไม่รู้ว่าจะเกิดสิ่งใดขึ้น ?

แต่ต่งชูหลานก็มิได้คิดตำหนิฟู่เสี่ยวกวนแม้แต่น้อย นางกลับรู้สึกยินดีเสียด้วยซ้ำไป รู้สึกว่านางได้นำหน้าหยูเวิ่นหวินไปแล้ว ส่วนเรื่องที่บิดามารดาจะคิดอย่างไร หญิงสาวที่ตกอยู่ในความรักอย่างนางไม่ทันได้ไตร่ตรอง

บัดนี้พวกเขาใช้วิธีให้ซูม่อทุบท้ายทอยของเสี่ยวฉีและผู้เฝ้าประตูจนสลบไป จากนั้นฟู่เสี่ยวกวนก็จูงมือชูหลานวิ่งหนี เหลือเพียงซูม่อที่คอยเฝ้าการณ์ในค่ำคืนอันเงียบสงัดนี้

ทั้งสองนั่งรถม้ามายังแม่น้ำฉินหวาย คาดมิถึงว่าจะมีฝนเม็ดเล็กโปรยลงมา

ทั้งสองเดินเล่นท่ามกลางสายฝนพรำ ต่งชูหลานเอ่ยถามถึงเหตุการณ์เมื่อกลางวันอีกครั้งหนึ่ง ฟู่เสี่ยวกวนก็เล่าให้ฟังตามจริงทุกประการ

“เจ้าไม่กลัวว่าเยี่ยนซีเหวินจะแก้แค้นงั้นหรือ ? ” ต่งชูหลานเอ่ยถามด้วยดวงตาเป็นประกาย ขนตาของนางเปียกปอนไปด้วยสายฝน

“ตอนนั้นข้าเองไม่ทันคิด รู้เพียงว่าเขาจะแย่งภรรยาของข้าไป จะให้ข้าทำอย่างไรเล่า ต่อให้ตระกูลเขาเป็นเสนาบดีถึงสามสมัยแล้วอย่างไร ? ” ฟู่เสี่ยวกวนเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจัง ส่วนต่งชูหลานนั้นหน้าแดงราวกับลูกท้อ

นางกัดปากตนเองและหันหน้าไปทางอื่นเพราะมิกล้าสบตาฟู่เสี่ยวกวน “ใครตกลงว่าจะเป็นภรรยาเจ้ากัน ? ”

เสียงของนางนุ่มนวลราวกับละอองฝน ใบหน้าที่เขินอายนั้นราวกับดอกท้อที่เบ่งบานท่ามกลางสายหมอกภายใต้แสงสลัว ฟู่เสี่ยวกวนรู้สึกหลงใหลขึ้นมาทันที เขาดึงต่งชูหลานมาไว้ในอ้อมกอดอย่างระมัดระวัง ต่งชูหลานหัวใจเต้นแรงยิ่งกว่ากวางน้อยถูกไล่ต้อน คำพูดทุกคำติดอยู่ในลำคอ ฟู่เสี่ยวกวนวางมือข้างหนึ่งไว้ที่เอวของนาง และอีกข้างหนึ่งสัมผัสลงที่ใบหน้า ดวงตาของต่งชูหลานเบิกกว้างเมื่อฟู่เสี่ยวกวนจุมพิตลงไปที่ปากสีแดงราวกับเชอร์รี่ของเธอ

ประตูวัดมิได้ปิดเอาไว้ ประตูทั้งสองบานพัดไปมาตามแรงลม

ท่ามกลางลานกว้างอันรกร้าง ต้นพุทรานั้นคล้ายกับร่มกำบังขนาดใหญ่ที่ปกคลุมที่แห่งนี้

ฟู่เสี่ยวกวนเดินถือโคมไฟเข้าไปใกล้ ๆ บนต้นมีลูกพุทรามากมายตามคำร่ำลือ เขาส่งโคมไฟให้ชูหลาน จากนั้นจึงปีนขึ้นไปบนต้นพุทราด้วยท่าทางคล่องแคล่วอย่างกับลิง เมื่อเขาลงมาได้นำลูกพุทรามากมายลงมาด้วย

“ชิมดูสิ” ฟู่เสี่ยวกวนหยิบพุทราขึ้นมาลูกหนึ่งใช้เสื้อเช็ดแล้วส่งให้ต่งชูหลาน นางกัดไปคำหนึ่ง “เป็นอย่างไรบ้าง ? ”

“อืม หวานมาก เจ้าก็ลองดูสิ”

ต่งชูหลานส่งพุทราลูกที่กัดแล้วไปให้ฟู่เสี่ยวกวน “อืม หวานจริง ๆ ”

ทั้งสองกินไปพลางเดินไป ฟู่เสี่ยวกวนเดินไปสำรวจรอบ ๆ วัด แต่เมื่อเขาเดินไปถึงประตูที่สองก็ได้หยุดฝีเท้าลง

เนื่องจากภายในนั้นมีโคมไฟแขวนอยู่สองโคม อีกทั้งคนสองคนยืนถือดาบอยู่

สองคนนั้นขมวดคิ้วด้วยความสงสัย เนื่องจากท่ามกลางสายฝนเช่นนี้เหตุใดยังมีคนเดินขึ้นมา ดังนั้นพวกเขาจึงยกดาบขึ้น หนึ่งในนั้นเอ่ยออกมาว่า “ที่นี่คือสถานที่หวงห้าม เชิญท่านทั้งสองกลับไปเถิด ! ”

ฟู่เสี่ยวกวนตกตะลึง ที่แห่งนี้หรือคือสถานที่หวงห้าม ?

เขามองไปยังต่งชูหลาน ต่งชูหลานส่ายหน้าเนื่องจากนางเองก็ไม่รู้

ฟู่เสี่ยวกวนจูงมือต่งชูหลานลงมา เขารู้สึกสงสัยในที่แห่งนั้นนัก เขาประหลาดใจมากจริง ๆ ในใจนึกคิดว่าวันหลังจะเรียกซูม่อให้มาดูด้วยกันอีกให้ได้

เมื่อทั้งสองกลับมาถึงตรอกหวู่อี้ ถนนหลังจวนต่ง ก็ได้ร่ำลากันด้วยความอาลัยอาวรณ์ ฟู่เสี่ยวกวนหยิบลูกพุทรากำใหญ่ให้ต่งชูหลาน

“กินพุทราเยอะ ๆ เขาว่าจะได้ลูกชาย ! ”

“เจ้า… ! ”

ต่งชูหลานหยิบมาเพิ่มอีกเล็กน้อยแล้ววิ่งหันหลังเข้าจวนไป